Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση έκανε γνωστό το αντιδραστικό της σχέδιο για το Ασφαλιστικό, βρήκε ενεργούς συμπαραστάτες, όπως ήταν αναμενόμενο, τον ΣΕΒ και τις ηγεσίες των υπόλοιπων εργοδοτικών Ενώσεων.

Ομως, η κυβέρνηση δεν διαθέτει μόνο φανερούς υποστηρικτές. Τη νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση σιγοντάρει αντικειμενικά και η στάση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Η κάλυψη που της δίνει δεν είναι βέβαια καινούρια. Με «αστερίσκους» και υποσημειώσεις, που διατυπώνονταν στα λόγια, δόθηκε και σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Και αυτό, βέβαια, δεν ήταν κάποια «αστοχία» της πλειοψηφίας, κάποιο λάθος τακτικής. Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα, αφορούν στη γραμμή που υπηρετεί στο κίνημα. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία συμπλέει με το κεφάλαιο και τα κόμματά του στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αποδέχεται ως «εθνικό στόχο» την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας, καλώντας τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη, μέσα και από τον «κοινωνικό διάλογο».

Ανταγωνιστικότητα, όμως, και ανάκαμψη σημαίνει φτηνότερη εργατική δύναμη, χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης. Σημαίνει παραπέρα αποχώρηση του κράτους και της εργοδοσίας από τη χρηματοδότηση του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης, για να μειώνεται το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» και, ταυτόχρονα, να ανοίγονται νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο.

Σημαίνει, όμως, και όξυνση όλων των παραγόντων που συντελούν στην κατάρρευση των Ταμείων. Τέτοιοι είναι η μείωση των μισθών, η γενικευμένη ευελιξία στην αγορά εργασίας, η επέκταση και κυριαρχία της μερικής απασχόλησης, τα τρίωρα και τα τετράωρα, ακόμα και οι απολύσεις που γίνονται στο όνομα της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων ή προκύπτουν ως αποτέλεσμα των λουκέτων σε επιχειρήσεις που τις κατάπιε ο ανταγωνισμός στον καπιταλισμό. Ολα αυτά συρρικνώνουν τα έσοδα του συστήματος, δημιουργούν υπόβαθρο για ένταση της επίθεσης σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων.

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία κραυγάζει για τη μείωση των συντάξεων και τη συρρίκνωση των άλλων παροχών, που γίνονται στο όνομα της «βιωσιμότητας», χωρίς όμως να αμφισβητεί τα κίνητρα της κυβέρνησης. Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στην τελευταία συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ για το Ασφαλιστικό, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ επικέντρωσαν την κριτική τους στο αν είναι ή δεν είναι βιώσιμο το σύστημα που προτείνει η κυβέρνηση, με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να αναφωνεί ότι «είναι μη ηθικά βιώσιμο»!

Την ίδια ώρα, ο γγ της ΓΣΕΕ οριοθέτησε ως στόχο των κινητοποιήσεων «να ξαναγίνει η Ελλάδα κανονική χώρα. Να επιστρέψουμε στην κανονικότητα...», ενώ ο εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ (παράταξη των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ) γι' αυτό που βρήκε να επικρίνει την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι η απουσία βούλησης για αγώνες και η «θολή εικόνα» που εκπέμπει. Τέλος, το ΕΜΕΙΣ κατηγόρησε την ηγεσία της ΓΣΕΕ για «ανικανότητα».

Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «βιωσιμότητα» του συστήματος, την οποία αποδέχεται η συνδικαλιστική πλειοψηφία, αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό όλων των αντιασφαλιστικών νομοθετημάτων. Από τη δεκαετία του 1990 ακόμα, η «βιωσιμότητα», συνδεδεμένη με το ύψος των συντάξεων και συνολικά με τις παροχές των Ταμείων, που ήταν τάχα υψηλές και κοστοβόρες, αποτέλεσε τη σημαία που καθοδήγησε όλες τις αντιασφαλιστικές επιθέσεις από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Αυτή την περίφημη «βιωσιμότητα» επικαλείται και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να «σαρώσει» ό,τι απέμεινε. Αυτήν επικαλούνται και όλοι οι θιασώτες των ιδιωτικών συστημάτων Ασφάλισης. Είναι το «λίπασμα» πάνω στο οποίο φυτρώνουν τα ιδεολογήματα ότι το κράτος δεν μπορεί να εγγυάται τις συντάξεις, αλλά μόνο ένα ελάχιστο όριο - όπως η «εθνική» που δίνει η κυβέρνηση - και ότι τελικά η σύνταξη πρέπει να γίνει ατομική υπόθεση.

Γι' αυτό, άλλωστε, όταν πριν από 15 χρόνια προέκυψε το ζήτημα των Επαγγελματικών Ταμείων, που αποτελούν μορφή της ιδιωτικής Ασφάλισης, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά μπήκε μπροστά για να προχωρήσουν στην πράξη.

Εκεί όμως που η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει δώσει κυριολεκτικά τα ρέστα της, είναι στη νομιμοποίηση, με τη συμμετοχή της, του «κοινωνικού διαλόγου». Στα επαναλαμβανόμενα παζάρια με τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες, αυτό που έμπαινε πάντα στο τραπέζι, ήταν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι και όχι τι θα κερδίσουν.

Το συνεχές αυτό αλισβερίσι αφόπλιζε τους εργάτες μπροστά στις επιθέσεις, θόλωνε την εικόνα του πραγματικού αντιπάλου, οδηγούσε σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις για την επίτευξη δήθεν «κοινών» στόχων. Γι' αυτό ακόμα και τώρα, αυτό που βρήκε να προσάψει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην κυβέρνηση είναι ότι έκανε διάλογο μόνο με τους εργοδότες. Ο καημός της είναι ότι χάνει το ρόλο του «κοινωνικού συνομιλητή» και όχι ότι οι εργάτες χάνουν τα πάντα.

Στα χνάρια αυτά κινείται και σήμερα η πλειοψηφία, υιοθετώντας το γενικό σλόγκαν της «ανάπτυξης». Η «ανάπτυξη», λέει, θα φέρει τη λύση του Ασφαλιστικού, αφού έτσι θα υπάρξουν θέσεις εργασίας και πόροι για τα Ταμεία. Αποσιωπά ότι η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται ο ΣΕΒ και η κυβέρνηση, προϋποθέτει όχι μόνο τη διατήρηση της εργασιακής ζούγκλας που έχει επιβληθεί, αλλά προδιαγράφει και τη χειροτέρευσή της.

Στο διά ταύτα και ενώ απομένουν λίγες ακόμα μέρες μέχρι την απεργία, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες δεν παίρνουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για την οργάνωση και την επιτυχία της. Δε θέλουν Γενικές Συνελεύσεις, δε συμβάλλουν στη συζήτηση, στην οργάνωση και στον ξεσηκωμό των εργαζομένων.

Η απεργία είναι σκληρή σύγκρουση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και το κράτος των μονοπωλίων. Δεν πραγματοποιείται με αποφάσεις διά περιφοράς, ούτε βέβαια με «απεργούς» που δηλώνουν ρεπό και άδειες ασθενείας τη μέρα της κινητοποίησης. Η απεργία θέλει εργάτες στους δρόμους και όχι αντιπροσωπείες σε συγκεντρώσεις. Προϋποθέτει πλατιά συζήτηση στους τόπους δουλειάς, Γενικές Συνελεύσεις, σχέδιο και οργάνωση, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Απαιτούνται μέτρα προστασίας της απεργίας, περιφρούρηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, άμυνα απέναντι στις απειλές και την τρομοκρατία της εργοδοσίας. Απαιτείται συντονισμός στους κλάδους, στις βιομηχανικές ζώνες, στις περιοχές. Ολα αυτά είναι στοιχεία που συμβάλλουν στην αναζωογόνηση του κινήματος, στην ανασύνταξη, στον ταξικό προσανατολισμό του. Και είναι ευθύνη των εργαζομένων να συμβάλουν ώστε αυτός ο τρόπος δουλειάς να κατακτηθεί και να δυναμώσει στο κίνημα της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι συμμετέχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις, μία μόλις μέρα μετά το πρώτο συλλαλητήριο στην Αθήνα, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των επιστημονικών φορέων και τα επιμελητήρια συμφώνησαν σε σχέδιο προτάσεων προς την κυβέρνηση, με τις οποίες δέχονται ως βάση για συζήτηση το αντιασφαλιστικό κυβερνητικό έκτρωμα και προτείνουν επιμέρους αλλαγές.

