Το πλαίσιο πάλης που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Οι υγειονομικοί δεν είναι συντεχνία - παλεύουν για δημόσια και δωρεάν Υγεία», σε συνδυασμό με το επίμετρο των κινητοποιήσεων της διετίας, «και τα κλεισμένα με τη μάσκα στόματα έχουν φωνή», κυριάρχησαν, κόντρα στην προπαγάνδα της σιωπής και του φόβου της κυβέρνησης, των κομμάτων του συμβιβασμού και της υποταγής και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων. Οι υγειονομικοί συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στα νοσοκομεία δεν ταλαντευτήκαμε στιγμή από τις «Σειρήνες» τού «θα λογαριαστούμε μετά», αλλά αντίθετα επιλέξαμε ως αυτονόητη στάση και απαίτηση της εποχής να σηκώσουμε το ανάστημα, τη γροθιά και τη φωνή αντίστασης μαζί με συνδικάτα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, με συνταξιουχικές οργανώσεις, με επιτροπές αγώνα, απαιτώντας αγωνιστικά: Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού (ιατρικού, νοσηλευτικού, βοηθητικού κ.ά.). Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και εργολαβικών εργαζομένων. Ενίσχυση των νοσοκομείων με εκατοντάδες κλίνες (απλές και ΜΕΘ) και με σύγχρονο και επαρκή εξοπλισμό (μηχανήματα, υλικά κ.ά.). Παροχή δωρεάν εμβολίων και ουσιαστικά μέτρα προστασίας για όλο τον λαό. Επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας χωρίς κανένα όρο ή τίμημα.

Θα μείνουν για πάντα οι εικόνες των γιατρών έξω από το υπουργείο Υγείας, με το πανό και τις σηκωμένες γροθιές.

Θα θυμούνται για καιρό όλοι την αγωνιστική «υποδοχή» που επιφυλάξαμε στα ΜΑΤ στην είσοδο του «Ευαγγελισμού» την Παγκόσμια Μέρα Υγείας.

Θα μείνουν αξέχαστες οι εικόνες από τα μπλοκ των εργαζομένων στην Υγεία, με άσπρες ποδιές, μάσκες και αποστάσεις, να παίρνουν τη θέση τους εν μέσω πανδημίας, απαγορεύσεων κυκλοφορίας και κλίματος εκφοβισμού, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για την 1η Μάη, για μέτρα προστασίας από την πανδημία και ενίσχυση της δημόσιας Υγείας - Πρόνοιας.

Είναι οι εικόνες που αποτυπώνουν την καθημερινή στάση και την ανυποχώρητη δράση μας μέσα στις δημόσιες μονάδες Υγείας - Πρόνοιας μπροστά στον διπλό αγώνα στον οποίο είμαστε στρατευμένοι με αυτοθυσία: Από τη μία παλεύοντας να κατατροπώσουμε τις νόσους, δίνοντας όχι μόνο τα επιστημονικά μας εφόδια στην όλη διαδικασία της περίθαλψης και θεραπείας, αλλά παράλληλα στηρίζοντας τους ασθενείς (πολλούς απ' αυτούς εντελώς απομονωμένους, λόγω COVID), όπως και τους συναδέλφους μας, δίνοντας το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσουν να προσφέρουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Και από την άλλη, ανοίγοντας αταλάντευτη μάχη με την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, όπως και των ασθενών.

Τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών σε πολλά πια νοσοκομεία και άλλες μονάδες Υγείας - Πρόνοιας σε όλη τη χώρα είναι ενδεικτικά: Σε εκατοντάδες απ' αυτά με σημαντική άνοδο σε συμμετοχή - ψήφους - έδρες, αλλά και κατακτώντας την πρωτιά σε δεκάδες απ' αυτά και μάλιστα σε μεγάλα νοσοκομεία, όπως ΚΑΤ, «Μεταξά», «Θριάσιο», «Ευαγγελισμό», Δαφνί, Πανεπιστημιακό Ηρακλείου, Σάμου, Κω, Λευκάδας, Δράμας, Θήβας κ.λπ.

