ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ανθρωπιά (δεν) σταματά στον πόλεμο;

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος από μόνος του είναι μια απανθρωπιά, αφού βάζει τους εργαζόμενους και τη νεολαία να χύνουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Για το πώς αυτοί θα μοιράσουν την εύφορη γη, τις σπάνιες γαίες, τους δρόμους μεταφοράς της Ενέργειας και των εμπορευμάτων, και όλα τα άλλα από τα οποία εξαρτάται η κερδοφορία των μονοπωλίων τους και δεν κατάφεραν να τα μοιράσουν χωρίς να καταφύγουν σε βίαια μέσα, όπως είναι ο πόλεμος.

Το ζήτημα είναι ότι οι απολογητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων με το ένα ή το άλλο πρόσχημα επιδιώκουν να ξεχάσουμε στοιχειώδη πράγματα, να εθιστούμε και τελικά να αποδεχτούμε αυτήν την απανθρωπιά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η είδηση με τίτλο «Ρωσικό drone εξοντώνει τραυματισμένο Ουκρανό στρατιώτη που μεταφέρεται στα μετόπισθεν με ρομποτικό όχημα».

Γράφει «εξοντώνει τραυματισμένο» για να μην πει «σκοτώνει τραυματισμένο»...

Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη είδηση αφορά δολοφονία Ουκρανού τραυματία από τον ρωσικό στρατό καθόλου δεν αθωώνει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει και η ουκρανική πλευρά στη σύγκρουση, καθώς παλαιότερα έχουν αναδειχθεί από την άλλη πλευρά ανάλογα εγκλήματα, π.χ. εκτέλεση Ρώσων αιχμαλώτων από τον ουκρανικό στρατό.

Τι κι αν όλα τα αστικά κράτη, κάθε απόχρωσης και διαχείρισης, έχουν δεσμευτεί στο Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο, που θεωρεί ότι οι τραυματίες είναι «προστατευόμενα πρόσωπα», ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν «με σεβασμό και αξιοπρέπεια».

Βεβαίως, μετά τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων αμάχων και παιδιών στην Παλαιστίνη, τον βομβαρδισμό και την ισοπέδωση νοσοκομείων από το κράτος - «πρωταθλητή» στις δολοφονίες αμάχων, το Ισραήλ, το παραπάνω γεγονός μπορεί να μοιάζει με «πταίσμα», δείχνει όμως κι αυτό χαρακτηριστικά την κτηνωδία του καπιταλισμού. Αυτή είναι που μακελεύει 3 και πλέον χρόνια τώρα τον ουκρανικό και τον ρωσικό λαό, που μαζί είχαν μεγαλουργήσει στις 7 δεκαετίες του σοσιαλισμού.

Είναι μεγάλη υπόθεση οι διάφορες πλευρές του ιμπεριαλιστικού πολέμου να μην καταφέρουν ούτε στιγμή να αποκτηνώσουν τη συνείδησή μας και να μας οδηγήσουν να ξεχάσουμε ποιοι και για ποιους πραγματικούς λόγους οδηγούν τους λαούς στην «κρεατομηχανή» των πολέμων τους. Αντίθετα, θα πρέπει να μας πεισμώσουν ακόμη περισσότερο στην πάλη μας για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και σχεδιασμούς.

Ε. Β.