Για να δικαιολογήσει την εγκληματική κρατική πολιτική στο θέμα της αντιπλημμυρικής προστασίας, ο υπουργός Χρ. Στυλιανίδης έκανε χτες την εκτίμηση ότι αν επιβεβαιώνονταν οι μετεωρολογικές προβλέψεις και αν δεν έκλειναν ο Κηφισός και τα σχολεία την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, θα είχαμε έως και 300 νεκρούς στην Αθήνα. Δηλαδή η κυβέρνηση ζητάει και τα ρέστα για τη διαχείριση της νεροποντής από τον κρατικό μηχανισμό, που περιορίστηκε για μια ακόμη φορά σε συστάσεις για αυτοπροστασία, ενώ έγινε και το πρωτάκουστο, να κλείσει προληπτικά την Παρασκευή μία από τις κεντρικότερες οδικές αρτηρίες του Λεκανοπεδίου, επιτείνοντας την ταλαιπωρία των κατοίκων, που δεινοπάθησαν όλη την προηγούμενη μέρα στους δρόμους. Στην πραγματικότητα, με την πρόβλεψη για 300 νεκρούς ο υπουργός και η κυβέρνηση ομολογούν την πλήρη ανυπαρξία υποδομών και ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας στην Αττική και σε όλη τη χώρα, που βάζει σε κίνδυνο διαρκείας την περιουσία και τη ζωή του λαού. Και όταν μιλάμε για υποδομές εννοούμε ένα ολοκληρωμένο δίκτυο αντιπλημμυρικών έργων, όπως διευθετήσεις χειμάρρων με μεγάλα υδραυλικά δίκτυα και νέους αγωγούς διοχέτευσης των νερών της βροχής, που θα συνοδεύονται από έργα διαχείρισης των υδάτων και τις αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες, με όλα τα αναγκαία μέσα και το προσωπικό. Ολα αυτά θα έπρεπε να υπήρχαν ήδη και να αναπροσαρμόζονται, με ευθύνη του κράτους, στις μεταβαλλόμενες λαϊκές ανάγκες και στις κλιματικές μεταβολές. Το γεγονός ότι δεν αποτελούν προτεραιότητα για το αστικό κράτος και όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της προστασίας του λαού ως «κόστους», την ώρα που μπουκώνουν με δεκάδες δισ. το κεφάλαιο για να επενδύει στις «πράσινες» μπίζνες, στο όνομα της κλιματικής αλλαγής.

Με τη συμμετοχή λιγνιτικών μονάδων επιλύεται καθημερινά ο προγραμματισμός για την αγορά ηλεκτρισμού, παρά το γεγονός ότι τα φορτία παραμένουν σε κανονικά επίπεδα για την εποχή, με τη ζήτηση να μην ξεπερνά τα 6.200 MW. Σύμφωνα μάλιστα με την αναθεωρημένη εισήγηση του ΑΔΜΗΕ για την επάρκεια του ηλεκτρικού συστήματος, οι λιγνιτικοί σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας θα δουλέψουν στο «φουλ» τον χειμώνα που ξεκινάει σε λίγες μέρες. Οπως αναφέρει η έκθεση του διαχειριστή, σε συνθήκες ισχυρού ψύχους κατά τους μήνες Δεκέμβρη - Φλεβάρη, κρίνεται απαραίτητη η παραγωγή και από τις 7 λιγνιτικές μονάδες, ισχύος 1.800 MW, που θα πρέπει να θεωρούνται διαθέσιμες. Εξίσου υψηλή θα παραμείνει και η συμμετοχή του φυσικού αερίου, προκειμένου να καλυφθεί η ζήτηση. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οτι οι πανάκριβες ΑΠΕ, που η επέκτασή τους στηρίζεται πολύμορφα από το κράτος στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης», παράλληλα με την απολιγνιτοποίηση, δεν μπορούν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες ούτε και σήμερα, που η ζήτηση είναι μικρότερη σε σχέση με τη χειμερινή περίοδο. Και ο λόγος είναι ότι η λειτουργία τους εξαρτάται άμεσα από τις καιρικές συνθήκες. Σημαίνει επίσης ότι ο λαός θα πρέπει να προετοιμάζεται να πληρώσει ακόμα πιο ακριβά το ρεύμα, είτε λόγω των αυξήσεων στο φυσικό αέριο, είτε λόγω των «πράσινων» χαρατσιών στην ηλεκτροπαραγωγή από λιγνίτη. Οπως ομολόγησε άλλωστε κυνικά και ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΠΑ στο 4ο Athens Investment Forum, «προχωρώντας στην ενεργειακή μετάβαση προς το 2030 και το 2050, η οικονομία θα είναι λιγότερο εξαρτημένη από τα ορυκτά καύσιμα, αλλά όχι απαραίτητα με λιγότερο κόστος», που θα μετακυλίεται βέβαια στα λαϊκά στρώματα.

«Εμείς βάλαμε πλάτη στην πανδημία», «εμείς προτείναμε υπουργό κοινής αποδοχής», «στις πιο κρίσιμες στιγμές είχαμε εποικοδομητική στάση», «δεν βγήκαμε στα κεραμίδια όταν καιγόταν η χώρα». Αν κάτι αποτυπώνουν οι παραπάνω φράσεις, από την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα, είναι την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ότι δεν υπάρχει «κρίσιμη στιγμή» για την κυβέρνηση και την αστική τάξη που να μην έβαλε πλάτη, επαληθεύοντας τη στρατηγική σύγκλιση με τη ΝΔ, πασπαλισμένη βέβαια με τις απαραίτητες αντιπολιτευτικές κορόνες. Μάλιστα, το «βάζουμε πλάτη στα κρίσιμα», που επαναλαμβάνει διαρκώς ο Αλ.Τσίπρας είναι η άλλη όψη της τακτικής του στο εργατικό κίνημα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα δύο μεγάλες μάχες των τελευταίων μηνών: Πρώτον, στις κινητοποιήσεις την περίοδο που ψηφιζόταν ο νόμος Χατζηδάκη, όπου από τη μια τα στελέχη του καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια, λέγοντας ότι «με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα, απλά ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ» κι από την άλλη στη Βουλή υπερψήφισε τα μισά άρθρα του νομοθετικού εκτρώματος. Και δεύτερον, στην απεργία - αποχή των εκπαιδευτικών απέναντι στην «αξιολόγηση», όπου παρά την καθολική συμμετοχή, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, μαζί με τις δυνάμεις της ΝΔ, υπονόμευσαν την επαναπροκήρυξή της. Και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να υπονομεύσει τους αγώνες. «Πλάτη», λοιπόν, στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, «πλάτη» στον εφησυχασμό για την αντιμετώπιση των «ακραίων καιρικών φαινομένων», «πλάτη» και για να μη διαταραχθεί η «κοινωνική συνοχή» από τις αντιδράσεις στα αντεργατικά - αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Πώς να μην κερδίσει μετά τον τίτλο του «υπουργείου αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔ»;