Πριν από μερικές μέρες, ήταν ο Γ. Καρατζαφέρης που δήλωνε σε συνέντευξή του ότι θέλει να πρωταγωνιστήσει στην αναμόρφωση του χώρου «δεξιά της δεξιάς», διεκδικώντας τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα, η συνέντευξη αυτή δόθηκε με αφορμή την ένταξη του πρώην χρυσαυγίτη βουλευτή Ν. Μίχου στο ΛΑ.Ο.Σ. Ενα μήνα μετά, ο Τ. Μπαλτάκος, που συνεργάζεται πολιτικά με τον Γ. Καρατζαφέρη, δηλώνει σε συνέντευξή του ότι υπάρχει κενό στη «δεξιά» που πρέπει να καλυφθεί από ένα νέο κόμμα, επειδή η ΝΔ ως κεντροδεξιά και η Χρυσή Αυγή ως ακροδεξιά δεν μπορούν να καλύψουν αυτόν το χώρο. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το «νέο» κόμμα θα πρέπει «μετά τις εκλογές να συνεργαστεί με το πρώτο κόμμα, όποιο και αν είναι αυτό, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η ΝΔ», ενώ επικροτεί και τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αναφέρεται, τέλος, στο ενδεχόμενο να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα μια «Λέγκα του Βορρά» και αφού επιβεβαιώνει την ανάμειξή του σε τέτοιες συζητήσεις, σημειώνει πως «είναι απαραίτητο ένα τέτοιο κόμμα». Είναι φανερό ότι στο παρασκήνιο υπάρχουν έντονες διεργασίες για τη συγκρότηση ενός πολιτικού φορέα με τα χαρακτηριστικά μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής», με στόχο να παίξει ενεργότερο ρόλο στο πολιτικό σύστημα, χωρίς τη ρετσινιά του «ακραίου». Αν μάλιστα κρίνει κανείς από την κινητικότητα που υπάρχει σε όλα τα αστικά κόμματα, προς διάφορες κατευθύνσεις, εύκολα διαπιστώνει ότι τα «μαγειρεία» έχουν πάρει φωτιά σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, μπροστά σε εξελίξεις που αφορούν τόσο τα ζητήματα της οικονομίας, όσο και τις γενικότερες αντιθέσεις και τους σχεδιασμούς στη γειτονιά μας.

Θυμάστε εκείνες τις αερολογίες περί «αειφόρου ανάπτυξης», όπου προστατεύοντας τις φυσικές πρώτες ύλες από τον κίνδυνο να εκλείψουν, θα διασφαλιζόταν τάχα σταθερή και αδιάκοπη ανάπτυξη της οικονομίας; Θυμάστε τις υποδείξεις της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προς το λαό ότι αλλάζοντας «μοντέλο ανάπτυξης» και αν δεν επιστρέψουμε στις «παθογένειες» του παρελθόντος (βλέπε εργασιακά και άλλα δικαιώματα), η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη στην Ελλάδα για τα πολλά επόμενα χρόνια, και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς; Επειδή όλοι τα θυμόμαστε, ας δούμε τι είπε η επικεφαλής του ΔΝΤ, μιλώντας τις προάλλες στο Βερολίνο: Τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης χρειάζεται να αναπτύξουν μια «εκσυγχρονισμένη ένωση κεφαλαιαγορών, μια βελτιωμένη τραπεζική ένωση και να κινηθούν προς μια μεγαλύτερη δημοσιονομική ενοποίηση, ξεκινώντας με μια κεντρική δημοσιονομική ικανότητα, προκειμένου η Ευρωζώνη να προετοιμαστεί για την επόμενη οικονομική ύφεση». Δηλαδή, δεν προλάβαμε καλά καλά να βγούμε από την κρίση και μια νέα ανοίγεται μπροστά μας, για την οποία μάλιστα τα αστικά επιτελεία προετοιμάζονται, ώστε με νέα εργαλεία να γίνει αποτελεσματικότερη η διαχείρισή της σε βάρος των λαών. Φούμαρα, επομένως, ότι με την κατάλληλη πολιτική και σχέδιο η ανάπτυξη μπορεί να μη διακόπτεται ποτέ. Ψέμα ότι οι θυσίες και ο συμβιβασμός με τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων είναι αυτά που διασφαλίζουν ανάπτυξη στο διηνεκές, μακριά από την πικρή εμπειρία της πρόσφατης κρίσης. Η μοναδική αλήθεια είναι ότι οι κρίσεις είναι στο DNA αυτού του σάπιου συστήματος και θα επιβιώνουν όσο επιβιώνει και το ίδιο.

