«Είναι ψευδές το δίλημμα Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Η χώρα, μαζί με τους υπόλοιπους εταίρους, υπέγραψε Μνημόνιο το 1993. Και από το Μνημόνιο που λέγεται Μάαστριχτ η χώρα δεν μπορεί να βγει. Αυτό πρέπει να το καταλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι. Μην κοροϊδεύουν κάποιοι το λαό ότι δε θα έχουμε δεσμεύσεις την επόμενη μέρα και εκτός Μνημονίου. Διότι και χωρίς τρίτο μνημόνιο, για το οποίο προσπαθούμε όλοι μας, η χώρα έχει δεσμεύσεις, όπως και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί. Διότι και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, που δεν έχουν Μνημόνιο, κινούνται σε ένα πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας. Να είμαστε ξεκάθαροι».

Απλώς εμείς να θυμίσουμε ότι το «Μνημόνιο του 1993» το υποστήριξε και ο ΣΥΝ, βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ...

Η «Δικαιοσύνη», λένε διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι, θα σώσει τον τόπο. Αποκαλύπτει τις μίζες, τα σκάνδαλα, «καθαρίζει» τη διαφθορά, προστατεύει το «δημόσιο συμφέρον». Εδώ έχουμε μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Πρώτον, η «Δικαιοσύνη» προβάλλεται ως παράγοντας που συμβάλλει στην κάθαρση από τους «μη υγιείς επιχειρηματίες». Δεύτερον, αντιμετωπίζοντας τους δημιουργούς των σκανδάλων, θα απαλλάξει την οικονομία από τις αιτίες της κρίσης, των ελλειμμάτων, των χρεών. Τρίτον, η «Δικαιοσύνη» δεν κάνει διακρίσεις, τιμωρεί τα λαμόγια πολιτικούς. Ο θεσμός της αστικής Δικαιοσύνης προβάλλει αναβαθμισμένος ως καταλύτης μέσα σε μια διαδικασία που έχει ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και ανακατάταξη στο πολιτικό σύστημα.

Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι έτσι: Οπου υπάρχει καπιταλιστική δραστηριότητα υπάρχει και σήψη και διαφθορά. Την κρίση δεν τη δημιουργούν τα «κλεμμένα», «οι μίζες», είναι στο DNA του καπιταλισμού. Τα λεφτά που ζημιώθηκε το αστικό κράτος από τα σκάνδαλα (π.χ., ΤΤ: 400 εκατ. ευρώ, μίζες Α. Τσοχατζόπουλου: 55 εκατ. ευρώ, μίζες του Α. Κάντα: 17 εκατ. ευρώ κ.ά.) δε φτάνουν ούτε στο ελάχιστο τα 320 δισ. ευρώ του κρατικού χρέους. Αυτά προέρχονται κυρίως από τις επιδοτήσεις προς το κεφάλαιο, την ευνοϊκή φορολογία για τις επιχειρήσεις κ.ά. Θυμίζουμε επίσης στην Ιταλία την υπόθεση «καθαρά χέρια». Οδήγησε στη διάλυση παραδοσιακών κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος, έφερε άμεσα στην πολιτική τους επιχειρηματίες (Μπερλουσκόνι) αλλά τα σκάνδαλα-σκάνδαλα και η κρίση-κρίση. Τα λαϊκά προβλήματα δε λύθηκαν.

Είναι λαϊκή απαίτηση η άμεση και μέχρι τέλους διαλεύκανση των σκανδάλων που έρχονται στην επιφάνεια. Πρέπει, όμως, ταυτόχρονα ο λαός να μην αποπροσανατολιστεί. Λύση στο μεγάλο σκάνδαλο που λέγεται καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης θα δώσει ο ίδιος με την πάλη του.

Πριν από λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση ανάληψης της Προεδρίας της ΕΕ. Κίνηση ενταγμένη στον ανταγωνισμό του με την κυβέρνηση και στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ΕΕ κορόνα στο κεφάλι του, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τα στελέχη του όταν τα ρωτούσαν ποια είναι η αιτία της απουσίας Τσίπρα σημείωναν ότι δεν επρόκειτο για μια «ουσιαστική διαδικασία». Την ίδια ώρα, όμως, ο ευρωβουλευτής του κόμματος Ν. Χουντής εξανίσταται στις Βρυξέλλες επειδή στη συγκεκριμένη τελετή δεν υπήρξε συμμετοχή και χαιρετισμός από τον πρόεδρο της Ευρωβουλής, Μ. Σουλτς, τον οποίο ρωτά: «(...) έτσι ορίζει το Πρωτόκολλο, θα το ακολουθούμε και σε μελλοντικές τέτοιες συμβολικές, αλλά και ουσιαστικές τελετές; (...) Το ζήτημα είναι πώς εκπροσωπείται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε αυτές τις εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Προεδρίας κάθε χώρας. Δώστε μου, σας παρακαλώ, μία απάντηση μήπως έχω άδικο». Ετσι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν πήγε στην εκδήλωση, εξανίσταται επειδή δεν πήγε ο πρόεδρος της Ευρωβουλής. Τελικά, η εκδήλωση τι ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ, συμβολική ή ουσιαστική; Πλάκα έχουν πάντως...