Για παράδειγμα, συμφωνούν με τη σύνδεση των εισφορών με το εισόδημα και της σύνταξης με τις εισφορές, προτείνοντας μάλιστα αυτές να κινούνται στον «ευρωπαϊκό μέσο όρο». Δηλαδή, αποδέχονται τον ανταποδοτικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που αποτελεί τον πυρήνα του κυβερνητικού σχεδίου για τη διάλυση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης και τη μετατροπή της σε ατομική υπόθεση, με συντάξεις στο ύψος επιδόματος πτωχοκομείου.

Τα ίδια είπαν οι εκπρόσωποι των επιστημονικών φορέων και στην κοινή συνέντευξη που έδωσαν στις αρχές της βδομάδας. Τις καταγγελίες τους μονοπώλησε το ζήτημα της αύξησης των εισφορών, που προβλέπεται στο σχέδιο της κυβέρνησης.

Βέβαια, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η αύξηση των εισφορών στο Ταμείο τους (ΕΤΑΑ), όπως συμβαίνει και με άλλους κλάδους (π.χ. ΟΓΑ), είναι ληστρική και ότι σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα χαράτσια και τη φορολογία εισοδήματος, καταντά εξοντωτική για χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες.

Ομως, τη ζημιά που κάνει η πολιτική της κυβέρνησης συμπληρώνει η στάση της πλειοψηφίας, η οποία, πέρα από το ότι καλλιεργεί συντεχνιακές λογικές, δεν λέει κουβέντα για τις πετσοκομμένες παροχές του νέου συστήματος, για το γεγονός ότι η σύνταξη εξαφανίζεται και μετατρέπεται σε προνοιακό επίδομα, για την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης και την απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότησή της.

Ορισμένοι μάλιστα από τους εκπροσώπους των φορέων επέμειναν στην εξαίρεση του ΕΤΑΑ από τη δημιουργία του ενός υπερ-Ταμείου, με το επιχείρημα ότι είναι «βιώσιμο», αναπαράγοντας τα παλιά συντεχνιακά σύνδρομα ότι είναι δυνατόν κάποιοι να τη γλιτώσουν... Αλλοι πήγαν ακόμα πιο πέρα και ζήτησαν τη μετατροπή του σε Επαγγελματικό Ταμείο, δηλαδή σε ιδιωτική Ασφάλιση!

Κατά τ' άλλα, ακόμα και η «διαπραγμάτευση» που κάνουν οι ηγεσίες των φορέων με το υπουργείο Εργασίας, περιορίζοντας το ζήτημα σε κάποια επιμέρους «λύση» για τις εισφορές στα «υψηλά» εισοδήματα, περισσότερο διευκολύνει την κυβερνητική επίθεση, παρά την αποτρέπει.

Δίνουν μάλιστα το άλλοθι στον αρμόδιο υπουργό να κομπάζει ότι αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, μειώνοντας αναλογικά τις εισφορές στα χαμηλότερα εισοδήματα. Δε λέει, βέβαια, ο υπουργός, ούτε οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, ότι ακόμα κι αυτές οι σχετικές «μειώσεις» στις εισφορές ορισμένων ασφαλισμένων, ενώ επί της ουσίας δεν αποτρέπουν τη χρεοκοπία των επιστημόνων με μικρά και μεσαία εισοδήματα, την ίδια στιγμή, με το νέο ασφαλιστικό μοντέλο, οδηγούν σε συντάξεις φτώχειας και μιζέριας.

