Οσες δικαιολογίες κι αν επιστράτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει την αποχώρησή του από την ψηφοφορία, το «στρίβειν διά του αρραβώνος», που επέλεξε προχτές στο αντιπεριβαλλοντικό τερατούργημα της κυβέρνησης, δεν κρύβεται με τίποτα. Η στάση του δεν προκαλεί έκπληξη, αν πάρει κανείς υπόψη την ταύτισή του με τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στη στρατηγική της ΕΕ για το περιβόητο «Green Deal», ώστε να βρουν κερδοφόρα «διέξοδο» συσσωρευμένα κεφάλαια. Στην ομιλία του, μάλιστα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περιέγραψε κι αυτός το περιβάλλον ως «αναπτυξιακό πόρο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως το αντιμετωπίζει και το νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση. Θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που νομοθέτησε την αδειοδότηση ερευνών για υδρογονάνθρακες σε περιοχές Natura, επινόησε το άθλιο «τρικ» των «οικιστικών πυκνώσεων» για τη νομιμοποίηση αυθαιρεσιών στα δάση, αποφάσισε την επέκταση του ΧΥΤΑ Φυλής, έδωσε ώθηση στην επέλαση των «πράσινων» αρπακτικών σε οροσειρές και βουνά. Επέλεξε λοιπόν να αποχωρήσει από την ονομαστική ψηφοφορία, για να μην πάρει θέση απέναντι σε διατάξεις της ΝΔ που συμπληρώνουν δικούς του «εμβληματικούς» νόμους για την επιχειρηματική αξιοποίηση του περιβάλλοντος και διευθετούν εκκρεμότητες για «δουλειές» που είχαν ανοίξει επί των ημερών του και σήμερα τις διαχειρίζονται οι δικές του δημοτικές και περιφερειακές αρχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Πέραμα, όπου η δημοτική αρχή του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με την κυβέρνηση για την κατασκευή του Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων σε χώρο εντός οικιστικού ιστού, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε το σχετικό άρθρο για τους ΣΜΑ στη Βουλή! Αμα το περιβάλλον έχει τέτοιους φίλους, τι να τους κάνει τους εχθρούς;

Μετά από όλη τη χολή που βρώμισε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τη συμβολική Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, και αφού δεν μπόρεσαν όλοι όσοι την έσταξαν να πείσουν για το «έγκλημα» των σωματείων, ήρθε η σειρά των πιο γραφικών. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρουν το παραμικρό «ψεγάδι» για να κηλιδώσουν το μήνυμα που έστειλε η μεγάλη συγκέντρωση, ψάχνουν τις «πυκνώσεις» που τάχα ...δεν έπιασε ο φακός. Σεσημασμένοι αντικομμουνιστές κάνουν λόγο για «σκηνοθεσία» που αλλοίωσε την πραγματικότητα του «συνωστισμού», μια πραγματικότητα που τάχα μόνο αυτοί γνωρίζουν, αλλά για κάποιο λόγο δεν μας τη δείχνουν. Είναι οι ίδιοι που διακινούν συνωμοσιολογικές - «ψεκασμένες» θεωρίες, προσπαθώντας τώρα να αλλάξουν το τροπάρι: Εκεί που έβλεπαν εικόνες «απόλυτης πειθαρχίας» και «κατάργησης της ατομικότητας», τώρα ανακαλύπτουν «μοντάζ» του ΠΑΜΕ και αποφαίνονται ότι τελικά «δεν τηρήθηκαν οι αποστάσεις ασφαλείας»... Oπως και να 'χει, το γεγονός είναι οτι συνεχίζει να απασχολεί η επιτυχημένη παρέμβαση των σωματείων την Πρωτομαγιά. Τους πολλούς, ως ενα αισιόδοξο μήνυμα που συνδυάζει τη μη αποδοχή του σιωπητηρίου το οποίο με πρόσχημα τον κορονοϊό θέλουν να επιβάλουν κυβέρνηση και εργοδοσία σε διεκδικήσεις και αγώνες με την οργανωμένη, συγκροτημένη δράση ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας και περιορισμών. Τους λίγους, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, γνωρίζοντας οτι οι μάχες και οι αναμετρήσεις είναι μπροστά!

Οι μεγάλες ελλείψεις σε μέτρα ουσιαστικής προστασίας των εργαζομένων από τον κορονοϊό στις επιχειρήσεις που συνέχισαν να λειτουργούν στην πανδημία, ήταν από τα βασικά μέτωπα για τα σωματεία και μόνο κάτω από την παρέμβασή τους πάρθηκαν ορισμένα μέτρα από την εργοδοσία. Τώρα που ανοίγουν ξανά μαζικά οι επιχειρήσεις και πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες προστασίας των εργαζομένων, η κυβέρνηση συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα και αναθέτει στην εργοδοσία να ...«αυτοαξιολογηθεί» για τα μέτρα που πρόκειται να πάρει, με τη συμπλήρωση ενός σχετικού εντύπου, ενώ το υπουργείο Εργασίας περιορίζεται σε εξαγγελίες για ελέγχους από το ΣΕΠΕ. Οι εργαζόμενοι όμως δεν μπορούν να αφήσουν την υγεία και την ασφάλειά τους στην καλή θέληση των εργοδοτών ούτε στο υποβαθμισμένο ΣΕΠΕ. Ξέρουν άλλωστε καλά ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης και του κράτους είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και ότι τα μέτρα προστασίας φτάνουν μέχρι εκεί που δεν απειλούνται τα συμφέροντα και τα κέρδη τους. Χρειάζεται επομένως να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ακόμα πιο αποφασιστικά αυτήν την περίοδο, μέσα από τα σωματεία τους και τις Επιτροπές Υγείας και Ασφάλειας, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς. Με την πανδημία δεν ξεμπερδέψαμε, πόσο μάλλον με τον «ορατό εχθρό», την εργοδοσία και το κράτος της, που αποτελούν μόνιμη απειλή για την υγεία, την ασφάλεια και τα δικαιώματα του λαού.