«Ηταν από καλή γενιά», όπως θα 'λεγε ο Ελύτης, ο Δημήτρης Μόλλας. Γένος του ο λαός. Γεννήθηκε το 1917. Πέθανε το 1987. Πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο. Αν και τραυματίας εντάχθηκε αμέσως στο ΕΑΜ. Το 1943, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ Γκύζη, τραυματίζεται βαριά από ταγματασφαλίτες. Το τραύμα του και έπειτα το Μακρονήσι και άλλα κολαστήρια υπέσκαψαν βασανιστικά την υγεία του. Γονιός και μάστοράς του, ένας «γίγαντας» του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Ο «κλασικός», ο κορυφαίος των κορυφαίων δημιουργών του Θεάτρου Σκιών σ' όλο τον 20ό αιώνα, ο Αντώνης Μόλλας. Ο μέγιστος «πλάστης» του Καραγκιόζη. Ζωγράφος, εμψυχωτής και συγγραφέας αριστουργηματικών καραγκιόζικων έργων - κειμηλίων της μετεπαναστατικής λαϊκής γραμματείας μας, τα οποία μπορούν να συγκριθούν - ορισμένα και να υπερτερήσουν - με έργα μεγάλων μαστόρων της κομέντια ντελ άρτε (λ.χ., Γκολντόνι) αλλά και του Μολιέρου (λ.χ., «Ο Καραγκιόζης γιατρός» του Μόλλα συναγωνίζεται επάξια τον μολιερικό «Γιατρό με το στανιό»).

Το σημείωμά μας αφορά στο εξαιρετικό, ανέκδοτο βιβλίο (οικογενειακή και προσωπική μαρτυρία αλλά και θεωρητική μελέτη και «μαχητική υπεράσπιση» του Καραγκιόζη και των μαστόρων του), το οποίο κατέλιπε ο αξέχαστος άνθρωπος και αγωνιστής, ο εξαιρετικός καραγκιοζοπαίχτης, πολυγραφότατος λογοτέχνης και λαϊκός θυμόσοφος Δημήτρης Μόλλας «Ο Καραγκιόζης μας (Ελληνικό Θέατρο Σκιών)». Το βιβλίο (393 σελ.), κοσμημένο με υπέροχες έγχρωμες και μαυρόασπρες φιγούρες του Δ. Μόλλα, κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή», στον πρόλογο της οποίας τονίζονται οι δυο μεγάλες αξίες του βιβλίου: Αφ' ενός, το χυμώδες, απολαυστικό «ιδιότυπο ιδιόλεκτο» του Δ. Μόλλα, το οποίο «απεικονίζει ένα γλωσσικό πολιτισμό» και, αφ' εταίρου, η προσφορά του στην έρευνα και μελέτη του ελληνικού θεάτρου σκιών και γενικότερα στο λαϊκό πολιτισμό. Από τα τρία μέρη του βιβλίου, τα τρία παραρτήματα, και τον επίλογο, «παρελαύνουν» όλα όσα αφορούν στο Θέατρο Σκιών. Η καταγωγή του είδους. Τα αφετηριακά και εξελικτικά στάδια του ελληνικού κλάδου του και άλλων «συγγενικών» του, εθνικών κλάδων. Η ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία και λογική του. Οι παραδόσεις, οι επιρροές, τα «δάνειά» του. Τα γραπτά και αυτοσχεδιαστικά έργα του. Η παραδοσιακή και επικαιρική θεματολογία του. Το πηγαίο, πληθωρικό, σαρκαστικό, ανυπότακτο χιούμορ του. Η αισθητική του (μορφολογία, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, τεχνικά μέσα). Οι παλιοί μαστόροι του (απαθανατίζονται πολλοί καραγκιοζοπαίχτες). Η μουσική και οι μουζικάντες του. Και βέβαια οι συμβολικοί, απολαυστικοί «ήρωές» του, με πρώτο και καλύτερο το διαχρονικό Καραγκιόζη.