«Με τον ανορθολογισμό και τους λαϊκιστές ή με την επιστήμη;», είναι το δίλημμα που λανσάρει το αστικό πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα, αξιοποιώντας παραδείγματα από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ουγγαρία κ.ά., όπου η διαχείριση της πανδημίας από τις κυβερνήσεις έχει ξεσηκώσει διαμαρτυρίες για μέτρα που χαρακτηρίζονται «αντιεπιστημονικά», ή «αντιδημοκρατικά». Αυτό που κρύβεται, βέβαια, είναι ότι η διαχείριση της πανδημίας σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις, γίνεται με κριτήριο τις ανάγκες της οικονομίας του κεφαλαίου και όχι του λαού. Η πλήρης ανετοιμότητα και ανεπάρκεια του δημόσιου συστήματος Υγείας να ανταποκριθεί στις έκτακτες ανάγκες, η συνολική αποτυχία του κράτους να προστατέψει την υγεία και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που το επιβεβαιώνουν. Η συζήτηση όμως περί «ανορθολογισμού» στη διαχείριση της επιδημίας έχει κι έναν ακόμα στόχο: Να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι η διαχείριση της πανδημίας και των επιπτώσεών της αποτελεί μια ταξική πολιτική επιλογή. Γι' αυτό άλλωστε η πανδημία φορτώνεται στις πλάτες του λαού, γι' αυτό δεν έγινε τίποτα το ουσιαστικό στην αλλαγή της κατάστασης στο σύστημα Υγείας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, γι' αυτό αξιοποιείται η πανδημία για αντεργατικά μέτρα. Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη και στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Και δεν είναι τυχαίο πως πυκνώνουν οι φωνές που καλούν την κυβέρνηση να κρύψει τις πολιτικές επιλογές πίσω από την «έγκυρη» γνώμη των επιστημόνων και των τεχνοκρατών. Ετσι ώστε η διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού και υπέρ του κεφαλαίου να παρουσιάζεται ως μονόδρομος. Η νέα προσπάθεια να «πειστεί» ο λαός να αποδεχτεί νέο γύρο αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων δεν πρέπει και δεν θα περάσει.

Ολη την περασμένη δεκαετία, που οι εστίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου άναβαν η μία μετά την άλλη στην ευρύτερη περιοχή, τα αστικά επιτελεία διαφήμιζαν την Ελλάδα ως «νησίδα σταθερότητας» και τη φωτιά που έκαιγε το σπίτι του γείτονα ως «ευκαιρία» για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας με την προσέλκυση επενδύσεων. Ηταν η περίοδος που - με συμμετοχή και της ελληνικής αστικής τάξης - έγινε η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, οξύνθηκε η αντιπαράθεση στη Συρία, με ανοιχτή επέμβαση των αμερικανοΝΑΤΟικών, σε Ανατ. Ευρώπη και Βαλκάνια επικρατούσε αναταραχή και σε σε όλο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» βύθιζε στο χάος χώρες όπως η Αίγυπτος, η Τυνησία και άλλες.

Τώρα, με αφορμή την πανδημία, η κυβέρνηση φιλοδοξεί να εξαργυρώσει τη «φήμη» που - όπως λέει - απέκτησε η χώρα, λόγω του σχετικά μικρότερου αριθμού θυμάτων από τον κορονοϊό, με προσέλκυση τουριστών τους καλοκαιρινούς μήνες, ανταγωνιστικά προς την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία και άλλους κραταιούς τουριστικούς προορισμούς, που όμως χτυπήθηκαν περισσότερο από τον κορονοϊό σε σχέση με την Ελλάδα. Οπου σταθούν κι όπου βρεθούν, κυβερνητικά στελέχη επαναλαμβάνουν μονότονα ότι η φετινή χρονιά είναι «ευκαιρία» για τους επιχειρηματικούς ομίλους του τουρισμού να «αρπάξουν» τους τουρίστες που θα κατέληγαν σε άλλους προορισμούς, αλλά κάνουν δεύτερες σκέψεις λόγω κορονοϊού. Ο κυνισμός τους δεν διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Οπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, ο κανόνας στην αρένα των ανταγωνισμών είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Και στην προκειμένη περίπτωση, «η επιδημία σου τα κέρδη μου» για τις μεγαλοεπιχειρήσεις του τουρισμού...