Οι ιδιοκτήτες δύο επιχειρήσεων και μάλιστα με μεγάλο μερίδιο στην αγορά, της «ΦΥΡΟΓΕΝΗΣ» και της «ΧΑΡΤΕΛΛΑΣ» παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των εργατών τους, πάνω από τα κεφάλια των οποίων κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της ανεργίας. Παιχνίδια, με στόχο τη διασφάλιση των κεφαλαίων τους και την αύξησή τους. Μεγαλύτερη κερδοφορία φαίνεται ότι αναζητούν και διαμορφώνουν, η καθεμιά για λογαριασμό της, ανάλογες προϋποθέσεις. Και μπροστά στις επιδιώξεις τους δε λογαριάζουν, (κανένας καπιταλιστής δεν το κάνει, άλλωστε) τους εργάτες, δε νοιάζονται για την ίδια την επιβίωση των οικογενειών τους. Αλλωστε, το κεφάλαιο δεν είχε ούτε θα αποκτήσει ποτέ συναισθήματα, το ίδιο και οι ιδιοκτήτες του. Δε λογαριάζουν τίποτε άλλο πέρα από το στυγνό καπιταλιστικό συμφέρον.

Και οι δύο επιχειρήσεις έχουν μεγάλο κύκλο εργασιών, ενώ παρουσιάζουν και κέρδη.

Η «Φυρογένης», για παράδειγμα, κάλυψε το 70% σε κλιματιστικά μηχανήματα όλων των Ολυμπιακών έργων. Ο κύκλος εργασιών της επιχείρησης ξεπερνούσε το 50% της εγχώριας αγοράς. Σήμερα, όμως, επικαλείται αδυναμία να πληρώσει τους εργαζόμενους και να προμηθευτεί πρώτες ύλες. Και επικαλούμενος αυτή την αδυναμία διώχνει τους εργαζόμενους με δύο ακόμα βδομάδες άδεια, ενώ διαδίδει ότι πουλάει την επιχείρηση.

Η «Χαρτελλάς» από την άλλη, επιχείρηση από τις μεγαλύτερες στον κλάδο του Χαρτιού, η οποία, μάλιστα, μετά τη συρρίκνωση της «Σόφτεξ» κάλυψε μεγάλο μέρος της αγοράς, ετοιμάζεται να κάνει στην Πάτρα επένδυση ύψους 8,5 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, όμως, βάζει ζήτημα λειτουργικού κόστους, (θέλει μάλλον πιο φτηνούς εργάτες γιατί έτσι μόνο μπορεί να μεγαλώνει τα κέρδη της), και κλείνει το εργοστάσιο της Αθήνας, μεταφέροντάς το στην Πάτρα. Ετσι, αναγκάζει τους εργαζόμενους ή να ξεσπιτωθούν ή να βρεθούν άνεργοι.

Βεβαίως, ο καπιταλισμός αυτός είναι. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις, αλλά και η τάση του ποσοστού κέρδους να πέφτει, τις οδηγούν να μηχανεύονται τρόπους αύξησης της κερδοφορίας τους. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει μεταφορά των επιχειρήσεων ή και κλείσιμό τους και μεταφορά των κεφαλαίων σε άλλους πιο συμφέροντες επιχειρηματικούς τομείς. Ακόμη, μπορεί και κάτω από τον ανταγωνισμό να μην αντέχουν και να κλείνουν.

Αλλά, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει κάθε φορά σε κάθε επιχείρηση, το μεγάλο κεφάλαιο είναι τελικά αυτό που πάντα θα κερδίζει και οι εργαζόμενοι θα είναι τα θύματά του. Ευθύνη βεβαίως απόλυτη έχουν και οι κυβερνήσεις, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ, που υπηρετούν με την πολιτική τους το κεφάλαιο, γεγονός που όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι εργάτες και τις καταδικάσουν πολιτικά και με τους αγώνες τους τόσο πιο κοντά θα φέρουν τη στιγμή που θα μπορέσουν να εξαλείψουν την ανεργία, φαινόμενο σύμφυτο του συστήματος. Γεγονός που σημαίνει ότι οι ίδιοι πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής. Διαφορετικά θα συνεχίζουν να τους κοροϊδεύουν ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους επιχειρηματίες, ότι πρέπει να συμβάλουν ακόμη πιο πολύ στην ισχυροποίηση της οικονομίας, που είναι ισχυρή για τους επιχειρηματίες και ανίσχυρη για τους εργάτες, ενώ θα αναδεικνύονται διαρκώς παρόμοια φαινόμενα σαν και αυτά της «Φυρογένη» και της «Χαρτελλάς», γεμίζοντας τις λίστες των ανέργων με 300 ευρώ επίδομα πείνας.

Μόνο που, παλεύοντας κατά της ανεργίας, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων, ώσπου να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, πρέπει να συνοδεύουν την πάλη τους και με αιτήματα προστασίας των ανέργων μαζί με όλους τους εργάτες, όπως επιδότηση που αναλογεί στο 80% του μισθού για όσο διάστημα παραμένουν άνεργοι, κανονική και πλήρη Ασφάλιση, δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ.