Παπαγεωργίου Βασίλης

Το σύνολο τής έτσι και αλλιώς, έντεχνα υποβαθμισμένης, κυβερνητικής προεκλογικής προπαγάνδας για τα ζητήματα εργασίας, ανεργίας και κοινωνικής ασφάλισης αποτελεί συνειδητή ψευδολογία, αφού μια απλή σύγκριση των προεκλογικών φυλλαδίων του ΠΑΣΟΚ και των σχετικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι (Δεκέμβρης 1999) που προσυνυπέγραψε και ο κ. Σημίτης, φανερώνουν το μέγεθος της ασύστολης παραχάραξης.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να αποφύγει τα «κοινωνικά», όπως εξάλλου και τον τετράχρονο «απολογισμό» για τα Ιμια, την υπόθεση Οτσαλάν και τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Εξαναγκάστηκε, όμως, να ψελλίσει κάποια πράγματα για τα εργασιακά, και γιατί έπρεπε να αντιδράσει στη διογκούμενη, λαϊκή δυσφορία, αλλά και γιατί η προεκλογική περίοδος συνέπεσε με μια σειρά «ατυχείς», γι' αυτήν, συμπτώσεις που αφορούσαν την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και τις διαδικασίες της, ανεξάρτητα από τη χρονική σύμπτωση με τις πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα.

Η διαδικασία ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, οι αυστηρές δεσμεύσεις του Συμβουλίου ΕΚΟΦΙΝ, η «αποκάλυψη» από την Κομισιόν του προσυμφωνηθέντος κοινωνικού μακελειού για τα επόμενα χρόνια, και το «ειδικό» Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας (23/24 Μάρτη) για τη ριζική ανατροπή του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» συνέπεσαν με την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και εξανάγκασαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ιδεολογικά ενοποιημένα μετά από δεκάχρονο Μάαστριχτ, να «τοποθετηθούν». Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό.

Η κυβέρνηση, στα φυλλάδια που «δημιουργούν τη νέα Ελλάδα» με «δεσμεύσεις» του Κ. Σημίτη, επέλεξε να προπαγανδίσει βασικά την «οικονομικά ισχυρή Ελλάδα» που δήθεν, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την «προστασία των εργαζομένων». Μόλις πριν από μερικούς μήνες, στο Ελσίνκι, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης υπέγραφε επίσημα κείμενα που παρουσίαζαν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση της χώρας, ενώ οι αποφάσεις της Λισαβόνας κατέδειξαν περίτρανα, ότι, οποιαδήποτε μετεκλογική κυβέρνηση στην Ελλάδα υποχρεούται σε άγρια πολιτική λιτότητας και ξήλωμα ακόμη και αυτού του υποτυπώδους ελληνικού «κοινωνικού κράτους».

Η Ελλάδα είναι το πιο φτωχό κράτος - μέλος της ΕΕ και κάθε μέρα φτωχαίνει ακόμη περισσότερο, παρ' όλο που η κερδοφορία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στη χώρα μας είναι η υψηλότερη σε ολόκληρη την ΕΕ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της EUROSTAT για τον πλούτο κάθε κράτους - μέλους («ΑΕΠ κατά κεφαλή σε τρέχουσες τιμές αγοραστικής δύναμης και SPA, μέσος όρος ΕΕ-15=100), το 1999 η Ελλάδα ήταν η πιο φτωχή χώρα στο 67 του μέσου κοινοτικού όρου. Κάτω από το μέσο κοινοτικό όρο (100) βρίσκονται η Ελλάδα (67), η Πορτογαλία (75), η Ισπανία (82) και η Ιταλία (99). Τα υπόλοιπα έντεκα κράτη - μέλη βρίσκονται πάνω από το μέσο κοινοτικό όρο (100, με προεξέχον το Λουξεμβούργο (180), τη Γερμανία (118), την Ολλανδία (112) και την πρώην φτωχή Ιρλανδία (112). Το 1990, κάτω από το μέσο κοινοτικό όρο πλούτου, βρισκόταν η Πορτογαλία (56), και μετά ήταν η Ελλάδα (63), η τότε φτωχή Ιρλανδία (68) και η Ισπανία (73).

