Οι επιλεγόμενοι «Αφγανοί» της πολυεθνικής «Αλ Κάιντα» («βάση») αποτέλεσαν ένα από τα πλέον πρωτοπόρα «δίκτυα» (net work) της «παγκοσμιοποίησης», βασικό εργαλείο κυριαρχίας των ΗΠΑ και από τις πλέον σύγχρονες «συνέργιες» (complicity). Δημιούργημα της CIA και της βρετανικής Μ16, με ειδική έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου το 1986, χρηματοδότησε με σαουδαραβικά πετροδόλαρα, και εκπαίδευσε και εξόπλισε σε πακιστανικά στρατόπεδα χιλιάδες ισλαμιστές μουζαχεντίν που πολέμησαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν».

Από τότε, με την τιμητική προσωνυμία «Αφγανοί», αποτέλεσαν το «προκεχωρημένο φυλάκιο» σ' όλα τα πεδία διεμβόλισης των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία, τον Καύκασο, τη Βοσνία και το Κόσσοβο, το Κέρας της Αφρικής, άλλα και τους μάνατζερ που διαχειρίζονταν ταυτόχρονα τους υπονόμους της «τρομοκρατίας», τους δρόμους του ναρκω-εμπορίου και τις ροές της διεθνούς χρημαστηριακής σπέκουλας. Εξίσου επιτήδειοι στη χρήση των πυραύλων «Στίγκερ», το οργανωμένο έγκλημα και την πληροφορική δικτύωση.

Ακόμη και ως διεστραμμένη «ισλαμική αναβίωση» η «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, από το 1998 εκφράζει πρωτοπόρους, και ως εκ τούτου, ολοκληρωτικούς «θύλακες παγκοσμιοποίησης» που (...) τρελαίνονται σε μια αποεδαφικοποιημένη και «ασύμμετρη» σύγκρουση «εκσυγχρονισμού» και όχι υστέρησης και εγκλεισμού μες στις στοές των αφγανικών Λευκών Ορέων. Διαφορετικά δε γίνεται αντιληπτό, γιατί ο Μπους διεκδικεί από έναν πρώην πράκτορά του την «ηθική» διαχείριση της «παγκοσμιοποίησης», αφού και οι δύο, ως γόνοι «καλών οικογενειών» θα έπρεπε να λύνουν τις διαφορές τους παίζοντας γκολφ, αντί να βομβαρδίζει ο ένας την περιουσία του άλλου.

Πρόκειται για διαμάχη στα έγκατα του ιερατείου - και γι' αυτό τρομάζει. Κάτι σαν ενδόρρηξη, απο την κρίση και τις οξύτατες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που εξαιτίας της έκτασης και της έντασής της ξεχείλισε γρήγορα μέσα σε μια τριετία, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά μιάς ενδοταξικής σύγκρουσης με όλες τις «διεθνικές» και ταξικές επιπτώσεις. Η απειλή βρίσκεται ακριβώς στη σχάση του πυρήνα, από κει και πέρα τα ωστικά «κύματα» συμπαρασύρουν όλα τα επίπεδα, διευρύνοντας το ρήγμα ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις που κατέληξε άλλες φορές σε παγκόσμιους πολέμους. Η «παγκοσμιοποίηση» οδηγούσε υποχρεωτικά σε εκτράχυνση, παρά τη μεταψυχροπολεμική «ευφορία». Η 11/9/2001 δεν αποτέλεσε παρά την αφορμή, η «πολλαπλασιαστική ισχύς» της στην παγκόσμια σκακιέρα υπερβαίνει τα επιμέρους πιόνια.

Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, η σύρραξη. Τρομάζει, όμως, η βίαιη και «ασύμμετρη» μετάθεση σε μιά πιθανή κατάσταση «παγκόσμιου πολέμου», το επακόλουθο «κενό πανικού» των κυβερνώντων και το ασύλληπτο εύρος της τεχνολογίας των μέσων εξόντωσης, σε συνδυασμό με τη μισθοφορική θηριωδία.

Οι ΗΠΑ, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα της 11/9/2001 και έχοντας υπό πυρηνική ομηρία τον πλανήτη, αποφάσισαν, εδώ και έναν χρόνο, μονομερώς, να κηρύξουν «παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πόλεμο» εναντίον «κάθε έθνους, οργάνωσης ή προσώπου» που εμποδίζει την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής κυριαρχίας. Η διά της βίας επιβολή των αμερικανικών γεωστρατηγικών συμφερόντων, με γενικευμένη χρήση της μιλιταριστικής ισχύος, διατάχθηκε ως «πρόληψη» κατά των «εχθρών της ανθρωπότητας», εξαπολύοντας μια πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα «παγκόσμια σταυροφορία».

Ο «συνασπισμός» εκστρατείας για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, υπό αμερικανο-βρετανική σημαία, κατέλυσε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ξεφτιλίζοντας τον ΟΗΕ, καταπατώντας «κυριαρχικά δικαιώματα» και «ελευθερίες» στις ίδιες τις «δυτικές» κοινωνίες, που γέμισαν συρματοπλέγματα, «τρομονόμους», «βιοπολιτικές» καταστολές, ρατσιστικά και ξενόφοβα πογκρόμ κατά των μεταναστών.

Με ένα θηριώδες «ηθικό βαμπιρισμό» (Νίτσε), καταργήθηκε κάθε «τεκμήριο αθωότητας», ποινικοποιώντας κάθε εκδήλωση ζωής που δεν αρμόζει «σε καιρό πολέμου».

Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση της ΕΕ, ορίζονται ένοχες «τρομοκρατίας» δράσεις όπως «εκφοβισμός του πληθυσμού (...), αδικαιολόγητος εξαναγκασμός των δημοσίων αρχών να εκτελέσουν οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχουν από την εκτέλεσή της (...), αποσταθεροποίηση των πολιτικών, συνταγματικών ή οικονομικών δομών μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού (...), διαταραχή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή κάθε άλλου βασικού φυσικού πόρου (...), απειλή τέλεσης ενός εκ των προαναφερομένων εγκλημάτων»!!! Απεργία ή κατάληψη σ'αυτές τις επιχειρήσεις απο το εργατικό κίνημα κατατάσσει αυτό το κίνημα στην «τρομοκρατία».

Εξω από τα φρούρια της Δύσης, η Ανατολή απειλείται με γενοκτονία και στη θηριωδία προσδίδονται ραγδαία όλα τα απαίσια χαρακτηριστικά μιας «σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών», όπως είχε προαναγγείλει, προ δεκαετίας, ο σκοτεινός Σ. Χάντινγκτον. Το Ισλάμ πρέπει, λέει, να ξεριζωθεί γιατί «ευθύνεται» για την «Αλ Κάιντα», που μάλλον «ευθύνεται» για την 11/9, αλλά αν δεν υπήρχε η «Αλ Κάιντα», οι ΗΠΑ δε θα μπορούσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, να σπείρουν την Κεντρική Ασία με στρατιωτικές βάσεις από τη Γεωργία μέχρι την Τασκένδη.

Και γιατί από τις φιλοαμερικανικές θεοκρατικές σατραπείες του Ισλάμ πρέπει να εξαφανιστούν αυτές του Αφγανιστάν και του Ιράκ;

Αλλά μήπως η Τουρκία δε συμπολέμησε με την «Αλ Κάιντα» σε όλα τα πεδία, από τη Βοσνία μέχρι το Κόσσοβο, και από την Τσετσενία μέχρι το «Ισλαμικό κόμμα του Τουρκεστάν» (πρώην Imuq); Σε τελευταία ανάλυση, όπως ομολόγησε δημόσια πρόσφατα ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, η σύγκρουση με την «Αλ Κάιντα» είναι μια εσωτερική διαμάχη των «δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης». Δεν είναι «πολιτισμική» διαμάχη με το Ισλάμ.

Associated Press

Αλλά ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ευρισκόμενος επίσημα σε «πόλεμο» εδώ και ένα χρόνο, κάλεσε τους Αμερικανούς σε «προσευχή» και δήλωσε ότι «σήμερα η ανθρωπότητα έχει την ευκαιρία να κάνει να θριαμβεύσει η ελευθερία επί όλων των παλιών εχθρών. Οι ΗΠΑ με ενθουσιασμό αναλαμβάνουν την ευθύνη να είναι πρωτοπόροι σε αυτή τη μεγάλη αποστολή». Πιο συγκεκριμένος ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένι δήλωσε: «Οι ΗΠΑ εισήλθαν σε πολυετή αγώνα, έναν πόλεμο νέου τύπου εναντίον νέου εχθρού (...). Για τον πόλεμο αυτό συστήσαμε ευρεία συμμαχία πολιτισμένων κρατών (...) δεν υπάρχει δυνατότητα κατά του τρόμου (...) τα παλιά δόγματα ασφαλείας παύουν να ισχύουν (...) ένας τρομακτικός υπόκοσμος δραστηριοποιείται σήμερα, εκτεινόμενος σε πάνω από εξήντα (60) χώρες (...) σύμφωνα με το δόγμα Μπους, καθεστώς το οποίο υποστηρίζει ή ευνοεί τους τρομοκράτες, θα αντιμετωπίζεται από τις ΗΠΑ ως εχθρικό (...) καθίσταται αναγκαία η ανάληψη προληπτικής δράσης».

Associated Press

Από την πλευρά του ο Χ. Κίσινγκερ στις επετειακές του δηλώσεις διαπιστώνει κι αυτός ότι «με την 11η Σεπτέμβρη ο κόσμος εισήλθε σε μια νέα εποχή, κατά την οποία ιδιωτικές οργανώσεις, εξωτερικές του κρατικού συστήματος, αποδείχτηκαν ικανές να απειλήσουν την εθνική και διεθνή ασφάλεια με ξαφνικές επιθέσεις». Ο Χ. Κίσινγκερ επιμένει στον πολυεθνικό χαρακτήρα της τρομοκρατίας, αφού «η βάση του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν στο έδαφος ενός κυρίαρχου κράτους, αλλά οι στόχοι ξεπερνούσαν την επικράτειά του. Στοιχεία εκπαιδευμένα και άκρως ειδικευμένα είχαν εισχωρήσει σ' όλο τον κόσμο, μερικά στο έδαφος των πιο στενών συμμάχων της Αμερικής κι άλλα εντός και αυτών των ΗΠΑ. Υποστηρίζονταν οικονομικά και λογιστικά εκ μέρους ορισμένων κρατών και, κυρίως, από ιδιώτες που προφανώς δεν ελέγχονταν από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Οι βάσεις εκπαίδευσης ευρίσκονταν σε διάφορες χώρες, αλλά κυρίως σε περιοχές ανεξέλεγκτες ή δύσκολα ελεγχόμενες από τις κυβερνήσεις, όπως στην Υεμένη, τη Σομαλία ή την Ινδονησία».

Associated Press

Οχι, δεν εννοεί ότι οι ΗΠΑ δε δικαιούνται πλέον να βομβαρδίζουν όποιον είναι ανεπιθύμητος, να μην κάνουν χούντες, να μη «βοηθούν» τυραννικά καθεστώτα, να μη θίγουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην Κίνα, αλλά ποτέ στη Σαουδική Αραβία, να μην ενοχλούνται από τις πυρηνικές βόμβες του Ισραήλ, αλλά μόνο απ' αυτές που «θα» αποκτήσει ο Σαντάμ. Ο Χ. Κίσινγκερ εννοεί κάτι αντάξιο της ματωμένης ιστορία του, δηλαδή ότι δεν ισχύει η «αρχή της κυριαρχίας» στο νέο αμερικανικό «παγκόσμιο πόλεμο» με προληπτικά πλήγματα κατά εικαζομένων «τρομοκρατικών» απειλών, παρά μόνο για τις ΗΠΑ. Ο συλλογισμός είναι αντάξιος του ανδρός: «Τα κράτη που φιλοξενούν γιάφκες των τρομοκρατών ή τις βάσεις εκπαίδευσής τους δεν μπορούν να κάνουν επίκληση στην παραδοσιακή έννοια της κυριαρχίας, γιατί το εθνικό τους έδαφος έχει παραβιαστεί από τους τρομοκράτες» (!!!).

Μ' άλλα λόγια, φυτεύοντας έναν οποιονδήποτε Κουφοντίνα, η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Χ. Κίσινγκερ, χάνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα (!!!) και αυτό στο όνομα της «πρόληψης», που για τον Χ. Κίσινγκερ εμπεριέχει και την «εξουδετέρωση της απειλής» (!!!).

Ιδιαίτερα όσον αφορά την «αναγκαία» επίθεση κατά του Ιράκ ο συλλογισμός του Χ. Κίσινγκερ είναι περίπου παρανοϊκός, αφού επιχειρηματολογεί ως εξής: «Το Ιράκ βρίσκεται στο κέντρο μιας περιοχής, που υπήρξε εστία της διεθνούς τρομοκρατίας, από την οποία οργανώθηκε η επίθεση κατά της Αμερικής. Η απειλή που εκπροσωπεί δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το βαθμό εμπλοκής με την Αλ Κάιντα, αφού αυτό το κράτος έχει χρησιμοποιήσει το όπλο της τρομοκρατίας κατά των γειτόνων του, κατά του Ισραήλ και κατά της Ευρώπης. Για τις ΗΠΑ η ανοχή απέναντι στην αποθήκευση θανατηφόρων όπλων εκεί όπου είδαν το φως οι νέες μορφές τρομοκρατίας δε σημαίνει μόνο ήττα στη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά και στην ψυχολογική αντιμετώπιση του φαινομένου. Η ανενόχλητη συσσώρευση τέτοιου οπλισμού δεν μπορεί παρά να αποτελέσει για τους τρομοκράτες και τους υποστηρικτές τους μια ένδειξη έλλειψης βούλησης ή ικανότητας προστασίας εκ μέρους των απειλουμένων κοινωνιών (...). Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτά τα αποθέματα δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον. Περί αυτού εγώ βασίζομαι στο λόγο της κυβέρνησης Μπους» (!!!).

Ο δεδηλωμένος στόχος είναι «η αλλαγή του καθεστώτος» στο Ιράκ, ενώ υπονοείται και ενδεχόμενος διαμελισμός, αφού «το Ιράκ δεν είναι ένα κράτος - έθνος, δημιουργήθηκε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αντίβαρο στο Ιράν». Αποκλείεται μια «παρατεταμένη» κατοχή «εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων, στην καρδιά του μουσουλμανικού κόσμου». Γίνεται και μια ύποπτη αναφορά στην Τουρκία «τη μοναδική δημοκρατία της περιοχής, στην οποία το πλουραλιστικό καθεστώς ήρθε μετά από είκοσι χρόνια καλόβολου αυταρχισμού» (!!!).

Ετσι τα πάντα εξηγούνται σύμφωνα με την αμερικανική «ηθική» αλά Κίσινγκερ: Με δεδομένη την κυριαρχία του «καλού» επί του «κακού» και αφού το «καλό» είναι οι ΗΠΑ, η μόνη κυριαρχία που υπάρχει είναι η αμερικανική. Από δω απορρέουν και «οι αξίες για τις οποίες μας θαυμάζουν», όπως ισχυρίζεται και ο «λίμπεραλ» προπαγανδιστής για (...) «αμερικανάκια» εντός ΗΠΑ, ο πολύς Νόαμ Τσόμσκι.

Ο άλλος εκκεντρικός Φρ. Φουκογιάμα, που από τότε που διακήρυξε το περιβόητο «τέλος της ιστορίας», έχει γίνει η ιστορία άνω - κάτω, διαμαρτύρεται γιατί η «ιστορία» δεν τον επιβεβαίωσε και ανακαλύπτει εμβριθώς ότι πρώτον «ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός εκπροσωπούν νέες ιδεολογικές προκλήσεις που σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβαίνουν σε ένταση ακόμη και τον κομμουνισμό» (!!!) δυστυχώς και δεύτερον «τεράστιο ρήγμα άνοιξε ανάμεσα στην αμερικανική και την ευρωπαϊκή αντίληψη για τον κόσμο και η αίσθηση των κοινών αξιών διαρκώς εκφυλίζεται». Αυτό το χάσμα οφείλεται, βέβαια, στην Προεδρία Μπους, που δεν αντιλαμβάνεται επαρκώς πως «το τέλος της ιστορίας υποτίθεται ότι θα ήταν η νίκη όλων των δυτικών, όχι απλώς των αμερικανικών αξιών».

Αυτή η δήθεν απόσταση της «άλλης» Αμερικής από τον Μπους απασχολεί ιδιαίτερα την «εναλλακτική» αμερικανική προπαγάνδα που διοχετεύεται στην Ευρώπη. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ιδιαίτερα από τους εν Ελλάδι «φίλους» του Κλίντον και των «δημοκρατικών», να υπενθυμίσουμε ότι τόσο ο «πόλεμος» όσο και το δόγμα της «πρόληψης» δεν είναι εφεύρεση μόνο του Μπους. Δυο μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση, στις 14/9/2001, το Κογκρέσο των ΗΠΑ παμψηφεί με ψήφους 98-0 στη Γερουσία και 420-1 στη Βουλή, παραχώρησε στον Πρόεδρο Μπους όλες τις εξουσίες για να κηρύξει τον «προληπτικό πόλεμο εναντίον όλων». Η εντολή του Κογκρέσου «για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης», αφού υπενθυμίζει το δικαίωμα των ΗΠΑ στην «αυτοάμυνά» τους και τα περί «προστασίας των πολιτών» εντός και εκτός, καθιστά σαφές ότι «ο Πρόεδρος εξουσιοδοτείται στη χρήση της αναγκαίας και κατάλληλης δύναμης (to use all necessary and appropriate force) εναντίον εθνών, οργανώσεων και προσώπων που εκείνος εκτιμά (Re determines) ότι σχεδίασαν, διέταξαν, διέπραξαν ή βοήθησαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ή υπέθαλψαν (harboted) αυτές τις οργανώσεις ή τα πρόσωπα, με σκοπό την πρόληψη (in ordet to prevent) των μελλοντικών ενεργειών της διεθνούς τρομοκρατίας εναντίον των ΗΠΑ, εκ μέρους αυτών των εθνών, οργανώσεων ή προσώπων».

Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, παμψηφεί σύσσωμο το αμερικανικό Κογκρέσο συσπειρώθηκε γύρω από έναν Πρόεδρο που εξελέγη με το στανιό και κατόπιν «άνωθεν» δικαστικών παρεμβάσεων και αλλοιώσεων του εκλογικού αποτελέσματος. Και τον ανέδειξε ηγεμόνα των ΗΠΑ σε καιρό «πολέμου», άρα δικτάτορα της μοναδικής υπερδύναμης του πλανήτη.

Η Αλ-Κάιντα είχε «τρομοκρατήσει» επίσημα τις ΗΠΑ το 1993, με την επίθεση πάλι εναντίον των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης, τον Αύγουστο του 1998 με τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών πρεσβειών στην Κένυα και την Τανζανία και τον Οκτώβρη του 2000 με την επίθεση κατά του στρατιωτικού πλοίου «Cole» στην Υεμένη. Την 11/9/2001, οι ΗΠΑ εξαναγκάζονται εξαιτίας της «τρομοκρατικής» επίθεσης να κηρύξουν γενικευμένο και ολοκληρωτικό πόλεμο.

Associated Press

Associated Press

Το 1996 ο Σ. Χάντινγκτον έγραφε τα εξής:

«Οι ΗΠΑ αντέδρασαν έντονα και οργάνωσαν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους Αφγανούς στασιαστές που πολεμούσαν κατά των σοβιετικών δυνάμεων(...). Αυτό που η Δύση βλέπει ως νίκη του Ελεύθερου Κόσμου, οι μουσουλμάνοι το βλέπουν ως νίκη του ισλάμ. Τα αμερικανικά δολάρια και οι πύραυλοι ήταν αναγκαίοι για την ήττα των Σοβιετικών(...). Η οικονομική υποστήριξη των μουσουλμάνων για τον πόλεμο προήλθε κυρίως από τη Σαουδική Αραβία(...). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, 25.000 περίπου εθελοντές από άλλες ισλαμικές, κυρίως αραβικές, χώρες συμμετείχαν στον πόλεμο(...) οι εθελοντές εκπαιδεύτηκαν από τη Στρατιωτική Υπηρεσία Κατασκοπίας του Πακιστάν. Επίσης το Πακιστάν ήταν ο αγωγός για τη διοχέτευση των αμερικανικών χρημάτων(...) ο πόλεμος άφησε πίσω του έναν ανήσυχο συνασπισμό ισλαμιστικών οργανώσεων, μια γενιά ειδικευμένων και πεπειραμένων μαχητών, στρατόπεδα, εκπαιδευτικά πεδία, εγκαταστάσεις για σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων, πολύπλοκα δίκτυα σχέσεων σε όλο τον ισλαμικό κόσμο σε επίπεδο προσωπικού και οργάνωσης, μια σημαντική ποσότητα στρατιωτικού εξοπλισμού και, το πιο σημαντικό από όλα, μια μεθυστική αίσθηση δύναμης και αυτοπεποίθησης. Το ισλάμ νίκησε τη μια από τις δυο υπερδυνάμεις του κόσμου και τώρα εργάζεται για να νικήσει τη δεύτερη(...).

Associated Press

Το 1996 ακόμη, και ενώ έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την πρώτη επίθεση της «Αλ Κάιντα» στους δυο πύργους του Διεθνούς Εμπορικού Κέντρου στο Μανχάταν, ο Σ. Χάντινγκτον είναι πολύ προσεκτικός για το δίκτυο του Μπιν Λάντεν και αναφέρει τα εξής: «Εκτός από την κυβερνητική υποστήριξη, πολλές μουσουλμανικές ομάδες πρωτοβάθμιας εμπλοκής έχουν υποστηριχτεί από την κινητή, διεθνή ομάδα ισλαμιστών μαχητών, που προέρχεται από τον αφγανικό πόλεμο και έχει λάβει μέρος σε διαμάχες όπως ο εμφύλιος πόλεμος στην Αλγερία, στην Τσετσενία και στις Φιλιππίνες. Αυτή η διεθνής ισλαμική ομάδα είχε εμπλακεί στην αποστολή εθελοντών με σκοπό την εγκαθίδρυση της ισλαμικής κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, στο Κασμίρ και τη Βοσνία, στη διεξαγωγή από κοινού με τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές εθνότητες προπαγανδιστικών πολέμων εναντίον κυβερνήσεων που αντιτίθενται στους ισλαμιστές μιας χώρας, και στην ίδρυση ισλαμικών κέντρων σε κοινότητες της διασποράς, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ως πολιτικά αρχηγεία από όλες τις εμπλεκόμενες μουσουλμανικές ομάδες».

