Την αλήθεια με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω έχουν βαλθεί να αναποδογυρίσουν τα αστικά επιτελεία και στη χώρα μας, καθώς εντείνονται οι συνομιλίες για το Κυπριακό και πλησιάζει η νέα κρίσιμη φάση του παζαριού, στη Γενεύη.

Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνεται ξανά και ξανά πως «τόσο η Ελλάδα όσο και η Κυπριακή Δημοκρατία αναγνωρίζονται ως παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας στην ταραγμένη Ανατολική Μεσόγειο», όπως έγραφε και χτες η «Αυγή», συμπληρώνοντας ότι «τυχόν θετική έκβαση των συνομιλιών για το Κυπριακό θα μετατρέψουν το νησί σε γέφυρα ειρήνης της Ευρώπης με τη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική...». Στο ίδιο πλαίσιο, επιστρατεύονται και ψευτοδιλήμματα όπως το ότι αν η λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ δεν εμπλακεί άμεσα στο νέο σύστημα «διεθνών εγγυήσεων», θα πρέπει ο κυπριακός λαός να κοιμάται ήσυχος, λες και δεν είναι η χώρα του που ετοιμάζεται να διχοτομηθεί για να εξυπηρετήσει έτσι τα σχέδια αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αλλωστε, ακούγονται και άλλα σενάρια για δύναμη του ΟΗΕ ή της ΕΕ, που δεν αλλάζουν την ουσία.

Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι άλλα: Γιατί αποτελεί «σταθερότητα» για ένα λαό όταν στην πατρίδα του «φυτεύονται» στρατιωτικές βάσεις όπως αυτή στη Σούδα της Κρήτης που ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κ.τ.λ. παινεύουν για τα προτερήματα (εξοπλισμό, γεωγραφική θέση, ανθρώπινο δυναμικό) που έχει και άρα είναι από τις πρώτες που μπορεί να «αξιοποιηθούν» στα νέα μακελέματα που ετοιμάζονται; Μάλιστα, είναι τέτοια η θέρμη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να πρωτοστατήσει για την προστασία της «σταθερότητας» που κόβεται - ράβεται στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που επανειλημμένα έχει προσφερθεί να «φιλοξενήσει» η χώρα μας κι άλλες βάσεις, όπως και να αναλάβει ενεργότερο ρόλο στις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις που προχωρούν, στο φόντο και της σφοδρής κόντρας Δύσης - Ρωσίας.

Γιατί αποτελεί «ασφάλεια» για ένα λαό όταν στα ανοικτά της χώρας του στέλνουν στρατό να εξ-«ασκηθεί» όλοι όσοι πρωτοστατούν στη δολοφονία και το ξεσπίτωμα εκατοντάδων χιλιάδων λαού από Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη κι άλλες χώρες της «φλεγόμενης» Μέσης Ανατολής; Μόλις στις 15 Δεκέμβρη, επί σειρά ημερών, στο FIR Λευκωσίας και την ΑΟΖ της Κύπρου είχαν μαζευτεί αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις από Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία. Ηταν τέτοια η «συμφόρηση» που - για πρώτη φορά στα χρονικά - εξέδωσε ΝΟΤΑΜ και το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας της Κύπρου, ώστε να υπάρχει συνεχής επαφή των πολιτικών αεροπλάνων με τους Κύπριους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, δεδομένου των πολύ στενών αεροδιαδρόμων που έμεναν ελεύθεροι.

Γιατί αποτελεί «σταθερότητα» ή «ασφάλεια» για ένα λαό όταν η χώρα του βαφτίζεται «εταίρος» σε «τρίγωνα συνεργασίας», όπως τα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ ή Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τα οποία ξεκινούν και φτάνουν μέχρι εκεί που υπαγορεύουν οι εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλιακών συμφερόντων που κάθε πλευρά εκπροσωπεί; «Τρίγωνα» που στήνονται με στόχο την αρπαγή του φυσικού πλούτου των λαών και, με δεδομένο την οξύτητα και τη ρευστότητα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εύκολα «αναμορφώνονται», προσθέτοντας νέα ορμή στις αντιλαϊκές επιθέσεις.

