Πριν ακόμα αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη της «Ομπρέλας» προσπαθούσαν μάταια να βγουν από το κάδρο του προδιαγεγραμμένου εκφυλισμού και να εμφανίσουν ως ...εκτροπή τη νέα ηγεσία, σαν αυτή να προέκυψε από το πουθενά. Σαν να μην εκλέχτηκε ο Κασσελάκης με διαδικασίες που και οι ίδιοι στήριξαν. Σαν να μην επιταχύνει - εξελίσσει την πολιτική που κι οι ίδιοι υπηρέτησαν. Σαν να μην προωθεί οργανωτικά χαρακτηριστικά που συνδιαμόρφωσαν όλοι μαζί τα προηγούμενα χρόνια. Για παράδειγμα, η «αδιαμεσολάβητη σχέση της ηγεσίας με τη βάση», που προβάλλει τώρα ο Κασσελάκης ως βασική οργανωτική αρχή, βασίζεται στους «εκσυγχρονισμούς» του e-syriza, στο όνομα της «άμεσης δημοκρατίας» και της «διεύρυνσης». Αλλά και στις διαδικασίες εκλογής αρχηγού από τη βάση, που αποδεδειγμένα ενισχύουν τα αρχηγοκεντρικά χαρακτηριστικά των αστικών κομμάτων και υποβαθμίζουν - έως εξαφανίζουν - τον ρόλο των οργάνων, αν υπάρχουν τέτοια.

Αυτό που μας ξεπερνάει όμως, είναι τα αποφθέγματα του τύπου «δεν αρκεί ο αντι-μητσοτακικός λόγος» και «δεν υπάρχει πολιτική χωρίς ιδεολογία», που ξεστομίζει ο Τσακαλώτος, υπουργός Οικονομικών επί κυβέρνησης του 3ου μνημονίου. Ποιοι τα λένε αυτά; Ο μέχρι πρότινος στελεχικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει για ...ιδεολογική σημαία το «να ηττηθεί η ΝΔ του Μητσοτάκη»! Οι ίδιοι που μέχρι πριν από λίγες βδομάδες συναγελάζονταν με την «καλή» δεξιά του Αντώναρου και έχυναν μαύρο δάκρυ επειδή η ΝΔ απομακρύνθηκε από τις ιδρυτικές αρχές του Καραμανλή! Μια πολιτική και μια ιδεολογία έχει λοιπόν η σοσιαλδημοκρατία που αμφότεροι υπηρετούν: Να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποτελεί αξιόπιστη επιλογή της αστικής τάξης στην κυβερνητική εναλλαγή, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών. Γι' αυτό, κάθε αριστερός που δικαιολογημένα κλονίζεται από τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να βλέπει ως εναλλακτική επιλογή εκείνους που σήμερα αντιπολιτεύονται - μέσα κι έξω από το κόμμα - την πολιτική που μέχρι χτες συνδιαμόρφωναν και συνυπηρετούσαν με χέρια και με πόδια.

Στα ψιλά πέρασε η «Αυγή» το συγκλονιστικό μήνυμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που στάλθηκε δυνατά κατά τη διάρκεια του 40ού Μαραθώνιου της Αθήνας. Σε δυο προτάσεις στη στήλη του Αθλητισμού χώρεσε τον «ακτιβισμό» (!) όπως αναφέρει, με την εμφάνιση σημαιών της Παλαιστίνης στο Καλλιμάρμαρο και την περσινή πρωταθλήτρια Βασιλική Κωνσταντοπούλου που έτρεξε με μια ίδια σημαία στα χέρια. Τι τα σκαλίζεις - θα πει κανείς - έχουν κι αυτοί τα δικά τους εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ισα - ίσα, όμως, η «ξεπέτα» του θέματος δεν έγινε λόγω της κλωτσοπατινάδας του Σαββατοκύριακου στην ΚΕ, αλλά λόγω της πολιτικής που ακολούθησε σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια και στην οποία συμφωνούν πλήρως αποχωρήσαντες και μη. Είναι η πολιτική που για την «αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης στηρίζει τα ματωμένα σχέδια ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ. Και όταν έχεις υπηρετήσει με προσήλωση τη στρατηγική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πού να δεις την τεράστια σημαία που έγραφε «Free Palestine»; Αφού αυτές είναι απαγορευμένες λέξεις από τους «συμμάχους». Οταν είσαι στην αιχμή του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού για τη «νέα Μέση Ανατολή», πού να ακούσεις το σύνθημα το οποίο δόνησε το Στάδιο, «η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά»; Καλά, για την υπογραφή του ΠΑΜΕ στο πανό το προσπερνάμε... Ασε που αν την έβλεπαν, μπορεί να μίλαγαν για «εξαλλοσύνες», όπως είχε κάνει ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε που το κόμμα ήταν στον «σωστό» δρόμο. Ούτε φυσικά τολμούν να αρθρώσουν λέξη για το κλίμα αστυνομοκρατίας, τις προσαγωγές Παλαιστινίων που έκανε η αστυνομία στο «σωρό». Μην στενοχωρήσουμε και την πρεσβεία του «φίλου Μπίμπι»...