Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, το 20% των εργαζομένων στη χώρα μας δουλεύουν πάνω από 45 ώρες τη βδομάδα. Η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφουν τα επίσημα στοιχεία, παίρνοντας υπόψη τα άθλια ωράρια σε κλάδους όπως ο Επισιτισμός - Τουρισμός, τη μαύρη εργασία κ.λπ. Την αντεργατική αυτή «κανονικότητα», για την οποία ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, με τους νόμους τους και τις Οδηγίες της ΕΕ, επιχειρεί να εδραιώσει και να επεκτείνει η κυβέρνηση της ΝΔ με το νομοσχέδιο για τις 13 ώρες δουλειάς, απογειώνοντας την «ευελιξία». Το «επιχείρημα» ότι δεν αφορά πολλούς εργαζόμενους και ότι η εφαρμογή του 13ωου θα είναι «περιορισμένη» είναι σκέτη πρόκληση. Κάθε νόμος, κάθε μέτρο που προσθέτει και το παραμικρό λιθαράκι στο αντεργατικό οικοδόμημα, ενισχύει την τάση να γενικεύονται οι συνθήκες γαλέρας και τα ωράρια - λάστιχο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, κάνοντας την αγορά εργασίας ακόμα πιο άγρια για τους εργαζόμενους. Ακόμα και εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν τους αφορά άμεσα το μέτρο θα το βρουν μπροστά τους, αφού κανείς δεν μένει «άβρεχτος» από τη συνολική επιδείνωση των όρων δουλειάς, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και του καπιταλιστικού κέρδους. Πόσο μάλλον που το ξεζούμισμα των εργαζομένων με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι «καύσιμο» στη μηχανή του κεφαλαίου και «μπαρούτι» στα κανόνια της πολεμικής οικονομίας του...

Τώρα που η ...μπετονιέρα ανακατεύει το χαρμάνι για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, δεν θα μπορούσαν να λείπουν παρατράγουδα τύπου Μπίστη. Ο συγκεκριμένος βέβαια θα χάσει το μέτρημα αν προσπαθήσει να θυμηθεί όλα τα κόμματα και αποκόμματα που διέτρεξε στην καριέρα του. Μιλώντας στο «Mega», τι βρήκε να πει; Οτι «το ΚΚΕ οργανώνει παρελάσεις και συναυλίες. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό. Με ένα 6% και 7% να υπάρχει ένα κόμμα που δεν συνεργάζεται με κανέναν». Τα είπε αυτά αφού πρώτα εμφάνισε ως «διέξοδο» τις κινήσεις Τσίπρα και τη συνεργασία των «δημοκρατικών δυνάμεων». Αφήνουμε κατά μέρους την απέχθεια που έχουν οι κάθε λογής «Μπίστηδες» για το οργανωμένο κίνημα και τους αγώνες του, επειδή θέλουν τον λαό στη γωνία, παρακολουθητή των εξελίξεων, να αναζητεί «κατ' ανάθεση» σωτήρες. Το πιο σοβαρό που επιβεβαιώνει η δήλωσή του είναι οι δυσκολίες που προκαλεί στην αστική τάξη η πολιτική του ΚΚΕ, επειδή δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι και στα πολιτικά τους σχέδια για το ξεγέλασμα και τη χειραγώγηση του λαού. Γι' αυτό αμολάνε τα πιο πιστά «σκυλάκια» τους, που στάζουν χολή ενάντια στο ΚΚΕ. Τόσο «φρέσκο» είναι το εγχείρημα της αστικής τάξης να αναπαλαιώσει τη σοσιαλδημοκρατία και το πολιτικό σύστημα, που ανασύρει από τα συρτάρια της ό,τι πιο παλιό, φθαρμένο και απαξιωμένο διαθέτει. Οπως τον Μπίστη, που (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι) υπήρξε μεταξύ άλλων στέλεχος της ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση με Σαμαρά - Βενιζέλο.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ότι αναγνωρίζει την Παλαιστίνη ως ανεξάρτητο κράτος. Τις προάλλες, όμως, ο πρωθυπουργός της επέκρινε δημόσια για «λανθασμένη προσέγγιση» όποιον καταγγέλλει τη γενοκτονία στη Γάζα και χαρακτήρισε την 7η Οκτώβρη «μαύρη μέρα (...) για οποιονδήποτε πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα και την τίμια ανθρώπινη συμπεριφορά»... Ο Αυστραλός πρωθυπουργός και οι ευρωατλαντικοί σύμμαχοί του δεν βλέπουν καμία παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα πάνδεινα που βιώνει επί δεκαετίες ο Παλαιστινιακός λαός, ενώ θεωρεί προφανώς «τίμια» και «ανθρώπινη» συμπεριφορά τους διωγμούς των Παλαιστινίων από τη γη τους, τις δολοφονίες και συλλήψεις αμάχων, τους εποικισμούς και τις απαγορεύσεις, τον λιμό. Ενδεχομένως να θεωρεί «τίμιες» και «ανθρώπινες» ακόμα και τις εκτελέσεις εν ψυχρώ Παλαιστινίων που ψάχνουν για ένα πιάτο φαΐ στα σημεία διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας, που έχουν μετατραπεί σε παγίδες θανάτου από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, το παράδειγμά του δείχνει και πόσο ...βάθος έχουν οι αναγνωρίσεις των τελευταίων ημερών από κράτη - συμμάχους του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ, που σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητούν το «δικαίωμα» του κράτους - δολοφόνου να συνεχίζει απτόητο την κατοχή και το κυνήγι των Παλαιστινίων, ενώ πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στα σύνορα πριν το 1967 και στην Ανατ. Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού κράτους.