«...Κατόπιν συνεννόησης με τους τριτοβάθμιους συνδικαλιστικούς και εργοδοτικούς φορείς, θα εξεταστούν το αμέσως επόμενο διάστημα - στα πλαίσια ενδεχομένως μιας τριμερούς διαδικασίας διαβούλευσης - όλες οι προληπτικές ή συμπληρωματικές ρυθμίσεις που τυχόν απαιτούνται για την απορρόφηση των κραδασμών που πιθανολογείται τεκμηριωμένα ότι θα προκληθούν στην πλήρως απορρυθμισμένη αγορά εργασίας από την αυτόματη αύξηση των κατώτατων ορίων αποδοχών.

Το καταστροφικό πέρασμα του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού τυφώνα και η βίαιη αποδόμηση του εργατικού δικαίου καθιστούν, πράγματι, απαραίτητη μια τέτοια προσέγγιση, άρα και τη συζήτηση για την υπό όρους διαμόρφωση ενός συνοδευτικού πακέτου προσωρινών μέτρων, όπου αυτό απαιτείται και αποκλειστικά για τη διασφάλιση της ομαλής ή σταδιακής μετάβασης στην αύξηση του κατώτατου μισθού στον διακηρυγμένο στόχο των 751 ευρώ το συντομότερο δυνατόν. Ηδη δρομολογούνται μια σειρά τέτοια μέτρα που σχετίζονται με τη ρύθμιση των υποχρεώσεων προς ασφαλιστικά ταμεία, το Δημόσιο αλλά και τις τράπεζες».

Με βάση αυτά που λέει ο ίδιος ο υπουργός, τελικά, από την εξαγγελία για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ το μόνο δεδομένο είναι οι συμφωνίες για ενίσχυση των επιχειρήσεων. Δεν πρόκειται για κωλοτούμπα, αλλά για καθαρή ταξική επιλογή.

«...Σας υπόσχομαι η Ελλάδα σε έξι μήνες θα είναι μια άλλη χώρα»! Δεν είναι τυχαία η αοριστία αυτής της δέσμευσης του Αλ. Τσίπρα στο γερμανικό περιοδικό «Stern». Την ακούει η Ευρωπαϊκή Ενωση και την ερμηνεύει ως δέσμευση υλοποίησης της φιλομονοπωλιακής στρατηγικής της, δικαίως, αφού η ελληνική κυβέρνηση καθημερινά ομνύει στους κανόνες της. Την ακούει το κεφάλαιο και την ερμηνεύει αυτομάτως σαν δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει τα κέρδη του και την ανταγωνιστικότητά του, όχι άδικα, αφού αυτή η κυβέρνηση ιεραρχεί σε νούμερο 1 στόχο της την ανάκαμψη κερδών και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Την ακούει, όμως, και ο λαός και την ερμηνεύει σαν ανάγκη να δείξει ανοχή, να περιμένει, να βάλει πλάτη αυτούς τους έξι δύσκολους μήνες για να ανασάνει μετά. Μετά από έξι μήνες η κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» θα βρει κάτι άλλο να επικαλεστεί, για να αναβάλει για άλλους τόσους και πάει λέγοντας, μια ιστορία τόσο προβλέψιμη που θα στοιχημάτιζε κανείς το δεξί του χέρι.

«Θέλω να αποσαφηνίσω ότι μετά τις 25 του Γενάρη το μνημόνιο στην ουσία έχει σταματήσει να υφίσταται για μας. Εχει σταματήσει να υφίσταται για τον ελληνικό λαό, οπότε δεν μπαίνουμε στη διαδικασία συνέχισης της προηγούμενης πολιτικής». Αυτόν τον απίστευτο ισχυρισμό διατύπωσε προχτές σε συνέντευξή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Σακελλαρίδης! Οταν η πραγματικότητα δεν τους συμφέρει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Επαψε, λέει, να υφίσταται το μνημόνιο για το λαό, ενώ δεν έχει αρθεί ούτε μισό απ' τα βάρη που αυτό φόρτωσε στην πλάτη του; Δεν μπαίνει, λέει, η κυβέρνηση στη διαδικασία συνέχισης της προηγούμενης πολιτικής, ενώ μια χαρά τη συνεχίζει, απορρίπτοντας το δίκαιο αίτημα του λαού για ανάκτηση των απωλειών και έχοντας ταυτόχρονα δεσμευτεί στην ΕΕ ότι θα υλοποιήσει στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα μέτρα που προέβλεπαν τα μνημόνια εμπλουτισμένα με άλλα, made in ΟΟΣΑ. Μανούλες στην εξαπάτηση και στο να κάνουν το μαύρο άσπρο, αλλά κάποιες φορές υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές, όπως ο Κ. Λαπαβίτσας, παραδέχονται («Αθήνα 9,84»): «Η σύγκριση όμως πρέπει να γίνει με αυτά που εμείς επιδιώκαμε (...) Καλύτεροι όροι δεν σημαίνουν από μόνοι τους δομική αλλαγή ή αλλαγή κατεύθυνσης. Διότι 1,5% πλεόνασμα είναι ένα είδος λιτότητας. Πρόκειται για σκληρούς όρους...».