Η τραγωδία αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει πως η «Οδύσσεια» αυτών των οικονομικών μεταναστών μοιάζει να μην έχει τέλος. Μονίμως κινούνται σε ένα απέραντο «ναρκοπέδιο». Από την ώρα που θα πάρουν την απόφαση να ξενιτευτούν, τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν για να μη γίνουν αντιληπτοί από τις διωκτικές αρχές, μέχρι να φτάσουν στον όποιο προορισμό τούς επιφυλάσσει η τύχη, δεν ξέρουν κυριολεκτικά τι τους ξημερώνει.

Οπως σημείωνε ο «Ρ» σε ρεπορτάζ του, την Κυριακή 25 Απρίλη 2010, με αφορμή τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μοχθούν για το μεροκάματο, στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας, περίπου 350 εργάτες γης, κυρίως αφρικανικής καταγωγής, οι πιο συνηθισμένοι τρόποι που χρησιμοποιεί κανείς για να φύγει είναι είτε να μπει σε αυτοκίνητα και φορτηγά είτε με τα πόδια. Και στις δύο περιπτώσεις είναι «υποχρεωτικό» το ταξίδι να γίνει μέσω δουλεμπόρων.

Το ταξίδι του τρόμου - από το Σουδάν μέχρι την Ελλάδα - στο οποίο σε κάθε βήμα τούς συνοδεύει η σκιά του θανάτου, περιέγραψαν στο «Ρ» με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο ο Σ. και ο Ο., αποσπάσματα της περιγραφής των οποίων παραθέτουμε:

«...Ο χρόνος που χρειάζεται κανείς για να φτάσει στην Ελλάδα εξαρτάται από τα χρήματα που διαθέτει. Ανάλογα με αυτά, αυτή η διαδρομή μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια βδομάδα έως ένα μήνα (...)

Εμείς ήρθαμε με τα πόδια. Το πρώτο επικίνδυνο κομμάτι που διασχίσαμε ήταν η έρημος Σαχάρα για να φτάσουμε στην Αίγυπτο. Αρκετοί συμπατριώτες μας, που στο πρώτο στάδιο του ταξιδιού δε χρησιμοποίησαν τους οδηγούς - δουλέμπορους για να γλιτώσουν χρήματα, έχασαν το δρόμο και άφησαν το κόκαλά τους στην έρημο. Οταν φτάσαμε στην Αίγυπτο δώσαμε 700 - 800 ευρώ (δέχονται και δολάρια) για να βγάλουμε πλαστά χαρτιά και διαβατήριο. Στη συνέχεια, περάσαμε με τα πόδια στη Συρία (...) Τα δύσκολα ξεκινούν από τη στιγμή που φτάσαμε στα σύνορα. Η αγωνία μας είναι μεγάλη - όπως σε κάθε σύνορο - μήπως και μας πιάσουν και μας στείλουν πάλι πίσω. Εκεί περιμέναμε κρυμμένοι μέχρι να μας αναλάβει ο οδηγός - δουλέμπορος για να μας περάσει στην Τουρκία. Σε αυτόν δώσαμε 500 ευρώ και άλλα 500 ευρώ σε αυτόν που μας περίμενε και μας παρέλαβε στην Τουρκία.

Αμέσως μετά διασχίσαμε τα βουνά με προορισμό την Αγκυρα, την Κωνσταντινούπολη και από εκεί λίγοι πέρασαν Ελλάδα, μέσω Εβρου, και έφτασαν στην Αλεξανδρούπολη και οι περισσότεροι πήγαμε Σμύρνη και Αττάλεια όπου μας περίμεναν οι δουλέμποροι με μικρά και παλιά σκάφη για να περάσουμε απέναντι στα νησιά της Ελλάδας, τη Σάμο, τη Μυτιλήνη, την Πάτμο. Εκεί το ποσό που δίνουμε ξεκινά από 1.500 ευρώ και φτάνει μέχρι και 2.000 ευρώ (...)».