Τα ζητήματα αυτά και η στάση της πλειοψηφίας χρειάζεται να γίνουν αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης στις Γενικές Συνελεύσεις άνεργων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων με μικρά και μεσαία εισοδήματα. Το πραγματικό τους συμφέρον είναι να βγουν μπροστά, μαζί με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με το ΠΑΜΕ, με αίτημα να αποσυρθεί το σχέδιο της κυβέρνησης, να ανακτηθούν οι απώλειες από τα χρόνια της κρίσης, να διευρυνθούν τα δικαιώματά τους και να αντιστοιχιστούν με τις σύγχρονες ανάγκες.

Σε νέο συλλαλητήριο την Τρίτη 26 Γενάρη, την ώρα που είναι προγραμματισμένη η προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό, καλεί το ΠΑΜΕ. Απευθύνει κάλεσμα στους εργαζόμενους να διαδηλώσουν στις 6 μ.μ., στην Ομόνοια, με αίτημα να αποσυρθεί ο νόμος - λαιμητόμος και οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης. Στο συλλαλητήριο καλεί και η ΠΑΣΕΒΕ. Οι προσυγκεντρώσεις έχουν οριστεί στις 5.30 μ.μ. στα εξής σημεία:

• Πλατεία Βάθης: Εργαζόμενοι σε Μέταλλο, Φάρμακο, Τύπο - Χαρτί, Χημική Βιομηχανία, Ενέργεια, Τρόφιμα - Ποτά, Κλωστοϋφαντουργία, Μεταφορές, Χρηματοπιστωτικό, Τηλεπικοινωνίες και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
• Κάνιγγος: Εργαζόμενοι σε Κατασκευές, Εμπόριο, Λογιστές, Ιδιωτικοί Υπάλληλοι, Επισιτισμός - Τουρισμός, εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στο Δημόσιο, σωματεία από το χώρο της Υγείας, Σύλλογοι Φοιτητών και Σπουδαστών, Σύλλογος Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ, Σύλλογοι Εκπαιδευτικών, εργαζόμενοι στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, Καλλιτέχνες, τα κλαδικά σωματεία Αττικής της ΠΑΣΕΒΕ, ο Σύλλογος Αυτοαπασχολούμενων Α' Αθήνας, Λαϊκές Επιτροπές και μαζικοί φορείς των Ανατολικών συνοικιών της Αθήνας, του Γαλατσίου, της Λαυρεωτικής και των Μεσογείων.
• Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρ. Κοτζιά): Λαϊκές Επιτροπές και μαζικοί φορείς από το Νότιο Τομέα της Αττικής, τον Πειραιά και τις Συνταξιουχικές Οργανώσεις.
• Πλατεία Καραϊσκάκη: Λαϊκές Επιτροπές και μαζικοί φορείς Δυτικού Τομέα Αττικής, Θριασίου - Μεγαρίδας και του Βόρειου Τομέα Αττικής.

Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να ενταθούν μέχρι τις 4 Φλεβάρη οι προσπάθειες σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς για συλλογικές διαδικασίες, όπου θα συζητηθούν το πλαίσιο πάλης, η απόφαση και το σχέδιο για μαζική συμμετοχή στην απεργία, θα αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ευθύνες στην οργάνωση και στην περιφρούρηση της απεργιακής κινητοποίησης, που είναι ταξική αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση.

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις που θα γίνουν εκείνη τη μέρα με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, να σφραγίσουν την πανεργατική απεργία και να αποτελέσουν πραγματικό εφαλτήριο για κλιμάκωση. Να εκφραστούν σ' αυτές η συμπόρευση και η συμμαχία με τους μικρομεσαίους αγρότες, που βρίσκονται στα μπλόκα, με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, που πλήττονται από την ίδια πολιτική και στις 4 Φλεβάρη καλούνται να κλείσουν τα μαγαζιά τους.

Πηγαίνοντας προς την απεργία, χρειάζεται ταυτόχρονα να ανέβει ο πήχης της αντιπαράθεσης με τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που σηκώνουν αγωνιστική «παντιέρα» για το Ασφαλιστικό, αλλά με τη γραμμή τους στο κίνημα βγάζουν λάδι την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, την ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου, στρώνοντας ήδη το έδαφος της συνθηκολόγησης και της ήττας για τους εργαζόμενους.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης και όσα προβλέπει δεν μπορεί να βελτιωθούν, να διορθωθούν, να τροποποιηθούν, με προτάσεις, τροπολογίες και επιμέρους τροποποιήσεις. Είναι ενταγμένα σε συγκεκριμένη στρατηγική κατεύθυνση, η οποία δεν αλλάζει, όποια τροπολογία και αν έρθει. Υπηρετούν πλήρως τις ανάγκες του κεφαλαίου και τις εντολές της ΕΕ για παραπέρα απαλλαγή της εργοδοσίας και του κράτους από το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αυτό είναι ένα βασικό σημείο της αντιπαράθεσης με φορείς, πολιτικές δυνάμεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, που ζητάνε «διάλογο» επί των προτάσεών τους και αλλαγές σε πλευρές του νομοσχεδίου που τους αφορούν. Η στάση τους είναι επιζήμια, αποπροσανατολίζει, εγκλωβίζει σε λαθεμένη κατεύθυνση. Είναι συντεχνιακή και βοηθάει την κυβέρνηση να κάνει διάφορους ελιγμούς. Κυρίως, όμως, αδυνατίζει και υπονομεύει το βασικό μέτωπο πάλης, που είναι να μη φτάσει στη Βουλή το νομοσχέδιο, να το πάρουν πίσω.

Οι θέσεις αυτών των δυνάμεων πρέπει να πολεμηθούν και να καταγγελθούν πλατιά από τους εργαζόμενους. Η μόνη θέση που υπηρετεί τα συμφέροντα μισθωτών, συνταξιούχων, αυτοαπασχολούμενων, ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών, γυναικών και νεολαίας, όλων όσοι θίγονται από το σχέδιο της κυβέρνησης, που ενταφιάζει τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι να εκφραστεί με όσο πιο μαζικούς όρους γίνεται η εργατική - λαϊκή αντίθεση, να μπουν εμπόδια στην υλοποίησή του, να αποσυρθεί, να μην πάει στη Βουλή το αντιλαϊκό νομοσχέδιο, να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης που θα είναι διαρκείας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα παλλαϊκό κίνημα, με λαϊκό ξεσηκωμό. Ετσι μπορεί πραγματικά να υπηρετηθεί ο στόχος τού να μη φτάσει το σχέδιο στη Βουλή αλλά, ταυτόχρονα, να ενισχυθεί η προοπτική ενός πιο μακρόχρονου και αποφασιστικού αγώνα. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος απαιτεί αποφασιστικότητα και σχεδιασμένη πάλη. Η απεργία στις 4 Φλεβάρη πρέπει να είναι και μπορεί να είναι μια μεγάλη μάχη, ένας μεγάλος σταθμός σε αυτήν την προσπάθεια.

Η απεργία αυτή δεν πρέπει να είναι μια συνηθισμένη κινητοποίηση. Χρειάζεται να νεκρώσουν τα πάντα. Η επιτυχία της πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε φορέα του κινήματος, κάθε εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Εδώ πρέπει να εκφραστεί ο συντονισμός όλων των δυνάμεων και όχι σε σχήματα και διαβούλια. Εδώ πρέπει να συγκεντρωθεί η πάλη κάθε φορέα κι εδώ κρίνεται κάθε δύναμη.

