Οι Θέσεις του Κόμματος μπροστά στο Συνέδριό μας αποτελούν ιστορική παρακαταθήκη στη συλλογική μαρξιστική σκέψη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Είναι απαλλαγμένες από αυταπάτες για στάδια, μεταρρυθμίσεις, συναντήσεις και συνεργασίες με τους αστούς στο βωμό των εθνικών συμφερόντων, συνευρέσεις κορυφής με οπορτουνιστικά ρεύματα δεξιά και αριστερά, ετοιμάζοντας τα νέα αναχώματα προς το ΚΚΕ.

1. Τη μαρξιστική διατύπωση της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες του μαζικού - λαϊκού κινήματος, που έχει επιβεβαιωθεί από τη ζωή, η σύνδεση αυτής της δράσης με το στρατηγικό του στόχο, την κατάργηση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, που είναι η κυρίαρχη αντίθεση στον καπιταλισμό, οφείλουμε να την τεκμηριώνουμε, χωρίς να αναμένουμε το πότε θα γραφτεί ο επόμενος ιστορικός τόμος, άλλωστε οι εκάστοτε θέσεις του Κόμματος αποτελούν ιστορία. Η περίοδος, λοιπόν, της κυβέρνησης Τζανετάκη ή της κυβέρνησης Ζολώτα δεν αποτελεί αποκαθήλωση στελεχών του Κόμματος, όπως γράφουν οι αστικές πένες. Αποτελεί λάθος του Κόμματος, συλλογικό, γιατί αντέστρεψε την κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού σε αντίθεση σκάνδαλα - κάθαρση, καθαρά ενδοαστικό παιχνίδι, σύμφυτο με τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις του, πλάνο παιχνίδι και φάκα για το λαό. Επομένως οι Θέσεις δεν πρέπει μόνο μέσα από τη θεωρητική προσέγγιση να σκιαγραφούν τα συλλογικά λάθη μας, αλλά ευθέως να τα κατονομάζουν, χωρίς αναστολές για πρόσωπα που αποτελούν τιμή για το Κόμμα και την Ιστορία του.

2. Ο ιμπεριαλισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην πολιτική του Κόμματος δεν αφορά μόνο στο κομμάτι της στρατιωτικής επέμβασης, αλλά αφορά στα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού στο σύνολό του και στα οικονομικά, και στα πολιτικά και στα στρατιωτικά. Διαλεκτικά συνδεδεμένα.

Αρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, είτε ως άμυνα είτε ως επίθεση, είναι ταξικός πόλεμος, που τον διεξάγει η αστική τάξη ως κυρίαρχη τάξη, με θύματα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αμφοτέρων των πλευρών. Από εδώ απορρέει και ο διεθνισμός της Εργατικής Τάξης απέναντι στους εκμεταλλευτές της, αλλά και ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο και στις αιτίες του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στο μοίρασμα των αγορών και των κεφαλαίων. Προκύπτει λοιπόν ένα σαφές ερώτημα, που πρέπει να απαντάται αντιστοίχως με σαφήνεια, αφού υπάρχει και εμπειρία. Το νεοσύστατο ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) δε δίστασε να καταγγείλει την εκστρατεία στη Μ. Ασία, στην οποία η αστική τάξη της χώρας έσυρε το λαό, για να κάνει το χωροφύλακα των ιμπεριαλιστών, με βάση τη Συνθήκη των Σεβρών. Η καταστροφή και τα εκατομμύρια πρόσφυγες μας δικαίωσαν. Αρα δε θα διστάσουμε αντίστοιχα να καταγγείλουμε, όπως καταγγέλλουμε και τώρα τη συμμετοχή των αστικών κυβερνήσεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε σε περίπτωση που η χώρα δεχτεί επίθεση στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εδώ χρειάζονται καθαρές κουβέντες στο πώς να αποκρούσουμε τον εισβολέα κι εδώ το γράμμα του Ζαχαριάδη δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, του στυλ δεν έχουμε δουλειά στον πόλεμο των αστών. Δεν έχουμε δουλειά, με τις θεωρίες που πληρώσαμε αδρά για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, για όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες κ.λπ. Εμείς έχουμε και πατρίδα και σπίτια και λαό να υπερασπίσουμε. Το κεφάλαιο είναι που δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω, εκτός από τα κέρδη του. Αρα ο ταξικός χαρακτήρας του πολέμου παραμένει, η Εργατική Τάξη και ο λαός μας έχουν καθήκον να υπερασπίσουν την πατρίδα από τον εισβολέα, αλλά και την ίδια στιγμή έχουν καθήκον με το ίδιο όπλο στο χέρι να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τους αστούς που τους έσπρωξαν για πολλοστή φορά στο αιματοκύλισμα και στον αφανισμό. Αν ο λαός δεν έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό, απλά θα είναι πάλι η τροφή για τα κανόνια τους.

3. Στις Θέσεις γίνεται αναφορά για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και την κακή κατάσταση που βρίσκεται. Σωστά εντοπίζουμε τις αιτίες και κρούουμε των κώδωνα του κινδύνου για Βιετνάμ και Κούβα κ.λπ. Δεν το κάνουμε για πρώτη φορά, παρόμοια έχουμε τοποθετηθεί για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Το ερώτημα όμως που πρέπει να διερευνηθεί εκτενέστερα είναι: Είναι νομοτέλεια ο οπορτουνισμός; Γιατί άνθρωποι που πολέμησαν, βασανίστηκαν, χύσανε το αίμα τους να βάλουν τα θεμέλια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, καταλήγουν στις θεωρίες για την επαναφορά και το ρόλο της αγοράς, αντί της απονέκρωσής της, της αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων, αντί του κεντρικού σχεδιασμού και τελικά στην εισαγωγή καπιταλιστικών συνταγών;

Παραπέρα, λοιπόν, μελέτη σε βάθος για τις δικλείδες της εργατικής δημοκρατίας, που δεν πρέπει να καταντά συνταγή αλλά ουσία, για το ρόλο και σχέση εργατικής τάξης και κόμματος, για την κομματική γραφειοκρατία και την επαγγελματοποίηση στελεχών, για την ταξική πάλη που θα οξύνεται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού, για το ρόλο του οπορτουνισμού που γεννιέται και υπάρχει αντικειμενικά μέσα στην ταξική πάλη, μέσα στα εργαζόμενα στρώματα και διεισδύει στις συνειδήσεις στελεχών και μελών του Κόμματος μπροστά στις δυσκολίες και απαιτήσεις, για τους κινδύνους της εξουσίας, της μονιμότητας σε μια θέση, της ραθυμίας να ακούσεις τις εργαζόμενες μάζες, του ξεκόμματος από την παραγωγή πνευματική και χειρωνακτική, την ανάδειξη στελεχών που ποτέ δεν έχουν μπει στην παραγωγή ελέω «αναγκών» και πολλά άλλα ανησυχητικά που επανέρχονται στο προσκήνιο.

Τέλος στις Θέσεις δε γίνεται κουβέντα για τη Β. Κορέα, απουσιάζει από τις εκτιμήσεις μας.

4 . Το κεφάλαιο εκπαίδευση, ως θεσμός αναπαραγωγής του συστήματος και κοινωνικής πειθάρχησης, θα έπρεπε να δεσπόζει, αντί να αναφέρεται ή να σκιαγραφούνται κάποιες πλευρές του.

5. Κλειδί για τα στελέχη κεντρικά είναι να μεταδώσουν στη νέα γενιά το θάρρος της γνώμης, την πρωτοβουλία, τη δημιουργική εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος στις κατά τόπους συνθήκες και όχι να παραμένουν ζητούμενο εδώ και αρκετά συνέδρια.

Κλείνοντας, ο 20ός αι. άνοιξε με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις και έκλεισε με τις ανατροπές και την αντεπανάσταση. Εχω όμως την απόλυτη αισιοδοξία της μαρξιστικής κομμουνιστικής θεωρίας, που επιστημονικά αποδεικνύει ότι το μέλλον μας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αλλά ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η κοινωνία της ανθρώπινης ελευθερίας χωρίς εκμετάλλευση, που δεν αποτιμάται και δε σχετίζεται αν θα τη ζήσουμε στον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο μας, αλλά από το αν θα συμβάλλουμε και με ένα μικρό λιθαράκι στην ιστορική πραγματοποίηση αυτής της κοινωνίας όποτε έρθει, γιατί θα έρθει σε πείσμα των παράσιτων της αστικής τάξης και των διακονιάρηδών της.

Θεωρώ ότι οι Θέσεις πατάνε σε αυτό που μπαίνει μπροστά, στο καθήκον της ισχυροποίησης του ΚΚΕ-ΚΝΕ, ώστε σε μη επαναστατικές συνθήκες να επιτελέσει τον επαναστατικό του σκοπό. Την κατάκτηση της εξουσίας από τη πρωτοπόρα δύναμη, την εργατική τάξη.

Είναι γνωστό ότι η νεολαία ζει, σπουδάζει, δουλεύει σε μια εποχή που κυριαρχεί η ανοργανωσιά, η διάλυση, ο εκφυλισμός των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητικών συμβουλίων. Αυτό σε συνδυασμό με την παραπέρα αντιδραστικοποίηση των σχολών, σχολείων που διαιωνίζουν την αιωνιότητα του καπιταλισμού και κλείνουν τη λέξη «ανταγωνισμός» σε όλες τις πτώσεις, δημιουργούν μια συνείδηση στο νέο. Καλλιεργούν τον ατομισμό, τον φιλοτομαρισμό. Ολο αυτό έρχεται να δέσει με το ότι η δική μας η γενιά δεν έχει ζήσει τον σοσιαλισμό , ζει σε περίοδο αντεπανάστασης, ακούει πολλών ειδών ψέματα για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Αυτήν την κατάσταση πρέπει να τη λάβουμε υπόψη μας ως Κόμμα για το πώς ιδεολογικά - πολιτικά παρεμβαίνουμε στη νεολαία και από μια άποψη ανεβάζει και την απαίτηση στη στήριξή της, στην προσπάθειά της να εμβαθύνει , να αλλάζει τρόπο ζωής, σκέψης και δράσης.

Υπάρχουν ντοκουμέντα; Υπάρχουν. Είναι η απόφαση της Συνδιάσκεψης για τη δουλειά μας στη νεολαία που βοηθά σε αυτήν την κατεύθυνση και πρέπει να γίνει κτήμα και των ΚΟΒ και των ΟΒ. Είναι η απόφαση του 18ου Συνεδρίου του Κόμματος για τις αιτίες της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ.

Θεωρώ ότι το Κόμμα καλύτερα έχει ξεδιαλύνει, έχει μετρήσει βήματα στην απόφαση που λέει ότι η ανάπτυξη στην ΚΝΕ είναι ζωτικής σημασίας και ότι είναι υπόθεση πρώτα και κύρια του Κόμματος, εννοώντας όχι την ΚΕ ή το ΚΣ αλλά όλες τις ΚΟΒ, όλες τις ΤΕ, όλες τις ΕΠ.

Στην περιοχή μας υπάρχει μια πείρα. Το τελευταίο διάστημα μετρήσαμε ορισμένα βήματα στην ανάπτυξη των δυνάμεών μας στους μαθητές. Αυτό δεν μπορεί να οφείλεται μόνο στην ακούραστη οργανωτική και πολιτική δουλειά των στελεχών της ΚΝΕ . Ηταν από τη μία αυτό, αλλά από την άλλη η Κομματική Οργάνωση στήριξε τη δουλειά στους μαθητές. Αυτή η στήριξη ξεκινούσε από τη βοήθεια μέσα στις συνεδριάσεις των ΟΒ, με τις παρεμβάσεις του Κόμματος που βοηθούσαν τους συντρόφους μαθητές να σταθούν απέναντι στο αστικό σχολείο, μέχρι τη συζήτηση σε επίπεδο καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος για εξειδίκευση, κοινή δράση ΚΟΒ - ΟΒ, προσπάθεια λειτουργίας του τριπτύχου γονιός - εκπαιδευτικός - μαθητής.

Οχι μόνο αυτό, νομίζω ότι καλύτερα κατανοείται από τις κομματικές δυνάμεις ότι «τα παιδιά μου εγώ δεν θα τα αφήσω να επιλέξουν ό,τι αυτά θέλουν (η ελεύθερη επιλογή στο καπιταλισμό δεν υπάρχει - υπάρχει ιδεολογική - πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης, άρα και ανάλογη διαπαιδαγώγηση - κατεύθυνση στο τι θα επιλέξεις) αλλά θα τους δείξω (όχι επιβάλω) το δρόμο ώστε να πάνε με τη τάξη τους, θα τα φέρω κοντά με την επαναστατική νεολαία».

Αντίστοιχη πείρα βγαίνει και από τη παρέμβασή μας στους χώρους της κατάρτισης. Η χρέωση κομματικού στελέχους με αυτήν την ευθύνη, ο καλύτερος προσανατολισμών κλαδικών ΚΟΒ με τις σχολές, η σύνδεση των σωματείων με αυτούς τους χώρους, ανοίγουν δρόμους κοινού σχεδιασμού και παρέμβασης, επικοινωνίας με τη νεολαία, διαμορφώνοντας καλύτερο έδαφος στην προσπάθεια επικοινωνίας με τη νεολαία, διαπαιδαγώγησής της για να συγκρουστεί με την εργοδοσία.

Αυτά τα ζητήματα δεν θα μπορούσε μόνη της η ΚΝΕ να τα λύσει.

Νομίζω αυτά τα ζητήματα οι Θέσεις τα πιάνουν και τα ενισχύουν.

Θέλω όμως να θέσω έναν προβληματισμό και μια γνώμη. Νομίζω ότι πρέπει καλύτερα, από την ΚΕ έως τα Τομεακά Οργανα, να ενισχύσουμε τη δουλειά και συζήτηση με το Πρόγραμμα του Κόμματος όπως ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο, μέσα στις ΚΟΒ. Ωστε να μετρήσουμε βήματα, όλα τα κομματικά μέλη να μπορούν να το στηρίζουν, εκλαϊκεύουν, αξιοποιούν.

Και νομίζω ότι τα κύρια ζητήματα που ΚΟΒ και ΟΒ πρέπει να βελτιώσουν ενιαία έχουν να κάνουν με:

1) Τα ζητήματα της οικονομίας. Το ζήτημα του ιμπεριαλισμού, ότι δεν είναι μόνο η επεκτατική πολιτική, αλλά συνδέεται με την οικονομική βάση, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (μετοχικό κεφάλαιο, συγκέντρωση, εξαγωγή κεφαλαίων, συγχώνευση τραπεζικού - βιομηχανικού κεφαλαίου, μοίρασμα εδαφών, συγκρότηση διεθνών ενώσεων). Ιδιαίτερη αξία έχει η κατανόηση της ανάλυσης του 1ου κεφαλαίου των Θέσεων ώστε να ξεχωρίζει η τάση, αυτό που λέμε «προς τα πού πηγαίνει το πράγμα».

2) Επανάσταση, επαναστατική κατάσταση, αντίληψη για τον σοσιαλισμό. Οτι η επαναστατική κατάσταση είναι αντικειμενική κατάσταση που είναι προϊόν των αντιθέσεων του καπιταλισμού που οξύνονται και οδηγούν στο «οι κάτω δεν θέλουν, οι πάνω δε μπορούν».

3) Οτι η εργατική τάξη είναι ηγέτιδα δύναμη. Αυτό έχει να κάνει με τη θέση της στην παραγωγή, από τα χαρακτηριστικά που αποκτά λόγω της θέσης (συνεργασία, συλλογικότητα). Να συζητήσουμε το κατά πόσο γίνεται κατανοητό ότι ο σκυφτός εργάτης σήμερα είναι αυτός που αύριο θα κάνει το βήμα, που θα δίνει τη ζωή του στην ένοπλη εξέγερση για να πάρει την εξουσία.

4) Οτι η Λαϊκή Συμμαχία είναι Κοινωνική Συμμαχία, γιατί συμμετέχουν κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον για την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν είναι κάτι το στατικό. Οποια μορφή της γεννήθηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δε θα υπάρχει για πάντα και μέχρι την επανάσταση, θα αλλάξει, θα εξελιχθεί.

5) Η σχέση Κόμμα - κίνημα. Το ΚΚ είναι η συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, καθοδηγεί, διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη ώστε να κατακτήσει την πολιτική εξουσία. Κάθε αγώνας στο σήμερα πρέπει να συνδέεται με τη πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας, να βγαίνουν συμπεράσματα από μπροστάρηδες εργαζόμενους ότι αγώνας που δεν συνδέεται με αυτήν την προοπτική «έχει κοντά ποδάρια».

Νομίζω ότι οι Θέσεις του Συνεδρίου μπορούν και πρέπει να μας βγάλουν πιο ισχυρούς. Τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ μπορούν και πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαδικασία.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΚΕ!

ΖΗΤΩ ΤΟ 20ό ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ!

Αρχικά συμφωνώ με το κείμενο των Θέσεων και θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να βάλω κάποιες σκέψεις που έχω.

Θα σταθώ κυρίως στη λειτουργία των Τομεακών Οργάνων και το πώς πραγματικά να αποτελέσουν τον κρίκο που θα εξειδικεύει την καθοδηγητική δουλειά από τα παραπάνω όργανα στις ΟΒ. Η εξειδίκευση αυτή πρέπει να πατάει κάθε φορά στο χώρο τον οποίο καθοδηγεί, όχι μόνο με οργανωτικά μέτρα, αλλά να παίρνεται υπόψη τις αντιλήψεις που κυριαρχούν, τη σύνθεσή του, πώς παρεμβαίνει ο αντίπαλος, αλλά και ποια ήταν η δράση μας σε αυτόν το χώρο, τις δυνάμεις που έχουμε εκεί. Για παράδειγμα, ο κλάδος τον πολιτικών μηχανικών έχει 60% ανεργία, αυτό που αναδεικνύουμε στον κόσμο είναι ότι ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σήμερα για αντιπλημμυρική προστασία, αντισεισμική θωράκιση, οι πολιτικοί μηχανικοί δεν έχουν δουλειές. Δεν μπορούμε να ανοίγουμε το ίδιο και στους ηλεκτρολόγους ή τους μηχανολόγους, καθώς το ποσοστό της ανεργίας είναι αρκετά μικρότερο, εκεί χρειάζεται να αναδεικνύουμε τη μεγάλη εκμετάλλευση στον κλάδο. Πόσα καρπώνεται ο μηχανικός σε σχέση με αυτά που παράγει.

Χρειάζεται η ενίσχυση της πρωτοβουλίας στον κάθε χώρο, ως εξειδίκευση της δουλειάς μας, ενίσχυση των συσκέψεων, εκδηλώσεων, παρουσιάσεων βιβλίων, αλλά και δράσεις μπροστά σε εξελίξεις, θέλει να στύβουμε το μυαλό μας κάθε φορά. Για παράδειγμα, η χρονιά που διανύουμε είναι αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Στην κατεύθυνση αυτή μπορούμε στο Πολυτεχνείο να αναδείξουμε μεγάλα έργα που έγιναν στην Σοβιετική Ενωση και πώς αυτά τα απολάμβανε ο λαός, όπως πανεπιστήμια, φοιτητικές εστίες, ή για την εργασία σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες, project για τον μηχανικό στην ΕΣΣΔ. Πάντα με την πολύπλευρη βοήθεια της ΚΟΒ.

Πρέπει να αναβαθμίσουμε ουσιαστικά το πώς αποτιμούμε τη δουλειά μας. Οπως βάζουνε μέσα και οι Θέσεις, το βασικό ζήτημα δεν είναι μόνο το αν και πόσο δουλεύουμε, αλλά και το πώς δουλεύουμε. Οχι μόνο να ελέγχουμε και να αποτιμάμε τη δουλειά μας με βάση τα ποσοτικά στοιχεία, αλλά και με βάση τα ποιοτικά στοιχεία. Για παράδειγμα, στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», είναι το ίδιο πράγμα να δώσει μόνο ένας σύντροφος από μία ΟΒ 10 φύλλα με φίλους, με το να δώσουν 10 σύντροφοι από ένα φύλλο σε 10 άτομα; Κάθε σχεδιασμός που βάζουμε πρέπει να ελέγχεται στο κατά πόσο έγινε κτήμα από όλους τους συντρόφους μέσα στην ΟΒ, πώς υλοποιήθηκε και τι εικόνα μας ήρθε από τον κόσμο.

Πρέπει να είναι μέλημά μας πώς θα ανέβει το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο των μελών μας. Αρχίζει πρώτα και κύρια από το προσωπικό μας διάβασμα, πρέπει να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας το διάβασμα του «Ριζοσπάστη», του «Οδηγητή». Ενώ είναι αναγκαίο το δέσιμο με το μαρξιστικό βιβλίο. Η ακόρεστη δίψα για γνώση δεν μπορεί να καλλιεργηθεί από μέρα σε μέρα, προκύπτει όμως αναγκαία. Πρέπει ο καθοδηγητής αλλά και το κάθε μέλος να είναι σε θέση να εξηγήσει την κοσμοθεωρία μας κάθε στιγμή, σε οποιονδήποτε. Προσπαθώντας ο ίδιος να κατακτήσει την γνώση, να μην του είναι αρκετό τα δύο - τρία βασικά πράγματα που θα μάθει στα μαθήματα πάνω στο Πρόγραμμα του Κόμματος. Αυτό είναι που πρέπει να καλλιεργηθεί και το Τομεακό όργανο πρέπει να βοηθήσει τους συντρόφους παρακάτω π.χ. με προτάσεις βιβλίων ξεχωριστά για τον κάθε σύντροφο. Για αυτόν το λόγο πρέπει να αναβαθμιστεί και ο ρόλος του ιδεολογικού υπευθύνου σε επίπεδο Τομέα. Μέσα από την εκλογοαπολογιστική διαδικασία οι σύντροφοι εξέφρασαν την επιθυμία τους να ολοκληρωθούν τα μαθήματα πάνω στο Πρόγραμμα και να ενισχυθεί η εσωοργανωτική μόρφωση, να γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις μέσα στις ΟΒ. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω θα προκύψει και το ανέβασμα του επιπέδου συζήτησης μέσα στην ΟΒ, θα γίνεται καλύτερη αποτίμηση της δουλειάς σε αυτό το επίπεδο.

Σημαντική είναι και η μεταφορά πείρας από Τομεακή σε Τομεακή και από ΟΒ σε ΟΒ. Μεταφορά που πρέπει να γίνει και να εξειδικευτεί στα δεδομένα της κάθε Οργάνωσης και όχι μόνο ξερά να μεταφερθεί η εικόνα. Για παράδειγμα, πείρα από την οικοδόμηση ΟΒ, κάπου που δεν είχαμε δυνάμεις, πρέπει να δούμε πώς δούλεψαν εκεί οι σύντροφοι, οι ομάδες οικοδόμησης, με τι υλικά, τι αξιοποίησαν, αν έκαναν κάποια δράση και να το προσαρμόσουμε στη δικιά μας Οργάνωση.

Τέλος, σύντροφοι, δρούμε σε σύνθετες συνθήκες αλλά το ερώτημα είναι, ήταν ποτέ οι συνθήκες απλές; Το ζήτημα είναι ανεξάρτητα αλλά και εξαρτημένα από τις συνθήκες να μη φεύγεις από τον στόχο, που είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Ζήτω το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας!

Οι ΚΟΒ, στο βαθμό που είναι οι Οργανώσεις του Κόμματος μέσα στην εργατική τάξη, στους μικρομεσαίους αγρότες και αυτοπασχολούμενους - δηλαδή είναι οι Οργανώσεις από την ικανότητα και ετοιμότητα των οποίων τελικά θα κριθεί η έκβαση της ταξικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού - απαιτείται να αναβαθμίσουν τους τρόπους και τις μεθόδους με τις οποίες μετράνε το προχώρημα της δράσης τους στην προσπάθεια επίτευξης του σκοπού του ΚΚ.

Κεντρικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια και με βάση τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού παίζουν οι εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες που είναι κορυφαία στιγμή στη ζωή των ΚΟΒ. Η αναβάθμιση ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική των εκλογοαπολογιστικών διαδικασιών είναι απαραίτητο βήμα προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης του Κόμματος μέσα στην εργατική τάξη και κατά συνέπεια την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Πρέπει να αποτυπώνει την επιτελική και ενιαία αντίληψη του Κόμματος για την κατάσταση του κινήματος, τον αντικειμενικό συσχετισμό της ταξικής πάλης, τις αδυναμίες του υποκειμενικού παράγοντα στο τοπικό και κλαδικό επίπεδο και πάντα σε σχέση με το σκοπό του Κόμματος. Η διεκπεραιωτική και τυπική διεξαγωγή της διαδικασίας, όπου η αυτοκριτική και κριτική συζήτηση σχετικά με τα καθήκοντα και τις χρεώσεις των μελών, όσο σκληρή κι αν είναι, δεν συνδέεται με τα παραπάνω, περισσότερο συσκοτίζει τα πράγματα παρά μετατρέπει την εμπειρία της χρονιάς σε πείρα που θα βοηθήσει για την επόμενη χρονιά να γίνει ένα βήμα πιο κοντά προς το σκοπό του ΚΚ.

Τα καθήκοντα και οι χρεώσεις των μελών πρέπει να κρίνονται με βάση το κατά πόσο και σε ποιο βαθμό το μέλος υλοποίησε το ατομικό του επιτελικό σχέδιο μέσα στους χώρους που εργάζεται και ζει. Αρα τα καθήκοντα και οι χρεώσεις των μελών πρέπει να είναι ενταγμένα σε ένα επιτελικό σχέδιο της ΚΟΒ, πάντα σε σχέση με το σκοπό του Κόμματος. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό καθήκον της καθοδήγησης της ΚΟΒ και των παραπάνω οργάνων. Οργανικά συνδεδεμένο με το ζήτημα αυτό είναι η καταστατική λειτουργία των ΚΟΒ με βάση τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος γνώμονας από τις καταστατικές αρχές.

Δεν είμαστε μέλη του φιλολογικού συλλόγου «ο Παρνασσός». Είμαστε μέλη του Κόμματος των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν. Του Κόμματος της Κομμούνας. Του Κόμματος της Οκτωβριανής Επανάστασης. Του Κόμματος του ΔΣΕ. Είμαστε μέλη του ΚΚ που έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό και όλη μας η δράση καθορίζεται από αυτό το σκοπό. Μπαίνουμε στο Κόμμα εθελοντικά αλλά η δράση μας από κει και πέρα υπόκειται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από τις ανάγκες του σκοπού. Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, όπου όλα είναι πιθανά, ακόμα και η εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να καλύψουμε καθυστερήσεις, να αναπληρώσουμε κενά και να ξεπεράσουμε αδυναμίες σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Οσο πιο στέρεα γίνει αυτή η δουλειά, τόσο πιο έτοιμοι θα είμαστε την κρίσιμη στιγμή.

Στις Θέσεις αναφέρεται ότι «η απόκτηση του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες είναι μια πολύ απαιτητική, διαρκής διαδικασία, η οποία πρέπει να αναπτύσσεται σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο παράλληλα με την πρωτοπόρα δράση στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες»

Βασικό κομμάτι, λοιπόν, στη δουλειά μας, που χρειάζεται να μας απασχολεί είναι η ιδεολογική δουλειά, η συνεχώς καλύτερη κατανόηση της πολιτικής μας, της κοσμοθεωρίας μας, ώστε να πετυχαίνουμε αυτό που λέμε ιδεολογικοπολιτική θωράκιση. Η ιδεολογική - πολιτική θωράκιση είναι σήμερα όρος α) αντοχής σε συνθήκες ιδεολογικής - πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, β) καλύτερου και πιο αποτελεσματικού ανοίγματος στον κόσμο. Είναι γεγονός ότι οι απαιτήσεις είναι αυξημένες διότι όσο ο κόσμος θα απογοητεύεται από τα αστικά κόμματα και θα αναζητά λύσεις, τόσο περισσότερο ικανοί χρειάζεται να είμαστε, ώστε να μπορούμε να πείθουμε. Να μπορούμε να εξηγούμε σε βάθος, για παράδειγμα, τις αιτίες της κρίσης, έτσι ώστε από εκεί να πιανόμαστε για την ανάγκη της πάλης για άλλη κοινωνία - εξουσία, πώς αυτή θα έρθει κ.λπ. Δεν αρκούν κάποια συνθήματα για να πείσουμε.

Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας τα εξής:

1) Εσωοργανωτική μόρφωση: Γίνεται μία καλή προσπάθεια με τα μαθήματα πάνω στο Πρόγραμμα τα οποία χρειάζεται άμεσα να ολοκληρωθούν. Να προχωρήσουμε σε σειρά διαλέξεων στις ΚΟΒ - ΟΒ για ζητήματα φιλοσοφίας - πολιτικής οικονομίας. Να μπορεί ο κάθε σύντροφός να κατανοεί - αντιλαμβάνεται - ξέρει ζητήματα όπως:

Τι είναι διαλεκτικός - ιστορικός υλισμός. Οτι η υλική παραγωγή είναι βάση της ύπαρξης και ανάπτυξης των κοινωνιών. Παραγωγικές δυνάμεις - σχέσεις, τρόπος παραγωγής. Κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί. Νόμος της αξίας - υπεραξία. Καπιταλιστικός οικονομικός κύκλος. Πτώση ποσοστού κέρδους. Αιτίες οικονομικής κρίση κ.ά.

Τα φύτρα αυτής της διαδικασία χρειάζεται να ξεκινάνε από τις μαθητικές μας δυνάμεις και να προχωράνε σε όλες τις ΟΒ και ΚΟΒ. Είναι κρίσιμο το παραπάνω γιατί πέρα από το ζήτημα της παρέμβασης, το να γνωρίζεις τεκμηριωμένα και επιστημονικά γιατί λέμε κάτι, γιατί κάνουμε αυτές τις αναλύσεις, ποια εργαλεία χρησιμοποιούμε, πώς αυτά επιβεβαιώνονται είναι στοιχεία που δημιουργούν ενθουσιασμό και αντοχή στο δύσκολο καθημερινό αγώνα.

2) Παρουσιάσεις επεξεργασιών μας όπως για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο, τη Φυσική Αγωγή, τη θέση για τα Ναρκωτικά, τη θέση μας για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις κλπ. Να ενθαρρύνουμε και να παίρνουμε μέτρα για μελέτη αυτών των επεξεργασιών. Είναι κρίσιμο στην καθημερινή διαπάλη να τα αναδεικνύουμε, να τα προβάλλουμε ως προοπτική.

Θα σταθώ λίγο παραπάνω στο γυναικείο ζήτημα. Είναι γεγονός ότι δεν το αξιοποιούμε όσο θα έπρεπε, παρά μόνο με αναφορές. Οι θέσεις μας για το Γυναικείο ζήτημα, για τη γυναικεία ανισοτιμία, τα αιτήματά μας κ.τ.λ. ήταν από την ίδρυση του Κόμματος σημείο υπεροχής για τη δράση του. Οι Θέσεις βάζουν κυρίως την ευθύνη των συντροφισσών για την ανάδειξη της ταξικότητας του γυναικείου ζητήματος στα πλαίσια του κινήματος, αλλά και οι άντρες σύντροφοι χρειάζεται να εμβαθύνουμε στην κατανόηση και ανάδειξη του ζητήματος. Νομίζω από καλύτερες θέσεις θα προσεγγίσουμε τις γυναίκες αν χρησιμοποιήσουμε και προβάλλουμε ζητήματα όπως της διπλής εκμετάλλευσης, της στρεβλής ταύτισης ισότητας - ανισοτιμίας όπως αυτή προβάλλεται από την αστική τάξη και οδηγεί σε πετσόκομμα δικαιωμάτων για όλους κ.τ.λ.

3) «Ριζοσπάστης»: Είναι αδύνατον να μιλάμε για ιδεολογική - πολιτική δουλειά μέσα και έξω από το Κόμμα χωρίς την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη». Χρειάζεται να επιμείνουμε στην αξιοποίηση - μελέτη του «Ριζοσπάστη», όχι μόνο με στεγνά οργανωτικά μέτρα, αλλά προσπαθώντας να τον κάνουμε κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Τα παραπάνω δένονται και με τον «Ριζοσπάστη»: Οσο κάποιος εμβαθύνει στην κοσμοθεωρία τόσο περισσότερο και πιο εύκολα θα μελετάει τον «Ριζοσπάστη», θα αντιλαμβάνεται το περιεχόμενό του, θα τον αξιοποιεί. Αλλά και το αντίστροφο, όσο είμαστε σε προσπάθεια μελέτης του «Ριζοσπάστη», τόσο θα δημιουργείται και η ανάγκη να εμβαθύνουμε ιδεολογικοπολιτικά.

4) Ολα τα παραπάνω χωρίς δράση στο κίνημα, μαζική ιδεολογικοπολιτική δουλειά στον κόσμο είναι κενό γράμμα. Οπως λέμε συχνά, δεν είναι ο σκοπός μας να γίνουμε «λέσχη φιλοσοφικών συζητήσεων». Χρειάζεται και είναι ευθύνη και των Οργάνων και των ΚΟΒ - ΟΒ συγκεκριμένο σχέδιο τι θα αξιοποιούν. Δηλαδή, να οργανώνουμε τη συζήτηση πάνω σε ένα άρθρο του «Ριζοσπάστη» ή της ΚΟΜΕΠ για κάτι που συναντήσαμε ή για να εξοπλιστούμε, ώστε κατάλληλα να ανοίξουμε κάποιο θέμα στον α ή β χώρο. Αλλη φορά να γίνει παρουσίαση κάποιας θέσης π.χ. για τα ναρκωτικά και μετά να οργανώσουμε μια ιδεολογικοπολιτική καμπάνια, δράσεις για το συγκεκριμένο θέμα κ.τ.λ. Ετσι θα δένεται, όπως λέμε, η θεωρία με την πράξη. Χρειάζεται κάθε όργανο να έχει ένα ευρύτερο αλλά και συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό σχεδιασμό, που θα πατάει στις ιδιαιτερότητες του χώρου ευθύνης του. Αυτός ο σχεδιασμός να ελέγχεται αν και πώς (δηλαδή ποσοτικά και ποιοτικά) προχωράει στις Οργανώσεις. Να ενθαρρύνονται, να παρακινούνται οι Οργανώσεις να ανεβάζουν το επίπεδο της ιδεολογικοπολιτικής τους δουλειάς. Εξάλλου, όσο ανεβαίνει το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο των Οργανώσεων και τα όργανα θα «αναγκάζονται» να ανεβάσουν το ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδό τους για να αντεπεξέλθουν στην καθοδηγητική δουλειά.

Για όλα τα παραπάνω, την ευθύνη δεν την έχουν μόνο τα καθοδηγητικά όργανα, αλλά και ο κάθε σύντροφος ξεχωριστά είτε είναι στέλεχος είτε όχι. Να έχει έγνοια να προχωράνε τα παραπάνω, να βελτιώνεται ο ίδιος, να μπορεί να αντεπεξέρχεται στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη απέναντι στην αστική ιδεολογία, τον οπορτουνισμό. Να παίρνει, δηλαδή, ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και συλλογικά μέτρα, ώστε κάτω από το βάρος των οικονομικών δυσκολιών και του καθημερινού αγώνα δεν θα αφήνει να επιδρούν στη συνείδησή του η ιδεολογία του αντιπάλου, δεν θα κάνει πίσω, δεν θα αποτραβιέται από την πάλη. Χρειάζεται συνεχώς να βάζουμε αυτήν την ευθύνη ο καθένας και κάθε όργανο, να μπορούμε καλύτερα να προετοιμαζόμαστε, να δημιουργούμε τους όρους της κομμουνιστικής αντοχής για τις πιο μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις που θα έρθουν, γιατί όπως αναφέρεται και στις Θέσεις αυτό που σήμερα φαίνεται αμετάβλητο και ακίνητο αύριο μπορεί να αλλάξει ραγδαία και όταν αλλάξει θα είναι η ώρα που θα κριθούμε για την προετοιμασία που κάνουμε σήμερα και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να είμαστε πίσω από αυτό που θα απαιτούν οι τότε συνθήκες και θα κριθούμε με βάση τους στόχους που βάζει το σύνθημα του Συνεδρίου μας, δηλαδή ισχυρό ΚΚΕ, για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία για το σοσιαλισμό.

Γιατί το ΚΚΕ δεν άλλαξε περπατησιά και δη μετά τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη;

Απλά και ευθέως, διότι στο εσωτερικό του και στον περίγυρό του πλειοψήφησαν επαναστάτες. Καθόλου εύκολη υπόθεση, για τούτο και καμιά επανάπαυση δεν επιτρέπεται.

Στο κάτω - κάτω οι αστοί, τα πολιτικοσυνδικαλιστικά και λοιπά πάμπολλα τσιράκια τους, ναι μεν είναι καθάρματα, αλλά δεν παραδίδουν τα όπλα. Επιπλέον, ξέρουν καλά πώς ν' αξιοποιήσουν τους οπορτουνιστές... Εξάλλου, έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι με χίλιους μύριους τρόπους προσπάθησαν και θα συνεχίσουν να προσπαθούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι απ' τα μέσα, για να το εκφυλίσουν και να το ξεφτιλίσουν στα μάτια του λαού, των λαών.

Πώς; Είτε με συμμετοχή του σε αστική κυβέρνηση, δήθεν για ελάφρυνση των βασάνων του λαού και μάλιστα στο έδαφος τάχα αντιφασιστικού μετώπου, λες κι ο φασισμός δεν είναι η άλλη όψη του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού, είτε με προβοκάτσια εκ των «...έσω» που «δικαίως» θα το καταστήσει μισητό...

Ευτυχώς, όμως, για τούτη τη χώρα και το λαό της, μέχρι τώρα μετρούν αποτυχίες σ' αυτά τα βρώμικα σχέδιά τους. Γι' αυτό, άλλωστε, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να δυσφημίσουν τον κομμουνισμό γενικότερα - και το ΚΚΕ ειδικότερα - μ' όλα τα μέσα και δη τα ηλεκτρονικά, στα οποία έχει ολημερίς κι ολονυχτίς πρόσβαση ο πληθυσμός. Ομοια δρουν και στην Παιδεία, που βρίθει από καθηγητάδες των μαθητών, φοιτητών, σπουδαστών, γδαρτάδες, μα και στο στρατό, στους χώρους δουλειάς κ.λπ.

Κι η αλήθεια είναι ότι τους έχει πιάσει αντικομμουνιστική πρεμούρα σε βαθμό υστερίας... Αραγε, γιατί;

Ας δούμε την απάντηση με παράδειγμα την Ελλάδα.

Για πόσο ακόμη θα κρατούν το λαό στην ίδια στάση; Για πόσον καιρό δηλαδή θα τον πείθουν να συνεχίζει να σέρνεται οικονομικοκοινωνικά με τα γόνατα; Θα ματώσουν. Θα ξεσκιστούν. Ο πόνος θα γίνει αφόρητος... Οι πληγές θ' αρχίσουν να κακοφορμίζουν και να βαθαίνουν... Το χειρουργείο πανέτοιμο για τον ακρωτηριασμό του...

Τι θα κάνει τότε ο λαός; Θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια να τον ακρωτηριάσουν;;; Οχι βέβαια! Θ' αντιδράσει έστω κι από ένστικτο. Μα ούτε κι αυτοί που τον κατάντησαν να σέρνεται και να ματώνει για τα συμφέροντά τους θα κάτσουν να κοιτούν την αντίδρασή του με σταυρωμένα χέρια. Αντίθετα, θα κάνουν τα πάντα να κορυφώσουν τη λαϊκή αντίδραση, μα σε μορφή όχλου... Διότι τον όχλο τον ξεφορτώνονται ευκολότερα. Τον αποκεφαλίζουν επί τόπου... Στοιχίζει λιγότερο σε χρόνο, κόπο, έξοδα...

Τραγικό φινάλε, μα εκτός απ' τα σχέδια επί χάρτου, στην πράξη δεν ευοδώνεται. Γιατί; Διότι απαιτεί να συνεχίσει ο λαός - ως όχλος -, να σέρνεται με τα ήδη ξεσκισμένα γόνατα, κάτι που είναι ανθρωπίνως αδύνατο!!! Δεν θα έχει δηλαδή ουδεμία σχέση - σύγκριση με τις «...πλατείες» κι άλλα τέτοια κόλπα εκτόνωσης προς αλλαγή διαχειριστή... Γιατί; Διότι στη φάση - εξέλιξη του καπιταλισμού επί «...πλατειών», τα λαϊκά γόνατα ήταν ακόμη σχετικά γερά. Στη φάση - εξέλιξή του όπου θα είναι πλέον ξεσκισμένα, ο λαός δεν θα μπορεί να συρθεί σε «...πλατείες». Θα του πέφτουν μακριά... Θα προτιμήσει ν' αντιδράσει εκεί που βρίσκεται. Στη γειτονιά του, στη δουλειά του, στην πόλη του, στο χωριό του, στο σχολειό και τη σχολή του. Εκεί (!) είν' ευκολότερο να πρωτοσηκωθεί ο πληγιασμένος.

Σάμπως όμως εκεί δεν θα υπάρχουν τομάρια να τον ωθήσουν να μη σηκωθεί; Ναι, αλλά δεν θα έχουν τη σημερινή άνεση, διότι εκπαιδεύτηκαν να κάνουν πιρουέτες στη γλίτσα που κρύβει την αλήθεια... Η αλήθεια όμως τότε δεν θα κρύβεται... Θα βασιλεύει η πιο μαύρη φτώχεια και το λαϊκό αίμα θα χύνεται ασταμάτητα για τα κέρδη των αφεντάδων λόγω πολέμου, ή σε πρώτη φάση με την επιβολή ανοιχτού φασισμού... Συνεπώς τα «γοβάκια» τους θα κολλάνε πάνω στο αίμα και θα εμποδίζονται να κάνουν πιρουέτες για να εγκλωβίζουν συνειδήσεις. Μοιραία, θ' ακινητοποιούνται ή θα τσακίζονται στην προσπάθειά τους να κάνουν τη βρωμοδουλειά.

Σαφέστατα όμως δεν θα εκλείψουν αυτά τ' απόβλητα, οι φανεροί και καμουφλαρισμένοι φασιστοναζίδες. Ούτε π.χ. στην Κατοχή (Β΄ Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος) εξέλιπαν, μήτε επί χούντας 1967 - 1974. Υπήρχαν ως σιχαμερή μειοψηφία. Τούτος είναι ο λόγος που γίνεται εδώ και κάμποσα χρόνια μεθοδευμένη προσπάθεια εκφασισμού του λαού και δη της νεολαίας. Θέλουν να μετατρέψουν τη σιχαμερή μειοψηφία σε σιχαμερή πλειοψηφία, που θα συνεχίσει να σέρνεται με ξεσκισμένα γόνατα, αποζητώντας τον ακρωτηριασμό της για να πάψει να πονά...

Κι εδώ φτάνουμε αισίως στην ιστορική αποστολή του ΚΚΕ ως οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, που τάχθηκε να οργανώσει το λαό και να τον οδηγήσει στην κομμουνιστική επανάσταση.

Τι αποτελεί όμως κάθε οργανωμένο τμήμα ανθρώπων; Αποτελεί έναν μηχανισμό που διαθέτει όργανα λειτουργίας και όργανα ελέγχου των οργάνων λειτουργίας. Μόνο που αντίθετα με τους μηχανισμούς τεχνολογίας, π.χ. σύγχρονο αυτοκίνητο, έχει αυξημένες απαιτήσεις παρακολούθησης των λειτουργιών του, γιατί αφορά την ταξική πάλη. Κι η ταξική πάλη δεν είναι περίπατος - χόμπι Είναι αιματηρά σκληρή.

Για τούτο, ακόμη και σ' εποχές ...νομιμότητας του ΚΚΕ, ενίοτε ο έλεγχος από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα, δεν πρέπει να διεξάγεται με ανοιχτά χαρτιά...

Γιατί; Διότι αν είμαι χαλασμένη εξαρχής ή χάλασα στην πορεία, ξέρω από ποιους να φυλάγομαι, μην πιαστώ στα πράσα... Κι όσο δεν πιάνομαι επ' αυτοφώρω, ακινητοποιούνται όποιοι μ' έχουν μυριστεί και δεν έχουν μάρτυρες... Αρα το «βουλώνουν» μη χαρακτηριστούν διαλυτικά στοιχεία ή τρελοί. Ετσι, συνεχίζω να εμποδίζω την κομματική δουλειά, ή να σπιλώνω με ράδιο - αρβύλα καθαρούς δυνατούς εξωκομματικούς και κομματικούς συντρόφους, προωθώντας στρατολογίες και προς τα πάνω όργανα τσιράκια μου, ή ανυποψίαστους που χειρίζομαι... Κι αν κάποιος ανυποψίαστος ξυπνήσει, τον ξεπαστρεύω κι αυτόν με ράδιο - αρβύλα ή προβοκάτσια, αφού έχω συμμάχους εκτός κόμματος, ίσως κι εντός...

Ομοιο κακό θα προξενούσα ως μη χαλασμένη, αλλά ανεπαρκής. Ανεπαρκής = ξερόλας + γραφειοκράτης + επιθετικός απέναντι σ' όποιον βάζει ζητήματα που ο ίδιος αδυνατεί να συλλάβει. Διπλά επικίνδυνη, γιατί θα καταντούσα χάντρα στο κομπολογάκι του όποιου χαλασμένου, πιστεύοντας ότι δρω υπέρ του Κόμματος. Τελικά, θα έβλαπτα το Κόμμα, το λαό, τα παιδιά μου...

Για την ανασύνταξη επομένως του εργατολαϊκού ταξικού κινήματος ποσοτικά και ποιοτικά, απαιτείται ο «μηχανισμός» του ΚΚΕ να βρίσκεται σε χέρια επαναστατών και υπό διαρκή πλήρη έλεγχο.

Μόνον έτσι σαν έρθει η ώρα να ορθωθεί ο λαός για να μην ακρωτηριαστεί, θα γίνει κατορθωτό να οργανωθεί σε γειτονιές, χώρους δουλειάς κι εκπαίδευσης, για να εξεγερθεί και να επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του κομμουνισμού.

Αλλιώς... αλίμονο στις επόμενες γενιές...

Καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ!!!

Συμφωνώ με τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ. Σχετικά με τη Θέση 82 και την τελευταία υποπαράγραφο που αφορά στην προπαγάνδα και στις μορφές της, θα ήθελα να σταθώ στην αξιοποίηση των μέσων μαζικής δικτύωσης, αλλά και του ίντερνετ γενικότερα, για τη διάδοση των απόψεων του ΚΚΕ. Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, κυρίως νέοι, δεν εμπιστεύονται όπως παλιότερα την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες και έχουν στραφεί σε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης. Τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας ιδιαίτερα, δηλαδή ηλικίες από 16 μέχρι 30 χρονών, χρησιμοποιούν το facebook και το twitter σαν την κύρια πηγή ενημέρωσής τους για την επικαιρότητα. Για πολλούς νέους αυτά τα δύο μέσα έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους, και η διαδικτυακή τους παρουσία αποτελεί για αυτούς στοιχείο της προσωπικότητάς τους. Στο facebook και στο twitter κυριαρχεί η ιδεολογία της υποταγής, του συμβιβασμού και της απάθειας που καλλιεργείται από όλα τα αστικά κόμματα, και απουσιάζει η πρόταση του ΚΚΕ για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας με έξοδο από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους. Στην παρούσα φάση η εκπροσώπηση του Κόμματος πέφτει στις πλάτες φίλων και οπαδών που διατηρούν λογαριασμούς σε αυτά τα Μέσα, με αποτέλεσμα να μην φωτίζονται όλες οι πτυχές των θέσεων του ΚΚΕ. Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και σε καθημερινή βάση, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε επίσημα, είτε με λογαριασμούς που χειρίζονται μέλη τους, ώστε να διαμορφώσουν συνειδήσεις και να διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις. Η θέση μας, που αποτελεί και τον μοναδικό πραγματικό αντίλογο, δεν φτάνει σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους αλλά και μεγαλύτερους, στους οποίους δεν φτάνουν πολλές φορές τα φυλλάδια του ΚΚΕ ή ο «Ριζοσπάστης». Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τους μακροχρόνια ανέργους που δεν έρχονται σε επαφή με κομμουνιστές συνδικαλιστές, αλλά έρχονται σε επαφή με την αστική προπαγάνδα σε καθημερινή βάση, γίνεται νομίζω ευκολότερα αντιληπτό το κενό παρουσίας μας σε αυτήν την κατηγορία. Η δημιουργία του πόρταλ του 902.gr κατέστησε ευκολότερη την ενημέρωση σε πραγματικό χρόνο για τις πολιτικές εξελίξεις από τη δική μας σκοπιά. Ωστόσο η επισκεψιμότητά του παραμένει σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που θα αναμέναμε. Η προσωπική μου άποψη είναι πως η δημιουργία επίσημων λογαριασμών του Γραφείου Τύπου του Κόμματος στα προαναφερθέντα Μέσα θα συμβάλει στη βελτίωση της προπαγάνδισης των θέσεών μας. Λογαριασμοί και σελίδες του ΚΚΕ θα καταστήσουν άρθρα και συνεντεύξεις στελεχών μας διαθέσιμες σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Eνδεχομένως η δημιουργία ιστολογίων και σελίδων ακόμα και τοπικών οργανώσεων να φέρει το Κόμμα κοντά σε μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας. Ακόμα, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με γνώση και διάθεση να προσφέρουν σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσαν να προσεγγίσουν αυτό το πληθυσμιακό τμήμα, που προς το παρόν δεν το φτάνουμε.

Eύχομαι το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ να αποτελέσει σταθμό στην πάλη του ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ανίχνευση στα θεμέλια που ποτίζουν την αγωνιστική αντοχή μας και ανθίζουν το επαναστατικό πάθος, σε καιρούς που απαγορεύεται ο ονειροπόλος ρεαλισμός

Α)

1. Αλλαντοβιομηχανία: Νίκας - Υφαντής - Βίκυ - Κρέτα Φαρμ - Πασσιάς κ.λπ. 7.500 εργαζόμενοι. Το 35% της παραγωγής τους το καταναλώνουν 11 εκατ. άτομα ντόπιου πληθυσμού. Αντικειμενικά το 65% της παραγωγής είναι για εξαγωγές. Το 35% της παραγωγής τους αντιπροσωπεύει το 80% του όγκου πωλήσεων αλλαντικών στην εγχώρια αγορά. Για τους μεγαλομετόχους - ιδιοκτήτες είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου η διείσδυσή τους στην αγορά της Τουρκίας (76 εκατ. άτομα), της Ιταλίας (72 εκατ. άτομα), της Βουλγαρίας - Ρουμανίας (40 εκατ. άτομα). Εχουν ζωτική ανάγκη για πάμφθηνο, ευέλικτο, εξουθενωμένο εργατικό προσωπικό, ώστε με ανταγωνιστικότητα κόστους εργασίας να εδραιώνουν εμπορικά δίκτυα στις εξαγωγές τους, με ταυτόχρονη διασφάλιση ενός αξιόλογου μέσου ποσοστού κέρδους.

2. Βιομηχανία - Μεταλλουργία: Ομιλοι Στασινόπουλου - Κυριακόπουλου - Μυτιληναίου (Βιοχάλκο - ΜΕΤΚΑ - J&B). Κύκλος εργασιών: 15,5 δισ. ευρώ. 9.000 εργαζόμενοι περίπου. Το 80% της μεταλλουργίας. Εμπορικά δίκτυα σε 27 χώρες συνολικά. Να 'τοι οι ηγέτες της εξωστρέφειας, της ανταγωνιστικότητας κόστους. Σημείωση: Η ΜΕΤΚΑ εκτοπίζει γερμανικές εταιρείες αλουμινίου μέσα στη Γερμανία.

3. Αγορά Υγείας: Συνολικές πληρωμές (κύκλος εργασιών): (α) από κρατικό προϋπολογισμό: 4.600.000.000 ευρώ, (β) από ασφαλιστικά ταμεία: 4.200.000.000 ευρώ, (γ) άμεσες επιπρόσθετες πληρωμές ασθενών - ασφαλισμένων: 4.800.000.000 ευρώ. (Να 'τος ο ΕΟΠΥΥ). Σύνολο πληρωμών: 13.600.000.000 ευρώ. Το 2012 το σύνολο πληρωμών ήταν: 17.200.000.000 ευρώ. Οι όμιλοι (Ιατρικό Κέντρο - Υγεία - Γιουρομέντικα - Ιασώ - Βιοϊατρική, εισηγμένοι στο Χρηματιστήριο), πραγματοποιούν το 42% των διαγνωστικών εξετάσεων πανελλαδικά. Συνολικά οι αμιγώς κερδοσκοπικές εταιρείες Υγείας - Πρόνοιας - Αποκατάστασης πραγματοποιούν το 62% των διαγνωστικών εξετάσεων πανελλαδικά (2015). 213.000.000 εξετάσεις σε ένα σύνολο 325.000.000. Μόνο το 38% των διαγνωστικών εξετάσεων πανελλαδικά (2015) πραγματοποιούνται στους σχηματισμούς των κρατικών δομών. Σύνολο εργαζομένων σε επτά πολυσυγκροτήματα Υγείας είναι 13 χιλιάδες. Καταγράφονται 173 επαγγελματικές ειδικότητες.

4. Από στοιχεία ICAP 2015: Επί των 500 μεγαλύτερων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, 200 εγχώριοι μονοπωλιακοί όμιλοι (συχνά με πολυκλαδική διάρθρωση) έχουν αύξηση της κερδοφορίας σε συνθήκες πτώσης του τζίρου. Και βεβαίως με καθίζηση των μισθών, των εργαζομένων σε αυτούς. Εχουν δραστική μείωση της φορολόγησής τους, ενώ κατέχουν συνολικά το 65% ως μερίδια αγοράς μέσα στην Ελλάδα. Είναι αυτή η κοινωνική δύναμη που έχει ζωτική ανάγκη για την εκτίναξη της κερδοφορίας τους με παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων, ανταγωνιστικότητα κόστους εργασίας, εξωστρέφεια για την αύξηση του όγκου πωλήσεων των εμπορευμάτων, διείσδυση σε νέες αγορές και γι' αυτό συνολικά γεωπολιτική αναβάθμιση της επίσημης Ελλάδας ως εθνοκρατική βάση στήριξής τους. Να τη η βάση συμμετοχής στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς!!

Β)

Αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός είναι ο αγώνας, γιατί τα μονοπώλια - οι γιγαντωμένες ΑΕ συχνά πολυκλαδικές - στη διάρθρωσή τους κυριαρχούν στην οικονομία. Γιατί τα μονοπώλια είναι η πλέον αναπτυγμένη μορφή του κεφαλαίου ως κοινωνική - οικονομική σχέση. Γιατί έχει κοινωνικοποιηθεί η παραγωγή, ενώ διατηρείται η καπιταλιστική - ατομική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της. Γιατί έχει διαχωρισθεί η ιδιοκτησία του κεφαλαίου από τη λειτουργία του κεφαλαίου. Γιατί η εργατική τάξη κυριαρχεί στη λειτουργία της κοινωνικής παραγωγής, ενώ είναι πλήρως διαχωρισμένη από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ο αγώνας λοιπόν ακριβώς για όλα τα παραπάνω είναι αντιμονοπωλιακός και ακριβώς γι' αυτό γίνεται αντικαπιταλιστικός. Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας - προγραμματική θέση του επαναστατικού εργατικού κινήματος - απόκτησε και ενσωματώνει, αφομοιώνει το προϊόν - αποτέλεσμα της κοινωνικής - οικονομικής εξέλιξης του καπιταλισμού. Να τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, τα σύνορα του προσωρινού ιστορικού του χαρακτήρα.

Οι αγοραίοι οικονομολόγοι, η αγοραία πολιτική οικονομία που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια της ΕΕ και των ΗΠΑ, μαζί, αξεχώριστα με τη σοσιαλδημοκρατική - νεοαριστερή δημοσιολογία - φιλολογία, δεν μπορεί να διανοηθεί την ανεπτυγμένη στους κόλπους του κεφαλαίου κοινωνική παραγωγική δύναμη και τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας αποσπασμένα απ' αυτήν την καπιταλιστική μορφή. Εμείς μπορούμε ακριβώς γιατί βασιζόμαστε στα καινοτόμα επιστημονικά ορόσημα της επαναστατικής σκέψης του Καρλ Μαρξ - Λένιν με το δημιουργικό αποτύπωμά τους στο πολιτικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Γ)

(α) Οταν γύρω μας κυριαρχεί η μοιρολατρία, η σύγχυση και η αμηχανία και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο θα ραγίσει ο πάγος για την εργατική φουσκοθαλασσιά, τότε να είμαστε πρέπει ετοιμοπόλεμοι! Να βυθομετρούμε τις εργατικές διαθέσεις, να είμαστε κοντά στα σκιρτήματα ανόδου της εργατικής διαμαρτυρίας. Γιατί οι απαιτήσεις της ζωής είναι ακαταμάχητες. Να τος ο μαχητικός ρεαλισμός!

(β) Το επαναστατικό πάθος στις σημερινές συνθήκες μοιάζει παράταιρο, εκτός ρεαλισμού, της φρόνησης και της σύνεσης. Στην περίοδο που διανύουμε αντηχεί σαν ατομική εκκεντρικότητα σχεδόν. Στην αμήχανη ρουτίνα της καθημερινής ζωής το επαναστατικό πάθος ακόμη φαντάζει σα μια άσκοπη, ατελέσφορη, σχεδόν μάταιη, πάντως σπάταλη κατάσταση της προσωπικότητας. Συμπαθητική μεν, επίφοβη δε. Ομως είναι η έκρηξη - ακριβώς η έκρηξη - ενός ονειροπόλου ρεαλισμού, που εναντιώνεται στην κοκαλωμένη, νεκρή, φρόνιμη, απεικόνιση της αντικειμενικής πραγματικότητας.

(γ) Τώρα ξύνουμε το βράχο με τα νύχια της λογικής. Κοπανάμε με το πάθος του δίκιου. Ο βράχος κουνιέται από το πείσμα που γεννά η βεβαιότητα για τη νίκη. Ραγίζει όταν ανθίζει η εργατική αυτενέργεια. Το βράχο τον σπάμε με τη δύναμη της γνώσης, σκίζοντας το πυκνό φράγμα της ομίχλης που καθηλώνει το μήνυμα της πείρας, διασχίζοντας τα γυαλιστερά ρετάλια των σκουριασμένων ιδεών της εργοδοσίας, με το φως του νου που δίνει η πρωτοπόρα επιστημονική γνώση στα κοινωνικά φαινόμενα. Αυτή είναι η πτήση για πρωτοπόρους!

(δ) Ακριβώς γι' αυτά το επαναστατικό πάθος έχει μέσα του την ικανότητα της φαντασίας, τη διεισδυτικότητα της διαίσθησης, την ακαταμάχητη δύναμη να ραγίζει το τείχος της επίπεδης σκέψης, την ανημποριά μπροστά στην ατσάλινη βία των εκμεταλλευτών. Να εκτινάσσεται η δύναμη της λογικής στα ύψη, να γίνεται ανίκητη η υπεροχή του δίκιου της τάξης των εργατών, να πολλαπλασιάζεται η ακατάβλητη θέληση για τη νίκη. Η έφοδος στον ουρανό γίνεται κατορθωτή, το σχεδόν αδύνατο μετατρέπεται σε ιστορική πράξη.

Συμμερίζομαι την αναγκαιότητα των στόχων με τα τραχιά, σύνθετα και ελπιδοφόρα καθήκοντα που προτείνουν οι Θέσεις της ΚΕ. Στην προσπάθεια των επόμενων χρόνων της κομματικής δράσης, δηλώνω παρών!!

Κάτω από τον, άθελα μου, βαρύγδουπο τίτλο που διάλεξα, θέλησα σ/φοι απλά να θίξω 2 θέματα που με απασχολούν όλο και περισσότερο.

Αποφεύγω να θίξω δημόσια, λεπτότερα ας πούμε θέματα, για τις αδυναμίες των Οργάνων του Κόμματός μας για παράδειγμα, ή γενικεύσεις για τα στελέχη, ας πούμε, που ο κάθε σ/φος ή απλός εργάτης βλέπει/κρίνει κι έχει ολόπλευρη ελευθερία στο δικό μας κόμμα απευθείας και ονομαστικά να επαινέσει ή να κριτικάρει, ακόμα και να καταδικάσει εκεί που δρα.

Αρχικά: Η πολιτική μας επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτιστική, με την πολιτική μάλιστα να κρίνεται σχετικά σύντομα (όταν δοθεί η αποφασιστική μάχη), ενώ η πολιτιστική μακρόχρονη επανάσταση θα κρίνει τελικά ΑΝ η ενδεχόμενη πολιτική νίκη θα κρατηθεί από τον νικητή λαό. Γι αυτό δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας, αντίθετα πρέπει να δουλέψουμε έγκαιρα και αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Ως δεύτερο θέμα επιλέγω την προσπάθεια που απαιτείται, ώστε το αποτέλεσμα κάθε φορά να μην επισκιάζει την αιτία στην ανάλυσή μας και τα μέτρα που παίρνουμε.

Με ενδιαφέρον μελετώ, στο πλαίσιο αυτό, τον προσυνεδριακό μας διάλογο, δείγμα περίτρανο του ανωτέρου επιπέδου που σήμερα βρισκόμαστε ως Κόμμα από όλες τις απόψεις (θεωρητικά, οργανωτικά, ιδεολογικοπολιτικά).

Με τέτοιο δυναμικό (οργανωμένο και μη) δεν μας τρομάζουν οι τεράστιες δυσκολίες, ούτε και τα αναπόφευκτα μικρά ή μεγαλύτερα λάθη στην πορεία μας.

Αν κρίνουμε τις έως τώρα διακηρύξεις μας, δεν γνωρίζω καμία που να καλύφτηκε κάτω από παχύ στρώμα σκόνης, άχρηστη κι αχρείαστη. Η επίδραση που ασκήσαμε και ασκούμε στο εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι βαθιά κι επωφελής. Το εμποτίζουμε με την απαιτούμενη σωτήρια δυσπιστία προς τις συνήθειες που μας κληρονομεί ο καπιταλισμός. Του δίνουμε σταδιακά τη φόρα που χρειάζεται για να κάνει το ΑΛΜΑ που απαιτείται πάνω από την αστική δημοκρατία, προς νέους λαϊκούς θεσμούς (γιατί τι άλλο είναι - πρέπει να είναι, σ/φοι, οι Λαϊκές μας Επιτροπές;).

Πρέπει από τώρα να αρχίσουμε να αλλάζουμε συνήθειες, κι εμείς και μαζί μας ο λαός. Να αναδιαπαιδαγωγήσουμε τη νεολαία, αυτό είναι το κύριο καθήκον μας αυτοτελώς ως Κόμμα και μέσα από τη δουλειά της ΚΝΕ.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ (με τα σημάδια της επερχόμενης σύγκρουσης να είναι όλο και πιο ορατά και τα διαθέσιμα χρονικά περιθώρια ενδεχομένως να μικραίνουν αμείλικτα - έτσι είναι η Ιστορία, δεν σε ρωτάει), πρέπει πάντα να μπολιάζουμε τη δράση με ιδέες, σπάζοντας το σκοτάδι της ημιμάθειας / αμάθειας ΚΑΙ στις γραμμές μας.

Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο καπιταλισμός διαπαιδαγωγεί τους εργαζόμενους διαφθείροντάς τους. Σε αντάλλαγμα τούς ατσαλώνει, καθιστώντας τους ικανούς αντιπάλους του με την παρέμβαση του κινήματός μας.

Πρέπει να γίνουμε ικανοί για ορθολογικές συγκρίσεις/αποκαλύψεις ετερογενών φαινομένων. Για παράδειγμα ο δημοκρατικός πολιτισμός και η δημοκρατική οργάνωση που ο καπιταλισμός παρέχει στον καθένα, να αντιπαρατεθούν εύστοχα με τη δικτατορία του κεφαλαίου - αιτία των δεινών του λαού, αλλιώς πώς θα πιστέψει ο εργαζόμενος λαός στην αναγκαιότητα της δικής μας δημοκρατικής πρότασης για τη δικτατορία του προλεταριάτου;

Χρειάζεται αυτοπεποίθηση που πηγάζει από τη γνώση - παρόλο που οι στόχοι που κατευθύνουμε τα βέλη μας φαντάζουν μακρινοί και ο σκοπός πολύ βαθύς.

Βάση μας είναι η στρατηγική μας - να την κάνουμε κτήμα μας. Για την ακρίβεια πρέπει να γίνει κτήμα ΟΛΩΝ. Και να γίνει κτήμα ΟΛΗ η στρατηγική, για να έχουν νόημα ο επί μέρους στόχος μας και τα συνθήματα του αγώνα μας.

Σ/φοι, σε συνθήκες ήττας έχουμε ύφεση κάθε είδους επαναστατικής δραστηριότητας, και στα πεδία της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της Τέχνης.

Ομως είναι δυνατό να λείπουν οι δάσκαλοι από τον παλλαϊκό συναγερμό που απαιτείται σήμερα; Να προσανατολίσουμε λοιπόν τα παλικάρια και τα κορίτσια της ΚΝΕ να γίνουν οι νέοι δάσκαλοι της νεολαίας και του λαού μας!

Η αστική ιδεολογία ασκεί θανατερή επίδραση σήμερα και πρέπει να μας απασχολήσει και ως Κόμμα βαθύτερα.

Αποτελεί την αιτία της ιστορικής αναδίπλωσης ενός σημαντικού τμήματος του λαού και της νεολαίας (με ολοφάνερη επίδραση και στις γραμμές μας ευρύτερα), με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, την όλο και διευρυνόμενη αποστράτευση και την απάθεια - αποξένωση (ως αποτέλεσμα) από τη γνώση, την ολόπλευρη μόρφωση, την αδιάκοπη προσπάθεια ανάλυσης και κατανόησης των νέων συνθηκών, που γοργά αλλάζουν και αναδιαμορφώνονται ασταμάτητα.

Αλλιώς γιατί να διαβάζουμε (αγοράζουμε/διαδίδουμε/μελετάμε) τον «Ριζοσπάστη» βασικά, και όλα τα κομματικά έντυπα, μπροσούρες κ.λπ., και παραπέρα, πώς αυτό το ενδιαφέρον θα εξελιχθεί σε αληθινή κι ακόρεστη δίψα για γνώση και διάδοση αυτής της γνώσης μαζί με το σκληρό καθημερινό μας αγώνα για το ψωμί του λαού;

Ισως, σε ένα βαθμό, ο λαός απρόσμενα ή/και συμπτωματικά να ανακαλύπτει την αλήθεια και το περιεχόμενο της πρότασής μας.

Πρέπει να επιδράσουμε με σπουδαίο ή/και καθοριστικό τρόπο στις πρακτικές δραστηριότητες των ανθρώπων, δηλαδή να τους τραβήξουμε τόσο στον αγώνα όσο και στη γνώση.

Οχι μόνο με τη δύναμη της λογικής (εδώ έχουμε ατράνταχτα επιχειρήματα), αλλά και με την επίδραση της Τέχνης.

Χρειαζόμαστε τη μαγεία που ασκούν το βιολί του τυφλού, το ακορντεόν του τσιγγάνου, η κιθάρα του Γόη.

Εν κατακλείδει:

Στις μέρες μας θα επιτευχθεί μια ενότητα πολλών λαϊκών στρωμάτων που όμοιά της δεν ήταν έως τώρα δυνατή - στη βάση των ανυπόφορων δεινών που επιβάλλονται στο λαό.

Μας είναι σαφές ότι τα λαϊκά στρώματα αυτά φέρνουν την ποικιλοχρωμία και ποικιλοφωνία στο κίνημα, είναι καλοδεχούμενα!

Κουβαλούν μαζί τους όλες τις προλήψεις και αντιδραστικές φαντασιοπληξίες, τις αδυναμίες και τα λάθη τους.

Εχουμε τη δύναμη να τους συνενώσουμε και κατευθύνουμε στη νίκη!

Σε όσους ένα πόδι έχουν στο παρόν και ένα στο μέλλον να γίνουμε διαπρύσιοι κήρυκες, να τους τραβήξουμε στο μέλλον.

Στον εργάτη να δείξουμε το δρόμο και τον τρόπο.

Στον αγρότη, που ως δουλευτής είναι μαζί μας - ενδεχομένως και έως τον σοσιαλισμό ακόμα - αλλά ως πωλητής του προϊόντος του μόχθου του επιστρέφει με αγωνία στο ελεύθερο εμπόριο (τον καπιταλισμό δηλαδή), να του προτείνουμε συμμαχία.

Σ/φοι, ο ποιητής λέει ότι τα κάστρα δεν πέφτουν με ευχές..

Οπερ έδει δείξαι λοιπόν, έχουμε τώρα ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα μας: τις Θέσεις του 20ού μας Συνεδρίου !

Με παρακαταθήκη την Ιστορία του ΚΚΕ , συνεχίζουμε το δρόμο που ονομάζεται ΑΓΩΝΑΣ...

Καλή επιτυχία στο Συνέδριο!

Σύμφωνα με την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας το 2016 η οικονομική κρίση έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρει την αύξηση της παιδικής θνησιμότητας από 2,65 το 2008 σε 3,75 το 2014, την ραγδαία αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008 σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013, τη μείωση του ποσοστό του πληθυσμού που δηλώνει «καλή» ή «πολύ καλή» αυτοαξιολογούμενη υγεία (self-rated health), από 71% το 2006 σε 68,8% το 2011.

Ολοι οι δείκτες της αστικής πολιτικής οικονομίας αντιμετωπίζουν την κατάσταση αυτή ως επικίνδυνη γιατί, υπογραμμίζει η Εκθεση πως η υποβάθμιση του επιπέδου υγείας των πολιτών δύναται να οδηγήσει σε απώλειες ωρών εργασίας και σε κάμψη της παραγωγικότητας της εργασίας.

Η υγεία για κείνους είναι ένα εμπόρευμα όπου ο ασθενής είναι καταναλωτής υπηρεσιών με έναν πιστωτικό αριθμό που λέγεται ΑΜΚΑ.

Για την καπιταλιστική οικονομία, η υγεία στην πράξη προσεγγίζεται ως έλλειψη ανώμαλης κατάστασης των ανθρώπων, τέτοιας που να δημιουργεί άμεση ανικανότητα για εργασία ή ανάγκη θεραπείας.

Το εργατικό κίνημα, με τη συμβολή της ΕΣΣΔ, είχε επιβάλει ήδη από το 1946 στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τον πασίγνωστο ορισμό: «Ως υγεία γενικότερα εννοείται η πλήρης σωματική, ψυχική, πνευματική και κοινωνική ευεξία - ισορροπία όλων των ανθρώπων».

Αυτός ο ορισμός επιβάλλει ασφαλείς και υγιεινές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, καθαρό περιβάλλον, επάρκεια και ποιότητα στα είδη διατροφής, σταθερή και μόνιμη εργασία, εισόδημα που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες, ελεύθερο χρόνο, υψηλό πολιτιστικό επίπεδο κ.ά. για όλα τα μέλη της κοινωνίας. Ολα αυτά που λέμε πρωτογενή πρόληψη.

Παράλληλα, προϋποθέτει και τη λειτουργία υπηρεσιών Υγείας που έργο τους είναι η πρόληψη, η έγκαιρη διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας σε ένα ενιαίο σύστημα Υγείας και όχι αποσπασματική λειτουργία τους με κίνητρο το κέρδος.

Με βάση τον ίδιο ορισμό, το ΚΚΕ έχει διατυπώσει τις θέσεις του για την Υγεία. Είναι ένα κείμενο με επιστημονικό και ορθολογικό τρόπο διατυπωμένο, που μπορεί να γίνει κτήμα του εργατικού κινήματος και κρίκος σύνδεσης, κοινής πορείας, πάλης με τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, με τους αυτοαπασχολούμενους και τους υγειονομικούς.

ΟΜΩΣ αυτό το θαυμάσιο κείμενο έχει μείνει στα συρτάρια μας σαν το ωραίο προυκί της γιαγιάς που δεν το στολίζει η κόρη και η εγγονή για να μη λερωθεί. Επί πλέον, επειδή η τελευταία διατύπωση έγινε το 2008, συμφωνώ με την ανάγκη επικαιροποίησης των θέσεων σε θέματα Υγείας - Κοινωνικής Ασφάλισης - Πρόνοιας, όπως επισημαίνεται στη θέση 82.

Προτείνω να γίνει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το θέμα της Υγείας και λόγω της σοβαρότητάς του και λόγω των αρνητικών εξελίξεων στο χώρο της Υγείας και λόγω των καθυστερήσεων στην προβολή των επεξεργασιών του Κόμματος στα θέματα Υγείας.

ΑΝΤΙ επιλόγου καταθέτω 3 απόψεις συντρόφων:

1. «Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, χρειαζόμαστε βοήθεια. Ο καπιταλισμός διαθέτει πολλά όπλα. Δυστυχώς διαθέτει και ένα κομμάτι από τη διανόηση. Πληρώνει καλά όταν θέλει. Εμείς δεν έχουμε λεφτά. Εχουμε όμως εσάς. Το πιο ζωντανό και δραστήριο, το πιο δημιουργικό κομμάτι της διανόησης... Την αριστερή, την προοδευτική διανόηση. Γι' αυτό σας καλούμε κοντά μας, στα εργοστάσια, στα μεταλλεία, στα χωράφια, για να φτιάξουμε όλοι μαζί το τραγούδι της εργατιάς. Σας θέλουμε κοντά μας γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε τον ήλιο, θέλουμε δουλειά πολλή». Εργάτης της ΛΑΡΚΟ σε συμπόσιο του ΚΚΕ 1987, Εργατική τάξη και Πολιτισμός.

2. «Θα θέλαμε ο Ιατρικός Σύλλογος Πειραιά να παίρνει μέρος στους κοινωνικούς αγώνες για τα προβλήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους του Πειραιά. Κάποτε οι γιατροί, το υπόλοιπο προσωπικό στα νοσοκομεία του Πειραιά, μαζί με το εργατικό κίνημα, πρέπει να σηκώσουν ένα μέτωπο γιατί μ΄αυτές τις συνθήκες δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους». Ο σ. Σπύρος Χαλβατζής απευθυνόμενος στον Ιατρικό Σύλλογο Πειραιά («Ρ» 9/2/1988).

3. Ο Ενγκελς στο συνέδριο των σοσιαλιστών φοιτητών: Οι επαναστάσεις του παρελθόντος χρειάζονταν από το πανεπιστήμιο μονάχα δικηγόρους, σαν την καλύτερη πρώτη ύλη, απ' την οποία διαμορφώνονταν οι πολιτικοί παράγοντες. Για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα χρειασθούν, εκτός απ' αυτό, γιατροί, μηχανικοί, χημικοί, γεωπόνοι και άλλοι ειδικοί, διότι πρόκειται να κυριαρχηθεί η λειτουργία όχι μόνο της πολιτικής μηχανής, αλλά και ολόκληρης της κοινωνικής παραγωγής, κι εδώ πια δεν θα χρειαστούν διόλου ηχηρές φράσεις, αλλά σοβαρές γνώσεις.