Για τις ΗΠΑ το τέλος της ΕΣΣΔ άνοιγε την αυλαία για την «παγκοσμιοποίηση» της κυριαρχίας τους, που σήμαινε βασικά, εκτός από τον έλεγχο της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης, την επέκταση της ηγεμονίας της στην Αφρική και κυρίως στην Ασία, ήπειρο όπου το Ναγκασάκι, η Κορέα και το Βιετνάμ είχαν τραυματίσει βαθιά το «αμερικανικό όνειρο». Με στόχο τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, μέσα από τον άξονα Πακιστάν - Αφγανιστάν που θα μπορούσε να επεκταθεί μέχρι το Ουζμπεκιστάν, τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα της Κασπίας θα μεταφέρονταν στα λιμάνια του Πακιστάν, απομονώνοντας τη Ρωσία και παρακάμπτοντας το Ιράν, ενώ η αφγανική παραγωγή οπίου θα εξασφάλιζε τον έλεγχο στα δύο τρίτα του παγκόσμιου ναρκο-εμπορίου. Η Ρωσία έπρεπε να περικυκλωθεί από εχθρικές ισλαμικές σατραπείες, από την Τσετσενία μέχρι την Τασκένδη. Τα πυρηνικά του Πακιστάν θα φρονημάτιζαν την Ινδία, υπό την απειλή απόσχισης του Κασμίρ. Η Κίνα, κατεξοχήν στρατηγικός «εχθρός» εξαιτίας του μεγέθους, του καθεστώτος και των ξέφρενων ρυθμών ανάπτυξης, έπρεπε, προς το παρόν, να απομονωθεί, υπό μόνιμη απειλή ισλαμικών αποσχιστικών τάσεων στα βοριοδυτικά σύνορα.

Γίνεται φανερό ότι για να προωθηθούν όλα αυτά η «Αλ Κάιντα» αποτελούσε το εργαλείο - κλειδί, όπως και έγινε. Αλλά ο Πόλεμος στον Κόλπο είχε αλλάξει τα πράγματα, και ισλαμικοί «θύλακες» πλήρως «εκσυγχρονισμένοι», χωρίς αυτό να σημαίνει «δυτικοποιημένοι», είχαν αρχίσει την καταγγελία της «Δύσης» ως απειλής «σταυροφόρων και σιωνιστών», που αργότερα θα γινόταν και το έμβλημα του Μπιν Λάντεν. Η «Αλ Κάιντα» θα συνέχιζε ως «ειδική δύναμη» να ανοίγει το δρόμο στη «νέα οικονομία», με τη συμβολή και του «τρομοκράτη» Σόρος, της καλιφορνέζικης «Unocal» που έλεγχε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Κεντρική Ασία ή την κοσσοβάρικη ναρκο-θυγατρική στα Βαλκάνια, αλλά ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική έπρεπε να «δανείζεται» βάσεις και προστασία από τα ισλαμικά καθεστώτα, στα οποία έπνεε, ήδη, ο άνεμος της «ισλαμικής αναβίωσης», μια και η ισλαμική «ούμα» (κοινότητα) έβρισκε πρόσφορο έδαφος στο «υπέδαφος» της «παγκοσμιοποίησης».

Από το 1992 - 1996 το Σουδάν του Χασάν Αλ Ταράμπι αποτελεί προνομιακό χώρο για την «Αλ Κάιντα» αλλά και «εργαστήρι» μεταστροφής του Οσάμα Μπιν Λάντεν από πράκτορα του Ριάντ σε «τρομοκράτη» του Ισλάμ. Το 1996 στο Αφγανιστάν την εξουσία αναλαμβάνουν η «Αλ Κάιντα» και οι ταλιμπάν.

Αρχές του 1998 ιδρύεται το «Παγκόσμιο Ισλαμικό Μέτωπο» από επτά ριζοσπαστικές οργανώσεις που ασπάζονται την τζιχάντ (ιερό πόλεμο): την «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, τους ταλιμπάν του μουλά Ομάρ, γαμπρό του Μπιν Λάντεν και κυρίαρχου του Αφγανιστάν, τρεις αιγυπτιακές οργανώσεις με πολύχρονη δράση από την εποχή της δολοφονίας του Αιγύπτιου Προέδρου Α. Σαντάτ το 1981, και τον Αιγύπτιο γιατρό Αλ Ζαουάχρι «ιδεολόγο» της οργάνωσης, μια πακιστανική και μία ιορδανική. Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το πολυεθνικό «δίκτυο» εκτείνεται σε τριάντα οχτώ (38) χώρες, και σ' όλα τα ισλαμικά κράτη και τα μη αραβικά, την Τουρκία, την Κροατία, τη Βοσνία, την Αλβανία και το Κόσσοβο. Η παρουσία του Μπιν Λάντεν στα Βαλκάνια είναι πολύχρονη, ο ίδιος περηφανεύεται για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Βοσνίας, και τη «φιλία» του με τον Ιζεμπέκοβιτς, ενώ έχει και βοσνιακό διαβατήριο που εκδόθηκε στις 14/9/1993 και ισχύει για μια δεκαετία. Η Ιντερπόλ επιβεβαιώνει την παρουσία του στην Αλβανία το 1997/98 καθώς και τη στενή συνεργασία με τον ΟΥΤΣΕΚΑ, όπως και τις πολύχρονες ναρκο-σχέσεις με την κοσσοβάρικη μαφία.

