Γιατί η νέα ακαδημαϊκή χρονιά έχει ξεκινήσει σχεδόν εδώ και έναν μήνα και οι φοιτητές εκπέμπουμε «SOS» για τις σπουδές, τα πτυχία, την εργασιακή μας προοπτική, την κατάσταση στα πανεπιστήμια, όπου συσσωρεύονται πολλά προβλήματα, ενώ προχωράει η εφαρμογή αντιδραστικών νόμων.

Γιατί η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση που γεννά η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει και μπορεί να γίνει συμμετοχή στον αγώνα και σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους που γεννά αδιέξοδα στη ζωή και στις σπουδές μας, γεννά εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη, εμπλέκει τη χώρα μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τα κέρδη των λίγων εντείνοντας την καταστολή και τον αυταρχισμό.

Γιατί βασιζόμαστε στην παρακαταθήκη που άφησαν οι απεργιακές μάχες στις 1 και 14 Οκτώβρη που πραγματοποιήθηκαν από τα εργατικά σωματεία κόντρα στην υπονόμευση της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, τα ΜΜΕ, αλλά και των κομμάτων του συστήματος και τις παρατάξεις τους στις σχολές. Εκεί που οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους απορρίψαμε το νομοσχέδιο για τις 13 ώρες δουλειάς που διαλύει την εργασιακή μας προοπτική, την κοινωνική ζωή και τον ελεύθερο χρόνο και νομιμοποιεί τις συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς.

Τώρα συνεχίζουμε, προετοιμάζοντας μια πανελλαδική, μαζική, συντονισμένη, αγωνιστική απάντηση των φοιτητών και φοιτητριών της χώρας.

Τώρα που δυναμώνει η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, της ΕΕ και των επιχειρηματικών ομίλων στις σπουδές και τα δικαιώματά μας, τώρα είναι η ώρα που πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση!

Γιατί σήμερα, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, δεν δεχόμαστε οι σπουδές μας να γεμίζουν εμπόδια, οι όροι σπουδών μας να χειροτερεύουν, η φοιτητική ζωή γίνεται μάχη επιβίωσης.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να έχουμε ένα σύγχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν πανεπιστήμιο που μας το στερεί αυτή η πολιτική.

Δεν μπορούμε να δεχτούμε τον 21ο αιώνα:

- Οι σπουδές μας να καθορίζονται από το πόσο αντέχει η τσέπη κάθε οικογένειας, με το τεράστιο κόστος σπουδών και φοιτητικής στέγης, τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας που αναγκάζει σχεδόν 1 στους 2 φοιτητές να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους.

- Τα πτυχία μας να υποβαθμίζονται συνεχώς, να μην εξασφαλίζουν ούτε καν την πρόσβαση στο επάγγελμα, να έχουν καταλήξει σε «ένα ακόμα χαρτί» στο μεγάλο παζάρι πτυχίων που στήνουν επενδυτές των ιδιωτικών «πανεπιστημίων» super market και το δημόσιο πανεπιστήμιο - επιχείρηση.

- Να μην μαθαίνουμε ολοκληρωμένα την επιστήμη μας, υπό το βάρος των τεράστιων ελλείψεων καθηγητών και προσωπικού, των απαρχαιωμένων εργαστηρίων και προγραμμάτων σπουδών που δεν ανταποκρίνονται στις επιστημονικές ανάγκες για ένα στέρεο υπόβαθρο γνώσης.

- Οι υποδομές των ιδρυμάτων μας να είναι του «περασμένου αιώνα», επικίνδυνες, χωρίς καμία συντήρηση από ένα κράτος που χρηματοδοτεί επιλεκτικά μόνο τις επιχειρηματικές μπίζνες.

- Η επιστήμη και η έρευνα αντί να υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες να εξυπηρετούν τα κέρδη των λίγων, τα πανεπιστήμια να εμπλέκονται - όπως συνολικά η χώρα μας - στους πολέμους και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, του ΝΑΤΟ, του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ για να σφάζει τον λαό της Παλαιστίνης.

- Τα πανεπιστήμια να μοιάζουν όλο και περισσότερο με επιχειρηματικά άβατα, κλειστά και με «ελεγχόμενη είσοδο» για τους φοιτητές και τη συλλογική τους δράση και ορθάνοιχτα, «μπάτε σκύλοι αλέστε» για τους επιχειρηματίες και τους ΝΑΤΟικούς δολοφόνους που οι Φοιτητικοί Σύλλογοι τους ακυρώνουν τις φιέστες.

Είναι ώρα πιο αποφασιστικά να ανοίξει αυτή η συζήτηση μέσα στα αμφιθέατρα, για να διαμορφώνεται κριτήριο, στάση, να ανεβαίνει ο πήχης των απαιτήσεων και το κίνητρο για αγώνα. Να τεθεί στο επίκεντρο το πλαίσιο πάλης και διεκδικήσεων που θέτουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι σε όλη τη χώρα.

