Με άδεια μάτια, η νεαρή Αμερικανίδα που έσερνε από το λουρί σαν σκυλί έναν Ιρακινό φυλακισμένο κατέθεσε την αλήθεια της στο CNN, τονίζοντας πως για τους βασανισμούς είχε λάβει εντολές από τους ανωτέρους της. Δεν αναφέρω το όνομά της απλά γιατί δεν αξίζει. Ονομα φέρουν μόνο όσοι έχουν πρόσωπο. Σίγουρα ήταν έτοιμη, δηλαδή μεταλλαγμένη, όταν κατατάχτηκε στον αμερικανικό στρατό κατοχής. Φορτωμένη νευρώσεις, καταπιεσμένη από τη μικρή επαρχία της, ήταν έτοιμη να κάνει οτιδήποτε, για να ξεχωρίσει και ν' ανέβει στην ιεραρχία.

Δεν είναι οι βασανιστές του αμερικανικού στρατού μια ομάδα που ξέφυγε κι έκανε τα τρελά της. Είναι τα «νεύρα» ασφαλείας των πεζοναυτών - η φρικαλέα πρωτοπορία τους - απαλλαγμένη μάλιστα από κάθε ιδεολόγημα στο οποίο κατέφευγαν, σε άλλες εποχές, οι φασίστες επί Μουσολίνι. Η εποχή αυτή του Σαλό, από την οποία εμπνεύστηκε την ομώνυμη ταινία ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ήταν ο προάγγελος της σημερινής βαρβαρότητας. Αν θέλει κάποιος να κατανοήσει το ρόλο των βασανιστών του στρατού κατοχής στο Ιράκ, θα πρέπει να δει την ταινία. Από το Σαλό έως τη Βαγδάτη, είναι ανατριχιαστικό πώς έχουν οι βασανιστές τις πρακτικές τους στην υπηρεσία εξαφανισμού πρώτα της προσωπικότητας κι έπειτα, αν έχει απομείνει τίποτε, και του σώματος. Στις φρικαλεότητες αυτές απαραίτητο συμπλήρωμα είναι η παρουσία της κάμερας, την οποία εγκαινίασαν οι Ναζίδες. Η κάμερα πέρασε κατόπιν στους φασίστες, στο Βιετνάμ έκανε θραύση και τώρα δυστυχώς τα γυρίσματα συνεχίζονται στο Ιράκ.

Εχουμε να κάνουμε λοιπόν, μ' ένα μαύρο Χόλιγουντ δίχως τέλος, που ανανεώνεται από αυτούς που το παρακολουθούν εναγωνίως μέχρι ένα πρωί, δίχως να το καταλάβουν, ν' αντιληφθούν ότι αποτελούν κι αυτοί μέρος της ταινίας.