«Περισσότερα από 35 δισ. ευρώ έως το 2020 για την απασχόληση και την ανάπτυξη στην Ελλάδα» έγραφαν χτες τα Μέσα που προπαγανδίζουν υπέρ της κυβέρνησης, αναπαράγοντας την απάντηση που έδωσε η επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ σε ερώτηση ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για «τις συνθήκες εργασίας και την κοινωνική προστασία, σε χώρες που υπέφεραν από την κρίση όπως η Ελλάδα». Διαβάζοντας κανείς αυτά τα νούμερα, πραγματικά ζαλίζεται στη σκέψη ότι με τόσα χρήματα για την απασχόληση υπάρχουν όλα τα περιθώρια να αυξηθούν οι μισθοί, να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, να πάψει η υποαπασχόληση. Κι όμως... Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Τα 35 δισ. ευρώ, σύμφωνα με την επίτροπο, θα αξιοποιηθούν «στο πλαίσιο του σχεδίου για την απασχόληση και την ανάπτυξη στην Ελλάδα, το οποίο προωθεί τις επενδύσεις και υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις για την προαγωγή της ανάπτυξης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την αντιμετώπιση της κοινωνικής κατάστασης». Ολα αυτά, με «οδηγό» τον «ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων», που αποτελεί τον φερετζέ για την επέκταση της ευελιξίας με «ασφάλεια». Συνοψίζει, δηλαδή, το σύγχρονο περιεχόμενο της «ευελφάλειας», όπως καθιερώθηκε να λέγεται η λήψη μέτρων που καθιστούν ευκολότερη την «κινητικότητα» και την ευελιξία στην αγορά εργασίας. Ολα αυτά μεταφράζονται σε ενίσχυση του επιχειρηματικού και επενδυτικού κλίματος, αφού το κεφάλαιο εξασφαλίζει φτηνότερη εργατική δύναμη και μεγαλύτερο κέρδος, πράγμα που είναι αρκετό για να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να χοροπηδάει από τη χαρά του.

Με ανησυχία παρακολουθούν τα αστικά επιτελεία τις οικονομικές εξελίξεις στην Ιταλία, διαπιστώνοντας ότι «η αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% - 1,5% δεν είναι εντυπωσιακή και ούτε μπορεί να κατευνάσει τους φόβους για τη βιωσιμότητα του χρέους», σύμφωνα με τον διεθνή οικονομικό Τύπο. Πρόσθετο και συναφές ζήτημα θεωρείται το γεγονός ότι τα «κόκκινα» δάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ιταλίας ξεπερνάνε τα 300 δισ. ευρώ, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται τι θα γίνει αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφασίσει να περιστείλει το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης. Αν κάτι επιβεβαιώνεται απ' όλα αυτά, είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται βέβαιο σε ό,τι αφορά την πορεία της οικονομίας στην Ευρωζώνη και στα κράτη - μέλη της. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα, δεν ηχεί καθόλου παράξενα η πρόταση του Μπερλουσκόνι, πρώην πρωθυπουργού της χώρας, για χρήση «παράλληλου νομίσματος», που θα δώσει στην Ιταλία τη δυνατότητα μιας πιο γρήγορης και αποτελεσματικότερης για το κεφάλαιο υποτίμησης κεφαλαίου στο εσωτερικό της χώρας. Θυμίζουμε ότι ανάλογες προτάσεις ακούγονταν και στην Ελλάδα, με βασικό φορέα τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του το πρώτο εξάμηνο του 2015. Τότε που η ιδέα του παράλληλου νομίσματος παρουσιαζόταν ως «αριστερή» και «ριζοσπαστική» διέξοδος από την κρίση. Αποδεικνύεται ωστόσο ότι αποτελεί εναλλακτική «λύση» προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τη βάζει στο τραπέζι ένας ακραιφνής εκπρόσωπος της αστικής τάξης στην Ιταλία, που (να μην το ξεχνάμε) είναι η τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης.

Ενώ πλησιάζει η επίσκεψη Μακρόν στην Ελλάδα, πυκνώνουν στον Τύπο οι αγιογραφίες του νέου Προέδρου και οι προσδοκίες ότι «μια ανανεωμένη, ισχυρή Γαλλία» θα μπορέσει να παίξει «πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΕΕ», επ' ωφελεία των συμφερόντων και της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Σημειώνουμε, ωστόσο, ότι η άφιξη του Γάλλου Προέδρου στην Ελλάδα θα γίνει την ίδια περίοδο με τη ΔΕΘ, που αποτελεί ορόσημο στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης τους επόμενους μήνες. Θυμίζουμε, επίσης, ότι εκείνη την περίοδο θα έχει σχεδόν οριστικοποιηθεί το νέο αντεργατικό «πακέτο» των μεταρρυθμίσεων και στη Γαλλία, στο οποίο περιλαμβάνονται απελευθέρωση των απολύσεων, παραπέρα διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, περικοπές σε κοινωνικά επιδόματα και άλλα. Επομένως, υποψιαζόμαστε ότι η επίσκεψη του «φίλου από τη Γαλλία» θα δώσει την ευκαιρία στον Ελληνα πρωθυπουργό να ανταλλάξει μαζί του «τεχνογνωσία» στις αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές, μιας και πολλά απ' όσα τώρα προωθούνται στην αγορά εργασίας της Γαλλίας, είναι σκληρή πραγματικότητα εδώ και χρόνια στην εργασιακή ζούγκλα της Ελλάδας, στο όνομα πάντα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της εφαρμογής των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών»...

Τόσες φιέστες, τόσο χρήμα για την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, τόσοι τόνοι λάσπης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση από την ΕΕ κι όμως οι λαοί που έζησαν το σοσιαλισμό έχουν τις δικές τους μνήμες και δεν είναι εύκολο να εγκλωβιστούν στην προπαγάνδα των αναθεωρητών της Ιστορίας. Οχι τυχαία, στην προχτεσινή αντικομμουνιστική σύναξη της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ στο Ταλίν, ήταν διάχυτος ο προβληματισμός για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα επιτελεία τους να σταλάξουν το δηλητήριο της λήθης και τις διαστρέβλωσης στους λαούς που έζησαν το σοσιαλισμό. Δεν είναι λίγα εκείνα που τους κάθονται στο λαιμό. Οπως για παράδειγμα, οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που γίνονται, ειδικά στη Ρωσία, τα τελευταία χρόνια και αποτυπώνουν ότι ο λαός αναπολεί τα χρόνια της ΕΣΣΔ. Ενδεικτικά μόνο, στις αρχές του 2017 δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα μιας μεγάλης δημοσκόπησης, σύμφωνα με τα οποία το 46% των Ρώσων βλέπουν με «θαυμασμό», «σεβασμό» και «συμπάθεια» τον Στάλιν. Δεν θα εκπλαγούμε αν τα σαΐνια του αντικομμουνισμού κατηγορήσουν και αυτούς τους χιλιάδες Ρώσους ότι υποθάλπουν τα «εγκλήματα του σταλινισμού»...

Εξίσου εντυπωσιακό είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι η συμπάθεια στον Στάλιν, αντί να μειώνεται, αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, καθώς μια δεκαετία πριν, η ίδια δημοσκόπηση είχε δείξει ότι το 37% των Ρώσων συμπαθεί τον Σοβιετικό ηγέτη. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι φεύγει από τη ζωή η γενιά εκείνη που είχε πιο νωπές τις μνήμες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης, οι νεότερες γενιές δείχνουν να απορρίπτουν επιθετικά κι αυτές με τη σειρά τους την αντικομμουνιστική υστερία, που επικεντρώνεται με ιδιαίτερο μένος στη συγκεκριμένη περίοδο. Παράλληλα με την αντικομμουνιστική επιχείρηση, σε εξέλιξη είναι και η προσπάθεια να εμφανιστεί τόσο ο κομμουνισμός, όσο και η όποια συζήτηση γι' αυτόν ως «μουσειακό είδος», ως κάτι το μη ζωντανό, που η ανθρωπότητα το πέταξε στα αζήτητα πριν από 30 περίπου χρόνια, με τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη. Η νοσταλγία όμως που νιώθουν οι λαοί όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός για εκείνη την περίοδο, είναι η απάντηση σε εκείνους που χαρακτηρίζουν το σοσιαλισμό «εικόνισμα» για μερικούς μόνο «πιστούς».

Αλλοι πάλι, πιο κυνικοί και ειλικρινείς, απαλλαγμένοι από συμπλέγματα και φιοριτούρες, ομολογούν ανοιχτά ότι και σήμερα «η μεγαλύτερη απειλή είναι ο σοσιαλισμός». Το είπε στην προχτεσινή ομιλία του σε εκδήλωση στην παλιά Βουλή, ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ραντ Πολ, καραμπινάτος απολογητής του ιμπεριαλισμού, ο οποίος ανατριχιάζει στην ιδέα ότι «μπορείς να λάβεις κάτι χωρίς να πληρώσεις τίποτα». Με τέτοιους όρους αντιλαμβάνεται το μυαλό του Αμερικανού πολιτικού την πλέρια ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών στο σύστημα που κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το καπιταλιστικό κέρδος, υποτάσσοντας τις παραγωγικές δυνάμεις στην κατάκτηση της ευημερίας των εργαζομένων και του λαού. Για όσους πάλι θεωρούν ότι ο κομμουνισμός είναι μια ακίνδυνη για τον καπιταλισμό «χρεοκοπημένη ιδέα», που θα του άξιζε μια θέση σε μουσείο, ας απαντήσουν: Γιατί τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι παράνομα σε μια σειρά από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης; Γιατί απαγορεύεται ακόμα και η χρησιμοποίηση των κομμουνιστικών συμβόλων; Γιατί επιστρατεύουν τόσο ψέμα για να «τεκμηριώσουν» την «εγκληματική φύση του κομμουνισμού»; Γιατί τέτοιος πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ από ευρωπαϊκά προγράμματα για το σκάρωμα «ερευνών» και το αντικομμουνιστικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας;

Η αλήθεια είναι ότι έχουν πολλούς λόγους να ανησυχούν. Και δεν ανησυχούν για ένα «φαινόμενο» νεκρό, που ανήκει στο παρελθόν. Η αγωνία τους είναι για το μέλλον, που για τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, στην εργατική εξουσία, που, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, θα μπορέσει να ικανοποιήσει ολόπλευρα τις λαϊκές ανάγκες. Ας το πάρουν όμως απόφαση οι απολογητές του καπιταλισμού ότι η Ιστορία δεν ξεγράφεται, όσες βρωμιές κι αν επινοήσουν, όσο μελάνι κι αν χύσουν. Οι θυσίες του σοβιετικού λαού για να τσακιστεί ο φασισμός, η ιστορική επιβεβαίωση ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες επαληθεύουν ότι, πράγματι, «ο δρόμος χαράχτηκε». Κι αυτό είναι που τους στοιχειώνει...