«Η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος γίνεται με άξονα την αντιπαράθεση για το ποια συνταγή μπορεί να βγάλει το κεφάλαιο ταχύτερα από την κρίση και ταυτόχρονα να ενσωματώσει αποτελεσματικά τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού που κλιμακώνονται. Πάνω εκεί συγκρούονται δύο διαφορετικές αστικές αντιλήψεις, με βασικούς φορείς τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, στις οποίες αντανακλώνται διαφορετικά συμφέροντα στο εσωτερικό της αστικής τάξης και σε μερίδα των μεσαίων στρωμάτων. Η ΝΔ, μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ υπερασπίζονται τα μέτρα λιτότητας ως προϋπόθεση για δημοσιονομική εξυγίανση που θα φέρει ανάπτυξη. Δίνουν βάρος στις αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που έχουν καθυστερήσει στην Ελλάδα, λόγω και των αντιστάσεων που πρόβαλλε το εργατικό κίνημα. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για επενδύσεις, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, με ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν αμφισβητεί, αλλά ζητά χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, προκειμένου τα κρατικά ταμεία να διοχετεύουν κονδύλια στους ιδιώτες για να κάνουν επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η θέση του για "κούρεμα" και διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους. Θέλει απαλλαγή του κράτους από κομμάτι των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές, προκειμένου να περισσεύουν λεφτά για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους οποίους μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει "υγιείς".

(...) Μπορεί το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, η στήριξη από το λαό των συμφερόντων του ενός τμήματος των επιχειρηματικών ομίλων εναντίον άλλων, να δώσει διέξοδο από την κρίση προς όφελός του; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Γιατί; Επειδή και η μια και η άλλη συνταγή ταυτίζονται σε δύο στρατηγικής σημασίας παραδοχές: Πρώτον, ότι η διαχείριση θα ασκείται στο πλαίσιο της ΕΕ και, δεύτερον, ότι μοχλός της ανάπτυξης θα είναι τα μονοπώλια, που ζουν και αναπνέουν για το κέρδος (...) όσο η Ελλάδα παραμένει δεσμευμένη στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της παραγωγής, καμιά συνταγή διαχείρισης δεν μπορεί να ανακουφίσει τη λαϊκή οικογένεια

(...) η ανακοπή της πορείας προς την εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και η αντιστροφή της εξαρτώνται άμεσα από τη συνολική λύση του πολιτικού ζητήματος στην Ελλάδα, το οποίο, όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, συνίσταται στο ποιος κατέχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής (...) Μόνο μια εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, μπορεί να εγγυηθεί ευημερία και προκοπή στο λαό, να αποτελέσει φάρο και παράδειγμα για ριζικές αλλαγές και σε άλλες χώρες, με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από τα λαϊκά στρώματα» (από άρθρο στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).