«Ορισμένοι εξακολουθούν να μιλάνε για τα δημόσια ελλείμματα, το κρατικό χρέος. Ολοι αυτοί οι δείκτες (...) είναι το πρόσχημα, για να ικανοποιηθεί μια μόνιμη, αναπαραγόμενη και συνεχώς πιο επιθετική αξίωση του κεφαλαίου: Να μειώνει συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης, να κάνει ολοένα και πιο φτηνούς τους εργάτες (...) Στόχος των μέτρων είναι να τσακίσουν τις εργατικές κατακτήσεις για να μπορεί το κεφάλαιο να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις (...) Τα αστικά επιτελεία προβάλλουν την αναγκαιότητα δημιουργίας συνθηκών ανάπτυξης, συνθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις και διέξοδο από την κρίση. Επεμβαίνει, λοιπόν, το κράτος τους και με διάφορα μέτρα (...) επιχειρούν να επανασυνθέσουν τα δεδομένα, ώστε το κεφάλαιο να μπορεί να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις.

Με την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, πολλές και γνωστές σε όλον τον κόσμο πολυεθνικές μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα σε ασιατικές χώρες (...) Το μηδαμινό κόστος εγκατάστασης, οι πάμφθηνες πρώτες ύλες, οι ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, η δωδεκάωρη εργάσιμη μέρα, οι ελάχιστοι μισθοί, η σχεδόν ανύπαρκτη Κοινωνική Ασφάλιση, όλα αυτά συνέθεσαν μια εντελώς διαφορετική, για το κεφάλαιο, πραγματικότητα (...) Αυτή η διαδικασία μπορεί να έφερε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στους μονοπωλιακούς ομίλους που έκαναν εξαγωγή κεφαλαίου σ' αυτές τις χώρες, προκάλεσε όμως μέχρι και κλείσιμο επιχειρήσεων, δραστική μείωση της παραγωγής ολόκληρων κλάδων σε άλλες χώρες (π.χ. κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός στην Ελλάδα) (...) Το ξέσπασμα της κρίσης όξυνε περισσότερο το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

(...) Τα προβλήματα κερδοφορίας που συναντούν οι κεφαλαιοκράτες, η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να τα αντιμετωπίσουν μέσα από τη στρατηγική αυστηρότατης λιτότητας που ισχύει για όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου που διανύουν ή τα χρέη τους. Η οικονομική ολιγαρχία έχει αναγάγει σε μονόδρομο την τεράστια μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων σε τέτοια επίπεδα, ώστε να γίνουν και πάλι συμφέρουσες οι επενδύσεις. Η απαίτησή τους να εξασφαλίσουν κερδοφόρες επενδύσεις δεν προβλέπει απλά το τσάκισμα των εργαζομένων. Οδηγούν στην απόλυτη φτώχεια του λαού, που πρέπει με κάθε τρόπο και τίμημα να εμποδίσουμε, να την ανατρέψουμε» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).