Ενα μαχητικό μήνυμα ελπίδας και εναντίωσης στα σχέδια που θέλουν την πόλη ορμητήριο της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ έστειλαν οι εκατοντάδες νέοι και νέες που συγκεντρώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη από όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη, στην κατασκήνωση των Οργανώσεων Σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία της πόλης έζησαν από πρώτο χέρι αυτό το σημαντικό γεγονός, καθώς η πολιτική συγκέντρωση και η πορεία που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, ήταν η μεγαλύτερη νεολαιίστικη διαδήλωση που έχει γίνει ποτέ στην πόλη. Αυτοί που προσποιούνται πως δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, είναι ορισμένα Μέσα Ενημέρωσης που «έχουν μάτια» μόνο για τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς. Θυμήθηκαν λοιπόν αρκετές μέρες αργότερα και συγκεκριμένα την ίδια ημέρα που έγινε γνωστό ότι το πολεμικό πλοίο «Arlington» βρίσκεται για ασκήσεις στην Τουρκία, πως οι ναύτες είχαν παραμείνει δυο μέρες στην Αλεξανδρούπολη και ότι σ' αυτό το διάστημα καθάρισαν μια παραλία (!) από σκουπίδια. Εκαναν προφανώς ένα μικρό διαφημιστικό διάλειμμα από τις συνήθεις αποστολές τους, που περιλαμβάνουν το «καθάρισμα» παραλιών - και όχι μόνο - από ανθρώπους. Η προσπάθεια πάντως να κρυφτεί η δράση της ΚΝΕ, που άφησε το αποτύπωμά της στην πόλη, το μόνο που επιβεβαιώνει είναι ότι πίσω από τους πανηγυρισμούς για τα «οικονομικά οφέλη» από τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, μεγαλώνει η ανησυχία τους για το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι κάτοικοι της πόλης δεν φαίνεται να συμμερίζονται τη χαρά τους...

Μια πρόγευση των μέτρων με τα οποία η ΕΕ σκέφτεται να αντιμετωπίσει της επικείμενες ελλείψεις στην Ενέργεια δίνουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Σύμφωνα με όσα γράφουν, ένα από τα πρώτα μέτρα θα είναι η επέκταση (ξανά) της τηλεργασίας, ώστε να αποφεύγονται οι μετακινήσεις και να γίνεται εξοικονόμηση καυσίμων. Πέρα από το γεγονός ότι η τηλεργασία γίνεται το φάρμακο «διά πάσαν νόσον» της καπιταλιστικής οικονομίας, αυτό που δεν μας λένε οι αετονύχηδες της ΕΕ είναι ποιος θα πληρώνει το κόστος του ρεύματος στα σπίτια των εργαζομένων! Γιατί τα κομπιούτερ, ως γνωστόν, δεν δουλεύουν χωρίς ρεύμα. Ούτε όλα τα σπίτια είναι διαμπερή και ηλιόλουστα για να μη χρειάζονται φως και air-condition μέσα στο κατακαλόκαιρο, ώστε να μπορεί να δουλέψει κανείς σε ανεκτές συνθήκες. Ολα αυτά είναι κόστη από τα οποία απαλλάσσεται η εργοδοσία με την τηλεργασία και αυτόματα βαραίνουν τον εργαζόμενο, ο οποίος, κάτω από το βάρος των απειλών για νέα χαράτσια και με τα πλαφόν που σχεδιάζονται στην κατανάλωση του ρεύματος (βλέπε σταθερές θερμοκρασίες στα συστήματα κλιματισμού), είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα κόβει από άλλες βασικές ανάγκες για να μπορεί να πληρώσει το έξτρα κόστος της τηλεργασίας. Οχι που δεν θα έβρισκαν τον τρόπο να φορτώσουν ξανά στον λαό την όποια «εξοικονόμηση» στην κατανάλωση του ρεύματος...

«Βορά» στη λαίλαπα της ακρίβειας που καλπάζει έχει γίνει το εργατικό εισόδημα, με μεγάλα τμήματα βιοπαλαιστών να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες των οικογενειών τους. Ετσι, παρά τις προπαγανδιστικές κορόνες της κυβέρνησης για «αυξήσεις» στον κατώτερο μισθό, με την εφαρμογή του σχετικού μνημονιακού νόμου, η πραγματικότητα διαμορφώνεται εξόχως «σκοτεινή». Σύμφωνα με στοιχεία από έρευνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τον Απρίλη του 2022 η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του κατώτατου μισθού ανήλθε στο 18%, από 14,8% τον Μάρτη. Μάλιστα ο μέσος μισθός των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα τον Απρίλη έχασε το 9,9% της αγοραστικής του δύναμης, ενώ οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μερική απασχόληση έχασαν το 28%! Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη να ενταθεί η διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς, που εξανεμίζονται εν ριπή οφθαλμού. Το γεγονός μάλιστα πως αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε ισχύ μόνο 34 Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές) που δυνητικά καλύπτουν μόλις το 27% των εργαζομένων, φανερώνει τη μεγάλη σημασία της πάλης για υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών συμβάσεων, με ουσιαστικές αυξήσεις, που να καλύπτουν όλους τους εργαζόμενους κλάδων και επαγγελμάτων. Πολύ περισσότερο που - όπως όλα δείχνουν - η ακρίβεια ήρθε για να μείνει, ως ένα ακόμα συστατικό της βάρβαρης «κανονικότητας» και της λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς.