Τα παλιά πασίγνωστα παπαγαλάκια, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι μονταζιέρες και τα συναφή έχουν αντικατασταθεί από τον απόλυτο έλεγχο του θυμικού, καθώς οι κρατικοί, διακρατικοί και κομματικοί μηχανισμοί μπορούν να εκτοξεύουν είτε ψευδείς είτε μερικώς αληθείς ή και αληθοφανείς πληροφορίες σε πεδίο μάχης με μηδενικές αντιστάσεις. Ενα οδυνηρό μικρό παράδειγμα είναι η υποτονική αντίδραση στον εξανδραποδισμό δημοσιογράφων και εκδοτών στη γειτονική Τουρκία, ακόμα και με όρους αστικής «ευαισθησίας» στη Δύση. Στις ΗΠΑ μια ψευδής πληροφορία για χρηματοδοτική διασύνδεση της Κλίντον με παιδεραστικό κύκλωμα που 'χει το στρατηγείο του σε μια πιτσαρία, μπορεί να μην είναι η αιτία που έχασε τις εκλογές, έφερε όμως χρήσιμους «τρελούς» να πυροβολούν στο μαγαζί και το πολιτικό αίμα να αναμειγνύεται με τη σάλτσα ντομάτα σε μυαλά ζύμη... Σε ένα άλλο επίπεδο, η απόφαση του Τραμπ να κρατήσει την οικογένεια στη Νέα Υόρκη με πρόσχημα το σχολείο του παιδιού του, εκλαμβάνεται απ' αυτούς που πρέπει, το λεγόμενο target group (ομάδα στόχος), κι ως μετακίνηση του κέντρου αποφάσεων απ' την πρωτεύουσα Ουάσιγκτον στη συμπρωτεύουσα Νέα Υόρκη της Γουόλ Στριτ και της έδρας του ΟΗΕ. Κάτι σαν το πρωθυπουργικό γραφείο στη μεγάλη φτωχομάνα συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη.
Η μετατροπή της μαζικής επικοινωνίας σε όπλο τελικής πολιτικής λύσης, βραχυπρόθεσμης ως εντύπωση, μεσομακροπρόθεσμης ως αποτέλεσμα, ήταν εξαιρετικά διακριτή μόλις προχτές, που ο Τσίπρας με διάγγελμα - προετοιμασία πρόσληψης κατεπείγοντος μηνύματος - ράντισε τους φτωχούς που κατασκεύασε το σύστημα που υπηρετεί με ματωμένα ψίχουλα. Παντού έπαιξε για λίγο «13η σύνταξη σε 1.500.000 πολίτες». Κοιμήθηκαν ευτυχισμένοι, ξύπνησαν συνειδητοποιώντας το εφάπαξ της ακριβής φτηνιάρικης αθλιότητας (με τους βουλευτές εξουδετερωμένους στον ιερό ναό της Δημοκρατίας), καθώς θριάμβευε η πολιτική της μιας χρήσης. (Εξαγγελία χαρτοπετσέτα). Ο πρωθυπουργός, κατά δήλωσή του άθεος, πάει στον τάφο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ ως μηχανικός - μαθητής της τέως καθηγήτριάς του στο Πολυτεχνείο. Την ίδια ώρα, οι Ισραηλινοί τον φωτογραφίζουν και τον τρολάρουν ως πελάτη των εντυπώσεων του Γιούρι Γκέλερ, που λυγίζει κουτάλια πιο δύσκολα απ' ό,τι λυγίζουν τους Παλαιστίνιους οι επιλεκτικοί Ισραηλινοί βομβαρδισμοί με ρουκέτες. Στην Ιταλία ο Ρέντσι πετάει τη γραβάτα, κι ομολογεί δημόσια «δεν είχα καταλάβει ότι με μισούν τόσο πολύ».
Λίγοι κατάλαβαν, όταν έγραφα ότι ο Αλέξης που συνόδευσε μια μαύρη καλλονή με Λουί Βιτόν τσάντα στο Προεδρικό Μέγαρο πριν γίνει πρωθυπουργός, θα επέλεγε τελικά τον Πάνο με την πουλάδα του αλεξιπτωτιστή στο αμπέχονο για πολιτικό συνεταίρο, διολισθαίνοντας σε εθνικοσοσιαλιστικές επικοινωνιακές πρακτικές επιδιόρθωσης του κατεστημένου στα μέτρα του. Δηλαδή να φοράει λαιμοδέτη, να σου περνάει θηλιά και τίποτα απ' αυτά να μην φαίνεται στην εικόνα. Πώς έκανε ο Ομπάμα; Σεβάστηκε απόλυτα την αρχαία Ελλάδα, επικυρίαρχος του Βράχου της Ακρόπολης, απολύτως μόνος στην εικόνα με φόντο μερικούς σωματοφύλακες με γυαλιά ηλίου matrix, ομοιογενείς φρουροί της μοναξιάς του αυτοκράτορα. Να δούμε την εικόνα απ' την πολυμερή διάσκεψη για το Κυπριακό στις αρχές Γενάρη, όταν την Τουρκία θα εκπροσωπεί ο κατά Καμμένο «απόλυτος δικτάτορας Ερντογάν» και στην Αθήνα θα υλοποιείται η επαναενεργοποίηση της συνθήκης του Δουβλίνου για τους πρόσφυγες.