Δεν τους πήρε βέβαια ο πόνος, ούτε στη ΝΔ ούτε στα διάφορα αστικά επιτελεία, για τη δημοκρατία στα συνδικάτα, που οι παρατάξεις και οι συνδικαλιστές τους είναι οι πρώτοι που την εκφυλίζουν και την καταπατούν. Αυτό που τους καίει είναι να βάλουν στο γύψο τη ζωντανή λειτουργία, τη συλλογική συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς, την «από τα κάτω» οργάνωση και πάλη. Στόχευσή τους είναι να βάλουν εμπόδια στις διαδικασίες εκείνες όπου πραγματικά ο εργαζόμενος καταλαβαίνει τη δύναμή του, τις Γενικές Συνελεύσεις των Σωματείων. Κάθε τέτοια παρέμβαση στήριξης των κυβερνητικών σχεδιασμών γίνεται στην ουσία για λογαριασμό της μόνης πραγματικής μειοψηφίας της κοινωνίας: Εκείνης που ζει παρασιτικά από τον πλούτο που παράγει η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι.

«Ορόσημο» που «αντανακλά τη νέα θέση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια» χαρακτηρίζει μερίδα του Τύπου το διορισμό του Ελληνα επιτρόπου στη θέση του αντιπροέδρου της Κομισιόν, καλλιεργώντας προσδοκίες στο λαό ότι από την κατανομή των αξιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει να περιμένει κάτι καλό. Η αλήθεια είναι βέβαια τελείως διαφορετική και το έχει αποδείξει η πείρα από τη θητεία όλων των προηγούμενων Ελλήνων επιτρόπων. Για παράδειγμα, ο τελευταίος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κομισιόν είχε το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν άλλαξε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας - ΕΕ, οι συνθήκες στα στρατόπεδα προσφύγων και μεταναστών παραμένουν άθλιες, ο διπλός εγκλωβισμός δεν έπαψε, η κατάσταση για τους νησιώτες γίνεται όλο και πιο αφόρητη, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ενίσχυσαν το ρόλο τους στο Αιγαίο και η Τουρκία συνεχίζει να παίζει γεωπολιτικά παιχνίδια, αξιοποιώντας και το Προσφυγικό. Αλλά και πιο πριν, επί ελληνικής θητείας στη θέση του επιτρόπου Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, το κεφάλαιο στην Ελλάδα έζησε μια «χρυσή εποχή» αντιασφαλιστικών και αντεργατικών ανατροπών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Το ίδιο ισχύει με όλους τους Ελληνες επιτρόπους, ανεξάρτητα από το πόστο που αναλαμβάνουν κάθε φορά, αφού αποστολή τους είναι να εξειδικεύουν και να εποπτεύουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ στον τομέα ευθύνης τους, σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών. Επομένως, για το «αντιπροεδριλίκι» της Ελλάδας στην Κομισιόν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του και όχι βέβαια ο λαός, που βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο της αντιλαϊκής επίθεσης «από μέσα» και «από έξω»...

«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να καταγράφει κανείς ζητήματα εκπαίδευσης από το να συνομιλεί με τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς (...) να βελτιώσουμε την καθημερινότητά τους», είπε η υπουργός Παιδείας από τη Λέρο, όπου βρέθηκε προχτές για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Η πολιτική όμως της κυβέρνησης, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, δεν είναι η λύση αλλά η αιτία των προβλημάτων στην Εκπαίδευση, για εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Για παράδειγμα, «καθημερινότητα» για τους χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους δασκάλους είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που συνεπάγονται η πρόσληψη και η απόλυσή τους κάθε χρόνο, η ασφαλιστική τους κάλυψη μόνο για μερικούς μήνες το χρόνο, η περιπλάνηση σε ολόκληρη την Ελλάδα, που κάνει ακόμα πιο δύσκολο να στεριώσουν κάπου, να κάνουν οικογένεια, να τακτοποιήσουν τη ζωή τους, παρά το γεγονός ότι είναι απαραίτητοι για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς τα σχολεία. Η κατάσταση είναι ίδια και φέτος, καθώς οι ίδιοι που απολύθηκαν πριν από μερικούς μήνες έρχονται τώρα να ...αναπληρώσουν τον εαυτό τους στα σχολεία! Η κοροϊδία της κυβέρνησης απέναντι στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς, αλλά και σε γονείς και μαθητές, πρέπει να απαντηθεί. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το δυνάμωμα της πάλης για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για μορφωτικά δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.