Η χτεσινή παγκόσμια κατακραυγή των λαών ενάντια στον πόλεμο είναι αδιαμφισβήτητη και κατηγορηματική. Συνθήματα, όπως το «ΟΧΙ στον πόλεμο» και «ΟΧΙ αίμα για το πετρέλαιο» βροντοφωνάχτηκαν από δεκάδες εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Ο προετοιμαζόμενος ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει καταδικαστεί οριστικά και αμετάκλητα, είτε έχει τη «νομιμότητα» μιας απόφασης του ΣΑ, είτε όχι, είτε γίνει τώρα από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, είτε λίγες βδομάδες αργότερα από μια πλατύτερη «αντιτρομοκρατική συμμαχία».

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μπορεί, βέβαια, τίποτε ακόμη να μην έχει κριθεί. Μπορεί, να μην έχει αποσοβηθεί ο κίνδυνος του πολεμικού ολέθρου, αλλά ο μόνος δρόμος για την αποτροπή του έχει γίνει φανερός και ξεκάθαρος. Είναι ο δρόμος της κινητοποίησης των λαών. Της ακόμη μεγαλύτερης και περισσότερο μαζικής και μαχητικής εμφάνισης στο προσκήνιο των αντιπολεμικών και μαζικών κινημάτων. Της χειραφέτησης των λαών από τις οποιασδήποτε αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες, από τις τεχνητά καλλιεργούμενες ελπίδες, που «πουλάνε» οι κάθε λογής «πραματευτάδες».

«Ενόψει των αντιπολεμικών - αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων του Σαββάτου 15/2/2003, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74 (ΣΦΕΑ) - σημειώνει σε επιστολή του ο Βασίλης Δούρος, μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου - έστειλε ανακοίνωση στον Τύπο καλώντας τα μέλη του, τον ελληνικό λαό και τη νεολαία του να ενεργοποιηθούν συντονισμένα και με τους άλλους λαούς για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού αυτού πολέμου και να συμμετάσχουν στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που θα πραγματοποιηθούν στις 15 Φλεβάρη σε όλη τη χώρα και στην Αθήνα να πορευτούμε στην αμερικανική πρεσβεία με αντιπολεμικά συνθήματα.

Με στενοχωρεί το γεγονός ότι ξεκάθαρες ενωτικές αντιπολεμικές τοποθετήσεις του ΣΦΕΑ κακώς δεν παρουσιάστηκαν, όπως αυτές δόθηκαν, από την εφημερίδα "Αυγή"».

Κι έχει απόλυτο δίκιο, αφού η «Αυγή» παρουσίαζε αυθαίρετα τον ΣΦΕΑ να καλεί στη χτεσινή συγκέντρωση του Συντάγματος.

Μέχρι πριν λίγες μέρες, οι κυβερνώντες και, ιδιαίτερα, οι προϊστάμενοι του υπουργείου Οικονομίας καμάρωναν για την καθοδική τάση των επιτοκίων, φροντίζοντας, βέβαια, να κρύβουν επιμελώς ότι - ταυτόχρονα, με τη μείωση - γίνονταν ακόμη ληστρικότερες και περισσότερο αντιλαϊκές οι συνθήκες συναλλαγής των εργαζομένων με τις τράπεζες. Ποτέ, για παράδειγμα, κανείς κυβερνητικός αρμόδιος δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με το προκλητικό γεγονός πως οι μειώσεις των επιτοκίων καταθέσεων ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των επιτοκίων δανείων. Κι έτσι, φτάσαμε τα πρώτα να έχουν γίνει μηδενικά ή αρνητικά και τα δεύτερα να είναι πολλαπλάσια του τρέχοντος πληθωρισμού και, μάλιστα, δυο και τρεις φορές μεγαλύτερα του τελευταίου, ενώ τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών έως και πέντε φορές μεγαλύτερα.

Τελευταία, οι κυβερνώντες υποτίθεται πως αντιλήφθηκαν τα παραπάνω και αποφάσισαν να καθιερώσουν τα «λαϊκά ομόλογα». Στην πραγματικότητα, αποφάσισαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού, αφού τα τελευταία θα αφορούν ένα ελάχιστο ποσοστό του συνόλου των καταθέσεων (λιγότερο του 1%) και το καθαρό τους επιτόκιο είναι περίπου ίσο με τον επίσημο πληθωρισμό.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν έμειναν στα προηγούμενα. Προχές, η ΑΛΦΑ ΜΠΑΝΚ ανακοίνωσε μια τσουχτερή αύξηση των επιτοκίων των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων και όλα δείχνουν πως το παράδειγμά της θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες. Τα επιτόκια των καταθέσεων, όμως, παραμένουν στο... βάθος τους. Το γεγονός... εξόργισε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας και ο υφυπουργός κ. Φλωρίδης σημείωσε πως «αυτό είναι μαυραγοριτισμός, δεν είναι τραπεζική συμπεριφορά».

Δε θα διαφωνήσουμε, με το χαρακτηρισμό του κ. υφυπουργού, αν και δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική απόσταση ανάμεσα σ' αυτά τα δύο, εδώ και αρκετό καιρό τώρα. Πέρα απ' αυτό, όμως, υπάρχει ένα σοβαρότερο ζήτημα. Αν η τακτική των τραπεζών χαρακτηρίζεται μαυραγοριτισμός, πώς χαρακτηρίζεται η πολιτική των κυβερνώντων, που διαμορφώνει τις συνθήκες, για να ανθεί και να αναπτύσσεται το «προϊόν» αυτό; 'Η, μήπως, έχει την εντύπωση, ότι δεν καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι, πως όλ' αυτά αποτελούν συνέπειες των κυβερνητικών πολιτικών των «νόμων της αγοράς», των «απελευθερώσεων» και των κάθε λογής «διαρθρωτικών αλλαγών»;

Η απαράδεκτη ΝΕΤ, εντολοδόχος της κυβέρνησης και του Λαλιώτη, βρισκόταν στο Σύνταγμα και όχι στα Προπύλαια! Για τη ΝΕΤ υπήρχε μόνον η συγκέντρωση όπου συμμετείχε το ΠΑΣΟΚ! Η άλλη, η και μεγαλύτερη στα Προπύλαια, δεν ήταν του γούστου της ΝΕΤ! Κι έτσι, όλη την ώρα, έβλεπαν το Σύνταγμα οι τηλεθεατές! Κάποιες στιγμές που έδειχνε κάποια πλάνα από τα Προπύλαια, αυτό γινόταν μετά από τις συνεχείς διαμαρτυρίες. Αυτή, δυστυχώς, είναι η κυβερνητική τηλεόραση...

Οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Αθήνας, όπως και ολόκληρης της χώρας διαδήλωναν μαχητικά ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι αυτοί το χαβά τους. Ο καθένας απ' το δικό του πόστο και με το δικό του ρόλο. Ο τέως επέλεξε τη χτεσινή μέρα για να έρθει, προκειμένου να τελέσει το μνημόσυνο των γονιών του... «Είδηση», που μεταδόθηκε αμέσως από τους αντίστοιχους «κυνηγούς» των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Την ίδια περίπου στιγμή κι ενώ η τεράστια πορεία της Αθήνας πορευόταν ομαλά, κάποιοι ελάχιστοι, «γνωστοί άγνωστοι», κουκουλοφόροι προκάλεσαν μικρής έκτασης επεισόδια στην Παλιά Βουλή. Αμέσως, έγιναν οι απευθείας συνδέσεις και σχετικές μεταδόσεις από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια - ενώ μέχρι τότε δε μετέδιδαν τίποτε από την αντιπολεμική λαοθάλασσα - βάζοντας, μάλιστα, υπότιτλους του τύπου «Επεισόδια στα Προπύλαια» και «Επεισόδια στην πορεία».

Δε γνωρίζουμε πώς μεταδόθηκαν όλ' αυτά στα χτεσινοβραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αλλά είμαστε σίγουροι ότι όσο περισσότερο θα μεγαλώνει το ανθρώπινο ποτάμι στους δρόμους, όσο περισσότερο βγαίνει στο προσκήνιο το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, τόσο θα συρρικνώνεται ο όποιος ρόλος των παραπάνω.

Ο τόμος για τον Φριτς Λανγκ (ο ογκωδέστερος μέχρι τώρα, 397 σελ.) - επιλογή κειμένων και έρευνα: Μιχάλης Δημόπουλος - Νίκος Σαββάτης, επιμέλεια: Ν. Σαββάτης, επιμέλεια κειμένων: Αχιλλέας Κυριακίδης - με την ποιότητα, την πολυφωνία (περιέχονται κείμενα πολλών ξένων ειδικών, αλλά και Ελλήνων), το θεματικό εύρος των κειμένων, με την πληθώρα και ποικιλία των φωτογραφικών τεκμηρίων που περιλαμβάνει, συνθέτει με εξαιρετικό, αλλά και ελκυστικό τρόπο την εργοβιογραφία του Λανγκ. Τιμά πραγματικά αυτόν τον «γίγαντα» της κινηματογραφικής τέχνης, τον πρωτοπόρο «οικοδόμο», στον τομέα του κινηματογράφου, όλων των αισθητικών ρευμάτων του 20ού αιώνα. Ο Λανγκ δεν ήταν μόνον ένας προοδευτικός άνθρωπος, ένας πολέμιος του φασισμού. Δεν ήταν μόνον αρχιτέκτονας, ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης. Ηταν πολύπλευρος διανοητής. Μεγαλοφυής εισηγητής - θεωρητικός και ταυτόχρονα «μάστορας» μιας νέας, επαναστατικής ιδεολογο-αισθητικά (επηρεασμένης έντονα και από το μπρεχτικό έργο) κινηματογραφικής εικόνας. Ενας «εικαστικός καλλιτέχνης». Ουσιαστικά, ένας μεγάλος «ζωγράφος» και «γλύπτης» των ανθρωπίνων και κοινωνικών πραγμάτων, τα οποία μπορούσε - και χάρη στη βαθιά κουλτούρα του - να εκφράζει πολύτροπα. Αλλοτε εξπρεσιονιστικά, άλλοτε συμβολιστικά, άλλοτε αλληγορικά, άλλοτε ωμά ρεαλιστικά, ακόμα και νατουραλιστικά. Να τα «αφηγείται» ως τραγωδία, ως κοινωνικό δράμα, ως ψυχολογικό δράμα, ως θρίλερ, ως επιστημονική φαντασία, ως δηλητηριώδη σάτιρα. Ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούμε στην πληθώρα και αξία των κειμένων, για την «παράδοξη μοίρα» αυτού του «ολύμπιας επιβλητικότητας» δημιουργού, ο οποίος πρόσφερε στο κοινό «μια τέχνη της ισορροπίας και της πληρότητας» και «σφράγισε την ιστορία του κινηματογράφου με αθάνατα αριστουργήματα».

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποκλείσει πλήρως τα παλαιστινιακά εδάφη και με τη δικαιολογία της «τρομοκρατίας» καθημερινά εισβάλλουν, κατεδαφίζουν σπίτια, σκοτώνουν οποιονδήποτε υποψιάζονται ότι κινείται εναντίον τους, συλλαμβάνουν «προληπτικά» δεκάδες (υπολογίζεται ότι στις ισραηλινές φυλακές «φιλοξενούνται» σήμερα - χωρίς ένταλμα - 9.000 πολιτικοί κρατούμενοι). Η κυβέρνηση που θα σχηματίσει ο Αριέλ Σαρόν, με ή χωρίς τους Εργατικούς, δε θα «διαπραγματευτεί» τουλάχιστον πριν «τσακιστούν» οι Αραβες από τον πόλεμο στο Ιράκ. Το κουαρτέτο των μεσολαβητών (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, ΟΗΕ), κατ' ουσίαν, παίζει το παιγνίδι του. Η συμφωνία του Γιάσερ Αραφάτ να διορίσει πρωθυπουργό, στο πλαίσιο των «μεταρρύθμισης» της Παλαιστινιακής Αρχής, για τον Σαρόν είναι μια ευκαιρία να τον «ξεφορτωθεί». Η θέση του Αραφάτ ότι θα «μοιραστεί» την εξουσία δεν τον ικανοποιεί διόλου. Αλλά ο Παλαιστίνιος ηγέτης επιμένει: «Δε θα υποκύψουμε».