«Αυτός ο κύριος, από ένα μέρος που ονομάζεται Τουρκία, έχει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο... Είναι σκληρός, αλλά είναι φίλος μου και κάθε φορά που τον χρειάστηκα, ήταν εκεί για μένα». Αυτά έλεγε ο Τραμπ τη Δευτέρα στη Σύνοδο ...ειρήνης για τη Γάζα, ως επιστέγασμα των αναβαθμισμένων ρόλων που αναλαμβάνει η Τουρκία στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα. Ποιος στεκόταν εκείνη την ώρα τρία μέτρα πίσω από τον Ερντογάν; Ο Ν. Χριστοδουλίδης. Ο Πρόεδρος δηλαδή της Κύπρου, που η μισή είναι ακόμα υπό κατοχή από τον «ισχυρό τουρκικό στρατό»! Και, φυσικά, ο Κυρ. Μητσοτάκης, που την Πέμπτη στη Βουλή μιλούσε για τον «απόλυτο συντονισμό» Ελλάδας - Κύπρου και για τις διευθετήσεις που δρομολογούνται με τη ΝΑΤΟική σύμμαχό τους Τουρκία. Μπρος στα κάλλη τι 'ναι ο πόνος, θα μπορούσε να πει κάποιος. Οπου «κάλλη», τα οφέλη και τα κέρδη που προσδοκά το κεφάλαιο από την «ανοικοδόμηση» στη Γάζα και την «επόμενη μέρα» στη Μέση Ανατολή.

Ο δε Χριστοδουλίδης μόλις προχτές έλεγε ότι η αστική τάξη της Κύπρου διεκδικεί μερτικό με «συγκεκριμένο πλάνο, σχεδιασμό που βρίσκεται σε εξέλιξη, με έξι πρωτοβουλίες που μπορεί να αναλάβει η Κυπριακή Δημοκρατία» όσον αφορά τη Γάζα. Ενώ ο Μητσοτάκης υπερθεμάτιζε ότι η Ελλάδα «θα είναι παρούσα σε όλες τις φάσεις» του σχεδίου Τραμπ, που ενταφιάζει την προοπτική του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, για να «τρέξουν» τα σχέδια του κεφαλαίου. Να λοιπόν πού βρίσκεται για όλους αυτούς η «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Να τι σημαίνει γι' αυτούς «πατριωτισμός» και «πάλη ενάντια στον αναθεωρητισμό», που επικαλούνται συχνά - πυκνά η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία. Ο πραγματικός πόνος τους είναι για τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά προσπαθούν να διασφαλίσουν, στοιχισμένοι στον στόχο της «ΝΑΤΟικής συνοχής», που βγάζει στο μεϊντάνι τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.