Η Ελλάδα έχει και τις εφτά από τις έντεκα φτωχότερες περιοχές της ΕΕ, με πιο φτωχές ευρωπαϊκές περιφέρειες την Ηπειρο (43), το Βόρειο Αιγαίο (51), τη Δυτική Ελλάδα (56) και την Πελοπόννησο (57). Για τη σύγκριση, οι πιο πλούσιες περιφέρειες της ΕΕ είναι το Λονδίνο (227) και το Αμβούργο (198). Οι φτωχές ελληνικές περιφέρειες γίνονται φτωχότερες αφού, για παράδειγμα, το 1996 ήταν: Ηπειρος (44), Β. Αιγαίο (52), Δ. Ελλάδα (58), Πελοπόννησος (58) του μέσου κοινοτικού όρου (100).

Με την υπογραφή του Κ. Σημίτη τα προεκλογικά φυλλάδια ισχυρίζονται ότι για το ΠΑΣΟΚ «η αύξηση της απασχόλησης είναι η μεγάλη προτεραιότητα» και ότι «τα ποσοστά αύξησης της απασχόλησης είναι από τα υψηλότερα της Ευρώπης». Συνειδητή παραχάραξη.

Στο Ελσίνκι, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης προσυπέγραψε εκτός των άλλων, και την «κοινή έκθεση για την απασχόληση 1999» της Κομισιόν, όπου στο ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα η κατάσταση παρουσιάζεται διαφορετική. Και αυτό γιατί, όπως επισημαίνει η Κομισιόν και συμφωνεί ο πρωθυπουργός, «χάρη στις καλές οικονομικές επιδόσεις του 1998, υπήρξε σημαντική αύξηση της απασχόλησης στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ποσοστό απασχόλησης σημείωσε μόνο μικρή αύξηση από 56,7% σε 57,2% λόγω της εισόδου στο εργατικό δυναμικό γυναικών και μεταναστών. Η συνολική ανεργία αυξήθηκε από 9,8% το 1997 σε 10,7% το 1998, ποσοστό μεγαλύτερο του μέσου όρου της ΕΕ για το 1998 που ανερχόταν σε 9,9%. Η ανεργία των νέων και η μακρόχρονη ανεργία αυξήθηκαν επίσης. Ενόψει του ποσοστού απασχόλησης, που είναι χαμηλότερο από το μέσο όρο και της πρόσφατης επιδείνωσης της ανεργίας, σημαντικές προσπάθειες πρέπει να ληφθούν προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής αγοράς εργασίας».

Ενώ στα ευρωπαϊκά χαρτιά γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ «αύξησης της απασχόλησης», «ποσοστού απασχόλησης» («απασχολούμενα άτομα ως ποσοστό του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας») και ποσοστού ανεργίας («άνεργα άτομα ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού»), η κυβερνητική προπαγάνδα τα μπερδεύει σκόπιμα. Και αυτό γιατί μπορεί να αυξάνει η απασχόληση, αλλά με μείωση του ποσοστού απασχόλησης και αλματώδη αύξηση της ανεργίας.

Σύμφωνα με το Ελσίνκι, στην Ελλάδα υπήρξε «αύξηση της απασχόλησης» κατά 0,9% την περίοδο 1994 -1998, αλλά σταθερή μείωση του «συνολικού ποσοστού απασχόλησης από το 56,9% του 1996, στο 56,7% του 1997 και σε 56,5% το 1998, ενώ, ταυτόχρονα, υπάρχει σημαντική αύξηση του «συνολικού ποσοστού ανεργίας» από το 8,9% του 1994, σε 9,6% το 1996 και το 1997 και στο δραματικό 10,7% το 1998. Αυτά είναι τα μόνα επίσημα στοιχεία, τάχει προσυπογράψει ο Κ. Σημίτης στο Ελσίνκι, και δε χωρούν αμφισβήτηση ούτε διαφορετικές «ερμηνείες».

Αλλα λένε στις Βρυξέλλες, άλλα στις εκλογές...

Οταν οι κυβερνώντες μιλούν για «χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας», ο απλός λαός ξέρει ότι, ταυτόχρονα, έχουν χαθεί πολύ περισσότερες «παλιές», γι' αυτό και η ανεργία μαστίζει, και ότι χάνονται ανεπίστρεπτα «παλιές» θέσεις μόνιμης και σταθερής εργασίας διά βίου, ενώ δημιουργούνται λιγότερες «νέες», μερικής, «ευέλικτης» απασχόλησης, χαμηλών αποδοχών και μειωμένων εργατικών δικαιωμάτων.

Τα προπαγανδιστικά φυλλάδια ισχυρίζονται ψευδώς για «εφαρμογή ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης» και «Εθνικά Σχέδια Δράσης» (ΕΣΔ). Οι αποφάσεις του Ελσίνκι, που προσυπογράφει ο Κ. Σημίτης επιμένουν ότι «με μόνο το 0,85% του ΑΕΠ που δαπανάται σε πολιτικές της αγοράς εργασίας, εκ του οποίου λιγότερο από το μισό σε ενεργητικές πολιτικές, η Ελλάδα είναι το κράτος - μέλος που καταβάλλει τις μικρότερες οικονομικές προσπάθειες στην ΕΕ, πράγμα το οποίο δε φαίνεται να αρκεί για την αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων».

Οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αποκρύβουν, βέβαια, από την πλευρά τους επιμελώς, ότι η ΕΕ δε δίνει ούτε ένα ΕΥΡΩ για την καταπολέμηση της ανεργίας και το ελληνικό ΕΣΔ βασίζεται στους Ελληνες φορολογούμενους. Οπως για το ελληνικό ΕΣΔ συνολικά, η απόφαση του Ελσίνκι και ο Κ. Σημίτης εκτιμούν ότι «η καθυστέρηση στην ανάπτυξη σύγχρονων και αποτελεσματικών υπηρεσιών απασχόλησης εμπόδισε την ανάπτυξη νέων προληπτικών πολιτικών για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των αυξανόμενων προβλημάτων της ανεργίας των νέων και της μακροχρόνιας ανεργίας των ενηλίκων. Στην Ελλάδα καταβλήθηκαν προσπάθειες για την ανάπτυξη σχεδίων διά βίου μάθησης και καταπολέμησης της σχολικής αποτυχίας, αλλά εξακολουθούν να λείπουν συγκροτημένες στρατηγικές και στόχοι».

Τα φυλλάδια ισχυρίζονται ψευδόλογα περί «ενισχυμένης κοινωνικής προστασίας», όταν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του EUROSTAT Η Ελλάδα είναι η χώρα με τη μικρότερη «κοινωνική προστασία» στην ΕΕ, μετά την Πορτογαλία. Τα φυλλάδια ισχυρίζονται δήθεν ότι «στηρίχτηκε το εισόδημα των εργαζομένων».

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της EUROSTAT, οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν τη χαμηλότερη αμοιβή στην ΕΕ, μετά τους Πορτογάλους εργαζόμενους. Το 1998, για παράδειγμα, το πραγματικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε κατά 2,3% όταν η «παραγωγικότητα» αυξήθηκε κατά 3,6% και η «συνολική απασχόληση» μειώθηκε κατά 0,4%. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ που προσυπογράφει και ο Κ. Σημίτης όταν βρίσκεται έξω από την Ελλάδα. Και βέβαια, όταν ψεύδονται ασύστολα για τα περασμένα, που σε τελευταία ανάλυση μπορούν να «ελεγχθούν», φανταστείτε τι αξία έχουν οι υποσχέσεις για τα μελλούμενα που είναι σκέτα «θα».