Κοιτάω τη φωτογραφία και χάσκω. Είναι μια παλάμη ανδρική, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή και στη γουβίτσα στο κέντρο της στέκεται πάνω σε τέσσερα λιλιπούτεια ποδαράκια, σε μέγεθος δαχτυλήθρας για το μικρό δάχτυλο λεπτεπίλεπτου γυναικείου χεριού, ένα nanodrone! Πρόκειται, λέει, για το μικρότερο τηλεκατευθυνόμενο σκαφίδιο που φέρει κάμερα και μπορεί να το χειριστείς απ' το κινητό σου. Είναι ο μεγάλος αδερφός της κωλότσεπης του καθενός. Δεν είναι στρατιωτικό γκάτζετ, σαν τις κατασκοπευτικές κάμερες - μύγες - κουνούπια που καταγράφουν το στόχο για να βομβαρδιστεί στη μέση π.χ. της Σαουδαραβικής ερήμου με τον πιλότο - πυροβολητή σε κάποιο υπόγειο μπούνκερ στις ΗΠΑ. Είναι εμπόρευμα με βαθιά «εκπαιδευτική αξία», ικανό να φέρει πολλά λεφτά στον κάτοχό του, καθώς θα μπορεί αυτός να βλέπει εκεί που δεν βλέπουν οι άλλοι. Λόχου χάρη ο αρχιτέκτονας στον γκρεμό για να χτίσει ασφαλές αυθαίρετο ξενοδοχείο, η δασκάλα του καλού σχολείου για να καταγράφει τους μαθητές της, όταν τους αφήνει μόνους να γράψουν διαγώνισμα δίκην τεστ εντιμότητας κι εμπιστοσύνης, ή ο έμπορος ηρωίνης για να κατασκοπεύει τους πελάτες του και να καταρτίζει ακριβές παραγγελίες.

Το nanodrone είναι μια τεχνολογική πραγματικότητα. Καινοτομία. Αργά ή γρήγορα θα πωλείται σε τιμή προσιτή, λίγο πάνω - λίγο κάτω απ' αυτήν ενός έξυπνου τηλεφώνου, κι όποιος δεν έχει συναντήσει τον προκάτοχό του, λίγο μεγαλύτερο, δεν ξέρει τι χάνει. Οπως τα 'χασα εγώ σε εκκλησία που ετελείτο μυστήριον και το drone του φωτογράφου, σαν κακομούτσουνο παχουλό εξαπτέρυγο πέταγε και λικνιζόταν απ' τον τρούλο κι ανάμεσα στα κρεμαστά καντήλια, παρκάριζε στον πολυέλαιο του ναού κι εγώ ευχόμουν να το δω να προσγειώνεται μαζί με τα στέφανα στα κεφάλια των νεονύμφων. Ασε που με τα τόσα κινητά στα χέρια των θεατών του μυστηρίου, δεν ήξερες ποιος είναι ο φωτογράφος και σε ποιο σάιτ θα έβλεπες τη μούρη σου να κλέβει το παγκάρι των εντυπώσεων...

Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Ούτε υποκειμενική θεώρηση της τεχνολογίας. Εκεί που ξεκίναγε παγκόσμια εκστρατεία πριν από μερικά χρόνια από δημοκράτες ανθρώπους εναντίον των εγκλημάτων των μη επανδρωμένων στρατιωτικών σκαφών (pretadors) οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής πολέμου, σαν τους δισεκατομμυριούχους και της φρέσκιας και των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων, είπαν να δώσουν και στο λαουτζίκο τα νανάκια - εκβιαστές συλλέκτες εικόνων, για να παίζουν το παιχνίδι της... εξουσίας! Κι έτσι οι σκοτεινοί κάτοχοι του ρέοντος αίματος, οι έμποροι της σάρκας των ανθρώπων μένουν απερίσπαστοι και κάνουν οικονομία με αόρατα, ανεντόπιστα τηλεφωνικά κέντρα, όπου καλείς τη μάνα σου και βγαίνει μαζί κι η θεια σου κι ο μπατζανάκης σου κι ο γιος σου ο μετανάστης στη Γερμανία. Χαμογελάτε διαρκώς για να μη βγείτε μουτρωμένοι στο κλικ του μέλλοντός μας που αντικατέστησε το ροκ...

Ο θάνατος του ιστορικού ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης ήταν η αφορμή, για να ξεδιπλωθεί στη χώρα μας και διεθνώς η αναμενόμενη επίθεση στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Αλήθεια, προκύπτει το εξής ερώτημα: Αφού ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας τύραννος που εγκαθίδρυσε ένα καταπιεστικό καθεστώς, αφού ο σοσιαλισμός αποδείχτηκε χίμαιρα, αυταπάτη που γέννησε τυραννίες, ή αφού ο Κάστρο ήταν ο τελευταίος επαναστάτης όπως έγραψαν κάποιοι άλλοι, τότε γιατί χύνουν τόσο μελάνι, χαλάνε τόσο σάλιο, κάνουν τόσο κόπο να επιτίθενται σε κάτι που, σύμφωνα με τους ίδιους είναι νεκρό, ξεπερασμένο και απραγματοποίητο; Γιατί η επιχειρηματολογία τους ταυτίζεται με τους αλαλαγμούς των απογόνων των αστών και των συνεργατών του δικτάτορα Μπατίστα, που εγκατέλειψαν την Κούβα μετά την Επανάσταση; Γιατί οι χιλιάδες Κουβανοί που ακολούθησαν τον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης στην τελευταία του κατοικία δεν φαίνεται να συμμερίζονται αυτές τις απόψεις;

