1816 Η Γαλλία θεσπίζει νόμο, με τον οποίο η οικογένεια Βοναπάρτη έπρεπε να εγκαταλείψει για πάντα τη χώρα.

1876 Γεννιέται στο Οκλαντ του Σαν Φρανσίσκο ο Τζακ Λόντον, ο μεγαλύτερος Αμερικανός συγγραφέας των αρχών του 20ού αιώνα.

1879 Αρχίζει ο πόλεμος των Ζουλού μεταξύ των Βρετανών της αφρικανικής αποικίας και των ντόπιων της Ζουλουλάνδης.

1934 Συνέρχεται η 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, όπου και καθόρισε το χαρακτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επερχόμενης επανάστασης στην Ελλάδα, που προσδιορίστηκε ότι ανήκει στην κατηγορία εκείνων των χωρών για τις οποίες προβλέπεται «πορεία λίγο ή πολύ γρήγορου περάσματος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική...».

1943 Οι Γερμανοί υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους γύρω από το Λένινγκραντ. Η ηρωική αντίσταση των κατοίκων της πόλης έγραψε μια από τις ενδοξότερες σελίδες στην ιστορία του Β` Παγκόσμιου Πολέμου.

1949 Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας μπαίνει στη Νάουσα.

1979 Σαράντα μητέρες εξαφανισθέντων συλλαμβάνει η χούντα της Αργεντινής. Οι γυναίκες αυτές, γνωστές ως «οι τρελές της πλατείας του Μάη», συγκεντρώνονταν επί ένα χρόνο στην κεντρική πλατεία Μάη του Μπουένος Αϊρες, ζητώντας πληροφορίες για την τύχη των χαμένων παιδιών τους.

1985 Για πρώτη φορά μετά το 1940, ανοίγουν ξανά τα ελληνοαλβανικά σύνορα στην Κακκαβιά.

Χτες βγήκε ο Ρέππας για να μιλήσει ...υπέρ των αγροτών! Είναι αυτός, που, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, είχε εφεύρει τους όρους «κοινωνικό φραγγέλιο» και «κοινωνικός αυτοματισμός», για να δικαιολογεί τους ξυλοδαρμούς των αγροτών όταν τα ΜΑΤ τους έσκαγαν τα λάστιχα!

Οσο για τον κ. Ανωμερίτη, ας στείλει στο Μέγαρο Μαξίμου την κασέτα με τη χτεσινή του εμφάνιση στον «Αλφα». Οταν τη δει ο Καραμανλής θα έχει βρει τον καταλληλότερο ...υπουργό Γεωργίας για τον ανασχηματισμό του.

Ολα τα κιλά - όλα τα λεφτά!

«Ο σταφιδοπαραγωγός με τα 10-15 στρέμματα αμπελιού εργαζόταν παλαιότερα - κι εργάζεται και σήμερα - για το δανειστή του. Και, πολλές φορές, η χρονιάτικη σοδειά (η πρόσοδος, όπως λένε οι γραμματιζούμενοι), δε φτάνει για να πληρωθεί το διάφορο (τόκος). Κι έτσι, η μια ύστερα από την άλλη, οι μικροϊδιοκτησίες μια που τα δάνεια γίνονταν με το "δικαίωμα της εξωνήσεως" άλλαζαν αφεντικό και το βιβλίο μεταγραφών γέμιζε από τις τέτοιου είδους μεταγραφές... Πώς θέλετε λοιπόν να ευημερήσει ο χωρικός κάτω από τις τέτοιες συνθήκες; Να ανασάνει ο αγρότης όταν πολλές φορές το "αμπελάκι" του δε βγάνει ούτε τον τόκο που χρωστάει στο δανειστή; Και πώς θέλετε ο αγρότης να στέκεται στα πόδια του, να τρέφεται και ν' αντέχει στις καψοχρονιές;

Λένε μερικοί καφενόβιοι οικονομολόγοι πως οι αγρότες μας είναι καλοθρεμμένοι. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η αφηνιασμένη φαντασία μερικών δημοσιογράφων τους παρασταίνει μάλιστα κοκκινομάγουλους και καρφιά ατσαλένια. Αλλοι πάλι εξυμνούν το "λιτοδίαιτον του ελληνικού λαού". Μα, χριστιανοί μου, πήγατε καμιά φορά στα χωριά μας; Ζήσατε ανάμεσα στους αγρότες μας; Τους είδατε πώς κοιμούνται; Πώς ντύνονται; Πώς τρώνε; Αν κάνουμε μια βόλτα στους νομούς Κορινθίας, Αχαΐας και Ηλιδας, θα ιδούμε ζωγραφισμένη την ανέχεια και τη φτώχεια των αγροτών μας (...)».

*

Αυτά έγραφε ο Γ. Κορδάτος για τους ξωμάχους πριν από δεκαετίες (να πόσο «άλλαξαν» τα πράγματα). Αλλά από τότε κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ κυβερνούσαν...

Η οργανωμένη βία των γηπέδων, εκεί που οι αφιονισμένοι λειτουργούν σαν «ιδιωτικός στρατός» του εκάστοτε ποδοσφαιροπαράγοντα, είναι η πιο απεχθής εκδήλωση της καπηλείας του ποδοσφαίρου από τους σφετεριστές του.

*

Το ποδόσφαιρο, όπως κάθε ανθρώπινη ενασχόληση, ανήκει σε εκείνες τις δραστηριότητες που «περιέχουν τη δυναμική τόσο για το καλό όσο και το κακό». Η ουσία, τελικά, είναι ποιος ελέγχει αυτήν την (κάθε) ανθρώπινη δραστηριότητα, πώς την κατευθύνει, πώς την αξιοποιεί, στην υπηρεσία ποιων συμφερόντων τη θέτει. Υπ' αυτό το πρίσμα, το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο το πρόσχημα παρά η αιτία της βίας. Είναι περισσότερο το τραγικό θύμα παρά ο θύτης και ο υπεύθυνος για τις τραγωδίες που έχουν σημειωθεί στα γήπεδα.

*

Δηλαδή, τι; Το ποδόσφαιρο είναι μια «εκκλησία», στην οποία συχνάζουν «Αγιοι»; Δεν κυκλοφορούν αποβράσματα, εγκληματίες, «τσαμπουκαλεμένοι» νταήδες και κατακάθια; Φυσικά και κυκλοφορούν. Οπως ακριβώς, δηλαδή, κυκλοφορούν και στις εκκλησίες, και στα υπουργικά γραφεία, και στα διοικητικά συμβούλια των πολυεθνικών.

*

Οι πληγές που ανοίγουν στο σώμα του ποδοσφαίρου - παιχνιδιού, από τη μετατροπή του στα χέρια των αφεντάδων του σε ένα παρά φύσιν εμπόρευμα, είναι πολλές. Τέτοια πληγή είναι η βία στα γήπεδα. Μιλάμε, όμως, για τη βία που δεν προέρχεται από τη φύση του παιχνιδιού, αλλά για εκείνη την προκατασκευασμένη και κατευθυνόμενη βία που κυοφορείται και σχεδιάζεται στα γραφεία των ομίλων που ελέγχουν τις ΠΑΕ και ακριβώς αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Που υπηρετεί με άλλον τρόπο τη δίψα για σταθεροποίηση και διεύρυνση της ισχύος των κάθε λογής προέδρων ή του κάθε «υποκειμένου» (μπορεί να είναι κράτος, κυβέρνηση, τοπικός ή οικονομικός παράγοντας) που οικειοποιείται το ποδόσφαιρο για ίδιον όφελος.

*

Πίσω από τις άγριες συγκρούσεις των οπαδών και τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων που τροφοδοτούν πολλαπλά αυτά τα φαινόμενα, βρίσκεται το ξέπλυμα των χρημάτων, το «ξέπλυμα» ιδεολογιών ή και κρατικών πολιτικών, και τελικά τα κέρδη των ηθικών αυτουργών (οικονομικά και πολιτικά), αφού τελικά αυτοί οι εξαγριωμένοι και αφιονισμένοι οπαδοί είναι μια ελεγχόμενη ασπίδα προστασίας και πολιορκητικός κριός για την προώθηση των συμφερόντων του κάθε προεδροπαράγοντα - διαχειριστή της συλλογικής ταυτότητας της ομάδας.

*

Αυτή η βία είναι δεμένη με χίλια άθραυστα νήματα με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα πολιτικά κέντρα που το διευθύνουν. Πίσω από τους αφιονισμένους οπαδούς υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που μετατρέπει την αγάπη για την ομάδα και την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σε «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Αυτή η διαπλοκή είναι που εξασφαλίζει τη μόνιμη ατιμωρησία των «ταραξιών» των γηπέδων, αυτή η διασύνδεση είναι που παρέχει ασυλία στους «γνωστούς - άγνωστους» που επί μια 25ετία επαγγελματικού ποδοσφαίρου, κατάντησε ανέκδοτο - την επομένη κάθε φορά που τα κάνουν «γης μαδιάμ» - να γίνεται λόγος για την «παραδειγματική τιμωρία» τους...

