Από όλα αυτά, κρατάμε το στόχο της αύξησης της ανταγωνιστικότητας, για να κάνουμε μερικά ερωτήματα:

Ανταγωνιστικότητα δε σημαίνει ότι η οικονομία μιας χώρας έχει την ικανότητα να πωλεί προϊόντα και αγαθά ίδιας ποιότητας πιο φθηνά απ' ό,τι η οικονομία μιας άλλης χώρας; Η ικανότητα αυτή δεν βασίζεται σε νέες τεχνολογίες που αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα μειώνουν τις θέσεις εργασίας; Ακόμα, δεν βασίζεται πιθανόν στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης;

Και ένα τελευταίο ερώτημα που κάνουμε με το φτωχό μας το μυαλό:

Ολα αυτά είναι ο στόχος μιας κυβέρνησης της δήθεν Αριστεράς; Αλήθεια, αυτόν το στόχο στήριξαν αυτοί που διαδήλωσαν προχτές «αυθορμήτως;»...

Σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της «Αυγής», η γενική γραμματέας της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνδικάτων (CES), Μπερναντέτ Σεγκόλ, έκανε την εξής δήλωση: «Η κατάσταση στην Ελλάδα αποτελεί μια ευκαιρία όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρώπη. Αποτελεί μια ευκαιρία για να ξανασκεφτούμε τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν έως τώρα και για να πάρουμε ένα νέο δρόμο. Η λιτότητα και οι δομικές μεταρρυθμίσεις δεν έλυσαν τα προβλήματα της Ελλάδας και των άλλων χωρών. Μόνο οι επενδύσεις σε όλα τα επίπεδα που προτείνει η CES, το 2% του ΑΕΠ για μια δεκαετία, μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη που είναι τόσο απαραίτητη στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Στη νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προσφερθεί ο χρόνος για να θέσει σε πρακτική νέες πολιτικές». Τι προτείνει η ηγεσία της CES; Αυτό που απαιτούν μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματικοί όμιλοι της λεγόμενης «πραγματικής οικονομίας». Καπιταλιστικές επενδύσεις θέλουν οι δήθεν εκπρόσωποι των συμφερόντων των εργατών, που για άλλη μια φορά ταυτίζονται με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η ηγεσία των ευρωπαϊκών συνδικάτων, που είναι μοχλός της εργοδοσίας, τάσσεται «στο πλευρό της ελληνικής κυβέρνησης», λέει η «Αυγή». Οταν ο λαός έχει τέτοιους φίλους ποιος τη χάρη του...

«Ευτυχώς που υπάρχει ο Τσίπρας»... δήλωσε ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα και έγινε τίτλος στην «Αυγή». Για τους νεότερους μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα το συγκεκριμένο όνομα. Ομως, δεν είναι μακριά η εποχή που αυτή η υπογραφή έμπαινε φαρδιά - πλατιά κάτω από τις διαταγές για το βομβαρδισμό της ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας. Στη σημερινή φάση, ο Ντ' Αλέμα προβάλλει τον κίνδυνο ανόδου των ακροδεξιών, για να καταλήξει στο «ευτυχώς που υπάρχει ο Τσίπρας». Κι εκεί που αναρωτιέσαι μήπως έχει δίκιο, έρχεται ο Μπαλτάκος να δηλώσει: «Ως δεξιός στέκομαι προσοχή σε αυτά που κάνει η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ». Τόμπολα! Κι αν ακόμα δεν καταλάβαμε τι γίνεται, υπάρχει και η δήλωση του Αμβρόσιου των Καλαβρύτων, που ξάφνου είδε κι αυτός ως «λεβέντη» τον Τσίπρα. Τίποτα θετικό δεν υπάρχει για την εργατική τάξη σ' αυτού του τύπου τ' αγκαλιάσματα.

Σύμφωνα με τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, η κυβέρνηση της χώρας σχεδιάζει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στο 63ο έτος για άντρες και γυναίκες. Σημειώνεται ότι ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στη Ρωσία παραμένει στο 60ό έτος για τους άντρες και στο 55ο για τις γυναίκες! Αυτά είναι τα «κατάλοιπα» του σοσιαλισμού, με τα οποία η αστική τάξη της χώρα, επιχειρεί να ξεμπερδέψει. Βέβαια, για εμάς τα παραπάνω είναι οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, είναι η λαμπρή κληρονομιά που άφησε πίσω της η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, που συνεχίζουν να δείχνουν το δρόμο στην εργατική τάξη όλου του κόσμου, αλλά και στις μελλοντικές γενιές. Που επιβεβαιώνουν ότι ο σοσιαλισμός όχι μόνο κατάφερε να εξασφαλίσει πρωτόγνωρα δικαιώματα, αλλά κυρίως να απελευθερώσει τον άνθρωπο από άγχη, βάρη και δουλείες, εξασφαλίζοντας μεταξύ άλλων και ελεύθερο χρόνο για την ανάπτυξή του.