Η σκοπιμότητα είναι προφανής: Την ώρα που το δημόσιο σύστημα Υγείας καταρρέει, αποκαλύπτοντας τις τεράστιες ευθύνες της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων για την πολιτική που μας έφερε ως εδώ, την ώρα που η διαχείριση της πανδημίας συνεχίζει να γίνεται με λογικές «κόστους - οφέλους», όπως δείχνει και ο νέος προϋπολογισμός για την Υγεία, την ώρα που η κυβέρνηση κωφεύει ακόμα και στα αυτονόητα αιτήματα των υγειονομικών και του λαού, την ώρα που η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια τροφοδοτούν την αγανάκτηση για την άρνηση του κράτους να αναλάβει τις ευθύνες του και να προστατέψει την υγεία του λαού, το «παραμύθι» τού «κάντε υπομονή, τα κεφάλια μέσα και σε λίγο βγαίνουμε από το τούνελ» δεν είναι μόνο επικίνδυνος εφησυχασμός, αλλά και προκλητική προσπάθεια ξεπλύματος της αντιλαϊκής πολιτικής και χειραγώγησης της δυσαρέσκειας που μεγαλώνει. Τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από τους εργαζόμενους. Κι αυτό το μήνυμα θα πρέπει να ακουστεί δυνατά στην απεργία της Πέμπτης!

«E, δεν είμαστε και σοβιετία!», εξανέστη ο υπουργός Υγείας, Β. Κικίλιας, για το ζήτημα της επίταξης του ιδιωτικού τομέα Υγείας χωρίς αποζημίωση, αίτημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος που επίμονα αρνείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Βέβαια, το ότι δεν είμαστε «σοβιετία» το ζει με τον πλέον τραγικό τρόπο ο λαός μας, όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Ούτε «με το κιάλι» δεν βλέπει την ασύγκριτη υπεροχή του σοσιαλισμού, και στο ζήτημα αυτό, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που υπερασπίζονται και που δεν διστάζει να βάλει στο ζύγι του κέρδους την υγεία και τη ζωή του λαού, όπως κάνουν οι ίδιοι, παζαρεύοντας νέα δωράκια με τους κλινικάρχες. Μέσα σε αυτούς βέβαια είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τη μια μέρα προτείνει κοινό υπουργό Υγείας και «κοινό σχέδιο» με την κυβέρνηση και την επόμενη φοράει «φιλολαϊκή» προβιά και καλεί σε «αντιδεξιά» μέτωπα για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, που και η δική του κυβέρνηση άφησε ρημαδιό, ενισχύοντας τους κάθε λογής κλινικάρχες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και στο θέμα της «επίταξης» μιλάει για αποζημίωση του ιδιωτικού τομέα, παζαρεύοντας απλά το «τίμημα». Μάλιστα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σαντορινιός έφτασε να λέει για το θέμα της «επίταξης» ότι είναι ...αδικία όσοι κλινικάρχες μέχρι σήμερα έδιναν τις κλινικές τους να παίρνουν 800 ευρώ ανά κρεβάτι κι όσοι δεν θέλουν να διαθέσουν τις κλίνες τους να αποζημιώνονται με 1.600 ευρώ, με βάση τη νέα διάταξη της ΝΔ! Το σάπιο σύστημά τους όντως δεν παίρνει καμία γιατρειά. Μόνο ανατροπή.

Ανάμεσα στα μέτρα «κοινωνικού χαρακτήρα» που ανακοίνωσε ο υπουργός Ενέργειας, Κ. Χατζηδάκης, στο διαδικτυακό συνέδριο για την «Ενεργειακή Φτώχεια», ήταν και η ενίσχυση του «λογαριασμού επανασύνδεσης» στο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας. Τι είναι αυτό; Αντί η κυβέρνηση να εξασφαλίζει φτηνό ρεύμα και να απαγορεύει τις διακοπές σε λαϊκά νοικοκυριά (δεν το έκανε ούτε μέσα στην πανδημία), ενισχύει το κρατικό κομπόδεμα από το οποίο καλύπτει τη «χασούρα» των παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος σε περίπτωση που ένα νοικοκυριό δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς και του κόψουν το ρεύμα! Με τον συγκεκριμένο «λογαριασμό επανασύνδεσης» καλύπτεται ολόκληρο ή κομμάτι του χρέους των νοικοκυριών όταν τους κοπεί το ρεύμα, μόνο στην πρώτη κατοικία, συνεκτιμώντας εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Την αξιολόγηση μάλιστα αναλαμβάνει μια επιτροπή αποτελούμενη από εκπροσώπους του δήμου, του ΔΕΔΔΗΕ και του προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας. Το ποσό που αποδεσμεύεται παρουσιάζεται ως «βοήθημα» για τα πολύ φτωχά νοικοκυριά, στην πραγματικότητα όμως είναι «ρεγάλο» στα μονοπώλια της Ενέργειας, για να μειώσουν την έκθεσή τους σε μεγάλα χρέη με κρατικό χρήμα. Το ίδιο έκανε άλλωστε η κυβέρνηση και με την επιδότηση των δόσεων για τα «κόκκινα» δάνεια, που εμφανίζεται ως μέτρο ανακούφισης των δανειοληπτών, είναι όμως κραυγαλέα στήριξη στις τράπεζες, που σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό του λαού. Ακόμα κι έτσι, όμως, τα νοικοκυριά που τους κόβεται το ρεύμα επειδή χρωστάνε θα βρεθούν αργά ή γρήγορα στην ίδια θέση, αφού καμία μέριμνα δεν υπάρχει να στηριχθούν πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται να θάψουν βαθιά ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους.