Το ρόλο της Ελλάδας - «ηγέτιδας δύναμης» στα Βαλκάνια επιχείρησε να αναδείξει ο ΥΠΕΞ Ν. Δένδιας στη Διάσκεψη των Βαλκανικών Κρατών στη Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώνοντας ότι η πολιτική της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων έχει μετατρέψει τη χώρα σε δραστήριο «βαποράκι» της ευρωατλαντικής στρατηγικής στην περιοχή. Μιλώντας με την ...πείρα του αρχαιότερου μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη Βαλκανική, ο Δένδιας συνέστησε στα άλλα κράτη να εξασφαλίσουν «κοινωνική και πολιτική συναίνεση για να υλοποιηθούν με πολύ μεγαλύτερη αξιοπιστία οι δεσμεύσεις για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις» στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», αλλά και να εξαλείψουν τις «αμφισημίες για το πού ανήκει η περιοχή και σε ποια κατεύθυνση κινείται». Με άλλα λόγια, από τη μια τους παρότρυνε να επιταχύνουν αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και «προσαρμογές» στο πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ, που στόχο έχουν τη θωράκιση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους, και από την άλλη να ξεκόψουν από την όποια επιρροή της Ρωσίας, που διατηρεί ισχυρά οικονομικά και στρατιωτικά ερείσματα σε χώρες της περιοχής. Μάλιστα, ο Ελληνας ΥΠΕΞ ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ρόλο του στη Σύνοδο, που χρησιμοποίησε μέχρι και «τσιτάτο» του Αμερικανού Προέδρου Τζόνσον, καλώντας τους Βαλκάνιους ομολόγους του «να κερδίσουν την καρδιά και το μυαλό των λαών», να πείσουν δηλαδή με πράξεις για τις «καλές προθέσεις» τους απέναντι στον ευρωατλαντικό άξονα...
«ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ είναι δίπολο παρακμής στο συνδικαλιστικό κίνημα». Αυτήν την άποψη περιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το συνέδριο - παρωδία της ΓΣΕΕ, «βγάζοντας λάδι» αυτούς που σπέρνουν τον εκφυλισμό και στοχοποιώντας εκείνους που τον αποκαλύπτουν και τον πολεμάνε. Και μπορεί οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ να αποφεύγουν τόσους μήνες να τοποθετηθούν για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις νόθων και εργοδοτών που κατήγγειλε το ΠΑΜΕ, η υπεράσπιση όμως σωματείων με δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις, που αποκλείστηκαν τελικά από το Συνέδριο του ΕΚΑ, φανερώνει τους βαθύτερους δεσμούς τους με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ στην αναπαραγωγή συσχετισμών που στόχο έχουν να θωρακίσουν την κοινή γραμμή στήριξης στην εργοδοσία. Δεν χρειάζεται άλλωστε παρά να δει κανείς ποιους βγάζει μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ για να στηρίξει την αντι-ΠΑΜΕ επίθεση, ζητώντας την «ανασυγκρότηση» του συνδικαλιστικού κινήματος σε «αντιδεξιά - αντινεοφιλελεύθερη» γραμμή, που θα τον βοηθήσει να επανέλθει στην κυβέρνηση: Τον Ν. Φωτόπουλο, πρώην πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, που έχει «γράψει χιλιόμετρα» ως συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ και έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, στηρίζοντας στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ στον τομέα της Ενέργειας και αναπαράγοντας συντεχνιακές λογικές, τις οποίες πλήρωσαν ακριβά οι εργαζόμενοι. Και τον Ανδ. Νεφελούδη, πρώην γγ του υπουργείου Εργασίας, που ο εμβληματικός νόμος ΣΥΡΙΖΑ για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Αυτοί είναι που κουνάνε το δάχτυλο στο ΠΑΜΕ και μιλάνε για ...παρακμή!
Η αναβάθμιση της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο», στόχος για τον οποίο φτιάχτηκε ο αγωγός TAP, υποτίθεται ότι θα προσφέρει οφέλη στους εργαζόμενους και το λαό, πρώτα απ' όλα με την αύξηση της απασχόλησης. Πόσες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν όμως από τον TAP; Στην κορύφωση της κατασκευής του, η κοινοπραξία που εκτέλεσε τη «μεγαλύτερη ξένη επένδυση στην Ελλάδα» απασχολούσε 3.500 εργαζόμενους για διάστημα μερικών μηνών και πολύ λιγότερους στη διάρκεια της τριετίας που κατασκευάστηκε το έργο. Απ' αυτούς έχουν μείνει σήμερα ελάχιστοι να δουλεύουν σε έργα συντήρησης. Η πλειοψηφία έχει επιστρέψει στην ανεργία ή στην εργασιακή περιπλάνηση. Ανάλογα είναι τα ...οφέλη για το λαό και από την «τοποθέτηση της Ελλάδας στο χάρτη της πράσινης ανάπτυξης», που διαφημίζει η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων και με την επένδυση των ΕΛΠΕ σε φωτοβολταϊκά. Στη φάση της κατασκευής του έργου στη Δυτ. Μακεδονία θα απασχοληθούν συνολικά 300 εργαζόμενοι για 16 μόλις μήνες, σε μια περιοχή που τα αμέσως επόμενα χρόνια θα χάσει χιλιάδες θέσεις εργασίας από την «ενεργειακή μετάβαση», με το κλείσιμο παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ ΑΕ. Ούτε λόγος βέβαια για τους μισθούς και τα δικαιώματα με τα οποία θα απασχολούνται αυτοί οι εργαζόμενοι, με βάση το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι φανερό επομένως ότι οι προσδοκίες που καλλιεργούν τα κόμματα του κεφαλαίου για την καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε αυτή λέγεται «πράσινη» είτε «δίκαιη» είτε «αειφόρος», αφορούν αποκλειστικά τα μονοπώλια και τα κέρδη τους και όχι βέβαια το λαό, που συνεχίζει να μετράει απώλειες και να χώνεται πιο βαθιά στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς για την Ενέργεια.