«Δεν μας πίεσε κανείς να ξεκινήσουμε τη διαπραγμάτευση και να καταλήξουμε σε συμφωνία με την ΠΓΔΜ», έλεγε και ξανάλεγε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη στην ΕΡΤ, επιμένοντας ότι το «όραμα» αυτής της κυβέρνησης να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας στα Βαλκάνια ήταν αυτό που ενεργοποίησε τις συνομιλίες. Διαβάζοντας, βέβαια, τα συγχαρητήρια παραγόντων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ για την ολοκλήρωση της συμφωνίας, γελάνε και οι πέτρες με τις δηλώσεις αυτές του Τσίπρα. Ας θυμηθούμε, όμως, πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα: Τον Απρίλη του 2017, όταν μετά τα επεισόδια στη Βουλή της ΠΓΔΜ δρομολογήθηκε η ανάδειξη Ζάεφ στην πρωθυπουργία, με καθοριστική παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, μια από τις πρώτες επαφές του νέου πρωθυπουργού ήταν αυτή με τον Στόλτενμπεργκ στις Βρυξέλλες, όπου επιβεβαιώθηκε η ανάγκη να επιταχυνθεί η διαδικασία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, για να ανακοπεί η ρωσική επιρροή. Ακολούθησε σύντομα το «σύμφωνο φιλίας» ΠΓΔΜ - Βουλγαρίας, όπου σαφώς σημειωνόταν ότι η δεύτερη θα στηρίξει την ευρωΝΑΤΟική πορεία της πρώτης.

Λίγο μετά ξεκίνησαν οι επαφές για την αναθέρμανση της διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα για το ονοματολογικό. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι σ' όλες αυτές τις «χειρουργικές» κινήσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η Ελλάδα ήταν έξω από το σχεδιασμό και ...αυθόρμητα ανέλαβε ρόλο. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει: Η κυβέρνηση ήταν από την πρώτη στιγμή μέρος του σχεδίου για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και μάλιστα με ρόλο πρωταγωνιστικό. Αυτό είναι που καθόρισε το χρονοδιάγραμμα και το περιεχόμενο της συμφωνίας, πράγμα που προσπαθεί να διασκεδάσει, αν όχι να συγκαλύψει, η κυβέρνηση.

Σχεδόν η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής πήρε το λόγο στη συνεδρίαση της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο, για να καταγγείλει τα μέτρα που «εξοντώνουν το λαό». Για ποιο λόγο όμως η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις τσακίζουν το λαό με μνημόνια και μέτρα; Σύμφωνα με τον ειδικό αγορητή της Χρυσής Αυγής, οι νόμοι αυτοί ψηφίζονται «προς όφελος των ξένων και των εγχώριων τραπεζιτών». Πρόκειται για τη γνωστή «αντιμνημονιακή» καραμέλα, ότι τα μέτρα τα επιβάλλουν «οι ξένοι» για να κερδίζουν οι τράπεζες. Κουβέντα για το κεφάλαιο, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στη Ναυτιλία, στο Εμπόριο, στη μεταποίηση και αλλού, που κερδίζουν από το «φτήνεμα» της εργατικής δύναμης και εξασφαλίζουν πρόσβαση σε προνόμια και χρήμα από την πτώχευση του λαού, στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής». Μετά απ' αυτήν την εισαγωγή, ήρθε σχεδόν αυτονόητα η παρέμβαση Μιχαλολιάκου ότι «το χρέος είναι πραγματικά δυσβάσταχτο» όχι επειδή βαραίνει το λαό, αλλά επειδή «δεν υπάρχει περίπτωση να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία και να υπάρξει μέλλον για τον ελληνικό λαό με αυτό το χρέος». Δηλαδή, η ευημερία του λαού εξαρτάται από την (καπιταλιστική) ανάπτυξη, για την οποία αγωνιά και η Χρυσή Αυγή. Η οποία μάλιστα υπόσχεται «σκληρή διαπραγμάτευση» για το χρέος, σημειώνοντας: «Εμείς δεν λέμε ανεύθυνα ότι μπορούμε αύριο το πρωί να καταγγείλουμε το σύνολο του χρέους ως επαχθές και να το διαγράψουμε. Λέμε, όμως, να διαπραγματευτούμε». Με ποιους; Με τους «ξένους» και τους ληστρικούς τραπεζίτες, τους οποίους καταγγέλλουν ότι ρουφάνε το αίμα του λαού! Τόσο ...αντισυστημικοί είναι οι χρυσαυγίτες.