Υπάρχουν δυνάμεις πολιτικές και συνδικαλιστικές που δε θέλουν τη γενικευμένη πάλη για την απόσυρση του νομοσχεδίου ή συνδέουν την όποια συζήτηση για απόσυρση με την έναρξη διαλόγου για τη βελτίωσή του. Στα λόγια το καταδικάζουν, αλλά στην πράξη περιορίζονται σε μια διαμαρτυρία ή θέλουν να ισχυροποιήσουν την αντιπολιτευτική τους θέση απέναντι στην κυβέρνηση. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων) δε διαφωνούν στην ουσία του. Αλλωστε, αυτό το νομοσχέδιο είναι πάνω στα δικά τους έργα, τα οποία ολοκληρώνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Πρέπει, επομένως, να ανοιχτεί μέτωπο με αυτές τις δυνάμεις και να μπουν μπροστά στις ευθύνες τους. Οποιος δε στηρίζει το αίτημα και την πάλη να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, υπηρετεί τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος, να ενταθεί η δουλειά από τα κάτω για τη διαφώτιση και κινητοποίηση του λαού. Να πάρει στα χέρια του την υπόθεση.

Η πάλη ενάντια στο νομοσχέδιο συνδέεται και πρέπει να συνδέεται με την προοπτική της λύσης του προβλήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Εδώ είναι το κύριο μέτωπο που πρέπει να οργανωθεί καλά. Πολύ περισσότερο που γύρω από το ζήτημα αυτό υπάρχουν εχθρικές προς τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα θέσεις, που μπερδεύουν και εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα, σε σύγχυση.

Αφετηρία των θέσεων που υπηρετούν το λαό, το λαϊκό συμφέρον και, ταυτόχρονα, αντικείμενο διαπάλης στο κίνημα είναι τα εξής: Οι εργαζόμενοι δεν παραιτούνται και διεκδικούν ένα σύγχρονο και ολοκληρωμένο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και σύνταξης, δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, με τις απαραίτητες κρατικές υποδομές, ανθρώπινο δυναμικό και μέσα, αξιοπρεπείς συντάξεις και όχι δουλειά μέχρι τα γεράματα.

Απαιτούν να καλυφθούν όλες οι απώλειες που είχαν στη διάρκεια της κρίσης, να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι και οι περιορισμοί στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Απαιτούν, ταυτόχρονα, αξιοπρεπείς μισθούς και μεροκάματα, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και κατοχυρωμένα δικαιώματα μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Τα αιτήματα αυτά είναι βασικοί όροι για να ξεφύγουν οι εργαζόμενοι από τη φτώχεια και για να διασφαλίσουν μια ανθρώπινη ζωή. Το πολιτικό πρόβλημα που προκύπτει, και εδώ είναι η ουσία του αγώνα, αφορά τη χρηματοδότηση και την εξασφάλιση αυτών των αναγκών.

Η απάντηση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων είναι μία: Να πληρώσουν το κεφάλαιο και το κράτος τη διαρκή καταλήστευση των αποθεματικών, τη συνεχή εισφοροδιαφυγή, τις απώλειες που είχαν τα Ταμεία από τις συνεχείς μειώσεις των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, να αυξηθούν οι μισθοί, να γίνουν προσλήψεις.

Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη λύση: Η θα πληρώσει το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξαθλίωση και σε αδιέξοδα. Εδώ είναι το μεγάλο μέτωπο. Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν χρυσοπληρώσει την Ασφάλισή τους. Τα Ταμεία τους λεηλατήθηκαν προς όφελος του κεφαλαίου. Πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους. Από τις ανάγκες τους σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήδη πλουτίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Υγεία, στο Φάρμακο, κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός δουλεύουν και παράγουν όλο τον πλούτο. Οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και περισσότερα για τα δικά τους συμφέροντα. Από εδώ απορρέουν και τα καθήκοντα του αγώνα. Σε τελική ανάλυση, το θέμα μπαίνει ως εξής: Για να μην πληρώσουν ξανά οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την ανάκαμψη του κεφαλαίου, για να πληρώσει το κεφάλαιο, χρειάζεται να πάρουν στα χέρια τους τη δικαίωση των αιτημάτων τους, παλεύοντας για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε αυτήν την προοπτική εντάσσονται και οι σημερινοί αγώνες. Μόνο σε αυτήν την προοπτική όλοι οι εργαζόμενοι θα βρουν δικαίωση.

Η συγκέντρωση στην Ομόνοια

Ταυτόχρονα, από τις ομιλίες, τα συνθήματα και το πλαίσιο πάλης, αναδείχτηκε ο δρόμος της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους ως ο μόνος δρόμος που μπορεί σήμερα να δώσει προοπτική στον αγώνα για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, για σύγχρονα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα, στο ύψος των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

«Δημόσια Ασφάλιση και καθολική, αυτή είναι η απάντηση η ταξική», ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν ξανά και ξανά στη συγκέντρωση στην Ομόνοια και μετά στην πορεία που ακολούθησε μέχρι τη Βουλή.

Από τα μεγάφωνα, την ώρα που κατέφθαναν οι προσυγκεντρώσεις, ακούγονταν από τα μεγάφωνα στην Ομόνοια: «Το ΠΑΜΕ στηρίζει τον αγώνα των αγροτών, καλεί τη μικρομεσαία αγροτιά να μπει ακόμα πιο μαζικά κι αποφασιστικά στον αγώνα και, σε συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να βάλει φραγμό στα νέα μέτρα, που εντάσσονται στο γενικότερο σχεδιασμό της ΕΕ και της κυβέρνησης, που με εργαλείο την ΚΑΠ επιδιώκουν το ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και μεγαλοεπιχειρηματιών του αγροτικού τομέα».

Eurokinissi

Η μαζική πορεία ανεβαίνει στη Σταδίου

Κεντρικός ομιλητής στο συλλαλητήριο ήταν ο Μανώλης Καραντούσιας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Μεταξύ άλλων είπε στην ομιλία του:

«Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορεί να μεγαλώσει και να θεριέψει ένα μεγάλο εργατικό - λαϊκό μπλόκο, που θα βάλει εμπόδια στο νόμο - λαιμητόμο. Δεν θα είναι ίδια η επόμενη μέρα. Αυτή θα είναι μια σημαντική επιτυχία. Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, με αυτοθυσία, ικανότητα και τέχνη. Κάνουμε στην άκρη τη μοιρολατρία, προσέχουμε τις παγίδες κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας, δίνουμε περισσότερο θάρρος σε όσους ακόμα φοβούνται.

Εχουμε μια μεγάλη μάχη σε έναν πόλεμο που είναι μπροστά μας. Μπορούμε να την κερδίσουμε! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μετά το Ασφαλιστικό θα ανοίξει ξανά τα Εργασιακά, θα βάλει εμπόδιο στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα των εργαζομένων. Ηδη επικύρωσε στη Βουλή τον "Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη", που δίνει το δικαίωμα ανταπεργίας στους εργοδότες και απαγορεύει τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία για Εργασιακά και ΣΣΕ.

Μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές έδωσαν μαζικό «παρών» στο συλλαλητήριο

Αλλη λύση δεν υπάρχει: 'Η τα κέρδη των μονοπωλίων, ή οι δικές μας σύγχρονες ανάγκες. Να φτάσει παντού το σύνθημα: "Διαλύουν την Ασφάλιση και βγαίνουμε στο δρόμο, πάρτε πίσω το νόμο - λαιμητόμο!"».

Νωρίτερα, τη συγκέντρωση άνοιξε ο Δημήτρης Κατσιγιάννης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη «Softex», οι οποίοι στη συνέχεια πήραν θέση στις πρώτες γραμμές της πορείας προς τη Βουλή.

