Οσο περισσότερες πλευρές του σχεδίου Πισσαρίδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι στην πραγματικότητα συνιστά ένα νέο ...μνημόνιο στο τετράγωνο, σε συνδυασμό με το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ και τους όρους εκταμίευσης των κονδυλίων για την Ελλάδα. Πέρα από το γεγονός ότι για να δοθούν τα λεφτά στο κεφάλαιο, θα πρέπει η κυβέρνηση να παρουσιάσει αντιλαϊκό μεταρρυθμιστικό έργο σύμφωνο με τα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα» και τους άλλους μηχανισμούς εποπτείας της ΕΕ, οι μεταρρυθμίσεις αυτές, οι νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό που προτείνει το πόρισμα, οδηγούν σε ακόμα φτηνότερους εργαζόμενους για τους επιχειρηματικούς ομίλους και συνολικά σε ένταση της εκμετάλλευσης, αντιγράφοντας ακριβώς το μηχανισμό των μνημονίων, που έχουν πάρει άλλωστε μόνιμα χαρακτηριστικά στο πλαίσιο των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ. Και βέβαια, όπως λένε και τα στελέχη κυβέρνησης και ΕΕ, «τζάμπα χρήμα δεν υπάρχει». Μπορεί δηλαδή τα δάνεια και οι επιχορηγήσεις να μην εγγράφονται λογιστικά στο έλλειμμα και στο κρατικό χρέος μιας χώρας, ο λαός όμως θα κληθεί να τα αποπληρώσει μέχρι τελευταίας δεκάρας, με παλιούς και νέους φόρους, αλλά και με νέες θυσίες που φορτώνονται στην πλάτη των παλιότερων και μελλοντικών γενεών.

Η απόφαση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ να επιλέξουν για υποψήφια αντιπρόεδρο την Κάμαλα Χάρις (τζαμαϊκανής και ινδικής καταγωγής) προβάλλεται και στην Ελλάδα ως «απάντηση» στον Τραμπ και στο όργιο της ρατσιστικής βίας και καταστολής, μετά τη δολοφονία Φλόιντ. Θυμίζουμε ότι το κόμμα των Δημοκρατικών επένδυσε προεκλογικά σ' αυτήν την άθλια δολοφονία, προσπαθώντας να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τους Ρεπουμπλικάνους στα ζητήματα του ρατσισμού, των διακρίσεων και της αστυνομικής βίας, τα οποία όχι μόνο δεν έπαψαν, αλλά γνώρισαν και έξαρση τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και επί κυβερνήσεων Ομπάμα. Το αστικό πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ επιχειρεί με κάθε τρόπο να ενσωματώσει και να εκτονώσει τη δίκαιη οργή του λαού για τη βάρβαρη πολιτική που ζει στο πετσί του και η οποία βρήκε έκφραση στο σύνθημα «I can't breathe» («Δεν μπορώ να αναπνεύσω»), όπως διαμαρτυρόταν για ώρα ο Φλόιντ στον αστυνομικό που του πατούσε με το γόνατο το λαιμό. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, η επιλογή της Χάρις για τη θέση της υποψήφιας αντιπροέδρου αποτελεί «δόλωμα» για τους εξοργισμένους Αμερικανούς, κυρίως τους Αφροαμερικανούς, που εκτός από τη βαθιά εκμετάλλευση, ζουν τον ρατσισμό και τη φυλετική βία. Για να μπορούν να ανασάνουν όμως πραγματικά οι λαοί στις ΗΠΑ και παντού, πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, που τους στερεί τον αέρα. Σ' αυτό το σύστημα θέλουν να δώσουν ανάσες οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, κρύβοντας από τον λαό τις πραγματικές αιτίες του ρατσισμού, της καταστολής και της εκμετάλλευσης, προκειμένου να βάλουν φρένο στην οργανωμένη έκφραση της οργής και της αγανάκτησής του.

«Οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ εμβαθύνονται, αναπτύσσονται. Τριάντα χρόνια μετά την αναγνώριση από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τη δημιουργία σχέσεων πλήρους διπλωματικής αναγνώρισης, οι σχέσεις της Ελλάδας και του Ισραήλ διανύουν την καλύτερη περίοδό τους». Αυτό είπε ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας την Πέμπτη, ολοκληρώνοντας την επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ. Αδικεί, βέβαια, τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πριν από τον Κυρ. Μητσοτάκη (που πέρασε στην Ιστορία ως ο πρώτος Ελληνας πρωθυπουργός που σε επίσκεψή του στο Ισραήλ δεν συναντήθηκε και με την Παλαιστινιακή Αρχή), η κυβέρνηση Τσίπρα δούλεψε κι αυτή εντατικά για την ενίσχυση των διμερών σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο, με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Προετοίμασε μάλιστα μέχρι το τέλος τη διμερή συμφωνία ανάμεσα στα υπουργεία Αμυνας των δύο κρατών, την οποία τελικά δεν ψήφισε στη Βουλή, όταν την έφερε η σημερινή κυβέρνηση, επικαλούμενος τη «συγκυρία», καθώς εκείνες τις μέρες αναμενόταν η ενσωμάτωση κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Η υποκρισία τους άλλωστε απέναντι στον βασανισμένο Παλαιστινιακό λαό είναι ένα ακόμα στοιχείο που τους ενώνει, αν σκεφτεί κανείς ότι ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση ούτε η σημερινή της ΝΔ είχαν ή έχουν την παραμικρή διάθεση να εφαρμόσουν την απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου από το 2015, για αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.