Κάτι έχουν πάθει στον αστικό Τύπο με την αλήθεια.

-- Λέγοντας την αλήθεια για να εξασφαλίσουν συναίνεση στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι στη Λιβύη γίνεται επανάσταση καθώς, όπως έλεγαν, μαζικά δυνάμεις του στρατού του Καντάφι περνούσαν στο πλευρό των εξεγερμένων. Τώρα, οι ίδιοι οι επιτόπου ανταποκριτές διαπιστώνουν με θλίψη πως κάτι τύποι με «Ντάτσουν» παριστάνουν την εξέγερση και πως δεν μπορούν να σταθούν χωρίς ένταση της εξωτερικής βοήθειας.

-- Λέγοντας την αλήθεια, για να κρύψουν δηλαδή το έγκλημα, διαβεβαίωναν πως η Ιαπωνία δεν έχει καμιά σχέση με το Τσέρνομπιλ, η Ιαπωνία είναι μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα και ο λαός της υπόδειγμα πειθαρχίας. Τώρα διαπιστώνουν πως η ανθρωπότητα έχει απέναντί της το ισοδύναμο τεσσάρων Τσέρνομπιλ και σύμφωνα με τις χτεσινοβραδινές ειδήσεις προστίθεται άλλο ένα πυρηνικό εργοστάσιο σε κατάσταση «βγαίνει καπνός»...

-- Λέγοντας την αλήθεια βεβαίωναν τον ελληνικό λαό ότι αφού έφυγαν οι φαύλοι της ΝΔ όλα θα πάνε καλά. Τώρα αρχίζουν να ψελλίζουν πως φαύλοι είναι και αυτοί του ΠΑΣΟΚ.

Εχει ένα πρόβλημα ο αστικός κόσμος με την αλήθεια.

Και σωστά. Οταν προσπαθείς να παρουσιάσεις ένα εγκληματικό σύστημα ως παράδεισο, έρχεται η ώρα που η κόλαση παίρνει την εκδίκησή της.

***

Ακούγοντας την Διαμαντοπούλου να παρουσιάζει τις νέες ανατροπές στο Λύκειο είχες την αίσθηση ότι επίκειται επανάσταση. Μετρώντας, όμως, στην πράξη τις εξαγγελίες προκύπτει ότι το σχολείο δε θα γίνει πιο ελκυστικό, ότι η παπαγαλία θα ενταθεί, ότι τα φροντιστήρια θα γνωρίσουν απογείωση των κερδών τους. Οπως από την πρώτη στιγμή σημείωσε το ΚΚΕ, «το "Νέο Λύκειο" έχει τη σφραγίδα νέων μεγαλύτερων ταξικών φραγμών στη μόρφωση, σηματοδοτεί την προσπάθεια του κεφαλαίου να σπρωχτούν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας από πιο νωρίς στην ψευτοκατάρτιση της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης για να γίνουν ακόμα πιο φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό».

***

ΜEGAς καυγάς για το ποιος από την κυβέρνηση λέει την αλήθεια. Τόσο που ο καθ' ύλην αρμόδιος Παπακωνσταντίνου να σπεύδει να απαντήσει από τηλεοράσεως στον Λοβέρδο για να πει τελικά ό,τι είπε και ο άλλος: Οτι δεν υπάρχει φως στο τούνελ, ότι η όλη ιστορία του μνημονίου είναι μαραθώνιος και μπλα μπλα μπλα.

Και ο ένας και ο άλλος προαναγγέλλουν κι άλλα δεινά για τα λαϊκά στρώματα.

Η όλη συζήτηση περί διαφωνιών στην κυβέρνηση, περί αποτελεσματικότητας, περί οπαδών της αλήθειας, είναι μια μαϊμουδιά.

Στον καιρό της ΝΔ είχαν τον Ανδριανόπουλο να παριστάνει τη συνείδηση της παράταξης και να κάνει κριτική στη ΝΔ, στον καιρό του ΠΑΣΟΚ ξέθαψαν τον Παπαδόπουλο να κάνει το ίδιο.

Η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει σε τέτοια τεχνάσματα για τον απλό λόγο ότι δεν μπορεί πια να βρει συμμάχους ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Ανθρωποι που ψήφισαν ΝΔ ως και για να μην τους πάρουν οι κομμουνιστές το γάιδαρο, άνθρωποι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ με την αυταπάτη ότι κάτι θα πέσει απ' το τραπέζι των καπιταλιστών για να το γλείψουν, κατανοούν πια από την ίδια τους την εμπειρία ότι το μεγάλο παραμύθι τέλειωσε.

Εχασαν αυγά και πασχάλια την ώρα που δίπλα τους τα καπιταλιστικά κέρδη εκτινάσσονταν στα ύψη και μια χούφτα καπιταλιστές έγιναν τόσο ισχυροί που να βρίσκονται σε αδιέξοδο ως προς το πώς θα γίνουν ακόμα πιο ισχυροί. Η λύση γι' αυτούς βρίσκεται στην καταστροφή κεφαλαίου και βεβαίως στην καταστροφή εργατικής δύναμης. Αλλά πώς να το πλασάρεις αυτό σαν λαϊκή ανάγκη;

Σ' αυτό το σημείο έρχεται η δήθεν αγανάκτηση τύπου Παπαχελά για άχρηστους «δεξιούς και αριστερούς» πολιτικούς, να μαρτυρήσει το αδιέξοδο της αστικής τάξης να βρει τους νέους λαοπλάνους, αλλά και την υποτίμηση που η ίδια αυτή τάξη δείχνει προς το δικό της πολιτικό προσωπικό. Κι έχει δίκιο. Τώρα χρειάζονται τους πολιτικούς τους να είναι ικανοί να πάρουν μαζί τον κόσμο και να τον κάνουν να φωνάζει στους δρόμους «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Οσο λιγοστεύουν οι διαθέσιμοι για την επόμενη φάση της βρώμικης δουλειάς, τόσο αυξάνει το αδιέξοδο.

Ας τους βοηθήσουμε να πάψουν να έχουν πρόβλημα: Οργανώνοντας τη λαϊκή πάλη έτσι που να οδηγεί στην κατάργηση του προβλήματος: Με την ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Καθαρός στόχος που μοιάζει δύσκολος μόνο και μόνο γιατί η εργατική τάξη ακόμα δεν έχει πειστεί ότι αυτή και μόνο αυτή έχει τη δύναμη.

Ασχετο: Οταν καθηγητές ενός σχολείου που επέλεξαν χτες να είναι απεργοσπάστες στην απεργία του κλάδου τους, απειλούν με αποβολή μαθητές τους που επέλεξαν να σώσουν την τιμή της εκπαιδευτικής κοινότητας και συμμετείχαν στις χτεσινές διαδηλώσεις, τι στάση πρέπει να κρατήσουν οι γονείς; Αυτό που λέει ο στίχος: «Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν (...) Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΥΓΕΙΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ και όχι για το κέρδος

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τι θα ισχύσει για την Α' και Β' Λυκείου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Πώς θα γίνει συγχώνευση ΑΕΙ

Η ΑΥΓΗ: Παιδεία, υγεία, αντίσταση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Χαμένες οι θυσίες του λαού

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Υποβάθμιση με σκληρό μήνυμα

ΕΘΝΟΣ: Λεφτά στοπ σε 405 οργανισμούς Δημοσίου

ΑΥΡΙΑΝΗ: 700 δισ. ευρώ έφτασε το χρέος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διπλό ράπισμα από S&P

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Συσκέψεις - θέατρο του Γ.Α.Π. Ψέματα και ανταρσίες υπουργών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ξέσπασμα Σαμαρά κατά κυβέρνησης & «υπόγειων» σεναρίων

ΤΑ ΝΕΑ: Λιβύη η Κερατέα

«Στα καλά χρόνια της μεταπολεμικής ανάπτυξης, ο δυτικός κόσμος ήταν γεμάτος από "οικονομικά θαύματα": το αμερικανικό, το γερμανικό, το ιταλικό, το ιρλανδικό. Ομως, αν έξυνε κανείς την επιφάνειά τους, ανακάλυπτε παντού τούς φτωχούς απόκληρους αυτών των θαυμάτων. Σήμερα, όμως, οι απόκληροι δεν είναι μόνο οι φτωχοί αλλά και οι νεόπτωχοι, η μεγάλη μεσαία τάξη που με την κρίση βρέθηκε ξαφνικά από τον παράδεισο στην κόλαση. Παντού, είναι σήμερα, μαζί με τους φτωχούς, το εύκολο θύμα κάθε "λιτού" προϋπολογισμού. Χρεοκοπεί κάθε μήνα στα δάνειά της, πληρώνει τους φόρους που κλέβουν άλλοι και τα μέλη της σφίγγουν το ζωνάρι, ακόμη κι όταν μπαίνουν δυο μισθοί στο σπίτι (...) Σωριάζονται οι χαμένες ταυτότητες βουνό, καθώς το σύστημα καταστρέφει τη μία τάξη μετά την άλλη που στέριωνε επάνω τους. Γι' αυτό, στα δύσκολα, δεν μπορεί να περιμένει στήριξη από καμιά τους» (από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Η οικονομική κρίση προήλθε (...) εξαιτίας της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, με αποτέλεσμα τα μεγαλύτερα από το παρελθόν κεφάλαια που διαθέτουν οι καπιταλιστές - και στις τράπεζες και στους άλλους κλάδους της οικονομίας - να μην εξασφαλίζουν στους κατόχους τους ικανοποιητική κερδοφορία. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: Το ενεργητικό του συνόλου των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα, από 680 δισ. ευρώ το 2007, εκτοξεύθηκε στα 832 δισ. ευρώ το 2009 (...) όσα μέτρα περιλαμβάνονται στη λίστα της κυβερνητικής πολιτικής, όλα, μηδενός εξαιρουμένου, προβλέπουν την αφαίμαξη και το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, μόνο και μόνο για να ορθοποδήσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα συνεχώς διευρυνόμενα οικονομικά κίνητρα, η χρηματοδότηση των θέσεων εργασίας, η πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών από τα δημόσια ταμεία, οι πρωτοφανείς φοροαπαλλαγές, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι επιχειρηματικές συμβάσεις, η απελευθέρωση των απολύσεων, όλα αυτά (...) είναι αλλαγές στρατηγικού χαρακτήρα για το κεφάλαιο, αναδιαρθρώσεις που φέρνουν τα πάνω - κάτω στην κοινωνία (...) συνδέεται αποκλειστικά με την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης του συστήματος, το οποίο προσπαθεί αγωνιωδώς να ισορροπήσει μέσα από τις διαδικασίες της ελεγχόμενης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, σε επίπεδα που να προσφέρουν και πάλι υψηλά κέρδη (...) Μια διαδικασία, όμως, που μαζί με την καταστροφή (...) φέρνει με ορμητικό τρόπο στην επικαιρότητα την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος συνολικά, ώστε να απαλλαγούμε και από την επιθετικότητα του κεφαλαίου και από τις κρίσεις που προκαλεί» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: «Ενας παλαιός αστικός μύθος, καλλιεργημένος στα μεταπολεμικά χρόνια, θέλει την Ελλάδα να ορίζεται από ένα ''σύστημα'' πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, που ενεργεί βάσει συγκεκριμένων σκοπών και ιεραρχήσεων και κατά καιρούς θέτει στόχους και υποτίθεται ότι διαθέτει την ισχύ και τη δυνατότητα να επιβάλει κάθε φορά τη θέλησή του. Ο ίδιος αστικός μύθος θέλει τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα να ποδηγετούνται, κατά ένα μυστήριο τρόπο, απ' αυτό το άφθαρτο και αόρατο ''σύστημα'' (...) στη σημερινή Ελλάδα τίποτε απ' όλα αυτά δεν συμβαίνει. Η κυβέρνηση μάλλον δεν καθοδηγείται από κανέναν και χάνεται στις αντιθέσεις των στελεχών της, τα μίντια και οι βασικοί εκπρόσωποί του συμπεριφέρονται σαν εχθροί του ''συστήματος'', αντιπολιτεύονται στην κυριολεξία τον εαυτό τους, οι Τράπεζες μάλλον δεν ξέρουν με ποιον να πάνε και ποιον να αφήσουν και οι οικονομικά ισχυροί μοιάζουν χαμένοι, κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα, είναι ακινητοποιημένοι, δεν είναι σε θέση να αναλάβουν το ελάχιστο ρίσκο προκειμένου να στηρίξουν το υποτιθέμενο ''σύστημα'' που τους έκανε δυνατούς και σπουδαίους. Με άλλα λόγια ο αστικός μύθος καταρρίπτεται. Το υποτιθέμενο ''σύστημα'' είτε δεν υπάρχει, είτε αν υπάρχει απλώς είναι ανόητο...» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ / ηλεκτρονική έκδοση).

ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ: «Οι Ελληνες πολίτες αναζητούν με αγωνία και μεγάλες δόσεις απελπισίας απαντήσεις. Εχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια τα κόμματα, τις διαχωριστικές γραμμές και το ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός. Αναζητούν ανθρώπους ικανούς που μπορούν να λύσουν προβλήματα, όχι κομματόσκυλα που γαυγίζουν μόνο και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ξύλινη γλώσσα με την οποία ανατράφηκαν» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αναζητώντας κι αυτός τη χαμένη τιμή του συστήματος που εκπροσωπεί).