Επιμένουν στο παραμύθι ότι για την κρίση φταίει αυτό που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «εργατικό κόστος». Πότε είναι οι μισθοί που είναι υψηλοί στον ιδιωτικό τομέα και πότε οι προσλήψεις στο Δημόσιο που είναι επίσης πολλές.
Γνωρίζουν ότι κανένα απ' τα δύο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την κρίση, που είναι μια καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση και εκδηλώνεται σ' όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, κι εκεί που τα μεροκάματα είναι της εξαθλίωσης κι εκεί που οι υπάλληλοι του Δημοσίου είναι ελάχιστοι.
Επιμένουν, όμως, να παρουσιάζουν την κρίση ως αποτέλεσμα αιτίας σχετικής με το «εργατικό κόστος» ακριβώς γιατί το βασικότερο εργαλείο που διαθέτουν για να ξαναμπεί μπροστά η μηχανή της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος περιορισμός της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης. Με το τσάκισμα των μεροκάματων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων και την εντατικοποίηση της δουλειάς.
Η εργατική τάξη όχι μόνο πρέπει να παραμένει παγερά αδιάφορη απέναντι σε κάθε ισχυρισμό ότι ευθύνεται η ίδια για την κρίση, αλλά και μ' αφορμή αυτούς τους ισχυρισμούς να επιμένει ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι καπιταλιστές γιατί είναι δημιούργημα δικό τους κι ο μόνος ασφαλής τρόπος για να πληρώσουν είναι να φύγουν απ' τη μέση, να τους αφαιρεθεί και η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εξουσία. Οσο πιο κάθετα διατυπώνεται αυτό το αίτημα τόσο πιο γρήγορα θα είναι θετικές οι εξελίξεις σ' αυτό το μέτωπο.
Εξετάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα που πλήττονται άγρια από την κρίση, συνεχίζουν να δίνουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αξιοποιώντας και πάτημα που τους δίνουν αστικά ΜΜΕ. Σε συνέντευξή του στη «Βραδυνή» ο φερόμενος ως υποψήφιος των φασιστοειδών για το Δήμο Αθήνας Κασιδιάρης είπε: «Το βάρος του προγράμματός μας πέφτει απαραιτήτως σε τρεις τομείς: 1ον) Λογιστικός έλεγχος στα οικονομικά του Δήμου ώστε να προκύψουν ποινικές ευθύνες για όσους κατασπατάλησαν δημόσιο χρήμα, 2ον) Οργάνωση δικτύου κοινωνικών παντοπωλείων ώστε να ανακουφιστεί ο δημότης που πλήττεται από την ανέχεια και δύσκολα επιβιώνει, και 3ον) Επίλυση του χρόνιου προβλήματος της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης που έχει καταστρέψει την ζωή των Αθηναίων, αλλά και την εικόνα της πόλης. Και στους τρεις παραπάνω τομείς η Χρυσή Αυγή έχει δώσει δείγματα γραφής και οι πάντες γνωρίζουν πως μπορούμε με επιτυχία να διαχειριστούμε τα ανάλογα προβλήματα».
«Δείγματα γραφής» από την εγκληματική δράση των ναζί σαφώς έχουν βιώσει στο πετσί τους μια σειρά ντόπιοι και ξένοι εργάτες, στο κέντρο, στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και αλλού. Οπως και δύσμοιροι άνθρωποι που στριμώχνονται υπό τις κραυγές και τα όμματα ροπαλοφόρων φασιστοειδών, στις ουρές να πάρουν μια σακούλα τρόφιμα, εν είδη ελεημοσύνης. Γιατί αυτά είναι που κάνουν οι νεοναζί. Πετούν στο λαό ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με δυο παρόλες για κάποιους «κλέφτες», και μετά βαστάζοι όντας του μεγάλου κεφαλαίου εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική με όσους κατακλέβουν το μόχθο του λαού.
Γι' αυτό κι ο κατά τ' άλλα λαλίστατος Κασιδιάρης λέξη δε βρήκε να πει για τα δυσβάσταχτα τέλη, φόρους και πρόστιμα, τα τροφεία που πληρώνουν οι δημότες. Την ανεπάρκεια και τις ελλείψεις σε κρίσιμες υποδομές όπως τα Δημοτικά Ιατρεία που διόλου τυχαία μία φορά έκλεισαν στη μακρόχρονη ιστορία τους (λειτουργούν από το 1930) και ήταν επί χούντας των συνταγματαρχών, στέλνοντας λαό - πελατεία στους κλινικάρχες. Τα αφεντικά υπηρετούν πιστά οι ναζί, όσους τους έχουν και τους οπλίζουν για να τους διασφαλίσουν οι μπράβοι τους μια καλύτερη «εικόνα πόλης»...
Το παράδειγμα του Ερνεστ Τέλμαν και η ηρωική δράση των Γερμανών κομμουνιστών φέρνουν σε επαφή τον σημερινό αναγνώστη με την «καθημερινότητα» της πάλης εκείνης της περιόδου, που παρά τις ιστορικές διαφορές αναδεικνύει και στο σήμερα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του κομμουνιστή, την πίστη στην υπόθεση της εργατικής τάξης και την αφοσίωση στην πάλη για την εξουσία της. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Associated Press |
«Νικήσαμε στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Διώξαμε την "Αλ Κάιντα" από το βορρά. Εάν δεν ήμασταν εμείς, οι τρομοκράτες θα είχαν φθάσει και θα είχαν καταλάβει την πρωτεύουσα Μπαμάκο», είπε στη χαιρετιστήρια ομιλία του ο Ολάντ, που έμοιαζε περισσότερο με επινίκιο λόγο. Εντούτοις, η «νίκη» του Ολάντ στο Μάλι δεν είναι και νίκη των Μαλινέζων και δη του λαού, που υπό οιαδήποτε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης παραμένει εγκλωβισμένος στη μέγκενη της φτώχειας και της ανέχειας. Ετσι κι αλλιώς, η στρατιά των περίπου 4.000 Γάλλων στρατιωτών και μισθοφόρων της περιβόητης Λεγεώνας των Ξένων δεν πήγε στο Μάλι για να ανατρέψει τη χούντα του λοχαγού Σανόγκο, ούτε για να σταματήσει τους «κακούς» ισλαμιστές. Πήγε για να εξασφαλίσει ότι ο σημαντικός ορυκτός πλούτος της πρώην αποικίας, σε ουράνιο, χρυσό, χαλκό και πετρέλαιο, θα παραμείνει έρμαιο των μονοπωλίων και των γαλλικών πολυεθνικών, με πρώτη τον ενεργειακό κολοσσό AREVA που έχει «καπαρώσει» για λογαριασμό της τα ορυχεία ουρανίου όχι μόνο στο Μάλι αλλά και στο γειτονικό Νίγηρα.