Τέτοιες τραγωδίες η ανθρωπότητα έχει βιώσει και στο παρελθόν πολλές και σε πολλά μέρη του πλανήτη. Εδώ στην Ελλάδα, οι πιο σύγχρονες απ' αυτές έγιναν από τους ναζί. Κανένας Ελληνας δεν έχει το δικαίωμα να ξεχνά τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Εκεί, στις 13 του Δεκέμβρη του 1943 και στις 10 του Ιούνη του 1944, αντίστοιχα, συντελέστηκαν δυο τρομακτικά εγκλήματα του ναζισμού...

Στο Δίστομο σκότωσαν αδιάκριτα γέρους, μωρά, γυναίκες, τα παιδιά του σχολείου μέσα στην αίθουσά του... Εκαψαν, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα... Στα Καλάβρυτα όποιος βρεθεί, εκεί στη λάκα, ακόμα και σήμερα θα καταλάβει. Μπορεί να ακούσει και το κροτάλισμα των πολυβόλων...

Μια περιγραφή από το Δίστομο της παπαδιάς Κοντύλως, γυναίκας του παπά Σωτήρη Ζήση, που έζησε από το μακελειό, θυμίζει έντονα μια σκηνή, που είχαμε δυστυχώς την ευκαιρία να ξαναδούμε πρόσφατα στα παλαιστινιακά εδάφη. «Εγώ, τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι, βύζαινα το κοριτσάκι μου, τη Μαργαρίτα, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μού χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από το αυτί και η τρίτη χτύπησε στο κεφάλι το κοριτσάκι μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου όλα τα μυαλά της πετάχτηκαν στα μούτρα μου»... Μήπως μπορεί να ξεχάσει κανείς τον Παλαιστίνιο, με το γιο του πίσω από το βαρέλι να φωνάζουν απεγνωσμένα «βοήθεια», όταν δέχονταν τις δεκάδες σφαίρες των Ισραηλινών στρατιωτών;.. Μήπως μπορεί να ξεχάσει κανείς το τραγικό τέλος και των δυο τους;!