Μπήκαμε πάλι σε καινούρια καθήκοντα με τη νέα Οικονομική Εξόρμηση. Κουπόνι, το κουπόνι στο χέρι και γενική εφόρμηση. Χτυπήματα της πόρτας σε φίλους, γείτονες, συγγενείς, συντρόφους, γνωστούς κι αγνώστους. Η απάντηση συνήθως στην πρότασή σου, είναι ένα πλατύ χαμόγελο. «Εχεις δίκιο σύντροφε... αλλά βλέπεις και μεις δεν τα βγάζουμε πέρα... Ακρίβεια, ανεργία». Τι να σου πρωτοθυμηθούν και να σου αραδιάσουν... Παιδιά, σχολειά, υποχρεώσεις, δάνεια, όλα με ένα ρημάδι μισθό.

Ομως δεν μπορούν να σε αφήσουν να φύγεις έτσι. Να, πάρε απ' τα λίγα, πάρε από το υστέρημά μας. Κι αυτό είναι το μεγαλείο. Ευχαρίστησα κι έφυγα. Με περιμένει η διπλανή πόρτα, εκεί που είχα περισσότερες πιθανότητες. Τζίφος. Ούτε δεκαράκι. Πλήρης αδυναμία...! Κι αυτό μες το παιχνίδι είναι, να 'χεις κουράγιο να συνεχίσεις. Είναι βλέπεις και το πλάνο πολύ υψηλό και δεν καλύπτεται εύκολα. Είμαστε κι εμείς της ΚΟΒ Λογοτεχνών, κάποιας περασμένης ηλικίας.

Βάλαμε τον κατάλογο κάτω και μας έμεινε ένας σύντροφος... Ποιος όμως θα τον ενοχλήσει; Ποιος θα του χτυπήσει την πόρτα; Ποιος θα τολμήσει ν' ακολουθήσει τη διαδρομή; Ο σύντροφος είναι 92 χρονώ, είναι συγγραφέας εντελώς τυφλός, άρρωστος κι ανήμπορος, με μεγάλο πνευματικό έργο και τεράστια πίστη στο Κόμμα. Κομμουνιστής με τα όλα του. Αλλά τώρα τελευταία του συνέβη ό,τι πιο δυσάρεστο θα μπορούσε να συμβεί σε άνθρωπο. Εχασε τη μονάκριβή του κόρη από ένα απλό παραπάτημα. Εκτοτε ο σύντροφος συντετριμμένος παρέμεινε κλινήρης στο σπίτι του, μη θέλοντας να δει και ν' ακούσει κανέναν.

Αλλωστε η πρόσβαση στο σπίτι του ήταν πολύ δύσκολη. Σε μια παλιά πολυκατοικία, χωρίς ασανσέρ. Το τόλμημα το ανέλαβε η σ. Ευγενία και το έφερε έξω-έξω. Η απάντηση ήταν και βέβαια να περάσει ο σύντροφος. Σύντροφοι, πιστέψτε με, ήταν μια δοκιμασία. Τόση προσπάθεια για να παίρναμε 50 ή 100 ευρώ. Εκανα την ντροπή φιλότιμο και πήγα. Χτύπησα την πόρτα και ο νους έτρεξε στα δαιδαλώδη ατέλειωτα σκαλιά. Οπότε ακούω τη φωνή της γυναίκας του: «Μη κάνετε τον κόπο θα κατέβω εγώ...».

Κατέβηκε η συντρόφισσα και κρατούσε στο χέρι ένα μικρό πακέτο από ευρώ που αρχίζει να μου μετρά. 600 τον αριθμό. Εμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ευχήθηκα, ευχαρίστησα κι έφυγα. Υπάρχουν ακόμα - κι ας ακουστεί καλά, αγνοί, ανιδιοτελείς, πιστοί σύντροφοι κι αφανείς ήρωες.