Ρεαλιστικό και αναγκαίο είναι:

- Να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση για προσλήψεις καθηγητών και προσωπικού, αναβάθμιση του εργαστηριακού προσωπικού, δωρεάν φοιτητική μέριμνα και όχι να δίνονται 20 δισ. ευρώ στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Για αυτό φωνάζουμε «δώστε λεφτά για την Παιδεία και όχι για του πολέμου τα σφαγεία»!

- Να καταργηθούν όλοι οι αντιδραστικοί αντιεκπαιδευτικοί νόμοι των τελευταίων χρόνων. Να παρθούν μέτρα στήριξης των φοιτητών και φοιτητριών που παλεύουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και όχι να διαγράφονται ενεργοί φοιτητές που σκόνταψαν στα εμπόδια που γέμισε τον δρόμο τους αυτή η πολιτική. Να στηρίζονται οι εργαζόμενοι φοιτητές, όσοι φοιτητές έχουν ανάγκη να παίρνουν μετεγγραφή, να ενισχυθεί συνολικά η φοιτητική μέριμνα ώστε να μπορούν να σπουδάζουν απρόσκοπτα.

- Να καταργηθεί ο κατάπτυστος νόμος των ιδιωτικών πανεπιστημίων και όχι να βαφτίζονται τα κολέγια «πανεπιστήμια», που βγάζουν κερδισμένους τους διάφορους επιχειρηματίες και χαμένους τους φοιτητές, που από τη μία πλευρά θα αντιμετωπίζουν την ΕΒΕ και από την άλλη τα πανάκριβα δίδακτρα για αμφιβόλου ποιότητας σπουδές που θα προσφέρουν οι «έμποροι πτυχίων». Για αυτό απαιτούμε «Παιδεία δικαίωμα για όλους και όχι εμπόρευμα για λίγους».

- Να υπάρξει ουσιαστική αναβάθμιση των σπουδών μας και να εξασφαλίζεται με τα προγράμματα σπουδών όλη η απαραίτητη γνώση στο πτυχίο και όχι να προωθείται η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών, να προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές στην πρακτική άσκηση, στους όρους της άσκησης των απόφοιτων Νομικής, στην περαιτέρω κατηγοριοποίηση πολλών αντικειμένων από τη λειτουργία αντίστοιχων Τμημάτων στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Για αυτό απαιτούμε πτυχία με αξία μοναδική προϋπόθεση για την άσκηση του επαγγέλματος, με συνεχή επιμόρφωση με ευθύνη του κράτους και όχι με ένα αέναο κυνήγι μετεκπαιδεύσεων επί πληρωμή.

Ιδιαίτερα όλοι εμείς, που μέσα από τις σπουδές μας ερχόμαστε σε επαφή με την τεχνολογία αιχμής, με τις πρωτοφανείς κατακτήσεις της επιστημονικής γνώσης, δεν μπορούμε να δεχτούμε τον παραλογισμό όσων ζούμε σήμερα, ένα πανεπιστήμιο επιχείρηση, που κριτήριό του δεν είναι η προετοιμασία ολοκληρωμένων επιστημόνων, εργαζομένων που να προσφέρουν στην κοινωνική ευημερία, αλλά η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, με τους φοιτητές/τριες πελάτες.

Το δίλημμα που τίθεται είναι ξεκάθαρο: `Η θα αγωνιστούμε για τις σπουδές και τη ζωή μας διεκδικώντας όσα μας αξίζουν και βάζοντας εμπόδια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική ή θα είμαστε συνεχώς στο περιθώριο μετρώντας συνεχώς ήττες και απογοητεύσεις...

Εμείς διαλέγουμε τον δρόμο: Να γεμίσουμε τα αμφιθέατρα προβληματισμό, συζήτηση, αγωνιστική διάθεση. Γιατί αν δεν παλέψουμε εμείς και τώρα για το μέλλον μας, δεν θα μας βοηθήσει κανείς. Μόνο από το δικό μας χέρι περνάει αυτή η υπόθεση.

Οσο και αν προσπαθούν η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τα κόμματα του συστήματος να μας πείσουν ότι «δεν αλλάζουν τα πράγματα», να λένε ότι δεν μπορούμε να έχουμε «υπερβολικές διεκδικήσεις» αφού είναι συγκεκριμένες οι «αντοχές της οικονομίας» - βέβαια μόνο για τις ανάγκες μας - ή από την άλλη ότι πρέπει να βρούμε κάποιον άλλον «σωτήρα» να μας κυβερνήσει, να φύγει απλά ο Μητσοτάκης... τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Η ίδια η πείρα των αγώνων μας επιβεβαιώνει ότι «τα πράγματα» και μπορούν να αλλάξουν και αλλάζουν, αλλά μόνο μέσα από τον οργανωμένο αγώνα.

Με αυτόν τον αγώνα:

- Αφήσαμε αντιεκπαιδευτικούς νόμους στα χαρτιά όπως της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας, το να παραμείνουν δωρεάν τα συγγράμματα και τόσα άλλα.

- Σπάσαμε στην πράξη το σχέδιο έντασης της καταστολής και περιορισμού της αγωνιστικής δράσης των Φοιτητικών Συλλόγων, που έχει στόχο να καλλιεργήσει κλίμα τρομοκρατίας απέναντι σε όποιον σηκώνει κεφάλι σε αυτή την περίοδο πολεμικής προετοιμασίας.

- Δεν επιτρέψαμε να συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη. Συνεχίζεται η πάλη για να αποδοθούν οι πραγματικές πολιτικές και ποινικές ευθύνες, να σπάει η αδιαλλαξία της κυβέρνησης όπως καταφέραμε με την αλληλεγγύη μας στην πρόσφατη απεργία του Π. Ρούτσι.

- Χαλάσαμε τη σούπα της στήριξης της κυβέρνησης στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, δυναμώνοντας τη συγκλονιστική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, ακυρώνοντας εκδηλώσεις και συνεργασίες πανεπιστημίων μαζί του, φιέστες ΝΑΤΟικών στα ΑΕΙ.

Εχουμε φυσικά συναίσθηση ότι απέναντί μας ορθώνεται μια συνολική πολιτική, η κυβέρνηση, το κράτος, οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι, η άδικη «δικαιοσύνη» τους κ.τ.λ. Για να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα, χρειάζεται σύγκρουση και ριζικές αλλαγές.

Για αυτό θέτουμε στο επίκεντρο την πάλη για την αγωνιστική αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος.

Για να καταφέρουμε να μαζικοποιηθούν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό μας αντίπαλο, το σύστημα του κέρδους, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τους στόχους των επιχειρηματιών στα πανεπιστήμια.

Για να αναπτυχθεί ένα ενιαίο, πανελλαδικά συντονισμένο φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, που να αμφισβητήσει αυτή την πολιτική, να θέσει στο επίκεντρο το «τι Παιδεία και εργασιακή προοπτική» διεκδικούμε, τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι να γίνεται ουρά στα πολιτικά παιχνίδια της κυβερνητικής εναλλαγής, της φθοράς προσώπων για να αλλάζουν τα πρόσωπα που θα εφαρμόζουν την κυρίαρχη πολιτική.

Αντιμετωπίζοντας τον εκφυλισμό, τον αποπροσανατολισμό και τα εμπόδια που θέτουν οι παρατάξεις των κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα. Οπως η ΔΑΠ, που επιδιώκει οι φοιτητές να στηρίξουν την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η ΠΑΣΠ, που επιδιώκει το φοιτητικό κίνημα να παλεύει για την ορθότερη εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ. Τα ΕΑΑΚ, η Attack, που επιδιώκουν να μετατρέψουν το φοιτητικό κίνημα σε σκαλοπάτι για τα παιχνίδια κυβερνητικής εναλλαγής βάζοντας συνεχώς εμπόδια στην οργάνωση της πάλης των φοιτητών.

Τα ποιοτικά στοιχεία της προσπάθειας για την οργάνωση της πάλης των φοιτητικών συλλόγων που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ είναι υποδομή για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Η προσπάθεια να οργανωθεί η πλατιά συζήτηση, διαφώτιση και ενημέρωση μέσα στις σχολές σε κάθε έτος και τμήμα. Η προσπάθεια να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης των φοιτητών με συγκρότηση περισσότερων επιτροπών αγώνα, επιτροπών ετών, επιτροπών μετεγγραφέντων κ.λπ.

Η επεξεργασία στη διατύπωση συγκεκριμένων διεκδικήσεων σε κάθε φοιτητικό σύλλογο και η επίμονη προσπάθεια να ανέβει η συμμετοχή των φοιτητών σε ουσιαστικές συλλογικές διαδικασίες πραγματικής συζήτησης, ανταλλαγής γνώμης και φυσικά στη συλλογική δράση.

Η ανάπτυξη της κοινής πανελλαδικής δράσης όπως γίνεται αυτές τις ημέρες, με τον συντονισμό φοιτητικών συλλόγων με βάση κοινές διεκδικήσεις και στόχους. Η μαχητική εναντίωση δεκάδων συλλόγων στη συμμετοχή των πανεπιστημίων τους σε προγράμματα πολεμικής έρευνας.

Η ένταξη στη δράση πολλών περισσότερων φοιτητών που βρίσκονται γύρω από τους συλλόγους, προβληματίζονται, ανησυχούν ότι κάτι πρέπει να γίνει στη λειτουργία και δράση των Συλλόγων.

Με αυτό το πνεύμα, τα συλλαλητήρια στις 6 Νοέμβρη μπορούν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα, να αποτελέσουν ουσιαστικό αγωνιστικό σταθμό.