Διάσημος έγινε ο «Αφγανός» μουζαχεντίν Αμπού Αζίζ ή Μπαρμπαρόσα που ως Βόσνιος «απελευθερωτής» του άρεσε να φωτογραφίζεται με κομμένα κεφάλια «απίστων» Σέρβων (R. Jacguard: «Au nom d' Oussama Ben Laden», Paris 2001, Ed. Piccolec). Αλλά τότε τα ευρωπαϊκά ασπόνδυλα ούρλιαζαν για τα «δικαιώματα των μειονοτήτων»(!!!). Η οργάνωση του «Παγκόσμιου Ισλαμικού Μετώπου» ασκεί ένα «αμυντικό τζιχάντ» που πολεμά τον «κοντινό εχθρό» (αραβικές θεοκρατικές σατραπείες) και τον «μακρινό» (ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ.) αδιακρίτως. Σ' αυτήν αντιστοιχεί μια «ευέλικτη» μορφή οργάνωσης, όπου τα δίκτυα οργανώσεων έχουν μεγάλη αυτονομία, συντηρούν «θύλακες εν υπνώσει» που ενεργοποιούνται τακτικά και στρατηγικά, η διασύνδεσή τους με την ηγεσία είναι χαλαρή και, γι' αυτό, η εξάρθρωσή τους δύσκολη. Η οργάνωση ως «δίκτυο» (net work) παραμένει ενεργή και χωρίς «αρχηγό», η λεγόμενη «ακέφαλη αντίσταση». Η ηγεσία φαίνεται να είναι τριμερής (Μπιν Λάντεν, Αλ Ζαουάχρι ο «ιδεολόγος», Mohammad Atef ο «στρατιωτικός»), υπάρχει ένα συμβούλιο» (majlis as-sura), τέσσερα κομισαριάτα (στρατιωτικό, οικονομικό, ιδεολογικό / θρησκευτικό και προπαγάνδας) καθώς και μια μόνιμη «υπηρεσία ασφαλείας» πραιτοριανών, η Μπριγκάδα 055 ή «Αραβική λεγεώνα». Η ηγεσία λειτουργεί ως «ομπρέλα», κάτι ανάλογο με το μαφιόζικο «θόλο» (κούπολα) που συνενώνει τα ξεχωριστά κλαν. Το «δίκτυο» εξαπλώνεται με υπερσύγχρονη «χαοτική» δομή, μπορεί ν' «ακουμπάει» σε οργανώσεις χωρίς να φαίνεται, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη δομή των αμερικανικών πολυεθνικών ηλεκτρονικού εμπορίου. Ως αποεδαφικοποιημένη πολυεθνική «δανείζεται» κρατική οντότητα (Σουδάν, Αφγανιστάν) αλλά και μη κυβερνητικές οργανώσεις, φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ. Αυτός ο ιδιόμορφος «δανεισμός» αφορά τη μη αναγνώριση από το ισλαμικό «έθνος» των «κρατών - εθνών» ως «ιμπεριαλιστικά κατασκευάσματα».

Associated Press

Ο κόσμος μετατέθηκε βίαια από έναν πόλεμο συμφερόντων για την παγκόσμια κυριαρχία σε μια παγκόσμια κατάσταση πολέμου. Η βίαιη ανατροπή όλων των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, αλλά και της πεποίθησης ότι «οι δημοκρατίες δεν κάνουν πόλεμο», προβάλλει ανατριχιαστικά το ενδεχόμενο χρήσης του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Ηδη από τον πόλεμο του Κόλπου, το προεδρικό διάταγμα 54 του πατέρα Μπους της 15/1/1991, σχετικά με την «Καταιγίδα της ερήμου», προέβλεπε πυρηνικές επιθέσεις σε περίπτωση που το Ιράκ χρησιμοποιούσε χημικά ή βιολογικά όπλα. Η απειλή θίχτηκε επανειλημμένα από τον Αμερικανό υπουργό Αμυνας, Ντ. Ράμσφελντ.

Ακούγεται, δήθεν, σαν «αποτροπή», αλλά με το σημερινό κλίμα γενικευμένης αβεβαιότητας και με εμπλεκόμενες σ'ένα διόλου απίθανο γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή πολλές «ανεξέλεγκτες» πυρηνικές δυνάμεις, όπως, για παράδειγμα, το Πακιστάν, η Ινδία ή το Ισραήλ, ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα φαντάζει σήμερα πολύ πιο πιθανό απ' ό,τι πριν δέκα χρόνια. Η διάβρωση της «δεδομένης» πυρηνικής ομηρίας από τις ΗΠΑ συμπαρασύρει υποχρεωτικά και όλες τις «συμβατικές» μεταβλητές. Ηδη ο πολεμικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης Μπους εκτινάχτηκε στο 40% των παγκόσμιων πολεμικών δαπανών. Ανάλογα κλιμακώνονται και οι υπόλοιποι εξοπλισμοί. Δεδομένου του «νέου τύπου εχθρού» (Μπους), που είναι «ιδέα» και όχι «κύριο όνομα», ο πόλεμος είναι «αέναος και απεριόριστος», αφού, όπως δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Κόλιν Πάουελ, την 13/9/2001, «η τρομοκρατία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν έχει σύνορα εθνικά, θρησκευτικά ή γεωγραφικά (...) όταν θα 'χουμε τελειώσει μ' αυτή την οργάνωση, θα συνεχίσουμε με μια παγκόσμια επίθεση κατά της τρομοκρατίας στο σύνολό της».

Εν ολίγοις μετά την 11/9, μαζί με την ιστορική διάψευση του «άτρωτου» των ΗΠΑ κατέρρευσαν και όλοι οι σχεδιασμοί περί κέντρου, περιφέρειας, lines (ορίων) και συνόρων, θεάτρων επιχειρήσεων, πολλαπλών μετώπων, τεχνολογικής υπεροπλίας κλπ. Οπως θα έλεγε και ο Λόρενς της Αραβίας, «ο πόλεμος έγινε σαν μια ναυμαχία στην έρημο». Ο ίδιος ο στρατηλάτης Μπους ηγείται ενός μέρους των ΗΠΑ, η εξουσία των πολυεθνικών όχι μόνο δεν του «ανήκει» αλλά δεν ξέρει καν αν είναι «μ' αυτόν ή με τους τρομοκράτες».

Επανειλημμένα οι υπηρεσίες του ΟΗΕ έχουν προειδοποιήσει ότι το ναρκω-εμπόριο και η διεθνής φινάντζα περνούν από τους ίδιους δρόμους και, συχνά, από τα ίδια χέρια. Τόσο ο Κλίντον όσο και ο Μπρεζίνσκι ομολόγησαν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ήταν τα δικά τους «παιδιά της παγκοσμιοποίησης» που κάναν τη ζημιά. Αλήθεια, ξέρει ο Μπους ποια λεφτά της CIA, της Σαουδικής Αραβίας ή του Πακιστάν, που χρηματοδοτούσαν χρόνια την «Αλ Κάιντα» κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, των Ρώσων στην Κασπία ή των Σέρβων στη Γιουγκοσλαβία, ανακυκλώθηκαν στους «δρόμους του οπίου» μέχρι να φθάσουν στη Γουόλ Στριτ; Μπορεί να δώσει πειστικές εξηγήσεις γιατί κατέρρευσαν ξαφνικά οι χρηματιστηριακές «πρωτοπορίες» ή η Αργεντινή; Μπορεί να ξεχάσει για λίγο τις «προσευχές» και να δικαιολογήσει γιατί σύμφωνα με την «Επιτροπή για την τρομοκρατία» των ΗΠΑ, στην ετήσια έκδοση του Ιούλη 2001, οι «εχθροί» είναι «Κούβα, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Βόρεια Κορέα, Σουδάν και Συρία», αλλά όχι το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν και του Μπιν Λάντεν; Μπορεί να εξηγήσει ο Μπους γιατί αποσταθεροποιήθηκε όλο το δίχτυ των φιλοαμερικανικών θεοκρατικών σατραπειών, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Πακιστάν, ή γιατί ο Σαρόν ξεφτίλισε ατιμώρητα ΗΠΑ και Ευρωπαίους, και μάλιστα σε καιρό «πολέμου»; Μπορεί να σταθμίσει την οπορτουνιστική και ανίερη συμμαχία, με πρώην και μελλοντικούς αντιπάλους, όπως η Ρωσία και η Κίνα, όταν οι σχέσεις με τη Γερμανία και την Ιαπωνία κρίνονται το λιγότερο ως «τεταμένες»; Μπορεί να εξηγήσει στους λαούς γιατί η «τρομοκρατία» του Σόρος είναι διαφορετική απ' αυτή του Μπιν Λάντεν, και πόσα είναι τα θύματα της παγκόσμιας χρηματιστηριακής σπέκουλας; Μπορεί να δείξει ποιος είναι ο «εχθρός»; Τότε πώς ντύνεται στρατηλάτης(...);