Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες επιχειρούν να χτίσουν ένα απόρθητο «τείχος» περιμετρικά της Ευρώπης, για να συγκρατήσουν απέξω τα «μεταναστευτικά κύματα» που κινούνται προς τη γηραιά ήπειρό μας. Σ' αυτό στοχεύουν και με τη διαβόητη Συνθήκη Σέγκεν και με άλλες αποφάσεις και μέτρα που λαμβάνονται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλων φορέων. Κάποιοι, μάλιστα - όπως ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών - ζητούν πιο αποτελεσματικά μέτρα «πρόληψης και διεθνούς αστυνόμευσης» και φτάνουν να προτείνουν τη δημιουργία στρατοπέδων προσφύγων εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων - στο έδαφος της Αφρικής και της Ασίας, κυρίως - όπου θα συγκεντρώνονται οι υποψήφιοι μετανάστες. Από τους έγκλειστους των στρατοπέδων, οι καπιταλιστές θα διαλέγουν εκείνους που θεωρούν ικανότερους για δουλιά - αλλά και ακίνδυνους για τη «νέα τάξη πραγμάτων» - στους οποίους θα παραχωρείται το δικαίωμα μετανάστευσης στην Ευρώπη. Οι υπόλοιποι θεωρούνται «άχρηστοι κι επικίνδυνοι» και είτε θα στέλνονται πίσω, ή θα κρατούνται σε «ασφαλή κρατητήρια», ώστε ν' αποτρέπεται η παράνομη είσοδός τους σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα.

Το θέμα έχει δύο όψεις: Η πρώτη αφορά στους φτωχούς μετανάστες, οι οποίοι επανέρχονται στη θέση των δούλων, όπως ήταν στα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτοί που, πριν από λίγα χρόνια, ήταν ευπρόσδεκτοι και θεωρήθηκαν «ευλογία» για την ευρωπαϊκή οικονομία, καθώς συνέβαλαν καθοριστικά στο μεταπολεμικό «οικονομικό θαύμα», είναι τώρα ανεπιθύμητοι και αποκαλούνται «κατάρα». Η δεύτερη σχετίζεται με το κατάντημα της Ευρώπης. Η άλλοτε προσιτή, φιλόξενη και σφριγηλή ήπειρος του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας, μετατρέπεται σε μια «γριά στριμμένη», που νιώθει ν' απειλείται από τους ξένους και, φοβισμένη, κλείνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό της και στο «καβούκι» της.

Η οχύρωση των συνόρων της καπιταλιστικής Ευρώπης έναντι του «μεταναστευτικού κινδύνου» διαψεύδει όσους υποστηρίζουν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση προστατεύει και εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα κι εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους την αποδέχονται και να τη διακονούν. Ομως, καθόλου δεν παραξενεύει εκείνους που ξέρουν να σκέφτονται και δεν πίστεψαν ποτέ το «παραμύθι». Είναι φανερό πως το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, που διαφεντεύει τις τύχες της ηπείρου μας, παίρνει μέτρα για την προστασία των συμφερόντων του. Και τα μέτρα είναι σκληρά κι απάνθρωπα, γιατί γνωρίζουν οι καπιταλιστές πως οι ξεριζωμένοι κι απόκληροι, που έρχονται από μακριά, αποτελούν, σήμερα, τη μεγαλύτερη απειλή γι' αυτούς.

Ομως, η Ευρώπη δεν είναι μόνο οι κεφαλαιοκράτες και οι προύχοντες, αλλά και οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Κι αν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές νιώθουν δικαίως ν' απειλούνται από τις «στρατιές των πεινασμένων και των αδικημένων», που επιχειρούν να μπουν στην Ευρώπη, για να χορτάσουν την πείνα τους και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν απ' αυτούς. Τουναντίον, έχουν πολλά να κερδίσουν, καθώς εξασφαλίζουν νέους συμμάχους στην πάλη για την απελευθέρωση όλων από την καπιταλιστική δουλεία και για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, της σοσιαλιστικής. Καλώς να 'ρθουν, λοιπόν...