1970 Η Κύπρος συγκλονίζεται από την απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακάριου και τα όσα αποκαλύπτονται για το σχέδιο πραξικοπήματος από τη χούντα της Αθήνας και τους Ελληνοκύπριους συνεργάτες της. Η αποτυχημένη απόπειρα έγινε στις 8 του Μάρτη και στις 14 Απρίλη ο Μακάριος παραχωρεί συνέντευξη. Την επομένη, απαγγέλλεται επισήμως κατηγορία εις βάρος έξι Ελληνοκυπρίων, μεταξύ των οποίων και δύο αστυνομικών.

Το 1970 ήταν μια χρονιά εκρηκτική για την Κύπρο. Η δικτατορία στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τους Αμερικανούς και τους Αγγλους, βάζει μπροστά το σχέδιο εξόντωσης του Μακάριου για την προώθηση του σχεδίου ΝΑΤΟποίησης, που είχε εκπονηθεί από τους Αγγλοαμερικανούς στις αρχές της δεκαετίας του '60.

Η απόπειρα κατά του Μακάριου, όπως αποκαλύφθηκε κατόπιν, οργανώθηκε από τον Π. Γεωρκάτζη (σκοτεινό πρόσωπο με διασυνδέσεις τόσο με το καθεστώς της χούντας, όσο και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες) και τον διοικητή των δυνάμεων καταδρομών στην Κύπρο, αντισυνταγματάρχη Δ. Παπαποστόλου.

Τυχαία (;) τη μέρα της απόπειρας, το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αποκάλυπτε σχέδιο της χούντας με την επωνυμία «Ερμής», το οποίο προέβλεπε: Πτώση του Μακάριου και διαχωρισμό ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού πληθυσμού.

Η οργανωμένη βία των γηπέδων, εκεί που οι αφιονισμένοι λειτουργούν σαν «ιδιωτικός στρατός» του εκάστοτε ποδοσφαιροπαράγοντα, είναι μια από τις πιο απεχθείς εκδηλώσεις της καπηλείας του ποδοσφαίρου από τους σφετεριστές του.

*

Το ποδόσφαιρο, όπως κάθε ανθρώπινη ενασχόληση, ανήκει σε εκείνες τις δραστηριότητες που «περιέχουν τη δυναμική τόσο για το καλό όσο και για το κακό». Η ουσία, τελικά, είναι ποιος ελέγχει αυτήν την (κάθε) ανθρώπινη δραστηριότητα. Πώς την κατευθύνει, πώς την αξιοποιεί, στην υπηρεσία ποιων συμφερόντων τη θέτει, ποιο είναι το μήνυμα που προάγει μέσω αυτής της ενασχόλησης. Υπ' αυτό το πρίσμα, το ποδόσφαιρο, γενικότερα οι αθλητικοί χώροι, είναι το πεδίο εκδήλωσης της βίας και όχι οι τόποι παραγωγής της. Η παραγωγή της βίας έχει ήδη συντελεστεί (και έχει συντελεστεί ανεξάρτητα από το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι) έξω από το γήπεδο, εκεί (σε κάθε δηλαδή κοινωνικοοικονομική πτυχή του συστήματος της «αγοράς») όπου δεσπόζει η αρχή της «πάση θυσία» επίτευξης (ακόμα και επί πτωμάτων) της «επιτυχίας» και της «νίκης».

*

Οι πληγές που ανοίγουν στο σώμα του ποδοσφαίρου από τη μετατροπή του στα χέρια των αφεντάδων του σε ένα παρά φύσιν εμπόρευμα είναι πολλές. Τέτοιες πληγές είναι η βία στα γήπεδα, το ντόπινγκ, η ποικιλότροπη «αγοραπωλησία» του αθλήματος («παράγκες», «σικέ» αγώνες, τζόγος, κλπ.).

Σε ό,τι αφορά ειδικά στη βία, δεν προέρχεται από τη φύση του παιχνιδιού, αλλά είναι μια προκατασκευασμένη και κατευθυνόμενη αγριότητα που κυοφορείται και σχεδιάζεται στα γραφεία των ομίλων που ελέγχουν τις ΠΑΕ και ακριβώς αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετεί και για το λόγο αυτό «κατασκευάστηκε». Οι οπαδικοί στρατοί «κατασκευάστηκαν» από τους Φρανκενστάιν των ΠΑΕ γιατί είδαν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τη δίψα τους για σταθεροποίηση και διεύρυνση της ισχύος των κάθε λογής προέδρων ή του κάθε «υποκειμένου» (μπορεί να είναι κράτος, κυβέρνηση, τοπικός ή οικονομικός παράγοντας) που οικειοποιείται το ποδόσφαιρο για ίδιον όφελος.

Το «αφιόνι» αποτελεί καταλύτη για την προώθηση κρατικών πολιτικών (όπως τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης) και λιπαντικό για εξασφάλιση κερδών από τους ηθικούς αυτουργούς των οπαδικών «θηριοτροφείων», αφού, τελικά, αυτοί οι εξαγριωμένοι και αφιονισμένοι οπαδοί είναι μια ελεγχόμενη ασπίδα προστασίας και ένας κατευθυνόμενος πολιορκητικός κριός για την προώθηση των συμφερόντων του κάθε προεδροπαράγοντα - διαχειριστή της συλλογικής ταυτότητας της ομάδας.

*

Αυτή, λοιπόν, η βία είναι δεμένη με χίλια νήματα με το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα πολιτικά κέντρα που το διευθύνουν. Πίσω από τους «τρελαμένους» οπαδούς υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που μετατρέπει την αγάπη για την ομάδα και την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σε «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα».

Αυτή η διαπλοκή είναι που εξασφαλίζει τη μόνιμη ατιμωρησία των ηθικών αυτουργών των ταραχών στα γήπεδα. Αυτή η διασύνδεση είναι που παρέχει ασυλία στους «γνωστούς - άγνωστους» και που επί μια 30ετία επαγγελματικού ποδοσφαίρου κατάντησε ανέκδοτο, την επομένη, κάθε φορά που γίνονται επεισόδια, να εμφανίζονται εκείνοι που αποτελούν μέρος του προβλήματος (κράτος, κυβερνήσεις, ΠΑΕ) και να υποδύονται τους αρμοδίους που θα δώσουν τη ...λύση στο πρόβλημα.

Το «έργο» για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνεται. Μόνο που τώρα πια έχουν μακρά στόχευση: Τώρα πλέον έφτασαν να αξιοποιούν τη βία στο ποδόσφαιρο, που οι ίδιοι τη δημιούργησαν και τη διόγκωσαν, σαν άλλοθι και σαν αφορμή για να περάσουν «κάγκελα» όχι πια στις εξέδρες, αλλά στην ίδια τη συνείδηση των θαμώνων της εξέδρας. Οι τελευταίοι καλούνται να αποδεχτούν - «για το καλό τους» - σαν «κανόνα του παιχνιδιού» (!) την αστυνόμευση και το φακέλωμά τους.

(Συνεχίζεται...)

Καλά, τη «δημοκρατία» τους στην ΕΕ την ξέρουμε. Τη βλέπουμε να χάσκει τη χρεοκοπία της τη στιγμή που 700.000 άνθρωποι στην Πολωνία έχουν ανακηρυχτεί σε «θηράματα» σε ένα απίθανο αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών. Την είδαμε στην Τσεχία, εκεί που έφτασαν να βγάζουν στην παρανομία (!) την Κομμουνιστική Νεολαία. Την είδαμε στην Εσθονία και τις υπόλοιπες χώρες της Βαλτικής, εκεί που υψώνονται μνημεία υπέρ των ναζί και των συνεργατών τους! Τη βλέπουμε σε σχέση με την Τουρκία, τη χώρα που συνομιλεί με την Κομισιόν για την ένταξή της στην «αγία οικογένεια» της ΕΕ, την ώρα που στα λευκά κελιά και στις απαγορεύσεις του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, το περίφημο «κοινοτικό κεκτημένο», όσον αφορά τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, αποδεικνύεται κουρελόχαρτο.

*

Ε, λοιπόν, ακόμα κι αυτό το κουρελόχαρτο, χτες, οι Βρετανοί «εταίροι» μας το ξεφτίλισαν εντελώς:

«Το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν ισχύει στο έδαφος των βρετανικών βάσεων, γι' αυτό ο ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης δεν τυγχάνει ασυλίας» (!), δήλωσε ο αστυνομικός διευθυντής των βρετανικών βάσεων, μετά τη σύλληψη (!) του ευρωβουλευτή από Βρετανούς ασφαλίτες. Σαφής η εξήγηση και μάλιστα διατυπωμένη με το «αυτοκρατορικό ύφος» της εποχής του Ντισραέλι: η χώρα του «κεντροαριστερού» Μπλερ και οι στρατιωτικές της βάσεις στην Κύπρο λειτουργούν ως κράτος εν κράτει στο νησί!

*

Είναι, επομένως, ευκαιρία να υπενθυμίσουμε: Σ' ένα «κράτος» με δικές του φυλακές, στις οποίες σύρονται ακόμα και ευρωβουλευτές (!), στο «κράτος» των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο, που ο διοικητής τους φτάνει στο σημείο να δηλώνει ότι έχει γραμμένα κανονικά όλα τα πρωτόκολλα και τις αποφάσεις για τις πολιτικές ελευθερίες των ευρωβουλευτών, ήταν πολύ λογικό που το (αμερικανοβρετανικό και στηριζόμενο από την ΕΕ) σχέδιο Ανάν, αναγνώριζε για τις βάσεις της Βρετανίας (σ.σ.: «εγγυήτρια δύναμη», κατά τα άλλα, της Κύπρου...) ακόμα και δικά τους «χωρικά ύδατα», με δική τους υφαλοκρηπίδα και βρετανική κυριαρχία!

Αυτό και θέλησαν να καταγράψουν οι Βρετανοί με τη σύλληψη του ευρωβουλευτή, σε μια περίοδο που η Κύπρος έχει ανακοινώσει ότι θα κάνει χρήση του δικαιώματός της για αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της. Οτι «έχουν και οι Αγγλοι λόγο»! Που σημαίνει μια ευθεία υπενθύμιση της αλήθειας που κρύβουν οι «παπαγάλοι» των Βρυξελλών: Το πολύπαθο νησί δεν έχει απέναντί του μόνο τη διαρκή απειλή της «διχοτόμησης» από τον «Αττίλα», αλλά και την απειλή της «τριχοτόμησης» από τους «συμμάχους» μας...

Κουτί - κουτί

και τι ...κουτί;

Οσο για την κυβέρνηση «αρμενίζει» στα δικά της «χωρικά ύδατα»...