«Γιατί ο καιρός ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι...». Δεν είχε, βέβαια, αυτό στο μυαλό του ο ποιητής, αλλά όσο να 'ναι, ο στίχος κολλάει στο κυνηγητό που κλιμακώνεται απέναντι στο λαό. Κάπως έτσι, στη μεγάλη φορολεηλασία έρχονται τώρα να προστεθούν μέτρα όπως η γενίκευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που πλέον θα γίνονται και για χρέη προς τους δήμους, το κυνηγητό που ξεκινάει η ΔΕΗ με εισπρακτικές εταιρείες σε πάνω από 120.000 μικροοφειλέτες, με τις γνωστές «μεθόδους», η πίεση των τραπεζών για διακανονισμούς - εκβιασμούς, που αφορούν πρωτίστως τη λαϊκή κατοικία και πάει λέγοντας. Κι όλα αυτά, καθόλου συμπτωματικά, συμβαίνουν την ώρα που κατά την κυβέρνηση «ανοίγει ο καιρός» της ανάκαμψης για τους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους, ακριβώς για να φτιαχτούν τα «μαξιλάρια ασφαλείας» για την έξοδο του κεφαλαίου στις αγορές, στη «μετά το μνημόνιο» εποχή.

1868 Γεννιέται ο Μαξίμ Γκόρκι (πραγματικό όνομα Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ).

1871 Η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνο 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια.

1926 Μέσα σε συνθήκες άγριας καταστολής του εργατικού κινήματος (δικτατορία Θεόδωρου Πάγκαλου) συνέρχεται το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η δικτατορία (με τις ευλογίες και τη συνεργασία των ρεφορμιστών) επεμβαίνει ανοιχτά: Συλλαμβάνει 110 αντιπροσώπους και τους κρατά έγκλειστους μέχρι τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου. Ετσι, οι ρεφορμιστές πετυχαίνουν να αποκτήσουν την «πλειοψηφία» στο Συνέδριο και να επικαθήσουν στην ηγεσία της ΓΣΕΕ (με ψήφους 179 έναντι 168 των ταξικών σωματείων). Κατόπιν η ΓΣΕΕ προσχωρεί στη ρεφορμιστική Διεθνή του Αμστερνταμ.

1933 Η Εργατική Βοήθεια υποβάλλει υπόμνημα στη Βουλή και στην κυβέρνηση για τη χορήγηση γενικής αμνηστίας στους αγωνιστές. Στο υπόμνημα αναφέρεται ότι 650 αγωνιστές βρίσκονται δεσμώτες στις φυλακές και 300 στις εξορίες.

1939 Τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο μπαίνουν στη Μαδρίτη.

1950 Πεθαίνει ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ, που την περίοδο της Κατοχής συντάχθηκε με το ΕΑΜ. Για τη στάση του αυτή, η Ιερά Σύνοδος τον καθαίρεσε από Μητροπολίτη διασύροντάς τον (όπως έκανε και με άλλους ιεράρχες που έλαβαν μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ, ο Ηλείας Αντώνιος κ.ά.).

1957 Αναγγέλλεται από τους Βρετανούς η απελευθέρωση του Μακαρίου από τις Σεϊχέλες, όπου κρατούνταν εξόριστος.

1964 Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Φώτης Αγγουλές.

1965 Ξεκινά το 1ο - ιδρυτικό - Συνέδριο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (28/3-1/4/1965).

1968 Εκατόν δεκαεφτά νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και τεράστιες υλικές ζημιές είναι ο απολογισμός του τρομερού σεισμού, έντασης 8,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που πλήττει την Αλάσκα με επίκεντρο την πρωτεύουσα Ανκορατζ.

1969 Ο ποιητής Γ. Σεφέρης, με ανακοίνωση που μοίρασε στους ξένους δημοσιογράφους, καταδικάζει το δικτατορικό καθεστώς της χούντας.