Οι εργαζόμενοι στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» είναι απλήρωτοι από δέκα μήνες έως ένα χρόνο. Ο κλάδος, όμως, στον οποίο απασχολούνται, είναι από εκείνους που τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει τεράστια ανάπτυξη, αφού η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκόσμια στην παραγωγή μεσογειακού ψαριού. Μάλιστα, η ιχθυοκαλλιέργεια επιδοτείται αδρά και με νόμο που ψηφίστηκε το 2014, προβλέπονται για τις επιχειρήσεις του κλάδου 388 εκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2020. Ο συγκεκριμένος νόμος, βέβαια, προσαρμόζει πλήρως τις ιχθυοκαλλιέργειες στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και διευκολύνει πραγματικά τους σχεδιασμούς όσων δραστηριοποιούνται και όσων στοχεύουν να δραστηριοποιηθούν σε αυτόν το χώρο, όπως κατήγγειλε και από τη Βουλή ο βουλευτής του ΚΚΕ Ν. Μωραΐτης. Η αντίθεση είναι κραυγαλέα: Ο κλάδος των ιχθυοκαλλιεργειών ακμάζει με σπρώξιμο και από το κράτος και την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην εξαθλίωση και στην ανέχεια. Αλλο ένα δείγμα για το τι σημαίνει «ανάπτυξη» στον καπιταλισμό και ποιος ωφελείται απ' αυτή.

Η κυβέρνηση εμφανίζει την παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους της και την εμπλοκή, που προς το παρόν έχει παρουσιαστεί, σαν κάτι που έπεσε από τον ουρανό. Και ζητά απ' το λαό να εστιάσει σ' αυτό, να σταθεί στο πλάι της.

Προσπερνά, δηλαδή, το γεγονός ότι ήδη έχει συμφωνήσει μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων με τους εταίρους της, ότι ήδη εφαρμόζει κανονικότατα τα πακέτα μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης και επίσης ότι στην παρούσα διαπραγμάτευση η ίδια έχει καταθέσει προτάσεις - φωτιά για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Καλεί το λαό να συνταχθεί κάτω από μια σημαία ξένη, τη σημαία του εχθρού.

Κανείς να μην ξεγελαστεί. Ο λαός δεν δημιούργησε το χρέος, δεν χρωστά σε κανέναν, η μόνη σημαία την οποία πρέπει να σηκώσει είναι αυτή του δικού του αγώνα, για να αναπληρωθούν οι απώλειες και γιατί όχι να υπάρξουν νέες κατακτήσεις. Κι αυτό σημαίνει σύγκρουση με το σύνολο των πολιτικών της ΕΕ, τις οποίες στηρίζει η κυβέρνηση, σύγκρουση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο, που επίσης στηρίζει η κυβέρνηση, άνοιγμα του δρόμου για τη δική του εξουσία, τη δική του οικονομία. Ενα δρόμο που φοβάται σαν ο διάολος το λιβάνι και η σημερινή κυβέρνηση.

«Φιρί - φιρί» το πάει ο υπουργός Εργασίας. Απαντώντας σε Ερώτηση του ΚΚΕ για τους εργαζόμενους στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες», αξίωσε από το ΚΚΕ να συνταχτεί με την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, αξίωσε από το ΚΚΕ να στηρίξει την κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να συνάψει μια συμφωνία σαν αυτή των 47 σελίδων αντιλαϊκών μέτρων, ένα νέο δηλαδή αντιλαϊκό μνημόνιο προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων! Για την ταμπακιέρα, που ήταν και το αντικείμενο της Ερώτησης που του έγινε, δηλαδή τους απλήρωτους εργάτες στις ιχθυοκαλλιέργειες, έκανε «την πάπια», παραπέμποντας εμμέσως την αντιμετώπιση του προβλήματος στις καλένδες, μαζί με την επαναφορά των 751 ευρώ κ.λπ. Ας έχει καθαρό ο κ. υπουργός ότι οι επικοινωνιακές κωλοτούμπες, όπως το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, έχουν κοντά ποδάρια. Ας έχουν καθαρό, επίσης, οι ίδιοι οι εργάτες ότι μόνο η δική τους πάλη είναι αυτή που θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Σε αυτή την πάλη, το ΚΚΕ έδινε και δίνει όλες του τις δυνάμεις και γι' αυτό δεν πρόκειται να συμβάλει στο να γίνει ο λαός, οι εργαζόμενοι, το εργατικό κίνημα ντεκόρ μιας αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης.