Πλήθος βιβλία, ανά τον κόσμο, αφορούν στην Ιστορία της Τέχνης (των πλαστικών Τεχνών και της Αρχιτεκτονικής). Τα περισσότερα, όμως, αντιμετωπίζουν αυτές τις μορφές Τέχνης ξεκομμένες από άλλες, και μάλιστα καθοριστικής σημασίας για τον πολιτισμό κάθε εποχής και λαού, Τέχνες, όπως λ.χ. η μουσική. Και βέβαια, πολλά βιβλία για την Ιστορία της μουσικής, «απομονώνουν το μουσικό φαινόμενο από έναν κόσμο, στον οποίο ήταν πάντα αναπόσπαστα ενταγμένο και συνυπήρχε με άλλες τέχνες». Σ' αυτή την περιορισμένη - επόμενα και λαθεμένη - απέναντι στο συνολικό φαινόμενο των τεχνών αντίληψη, η οποία δε «βλέπει» το αναμφισβήτητο γεγονός της αλληλοεπίδρασης των Τεχνών, προσπάθησε να «απαντήσει» ο Βέλγος καθηγητής της αρμονίας και σύνθεσης, διακεκριμένος ιστορικός και κριτικός της μουσικής Ζακ Σέρμαν με τη μελέτη του «Ιστορία της ευρωπαϊκής μουσικής (από τις πηγές μέχρι τις μέρες μας)». Η σημαντική αυτή μελέτη κυκλοφόρησε σε μετάφραση-πρόλογο του Γεωργίου Ν. Δρόσου και εισαγωγή της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Κέρκυρας Αναστασίας Σιώψη (εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος). Ο μελετητής, πριν πεθάνει, έλεγε ότι στόχος του έργου του ήταν να καταδείξει τα ουσιώδη στοιχεία της εμφάνισης και εξέλιξης της μουσικής, σε σχέση και σύγκριση με την εμφάνιση και εξέλιξη όχι μόνο των άλλων Τεχνών αλλά και των επιστημών, εν γένει.

Ο Ζ. Σέρμαν θέτει ερωτήματα για το τι είναι η μουσική, ποια η θέση της στην κοινωνία, ποιες φόρμες ανέπτυξε, ποια προβλήματα αντιμετώπισε σε διάφορες περιόδους και σταθμούς της πορείας της, πώς επηρεάστηκε αλλά και επηρέασε την αρχιτεκτονική, τις εικαστικές τέχνες και επιστήμες, υπογραμμίζοντας ότι ο μελετητής κάθε μορφής τέχνης πρέπει να εξετάζει μέσα από «ένα γενικό και ολοκληρωμένο πλαίσιο», αποφεύγοντας τη μονομέρεια, η οποία καθώς βγάζει το μελετούμενο αντικείμενο από την εκάστοτε πραγματικότητα, της οποίας τα συνολικά χαρακτηριστικά, διαλεκτικά, επιδρούν στα πάντα και σε όλες τις εκφράσεις της ανθρώπινης δημιουργίας, ουσιαστικά το καθιστά χρονικά, θεματολογικά και αισθητικά μετέωρο και ακατάληπτο. Ο μελετητής δεν εξετάζει μόνο την πορεία της ευρωπαϊκής μουσικής, μέσα από τη σχέση της με τις άλλες τέχνες, αλλά και σε σχέση και σύγκριση με τις εθνικές μουσικές παραδόσεις άλλων μη ευρωπαϊκών λαών. Κάθε άλλο παρά υποτιμά τις μη ευρωπαϊκές μουσικές κουλτούρες, τονίζοντας ότι κανένας λαός δεν πρέπει να απαρνηθεί τη μουσική του παράδοση, γιατί θα έχανε την ίδια την ψυχή του.