«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ /

μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη /

κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ / (...) / Α

όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω /

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

(Κ. Καβάφης: Τείχη)

Θα το διάβασες, δε γίνεται. Κι αν δεν το διάβασες ή δεν το πρόσεξες, τόσο το χειρότερο. Ο μέχρι πριν δυο βδομάδες προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με άλλους αξιωματούχους, πήγε στην Ουάσιγκτον, όπως παλιότερα πήγαιναν στην Πύλη και δήλωναν υποταγή στο Σουλτάνο κι ακόμα παλιότερα στο Ρωμαίο αυτοκράτορα.

Η μητρόπολη γνωρίζει πολύ καλά ότι τα πάντα ρει. Πασχίζει, έτσι, να βρεθεί πιο μπροστά από την κίνηση, για να τη στομώσει ή να την ποδηγετήσει. Μάταιη πράξη. Τους αντικειμενικούς νόμους κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Και η κοινωνική κίνηση διέπεται από αντικειμενικούς νόμους. Οι νόμοι αυτοί, σχηματικά, ορίζονται ως θέση-αντίθεση-σύνθεση. Είναι ο διαλεκτικός νόμος της εξέλιξης.

Γνωρίζουν εκεί στη μητρόπολη ότι οι κοινωνικοί νόμοι δεν είναι τυφλοί, όπως της φύσης. Προϋποθέτουν το υποκείμενο, τη συνειδητή, δηλαδή, δράση των ανθρώπων. Τα υποκείμενα αυτά ήταν πάντα και είναι ο φόβος και ο τρόμος των δυναστών. Γι' αυτό και συλλαμβάνουν, φυλακίζουν, σκοτώνουν.

Κάθε λόγος, κάθε πράξη, ακόμα και σκέψη άρνησης της «νέας τάξης» είναι έγκλημα. Αξιώνει, λοιπόν, ο Καίσαρας να οδηγηθούν στη Ρώμη όλοι αυτοί, που δηλώνουν ότι δεν είναι μαζί του. Εκεί να δικαστούν, να καταδικαστούν και να χαθούν. Οι κυβερνήτες των επαρχιών ποτέ δεν εμπνέουν σταθερή εμπιστοσύνη.

Μεγάλα κι αψηλά ολόγυρα μας κτίζουν τείχη. Με τέχνη, που διακρίνεται για τον ανεπαίσθητο ήχο των κτιστών. Σκέψου ότι μπορεί να ισχύσει και για σένα ο στίχος του ποιητή «Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ». Πόσο κρίμα θα 'ναι και για σένα και για τα παιδιά σου... Ναι, για τα παιδιά σου, που μπορεί να εκδοθούν στις ΗΠΑ ή να σκοτωθούν ως μισθοφόροι σε πολέμους κατά λαών.

Οι κοινωνικές νύχτες μας μεγαλώνουν με όσα γίνονται. Ο ποιητής μας το ξέρει και γι' αυτό είπε πως πρέπει πολύ να κλάψουμε ακόμη, ώσπου να μάθουμε τον κόσμο να γελάει...

Θα γελάσουμε, πού θα πάει. Οσα τείχη κι αν υψώσουν ολόγυρά μας. Σίγουρα θα συνεχίσουν να υπάρχουν κάποιοι που θ' ακούνε τον κρότο των κτιστών και θα χαλάνε τα τείχη... Ετσι γινόταν κι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται. Είναι νομοτέλεια. Απλά δυσκολεύεται ο τοκετός κι αυξάνουν οι ωδίνες του με όσα γίνονται.