Το είδαμε κι αυτό. Ενώ ο υπουργός Πάνος Παναγιωτόπουλος έψαχνε με φανάρι αριστερό Πρόεδρο στην αγορά για το καλό της πατρίδας, εμφανίστηκαν και τον έκραξαν τα δικά του γαλάζια παιδιά. Αιτία, τα αδιόριστα λυκόπουλα της ΔΑΚΕ. Μάταια φόρεσε το γνωστό γέλιο του, που προκαλεί στους γύρω του διαβητικό κώμα. Αντιθέτως, οι αποδοκιμασίες μεγάλωσαν. Ο οσιομάρτυρας Πάνος κατέφυγε εκ περιτροπής σε καινούριο ρόλο, αυτόν της βρεγμένης γάτας, με μεγάλη επιτυχία. Γρήγορα άφησε κάτω το φανάρι και τον αριστερό Πρόεδρο, κι εξαφανίστηκε. Ο πάλαι ποτέ ιερέας της δημοσιογραφίας και νυν ανυπόληπτος υπουργός αντιμετωπίζεται με λοιδορία από την ίδια του την οικογένεια θυμίζοντας το γνωστό «ουδείς προφήτης στον τόπο του».

Αλλά τα τελώνια δε βασανίζουν μόνο τον οσιομάρτυρα Πάνο. Τα ίδια και χειρότερα τραβά ο μεγαλομάρτυρας Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο αίρων τας αμαρτίας της Αριστεράς, ο θυσιαζόμενος ως πρόβατον επί σφαγή σε κάθε σαλόνι κουφής μεγαλοαστής, όπου κηρύττει τη «σκληρή» αλήθεια... για το κάθισμα του Προέδρου! Και τι δεν τραβάει όμως γι' αυτό (τους γέλωτας των κομμουνιστών, την καταλαλιά των Δεξιών) μεταβαίνοντας προς εγκαταβίωσιν στο προεδρικό μέγαρο. Πώς να μην καμφθεί η πατρική καρδία του, πώς να εξηγήσει ότι είναι μικρό το πρόσφορο της Προεδρίας για να το μοιράσει σε αυτούς και αλλήλους. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει ν' ατενίζει μετά αλγούσης καρδίας, ακολασίας, ρυπαρότητας, πλεονεξίας και αγριεμένας ψυχάς. Γι' αυτό και αποφάσισε να γίνει Πρόεδρος.

Εξαιτίας λοιπόν των οσιομαρτύρων Πάνου και Νίκου, είμεθα μάρτυρες της Αδελφότητας της Γελοιότητας που αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά μας.