Υπογράμμισε πως το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση θυσιάζεται στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης και πρόσθεσε πως για τους ίδιους λόγους η πολυεθνική ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο και να πετάξει στην ανεργία τους εργαζόμενους στη «Softex». «Καλούμε τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους προς τους εργαζόμενους της "Softex", αλλά και να ανάψουν εστίες αντίστασης σε όλα τα εργοστάσια», είπε.

Η πορεία φτάνει στο Σύνταγμα

Σε δήλωση που έκανε το πρωί του Σαββάτου, κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο των Χανίων, στο πλαίσιο της διήμερης περιοδείας του στην Κρήτη, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, σημείωσε: «Από την Κρήτη, σήμερα, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, θα θέλαμε να στείλουμε θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στους δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που βρίσκονται στους δρόμους όλης της χώρας.

Να χαιρετίσουμε τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, που κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ, των Συνδικάτων και των Ομοσπονδιών τους βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μαζικά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα.

Να απευθύνουμε χαιρετισμό και αλληλεγγύη στους χιλιάδες αγρότες, που με τα τρακτέρ τους βρίσκονται στα μπλόκα του αγώνα, διεκδικώντας το δίκιο τους. Να χαιρετίσουμε τους δεκάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματίες, επιστήμονες, άλλους εργαζόμενους από όλους τους κλάδους, που βρίσκονται στο μετερίζι του αγώνα διεκδικώντας να μην περάσει αυτό το αντιασφαλιστικό έκτρωμα.

Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα πρέπει να απαντήσουν σε οποιεσδήποτε πιέσεις, στην τρομοκρατία, στον αποπροσανατολισμό. Κυρίως θα πρέπει να κλιμακώσουν τον αγώνα τους, γιατί αυτό το ασφαλιστικό νομοσχέδιο δε διορθώνεται, δεν παίρνει επιμέρους τροποποιήσεις, δε θα πρέπει καν να κατατεθεί στη Βουλή. Θα πρέπει η κυβέρνηση να το αποσύρει αμέσως κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και τους αγώνες των εργαζομένων.

Δύο ζητήματα καλούμε τους εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό, τα λαϊκά στρώματα να έχουν στο νου τους, να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και επιφυλακή.

Το πρώτο ζήτημα, να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις, τον αποπροσανατολισμό, την τρομοκρατία και τη φοβία, που προσπαθούν να σπείρουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, όσον αφορά τις μορφές πάλης που χρησιμοποιούν είτε οι εργάτες είτε οι αγρότες που βρίσκονται στο δρόμο του αγώνα.

Τις μορφές πάλης, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι αγρότες πρέπει να τις αποφασίσουν μέσα από συλλογικές διαδικασίες, στις συνελεύσεις τους, στις συσκέψεις τους, στα μπλόκα τους, στα σωματεία τους, παντού, όπου βρίσκονται σε αγωνιστική κινητοποίηση, και κανένας άλλος. Οι θεωρίες περί κοινωνικού αυτοματισμού που προβάλλουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, θα πρέπει να βρουν αντιμέτωπους όλους τους εργαζόμενους σα μια γροθιά.

Δεύτερο ζήτημα, να μην πέσουν στην παγίδα και τον αποπροσανατολισμό των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων, που μιλάνε με βάση συντεχνιακά αιτήματα ή με αιτήματα ότι με επιμέρους τροποποιήσεις, για επιμέρους κλάδους και κατηγορίες εργαζομένων, αυτό το αντιασφαλιστικό έκτρωμα μπορεί να βελτιωθεί.

Ξαναλέμε: Η λύση είναι να αποσυρθεί οριστικά και τελεσίδικα αυτό το νομοσχέδιο, να μην έρθει καν για κατάθεση στη Βουλή. Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις και στις καθημερινές κινητοποιήσεις που θα συνεχιστούν με μεγαλύτερο δυναμισμό, με μεγαλύτερη μαζικότητα σε όλη τη χώρα και βεβαίως και μέσα στη Βουλή και παντού, όταν τολμήσουν να φέρουν τέτοια συζήτηση».