Βρισκόμαστε σε χρόνο παρόντα αντιμέτωποι, με αφορμή την πανδημία Covid-19, με μια έκδηλη εργαλειοποίηση της πραγματικότητας, όπου είτε η πανδημία αποδίδεται στον μυστικισμό σκοτεινών κέντρων που απεργάζονται δυστοπικά σενάρια για την ανθρωπότητα, είτε προτάσσεται μια θεώρηση που εντοπίζει την πανδημία στην περιοχή της τυχαιότητας και της ασυμβατότητας με την καπιταλιστική πραγματικότητα.

Πρόκειται για μια διττά κίβδηλη ερμηνεία, που τοποθετεί το ζήτημα της πανδημίας, γενικότερα το ζήτημα της κάλυψης των υγειονομικών αναγκών του πληθυσμού, στο περιθώριο της επικράτειας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως και σε τεχνητή διάρρηξη προς τα εξίσου σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, που τίθεται με νέους τρόπους σε πλήρη και ολιστική αμφισβήτηση.

Η πανδημία είναι τόσο πραγματική, τόσο κανονική, τόσο πεζή και δυσώδης όσο και η καπιταλιστική πραγματικότητα που την κυοφόρησε και τη γέννησε. Είναι συνέπεια της εξάντλησης του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου, είναι αποτέλεσμα της υποταγής των κοινωνικών αναγκών στην ακόρεστη δίψα της κυρίαρχης τάξης προκειμένου να επιτύχει κατακλυσμιαίους ρυθμούς κερδοφορίας.

Η σχέση της πανδημίας με το καπιταλιστικό καθεστώς τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς είναι άρρηκτη, παρόλο που έντεχνα αποκρύπτεται. Πρόδηλα η εν λόγω απόφανση εδράζεται στη θέση ότι στο πλαίσιο ενός συστήματος όπου η στρατηγική κατεύθυνση αφορά τη μετατροπή αναφαίρετων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της δημόσιας Υγείας, σε εμπόρευμα, τότε η ανθρώπινη ζωή υποτάσσεται και συντρίβεται εντός αυτής της στρατηγικής. Ταυτόχρονα, ο ταξικός χαρακτήρας της πανδημίας αφορά εκκωφαντικά τα αποτελέσματα αυτής, καθώς οι εργαζόμενοι και ο λαός, όντας σε δεινή οικονομική θέση, συνεχίζουν να εργάζονται εν μέσω πανδημίας σε άθλιες εργασιακές και υγειονομικές συνθήκες, βρισκόμενοι στο κέντρο μιας δίνης, διακυβεύοντας τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους καθημερινά. Περαιτέρω, ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης που διαβιεί σε καθεστώς ανεργίας και μαύρης εργασίας, λογίζεται ως αόρατο, και ως εκ τούτου αποκλείεται από κάθε κρατική οικονομική αρωγή, όπως και από κάθε δυνατότητα πρόσβασης σε αξιοπρεπή περίθαλψη. Πρέπει να είναι σαφές: Οι καπιταλιστικές τάξεις σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο εμπορεύονται όχι εν κρυπτώ, αλλά φανερά, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, τη ζωή και το θάνατο του κόσμου της εργασίας, σε ένα χυδαίο χρηματιστήριο που αποτιμά την ανθρώπινη ζωή με τα πεπερασμένα καπιταλιστικά σταθμά.

Ωστόσο, δεν ζούμε τίποτε το εξαιρετικό. Τίποτε ξένο προς τον αέναο κοινωνικό κανιβαλισμό του καπιταλισμού. Βιώνουμε κάτι το εξαιρετικά κανονικό. Πρόκειται για την κόλαση του πραγματικού στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Οι δείκτες των ρολογιών σταμάτησαν. Η εργατική τάξη κρατά για άλλη μια φορά στα χέρια της την τύχη της ανθρωπότητας. Στις άδειες πόλεις ακούγεται όλο και πιο καθαρά το κάλεσμα των απελευθερωμένων εγγονών μας.

Πρόσκληση και πρόκληση συνάμα.