Και να, λοιπόν, που εκείνες οι πρώτες μικρές εστίες αντίστασης, οι οποίες εμφανίστηκαν λίγο μετά τη λήξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου για την κατάκτηση του Ιράκ, γίνονται, τώρα, πυρκαγιές που καίνε την κατακτημένη χώρα, απ' άκρου σ' άκρο. Πολιτείες που ξεχειλίζουν από θυμό, η Βαγδάτη, η Φαλούτσα, η Νατζάφ, η Βασόρα και πολλές άλλες πόλεις. Εκατοντάδες ξεσηκωμένα χωριά στη φλογισμένη έρημο και στις δροσερές οάσεις φωτίζουν, σαν αναμμένα δαδιά, το δρόμο της αντίστασης. Οι κατακτητές δε βρίσκουν, πλέον, ησυχία πουθενά. Καθημερινά, δεκάδες στρατιώτες τους σκοτώνονται, τραυματίζονται, τρελαίνονται, ενώ στο στόχαστρο των αντιστασιακών έχουν μπει και πολίτες ξένων χωρών, που βρίσκονται στο Ιράκ για μπίζνες κι άλλες «δουλιές». Πάρα πολλά είναι τα θύματα κι ανάμεσα στους ντόπιους συνεργάτες των κατακτητών, που βοηθούν τις κατοχικές αρχές.

Λύπη δε χρειάζεται για τις απώλειες των κατακτητών. Χρέος του αμερικάνικου λαού είναι να νοιαστεί για τα παιδιά του, που χάνονται στα μέτωπα του πολέμου. Ν' αντιληφθεί πως οι «Ράμπο» δεν πολεμούν για την ασφάλεια της χώρας τους, ούτε για την ανεξαρτησία των πατρίδων, την ελευθερία των λαών, τη δημοκρατία των πολιτών, την ειρήνη. Πολεμούν για να συντρίψουν κάθε αντίσταση στην τρομοκρατική «Νέα Τάξη» του ιμπεριαλισμού, για να επιβάλουν παντού το καπιταλιστικό «μοντέλο» διακυβέρνησης. Πολεμούν εναντίον των φτωχών και των αδυνάτων, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών. Οι στρατιώτες της Αμερικής, «επαγγελματίες φονιάδες», δε σκοτώνονται για ιδέες και ιδανικά, αλλά για την εξασφάλιση μιας δουλιάς και λίγου χρήματος. Ομως, «για μια χούφτα δολάρια» δεν αξίζει να ζει και, προπάντων, να πεθαίνει κανείς.

Ο εφιάλτης του Βιετνάμ υπερίπταται πάνω από την Ουάσιγκτον και πανικοβάλλει τον επίδοξο πλανητάρχη, που βλέπει την πανίσχυρη υπερδύναμη να μοιάζει αδύναμη μπροστά στη δίκαιη οργή και στην αγωνιστική ορμή ενός ανυπότακτου κι αδούλωτου λαού, όπως ο ιρακινός. Ο άλλοτε υπερόπτης και προκλητικά αλαζών υπουργός Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, βάζει, τώρα, την ουρά στα σκέλη και παραδέχεται, δημοσίως, ότι «υπάρχουν προβλήματα στο Ιράκ». Και η Κοντολίζα Ράις, η «κακιά μάγισσα» των ιμπεριαλιστών, είναι έτοιμη να φορέσει μαύρες πλερέζες. Μαζί με τους φοβισμένους, οι απογοητευμένοι, που νόμιζαν πως η «περιπέτεια» του Ιράκ θα τέλειωνε γρήγορα, συμμορφώνοντας όσους είχαν στο μυαλό τους την ανυπακοή και την αντίσταση.

Και μαζί με τους «πενθούντες», οι «ευαίσθητοι», που διαφωνούν με τον τρόπο που εκδηλώνεται η ιρακινή αντίσταση. Αυτοί ορμηνεύουν τους πατριώτες να χρησιμοποιούν πιο ήπιες μορφές πάλης κατά των κατακτητών για να μην την πληρώνουν και αθώοι. Λες και μπορεί να γίνει Αντίσταση με ευχές και κατάρες. Λες και δεν ξέρουν οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι οι πραγματικοί αγωνιστές της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας δε στοχεύουν τους άσχετους κι οι προβοκάτορες δε λείπουν ποτέ. Λες και δεν είναι πασίγνωστο, από καταβολής κόσμου, ότι για να σταθεί μια Κατοχή χρειάζεται και τους «Κουίσλιγκ» και τους δοσίλογους και τους κιοτήδες. Λες και δεν αντιλαμβάνονται οι πάντες ότι όποιος αποδέχεται, αδιαμαρτύρητα, την υποδούλωση της πατρίδας του, είναι συνένοχος των κατακτητών κι όχι «αθώος»...