Τις μηχανές στο «φουλ» έχει ανάψει η κυβέρνηση της ΝΔ για περαιτέρω εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Στην ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τη «θαλάσσια ασφάλεια», ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε πως «η Ελλάδα θα παραμείνει φύλακας της ελεύθερης ναυσιπλοΐας». Με άλλα λόγια, το Πολεμικό Ναυτικό και γενικότερα οι Ενοπλες Δυνάμεις θα συνεχίσουν να παίζουν ρόλο τοποτηρητή των ΝΑΤΟικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή και να προσφέρουν απλόχερα τις υπηρεσίες τους σε μια σειρά πολεμικές αποστολές, όπως οι «Aspides», «Atalanta» και «Irini», στις οποίες αναφέρθηκε επίσης ο πρωθυπουργός, διαφημίζοντας την πρωταγωνιστική συμβολή της Ελλάδας. Την ίδια ώρα, ο Ν. Δένδιας από το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ έδινε διαπιστευτήρια για την «ανάγκη» να επανεξοπλιστεί η Ευρώπη, προκειμένου να υπερασπιστεί ...τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Είναι τουλάχιστον προκλητικό να παρουσιάζεται το ΝΑΤΟ και η ελληνική εμπλοκή στα δολοφονικά του σχέδια ως «προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όταν όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω επεμβάσεις, πολέμους, πείνα και προσφυγιά. Τελευταίο παράδειγμα η ...προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στη Γάζα από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, με τη στήριξη των Ευρωατλαντικών και της Ελλάδας.

«Κουκουεδολογεί» ο Παπαχρήστου στα «Νέα» - όπως ο ίδιος λέει - και ενίσταται που το ΚΚΕ δεν τιμωρήθηκε από καμία κυβέρνηση για την ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη. Εξισώνει μάλιστα την εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης για τουριστικούς λόγους με την πολιτικοποίησή της, απαριθμώντας όλες τις περιπτώσεις που το Κόμμα ανάρτησε πανό στον Ιερό Βράχο. Προφανώς ο αρθρογράφος και τα «Νέα» θεωρούν ίσα κι όμοια ένα επώνυμο παπούτσι που σχηματίζουν drones και το σύνθημα «ΕΕ και ΝΑΤΟ κάνουν τη Μεσόγειο θάλασσα νεκρών», όπως έγραφε το πανό του ΚΚΕ το 2015, λίγες μέρες μετά το ξέβρασμα της σορού του μικρού Αϊλάν στην παραλία της Αλικαρνασσού, ύστερα από ναυάγιο πλοίου φορτωμένου με πρόσφυγες. Το μήνυμα αυτό έκανε τον γύρο του κόσμου και συντάραξε, σε μια περίοδο που όλη η ανθρωπότητα ήταν σοκαρισμένη για τον θάνατο εκατοντάδων προσφύγων, στην πλειοψηφία τους γυναικών και μικρών παιδιών, θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της εγκληματικής πολιτικής της ΕΕ στο Μεταναστευτικό. Η Ακρόπολη, ένα παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπισμού, έγινε το μέσο για να φτάσει αυτό το μήνυμα στα πέρατα του κόσμου, εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο τον συμβολισμό του μνημείου και το κοινό λαϊκό αίσθημα στην Ελλάδα και παντού. Θυμίζουμε επίσης στον Παπαχρήστου ότι κι άλλα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε όλο τον κόσμο έχουν αξιοποιηθεί κατά καιρούς από το εργατικό - λαϊκό κίνημα για να προβάλει τα συνθήματα και τις διεκδικήσεις του. Το γεγονός πάντως ότι ακόμα και τώρα βγάζουν φλύκταινες με τα πανό του ΚΚΕ δείχνει την απήχηση που είχαν στον λαό και τη ...δυσανεξία που προκάλεσαν στα αφεντικά τους.

«Δύσκολα» βάζουν αυτές τις μέρες οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μεγάλους χώρους δουλειάς τόσο στην εργοδοσία όσο και στα παπαγαλάκια της αναμονής και της μοιρολατρίας. Οι λιμενεργάτες της COSCO στις μαζικές τους συνελεύσεις συζητούν για την τεράστια κερδοφορία του επιχειρηματικού κολοσσού και των εργολάβων του, ενώ διαμορφώνουν διεκδικήσεις για ουσιαστικές αυξήσεις με τη ΣΣΕ και στριμώχνουν την εργοδοσία, που αναγκάζεται να προσαρμόζει την πρότασή της. Οι εργαζόμενοι στο «Allou Fun Park», νέοι στην πλειοψηφία, με το σωματείο που ίδρυσαν, όχι μόνο δεν τα δίπλωσαν απέναντι στην τρομοκρατία, αλλά αντιμετώπισαν παλικαρίσια την εργοδοσία και κατάφεραν να βάλουν τέρμα στην απληρωσιά, έφεραν στην επιφάνεια τις συνθήκες γαλέρας σε έναν από τους πιο «φανταχτερούς» χώρους. Οι δεκάδες εργαζόμενοι στη «Speedex» πριν από λίγο καιρό με την πολυήμερη απεργία τους ανάγκασαν τον όμιλο να επαναπροσλάβει απολυμένους συναδέλφους τους, με την εργοδοσία να αντιλαμβάνεται ότι δεν ξεμπερδεύει εύκολα μαζί τους. Αυτά συμβαίνουν την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την κερδοφορία των ομίλων και τις επενδυτικές βαθμίδες που κατακτά η ελληνική οικονομία, ενώ ετοιμάζεται να φέρει και νέα αντεργατικά μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης. Η αγωνιστική δράση λοιπόν που αγκαλιάζει όλο και περισσότερους χώρους δουλειάς, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, είναι ταυτόχρονα και μια ...«πληρωμένη απάντηση» στους κήρυκες του «δεν βγαίνει τίποτα», δείχνοντας στην πράξη ότι η οργάνωση και η διεκδίκηση είναι μονόδρομος.