Πολύ απλά, αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την Κουβανική Επανάσταση. Πρώτα απ' όλα να θαφτεί ο αγώνας των εργαζομένων και των λαών για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο αγώνας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό που σημάδεψε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη κατά τον 20ό αιώνα. Η σύγκριση στις χώρες που ο σοσιαλισμός ανατράπηκε με το καπιταλιστικό σήμερα δεν συμφέρει καθόλου τους απολογητές του συστήματος. Γι' αυτό, άλλωστε, συνεχίζει να διατηρεί υψηλά ποσοστά η άποψη σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικά κράτη ότι τότε, πριν το 1989, ήταν καλύτερα. Το παράδειγμα της Κούβας φανερώνει κάτι ακόμα, ότι ένας λαός που θα βαδίσει στο σοσιαλιστικό δρόμο ακόμα και αν ξεκινήσει από πολύ χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να έχει μεγάλες κατακτήσεις όσον αφορά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κοινωνική φροντίδα, στην ανάπτυξη του Πολιτισμού, της Φυσικής Αγωγής και του μαζικού Αθλητισμού. Η Κούβα έγινε σημείο αναφοράς για τις χώρες της περιοχής της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου δίπλα στον αμύθητο πλούτο των λίγων καπιταλιστών υπάρχει ακόμα και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πεινασμένων, των εξαθλιωμένων, των απόκληρων, που δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά. Πολύ περισσότερο που το παράδειγμα της Κούβας και η μεγάλη απεριόριστη βοήθεια που πήρε ο κουβανικός λαός χωρίς κανένα αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη φανερώνει τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός άλλου συστήματος διεθνών σχέσεων, όπου ο ανταγωνισμός καπιταλιστικών κρατών αντικαθίσταται από τη συνεργασία, την αλληλεγγύη ανάμεσα σε λαούς που παλεύουν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτή η μικρή Κούβα, με τη σειρά της, πρόσφερε διεθνιστική βοήθεια και αλληλεγγύη σε λαούς και χώρες που πάλευαν ενάντια στην αποικιοκρατία ή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και όλα αυτά παρ' όλο που η Κούβα βρέθηκε στο στόχαστρο της επιθετικότητας των ΗΠΑ και όλου του καπιταλιστικού κόσμου με το περίφημο εμπάργκο, τις δολοφονικές επιθέσεις, τις προβοκάτσιες που στοίχισαν τη ζωή χιλιάδων Κουβανών.

Η ελευθερία για την οποία κόπτονται όλοι οι απολογητές του καπιταλισμού και την οποία λένε στερεί ο σοσιαλισμός, είναι η ελευθερία στην εκμετάλλευση, η ελευθερία μια μειοψηφία να καρπώνεται τη δουλειά της πλειοψηφίας, η ελευθερία στην ξέφρενη κούρσα του καπιταλιστικού κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, που ισοπεδώνει ζωές, δικαιώματα, ανάγκες για τη λαϊκή πλειοψηφία. Η ελευθερία που έχει ως όριο την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η οποία θεωρείται ιερή και απαραβίαστη και που τα αστικά κράτη περιφρουρούν με κάθε μέσο. Η ελευθερία του κυνηγητού των μεριδίων στις διεθνείς αγορές, της πάλης για το μοίρασμα των αγορών και εδαφών που οδηγεί στους ανταγωνισμούς και τις πολεμικές αναμετρήσεις, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Την ελευθερία και τη δημοκρατία που σταματά έξω από τις πύλες των εργοστασίων, τις πόρτες των επιχειρήσεων. Ναι αυτή η ελευθερία καταπατήθηκε στην Κούβα και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη του 20ού αιώνα, γιατί αυτό είναι προϋπόθεση, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να πάρουν την εξουσία και να απελευθερωθούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Ανεξάρτητα από το πού βαδίζουν ή θα βαδίσουν οι εξελίξεις στην Κούβα, η ουσία είναι μία: Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν μπορεί να ξορκιστεί, δεν μπορεί να θαφτεί, γιατί τη γεννά η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτό το γνωρίζουν καλά, αυτό φοβούνται, γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους. Το μέλλον θα φέρει νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, νέοι λαοί θα βγουν στο προσκήνιο και τότε θα τεθεί το ζήτημα οι νέες αυτές προσπάθειες να διδαχτούν από τα παραδείγματα από τα θετικά και τα λάθη των προηγούμενων για να τις ξεπεράσουν.