Η απάτη που διαπράττεται τούτες τις μέρες σε βάρος του λαού γίνεται πιο φανερή, αν κανείς επισκεφτεί ιστοσελίδες που είτε ελέγχονται από τάσεις, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είτε διάκεινται φιλικά προς αυτόν και την κυβέρνηση. Την ώρα που ο Αλ. Τσίπρας συμφωνεί σε κοινή διαπραγματευτική γραμμή με τους επικεφαλής των άλλων αστικών πολιτικών κομμάτων, σ' αυτές τις σελίδες κατακεραυνώνεται το «στρατόπεδο του Ναι», όχι όμως και η κυβέρνηση που συναγελάζεται μαζί του. Την ώρα που ο Αλ. Τσίπρας αναζητά τη στήριξη των άλλων αστικών πολιτικών κομμάτων για να προωθήσει τα προτάγματα του κεφαλαίου, γράφουν αναλύσεις επί αναλύσεων για «το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που τρομοκρατούσε τις λαϊκές μάζες», τσιμουδιά όμως για την κυβέρνηση που προχωρά με αυτό το πολιτικό προσωπικό, αφού τους ενώνουν περισσότερα απ' όσα τους χωρίζουν. Την ώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός το βράδυ της Κυριακής έκλινε σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, οι αναμεταδότες μιας προπαγάνδας για τη χειραγώγηση του λαού στο διαδίκτυο στηλιτεύουν τις εκκλήσεις «για "εθνική ενότητα" και "ομοψυχία"» μόνο που τις χρεώνουν στους ...άλλους όχι στην κυβέρνηση.

Την ώρα, δηλαδή, που η κυβέρνηση, σε αγαστή σύμπνοια με τα άλλα κόμματα, μεθοδεύει νέα μνημόνια, επώδυνα για το λαό, τα διάφορα «παπαγαλάκια» του διαδικτύου με τις κραυγές τους επικαλύπτουν το θόρυβο του «οδοστρωτήρα» που κατευθύνεται ενάντια στα εναπομείναντα δικαιώματά του. Και μετά έχουν το θράσος να εγκαλούν το ΚΚΕ για τη συνεπή, καθαρή του στάση που ήδη δικαιώνεται απ' την εξέλιξη των πραγμάτων.

Δίνουν και παίρνουν από χτες αναλύσεις στον Τύπο με αφορμή το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μάλιστα, η άποψη που βλέπει ως ταξική την επιλογή του «Ναι» και του «Οχι», αξιοποιεί και τη γεωγραφική κατανομή των αποτελεσμάτων. Προφανώς είναι εξηγήσιμο το γεγονός ότι σε εργατικές - λαϊκές περιοχές, χτυπημένες από την εξαθλίωση της ανεργίας και της φτώχειας κυριάρχησε το «Οχι», σε αντίθεση με περιοχές όπου κατοικούν ανώτερα - μεσαία στρώματα, που έδωσαν αυξημένα ποσοστά στο «Ναι». Είναι φυσιολογικό στο ερώτημα «θέλετε ακόμα πιο βαριά μέτρα;», η απάντηση που δίνουν οι πρώτοι να είναι συντριπτικά «όχι», σε αντίθεση με τους δεύτερους που δεν αντιμετωπίζουν το δράμα του εργατόκοσμου. Ομως, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως ταξική επιλογή η έγκριση σε αντιλαϊκά μέτρα λίγο πιο ελαφρά από αυτά που πρότεινε η «τρόικα» (γιατί αυτό ζήταγε η συγκυβέρνηση καλώντας το λαό να απορρίψει τις προτάσεις των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Είναι μια επιλογή που έγινε στο πλαίσιο ενός ψευτοδιλήμματος κάτω από εκβιασμούς και ψευδαισθήσεις. Πραγματικά «ταξική» είναι η επιλογή που σηματοδοτεί καταρχήν την εργατική - λαϊκή χειραφέτηση από τα ψευτοδιλήμματα και τις παγίδες της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Αυτό είναι το δύσκολο καθήκον με το οποίο οι κομμουνιστές, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ έχουν να αναμετρηθούν το επόμενο διάστημα, αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα, κάθε περιθώριο και καθημερινά πρωτοστατώντας στην ταξική πάλη. Δύσκολο, αλλά εφικτό, αφού υπάρχει το έδαφος, η δύσκολη πραγματικότητα που συνεχίζει να ζει ο λαός μας. Για να γίνει η απαραίτητη «ταξική επιλογή» των εργαζομένων: Η σύγκρουση με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Με υπέρτιτλο «Γεμάτη η φαρέτρα του Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο Κορυφής» και κεντρικό τίτλο «Με το "όχι" του λαού και το "ναι" των αρχηγών» (!), η «Εφημερίδα των Συντακτών» προσαρμόζει και αυτή την προπαγάνδα της στην επόμενη του δημοψηφίσματος ημέρα, στις ανάγκες της κυβερνητικής πολιτικής. Μια πολιτική, η οποία αποτυπώθηκε στο κοινό ανακοινωθέν όλων των κομμάτων - πλην ΚΚΕ -, επιβεβαιώνοντας την εκτίμησή του ότι το ερώτημα που τέθηκε στο δημοψήφισμα ήταν όχι μόνο κάλπικο, αλλά θα επέτρεπε το «όχι» να μετατραπεί σ' ένα καραμπινάτο «ναι» σε νέες αντιλαϊκές πολιτικές.

Δε χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μαζί με τα κόμματα που μέχρι χτες υποτίθεται τη χώριζε η άβυσσος του «ναι» και του «όχι», βρέθηκαν στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, έχοντας απέναντί τους μόνο τη θέση του ΚΚΕ, που είναι το πραγματικό «όχι» σε όλα τα μνημόνια, παλιά και νέα, στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, όποια μορφή και αν παίρνει στην πορεία του χρόνου, από όποιους και αν εκφράζεται και εφαρμόζεται σε πολιτικό επίπεδο. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού και τα κόμματα της συγκυβέρνησης με το «όχι» τους και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) με το «ναι» τους, τα δένει ο ίδιος ομφάλιος λώρος, η στρατηγική της ΕΕ. Κυρίως τα «ενώνει» η πολιτική «εντός των τειχών της καπιταλιστικής ανάπτυξης», η συνεπής υπηρεσία προς τις οικονομικές δυνάμεις του κεφαλαίου, όπου και αν αυτές έχουν τοποθετήσει τα κεφάλαιά τους και τα κέρδη τους, σε όποιο νόμισμα και αν επιθυμούν να τα έχουν.