Με τα παραπάνω, επιχειρούμε να συμπυκνώσουμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πλουσιότατη σε ντοκουμέντα, επιστημονικής ακρίβειας, διαλεκτικής αντίληψης, λίαν επίκαιρη μελέτη του ομότιμου καθηγητή της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεωργίου Β. Λεονταρίτη«Η Ελλάδα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1917-1918)», η οποία δεν παραβλέπει τη γελοία «εκστρατεία» της Ελλάδας στην Ουκρανία εναντίον της Οχτωβριανής Επανάστασης και αντιμετωπίζει κριτικά τον μεγαλοϊδεατισμό και την ιμπεριαλιστική «λογική» της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Η ογκώδης μελέτη (709 σελ.), εμπλουτισμένη με εκτενείς σημειώσεις, βιβλιογραφία και ευρετήριο σε μετάφραση από τα αγγλικά του Βασίλη Οικονομίδη, επίβλεψη της Αντιγόνης Φιλιπποπούλου, επιμέλεια των Γιώργου Μ. Ανδρουλιδάκη - Αννας Μιχοπούλου, κυκλοφόρησε από το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Ο συγγραφέας αναλύει τις δύο κυρίαρχες και αντίπαλες - εκατέρωθεν ξενοκίνητες - πολιτικές αντιλήψεις και δυνάμεις στην Ελλάδα, την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της κυβερνητικής πολιτικής από τα τότε ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και βαλκανικό χώρο. Ο συγγραφέας τονίζει ότι όλες οι εξελίξεις, οι πολεμικές συγκρούσεις στα Βαλκάνια, οι μυστικές συμφωνίες και οι χωριστές συνθήκες ειρήνης που συνάπτονταν ήταν «άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ανάγκες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος», με κυρίαρχες τις Γερμανία και Αγγλία. Τη δε πολιτική του Βενιζέλου, το «χαλεπό έργο», τις - εκ προοιμίου καταδικασμένες από τους «Συμμάχους» - πολεμικές βλέψεις του, τις εξετάζει ως μέρος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συμφερόντων.

Οταν η «Γκριν Πις» προχωράει σε κάποια «χάπενινγκ», τότε οι ενέργειές της βρίσκουν ευρύτατη δημοσιότητα, ακόμη και αν αυτά αφορούν κάποια επιμέρους ζητήματα. Και δε νομίζουμε, πως λαθεύουμε, ότι τέτοιες ενέργειες έχουν δει τη δημοσιότητα ακόμη και στην πρώτη σελίδα της «Καθημερινής». Αναφέρουμε τη συγκεκριμένη εφημερίδα, γιατί στο προχτεσινό της φύλλο αφιέρωσε το κύριο άρθρο στο «Συνδικαλισμό των "χάπενινγκ"», όπου ανάμεσα σε άλλα γράφει και τα εξής: «Το πρόβλημα δεν είναι το περιεχόμενο των πολιτικών θέσεων των διαδηλωτών, με τις οποίες μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί, όπως σε κάθε δημοκρατική πολιτεία. Είναι οι μορφές δράσεως των διαδηλωτών, οι οποίες δίνουν αφορμή σε σκέψεις γενικότερες... Δεν πρόκειται, δηλαδή, περί εκσυγχρονισμού των μεθόδων επικοινωνιακής πολιτικής του εργατικού κινήματος, αλλά περί πλήρους στρεβλώσεως της όλης συνδικαλιστικής αντιλήψεως...».

Λέτε, να έπιασε τόσο πολύ ο πόνος την «Καθημερινή», για την «υγεία» των συνδικαλιστικών αντιλήψεων..;

Μάλλον, ήταν ένα αποτέλεσμα αμηχανίας, μπροστά στις μεγάλες κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, τον Πειραιά και μια σειρά άλλες πόλεις. Για την προχτεσινή δήλωση - καταγγελία του Κ. Σημίτη μιλάμε, ο οποίος θεώρησε τις κινητοποιήσεις αυτές ως «οργανωμένο σχέδιο, με στόχο να ακυρωθεί το νόημα των εξαγγελιών της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της φτώχειας».

Αραγε, πιστεύει στ' αλήθεια ο Κ. Σημίτης ότι τα μέτρα - κοροϊδία, που εξάγγειλε προχτές, θα έκαναν λιγότερο κακή εντύπωση, αν δε γίνονταν ταυτόχρονα οι κινητοποιήσεις; Αν ναι, πέφτει πολύ έξω και αφ' ετέρου μπορούσε να κάνει τις «εξαγγελίες» μια άλλη μέρα. Οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, πάντως, είχαν προ πολλού εξαγγελθεί και ήταν σε γνώση της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπηρεσιών της.

Εδώ και κάποιους μήνες ο περαστικός της λεωφόρου Κηφισίας έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την πινακίδα που έχει αναρτηθεί για να ενημερώνει πόσες μέρες έχουν απομείνει μέχρι την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. «Δύο χιλιάδες τετρακόσιες τόσες μέρες «για το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό» και κάτω από το «αληθινό» το σήμα της Coca Cola. Ετσι, για να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το πανηγύρι των πολυεθνικών. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι με κάθε ευκαιρία και η κυβέρνηση και η επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων μιλάει για το Ολυμπιακό πνεύμα, το «ευ αγωνίζεσθαι» κλπ. Την ίδια στιγμή δίνουν περιθώριο χιλίων τόσων ημερών για να πειστούν οι κάτοικοι της πόλης, που θα φιλοξενήσει τη διοργάνωση, να «χωνέψουν» (με τη βοήθεια της Coca Cola) το Ολυμπιακό ιδεώδες του μέγιστου κέρδους.

Μόλις τρεις βουλευτές του βουλγαρικού Κοινοβουλίου - κι ένας που απείχε - τόλμησαν να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο που δίνει στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ την εξουσία, να σταθμεύουν δυνάμεις στη χώρα όπου, όπως και για όσο του καπνίσει! Τι κι αν το 1999, κατά τον πόλεμο της «Συμμαχίας» κατά της Γιουγκοσλαβίας, το 98% του πληθυσμού δήλωνε ενάντιος σ' αυτόν και στη χρήση του βουλγαρικού εδάφους και εναέριου χώρου εναντίον της γειτονικής του χώρας; Τι κι αν οι πύραυλοι έπεφταν 40 χιλιόμετρα έξω από τη Σόφια; Τι κι αν το μέλλον της Βουλγαρίας υποθηκεύεται οριστικώς και αμετακλήτως; Η κυβέρνηση Κοστώφ έχει την «ελπίδα» ότι του χρόνου το ΝΑΤΟ θα κάνει τη Βουλγαρία, μέλος του. Την «ελπίδα» του αυτή συμμερίζονται, λέει, κι οι Σοσιαλιστές στην αντιπολίτευση. Τους Βούλγαρους πολίτες ποιος τούς ρώτησε;

Ωραία..! Μετά την έλευση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων κατοχής στο πολύπαθο Κοσσυφοπέδιο, τον «ΟΥΤΣΕΚΑ» που βαφτίστηκε «Σώμα Κοσσυφοπεδίου», τις «τοπικές εκλογές» που έβγαλαν «Ρουγκόβα», τώρα έρχεται και το «μεταβατικό σύνταγμα»... το οποίο, παρακαλώ, θα συνταχτεί με την ευγενική... «συνεργασία» της νέας γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης. Οι κάτοικοι της επαρχίας των...«Μαύρων πουλιών» (όπως σημαίνει Κόσσοβο στα αλβανικά), εκτός από περισσότερη «ασφάλεια» στο προτεκτοράτο βίας και ανομίας που επέβαλαν οι επικυρίαρχοι, θα μπορούν να δίνουν όρκους στο «μεταβατικό σύνταγμα»... Οπου να 'ναι, θα έχουν και επίσημα τα «κοσσοβάρικα» διαβατήρια, αναζητώντας, πλέον, «εξόδους κινδύνου»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Και προφανώς, την άποψη αυτή δε συμμερίζεται μόνο ο συγκεκριμένος υπουργός, αλλά το σύνολο της ισραηλινής ηγεσίας, καθώς κάθε άλλο παρά αποκλιμάκωση ακολούθησε τη συνάντηση της Αθήνας, «διπλωματική επιτυχία» που πολλοί προσπάθησαν να καρπωθούν. Φευ, όμως, η πραγματικότητα αποδείχτηκε ισχυρότερη των συμφερόντων και του παζαριού των εντυπώσεων. Τα τελευταία 24ωρα, η κλιμάκωση της βίας, των ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και της σοβαρότητας των παλαιστινιακών πληγμάτων, είναι κατακόρυφη. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θυμίζει, μάλλον, ατμόσφαιρα πολέμου παρά την επόμενη μέρα μιας έστω και «κατ' αρχήν συμφωνίας» για επανάληψη, τουλάχιστον, των συνομιλιών ασφαλείας.

Βέβαια, όποιος ήταν πιο προσεκτικός, η αποτυχία της επίτευξης έστω και μιας ελάχιστης συμφωνίας κατά τη συνάντηση της Αθήνας ήταν πασιφανής από την πρώτη στιγμή. Κάτι που οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, Σιμόν Πέρες - Ναμπίλ Σάαθ - Σάεμπ Ερακάτ, δεν προσπάθησαν να κρύψουν, αφού τόνιζαν ξεκάθαρα ότι δεν επιτεύχθηκε καμία συμφωνία ενώ λίγο αργότερα γινόταν γνωστό ότι η Ουάσιγκτον είχε προγραμματίσει την πολυσυζητημένη «συνάντηση ασφαλείας». Τελικά, επιτυχία φαίνεται ότι «είδαν» μόνο όσοι προσπάθησαν τα μέγιστα, με γνώμονα το δικό τους συμφέρον, για την πραγματοποίηση της συνάντησης της Αθήνας.

Τον υποδέχτηκαν

μια Κυριακή

σαν το «Ραβί»

και τον ψηφίσανε

οι δόλιοι

σα στραβοί,

μα όταν πήρε

τα λουριά

της εξουσίας

ληστής τους βγήκε,

Βαραβάς,

αχ, ο «Μεσσίας»!

***

Τον υποδέχτηκαν

μια Κυριακή

με «ωσαννά»

και ποσοστά

του έδωσαν

τρανά,

τον υποδέχτηκαν

με ύμνους

και με βάγια

και 'μπλεξαν

με τα κέρατα

τα τράγεια!