Αυτό που για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συνιστά ασφάλεια ή σταθερότητα, για τους λαούς είναι το ακριβώς αντίθετο. Κι η αλήθεια για την περιοχή μας είναι ότι σιγά - σιγά μετατρέπεται σε μια μεγάλη «μπαρουταποθήκη», με διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα να παρατάσσουν στην Ανατολική Μεσόγειο ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και να ιεραρχούν τη γειτονιά στη γεωπολιτική και επιχειρηματική τους αναμέτρηση με αντιπάλους τους. Το Κυπριακό, όπως επιβεβαιώνουν και οι «τρέχουσες» διεργασίες που φουντώνουν ενόψει Γενεύης, ήταν πάντα στενά δεμένο με την εξέλιξη σφοδρών αντιλαϊκών ανταγωνισμών, που αφορούν τον έλεγχο του μεγάλου φυσικού πλούτου και της Μέσης Ανατολής, αλλά και την κρίσιμη γεωγραφική θέση του νησιού, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Από αυτή την πλευρά, λοιπόν, και με δεδομένο το πόσο «φουντώνει» το ενδιαφέρον διαφόρων για την ευρύτερη περιοχή, παράλληλα με σύνθετα παζάρια σε πολλά άλλα ανοικτά μέτωπα, μόνο ανησυχία μπορεί να δημιουργεί για τους λαούς.

Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι ανατριχιαστικές περιγραφές και τα αναλυτικά στοιχεία, όπως και οι κάθε λογής προτάσεις για «μηχανισμούς» διαχείρισης της φτώχειας, όχι μόνο δεν ριζοσπαστικοποιούν, αλλά στην πραγματικότητα εξοικειώνουν το λαό με τη μόνιμη φτώχεια στην οποία τον καταδικάζει το καπιταλιστικό σύστημα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα ψεύτικες προσδοκίες ότι η λύση βρίσκεται στα κάθε λογής «μπαλώματα» του σάπιου συστήματος, τύπου «κοινωνικής οικονομίας» και «δομών αλληλεγγύης», επιδομάτων φτώχειας κ.ο.κ., με κυρίαρχη βεβαίως την ανάγκη ενδυνάμωσης της «κοινωνικής συνοχής», της διαχείρισης δηλαδή της λαϊκής δυσαρέσκειας και της ταξικής συνεργασίας, που όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, αυτές τις μέρες είναι «απαραίτητος όρος» για την επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Κυρίως, βέβαια, εκείνο που προσπαθούν να κρύψουν είναι η καρδιά του προβλήματος, η καπιταλιστική εκμετάλλευση και οι μηχανισμοί της, αλλά και η πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους, που δεν είναι άλλη από το να πάρουν την οικονομία και την εξουσία στα δικά τους χέρια και μαζί όλο τον αμύθητο αυτό πλούτο που οι ίδιοι παράγουν και που στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, με τις νέες σχέσεις παραγωγής, μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Αλλη μια απόδειξη δηλαδή του πώς η αστική τάξη που έχει την πραγματική εξουσία - αυτονόητα - πάντα «βρίσκει το δρόμο της», ανεξάρτητα από την εναλλαγή των διαχειριστών στο τιμόνι των αστικών κυβερνήσεων. Εξάλλου, το βασικότερο είναι ότι ο κάθε διαχειριστής, όσο κι αν εκφράζει τα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου σε κάθε φάση, αλλά και η κάθε αστική κυβέρνηση, πόσο μάλλον αυτή της πρώτης δύναμης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, εκφράζει πρώτα και πάνω απ' όλα τα συλλογικά συμφέροντα - ως τάξης - των καπιταλιστών.

Αυτά τα αυτονόητα, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρουσιάζονται και με νούμερα, επιχειρώντας βέβαια να ερμηνευτούν καταπώς αρέσει στους κάθε λογής επίδοξους διαχειριστές του συστήματος της εκμετάλλευσης, ξεσκεπάζουν ταυτόχρονα και όλους εκείνους που επιχειρούν να στρατεύσουν το λαό πίσω από τη μια ή την άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης: Και εκείνους που, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μιλάνε για τα «θεαματικά αποτελέσματα» της πολιτικής Ομπάμα, που εφάρμοσε περισσότερα επεκτατικά μέτρα στο μείγμα της διαχείρισης, και εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που πριν δυο μήνες «χαιρέτιζαν» τη νίκη Τραμπ, πουλώντας «αντισυστημικότητα» με ανακοινώσεις τύπου «Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα» (ΛΑΕ) και «σε βαριά κατάθλιψη και περισυλλογή έχουν πέσει από τα ξημερώματα οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα εγχώρια τσιράκια τους» (ΧΑ), επιχειρώντας σταθερά να εκτρέψουν - σε διαφορετικές βέβαια κατευθύνσεις - τη λαϊκή δυσαρέσκεια...