Τώρα είναι η ώρα να εκφραστούν αυτό το κύρος και η εμπιστοσύνη των συναδέλφων και στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ. Ηδη δώσαμε με επιμονή τη μάχη και καταφέραμε να γίνει το συνέδριο, που με ευθύνη των άλλων δυνάμεων είχε αναβληθεί για σχεδόν ενάμιση χρόνο, κόντρα στις προσπάθειες για νέες αναβολές. Παράλληλα πετύχαμε η πρώτη μέρα του συνεδρίου να είναι καταστατική, προκειμένου να εγγράφονται πλέον όλοι οι συμβασιούχοι στα σωματεία τους και να αντιπροσωπεύονται στην ΠΟΕΔΗΝ. Αυτή η εξέλιξη ήρθε μετά από σκληρές μάχες που εδώ και πολλά χρόνια έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν οι ταξικές δυνάμεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, με τις άλλες δυνάμεις να φτάνουν στο σημείο να μας στέλνουν στα δικαστήρια (π.χ. «Ευαγγελισμός»).

Τώρα ήρθε η ώρα να βάλουμε τη σφραγίδα μας στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ με την αποφασιστική ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, της ΑΣΥ. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε άλλο ένα καίριο βήμα ώστε την επόμενη μέρα να συνεχίσουμε από καλύτερες θέσεις να στηρίζουμε και να συσπειρώνουμε τους συναδέλφους στο ταξικό πλαίσιο πάλης για ένα δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αξιοποιώντας πλατιά τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, με υγειονομικούς που θα απολαμβάνουν σύγχρονα εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά και επιστημονικά δικαιώματα.

Να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς.

Να συμβάλουμε στη συσπείρωση των εργαζομένων ώστε μέσα από την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, την ενεργή συμμετοχή στα σωματεία, να δυναμώσει η πάλη για να μην πληρώσουμε τα σπασμένα της ακρίβειας και του πολέμου.

«Ετσι πρέπει να γίνει - έτσι θα γίνει

Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό!»

(Βολφ Μπίρμαν)

Βέβαια, ο οδυρμός της κυβερνητικής πλευράς είναι κατανοητός. Δικαιολογεί την απελπισμένη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και άρνησης της ήττας, έστω κι αν αυτή είναι διανθισμένη με χοντροκομμένα ψέματα και μαγειρέματα. Γι' αυτό, άλλωστε, προκαλεί το γέλιο και τη χλεύη πρώτα και κύρια στους χιλιάδες φοιτητές που πήγαν στις κάλπες και ξέρουν πολύ καλά την αλήθεια για το τι έγινε στις σχολές τους.

Φαίνεται όμως ότι τα χοντρά ζόρια από την πρωτιά της «Πανσπουδαστικής» δεν είναι προνόμιο μόνο της ΔΑΠ και της κυβέρνησης. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τα άρθρα για τις φοιτητικές εκλογές στην «Εφημερίδα των Συντακτών», που θα τα ζήλευαν ακόμα και οι ναυαρχίδες της κυβερνητικής προπαγάνδας; Οι αρθρογράφοι περιγράφουν το αποτέλεσμα των εκλογών λες και επέστρεψαν από μνημόσυνο. Μόνο κόλλυβα δεν μοίρασαν για να πηγαίνεις με κουταλάκι στο περίπτερο.

Τι για «νίκη του σταλινισμού» διαβάσαμε, τι για «επαναστατική γυμναστική και υπαρξιακό άγχος του ΚΚΕ» (!), τι για «κομματικοποιημένες παρατάξεις» που δεν είναι «ελεύθερες» και «ανεξάρτητες»... Δεν είχαν τέλος η παρέλαση συντηρητικών στερεοτύπων και η ομολογία αντιΚΚΕ εμπάθειας! Βέβαια, αυτή τους η εμπάθεια τους οδηγεί αντικειμενικά να γίνονται λαγός των κυβερνητικών αντιδραστικών σχεδιασμών στα πανεπιστήμια...

Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που ακούμε για τις παρατάξεις στα πανεπιστήμια. Είναι παλιά ιστορία και διαχρονική η προσπάθεια συκοφάντησης του φοιτητικού κινήματος, που ανά περιόδους παίρνει διάφορες μορφές. Ο σκοπός βέβαια δεν έχει αλλάξει: Να εμποδίσουν τη νέα γενιά να παλεύει οργανωμένα και συλλογικά. Η αλήθεια είναι όμως ότι προκαλεί εντύπωση το ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα αναπαράγονται από την ΕφΣυν, και μάλιστα λίγες μόνο μέρες μετά την ιστορική νίκη της «Πανσπουδαστικής». Ισως μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να «μετρήσουν» κάποιοι το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών στα «σχέδιά τους» για κυβερνητική εναλλαγή (...αφού «δεν βγαίνει» ρε παιδιά!), κάποιοι άλλοι υιοθετούν τη λογική της απαξίωσης και της συκοφαντίας. Πάντως, το γεγονός ότι βρίσκουν καταφύγιο στην αναπαραγωγή αντιδραστικών επιχειρημάτων, τα οποία κάθε φοιτητής και φοιτήτρια που αισθάνεται προοδευτικός έχει απορρίψει, λέει πολλά!

Και επειδή την περίοδο που οι αρθρογράφοι είχαν επαφή με τα φοιτητικά δρώμενα οι σημερινοί φοιτητές δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα, μπορούμε να τους πληροφορήσουμε ότι η νέα γενιά έχει πείρα και από αυτοαποκαλούμενους «ανεξάρτητους» και από αυτοαποκαλούμενους «ακομμάτιστους» - οι οποίοι δεν είναι ούτε ανεξάρτητοι ούτε ακομμάτιστοι. Μπορούν να ρωτήσουν να μάθουν τι είδους σκοπούς εξυπηρετούν μέσα στα πανεπιστήμια. Και επειδή ο ένας απ' αυτούς διατείνεται ότι είχε μία συνομιλία με έναν ΚΝίτη περί σοσιαλισμού κάποτε, αλλά τους διέκοψε η βροχή, μπορεί μια μέρα που να έχει ήλιο να κάνει μία ακόμα προσπάθεια. Για να μην τσούζουν και τα μάτια μας όταν τον διαβάζουμε.

Μπορούν επίσης να κάνουν μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και νέα γενιά που δεν συμβιβάζεται με τον «ρεαλισμό» της υποταγής. Δεν εγκλωβίζεται σε λύσεις εντός του συστήματος, που οδηγούν στην ενσωμάτωση και στην παραίτηση. Εχει πετάξει στα σκουπίδια την πολιτική του «βάζω πλάτη παντού», γι' αυτό και έστειλε στην ανυποληψία του 2% τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν αυτήν τη λογική μέσα στις σχολές.

Δεν πειράζει. Οσο οι αρθρογράφοι της «Εφημερίδας των Συντακτών» τα βρίσκουν σε επιχειρήματα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα με εκείνα που χρησιμοποιούν στον «ΣΚΑΪ» και στο «Liberal», οι φοιτητές χαίρονται τη νίκη τους, γιατί πρώτα απ' όλα είναι δική τους. Είναι μια νίκη που έστειλε μήνυμα ελπίδας και ενθουσίασε χιλιάδες νέους ανθρώπους, πολύ πέρα από την εκλογική επιρροή του ΚΚΕ. Αυτό φαίνεται να τους ενοχλεί, και όχι τώρα ξαφνικά να τους έπιασε ο πόνος για τις φοιτητικές εκλογές... Προσοχή, γιατί καρφώνεστε!

Αναδημοσιεύεται από το «odigitis.gr»