*

Θα πει κάποιος: Καλά, κι αν φύγουν αυτοί, οι σφετεριστές, οι λογής λογής «παράγοντες» από το ποδόσφαιρο, δε θα γίνουν ξανά συμπλοκές στα γήπεδα; Δε θα ξαναδούμε παίχτες να πλακώνονται ή φιλάθλους να τσακώνονται; Προσοχή: Μιλάμε για διαφορετικό πράγμα. Ξύλο στο ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να πέφτει, όπως έπεφτε στην αλάνα, εκεί που οι πιτσιρικάδες «δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα» (πέρα από το παιχνίδι). Αλλά: άλλο αυτό κι άλλο να μετατρέπεται το ποδόσφαιρο σε ...«εξάσφαιρο» στα χέρια των καουμπόηδων που το διοικούν. Αλλο να υποδύεσαι τον τιμωρό των «καθαρμάτων», των «εγκληματιών», των «ταραξιών» και τον φορέα της «κάθαρσης» των γηπέδων, κάνοντας το ποδόσφαιρο όχημα διάχυσης της «ιδεολογίας της καταστολής», να καμώνεσαι την αποστείρωση σαν γιατρειά, λες και η αποστείρωση των γηπέδων από τα «μικρόβια» δε θα μεταφέρει τα «μικρόβια» λίγο πιο δίπλα από τα γήπεδα, κι άλλο να αντιλαμβάνεσαι το ποδόσφαιρο ως χώρο που πρέπει να αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας άλλης κοινωνικής αντίληψης, μιας άλλης πολιτικής συμπεριφοράς, ενός αθλητισμού με άλλο περιεχόμενο, μια άλλης παιδείας, δηλαδή με όρους πρόληψης.

*

Οι κυβερνήσεις, που με κροκοδείλια δάκρυα θρηνούν για τα φαινόμενα αυτά, που αμαυρώνουν - όπως λένε - την εικόνα του ποδοσφαίρου, δεν κρύβουν ότι ένα πράγμα τους απασχολεί πραγματικά και αυτό δεν είναι η σωματική ακεραιότητα των φιλάθλων, ούτε η «φήμη» του ποδοσφαίρου. Εκείνο που τους νοιάζει (όταν τους νοιάζει) είναι ότι η βία συνιστά, όπως υποστήριζε ο προηγούμενος υπουργός Πολιτισμού (και Αθλητισμού), ένα «αντιοικονομικό φαινόμενο» (!) το οποίο μειώνει τα μεγέθη της ποδοσφαιρικής αγοράς. Αντιμετωπίζουν τον φίλαθλο μόνο ως πελάτη που αν δικαιούται προστασία είναι μόνο και μόνο για να μην πάψει να καταναλώνει το προϊόν τους. Ετσι οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για να προστατέψουν όχι το παιχνίδι, αλλά την «αγορά» του: Νομοθετούν διατάξεις για την αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού στα γήπεδα, που είτε δεν εφαρμόζονται ποτέ, είτε η εφαρμογή τους εγγυάται τη μεταφορά του ακριβώς έξω από αυτά.

*

Τελικά: Δεν είναι το ποδόσφαιρο που θα «διορθώσει» την κοινωνία, αλλά αυτό που θα διορθωθεί (αν διορθωθεί) από αυτήν. Η κοινωνία προηγείται, το ποδόσφαιρο ακολουθεί. Και πάντα θα είναι ο χώρος όχι της παραγωγής αλλά της υποδοχής των «καρπών» της μιας ή της άλλης πολιτικής.

Εδώ και 25 χρόνια επαγγελματισμού, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» τους «Χοντρούς» και τους «καου-Μπέους», τους «Αγαπούλες» και τους «μπαρμπα - Θωμάδες», τους «Ρίνγκο» και τους «Κοκαλιάρηδες», τους «Τίγρεις» και τους «Περίεργους». Δεν πρόκειται για τα ονόματα μαφιόζικων συμμοριών της Νέας Υόρκης. Είναι τα προσωνύμια των ευυπόληπτων παραγόντων που διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο...